Παρόμοιες σκηνές έχουν διαδραματισθεί πολλές φορές ξανά από τότε.
Ναι, αυτό είναι (δυστυχώς) αλήθεια.
Νομίζω ότι υπήρξε ρητή νομοθέτηση επί σιδερένιου, αν και πιο γνωστός είναι ο Ν. 1892/90 του γκαντέμη (και ειδικότερα το περιβόητο άρθρο 44, το οποίο ο χοντρομπένυ φρόντισε να επεκτείνει μέχρι και σε ΠΑΕ). Ακόμα θυμάμαι τα στατιστικά που κρατούσε ο Ρόκας (καθηγητής τότε στην Νομική Αθηνών), που έχουν καταδείξει ότι σχεδόν καμία επιχείρηση που εντάχθηκε στις ρυθμίσεις δεν κατάφερε τελικά να ορθοποδήσει (και μιλάμε για δείγμα που πριν το 2000 πλησίαζε την χιλιάδα). Το σχετικό στατιστικό μπορώ να το βρω αν θες.
Πρακτικά πάντως, το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο, στο όνομα της κοινωνικής συνείδησης (βλέπε πολιτικό κόστος ανέργων), κοινωνικοποιούσε τις ζημιές και δημιουργούσε ζόμπυ επιχειρήσεις που επιβίωναν με φέσια και επιδοτήσεις. Όχι ότι ήταν κάτι το καινούργιο (και ο Φρύδιας ανέλαβε ζημιογόνες επιχειρήσεις) απλά στην δεκαετία του 80 και μετά η κατάσταση γενικεύτηκε.