Μεσσιανισμός
Όλες οι εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες, ως γνήσια δυϊστικά παράγωγα, έχουν μεσσιανικό χαρακτήρα.
Ο όρος «Μεσσιανισμός» αναφέρεται στην πίστη για την εκ βάθρων ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης (status quo), που θα επέλθει με την επικράτηση του ενός πόλου έναντι του άλλου, χάρη στην έλευση ενός Μεσσία, δηλαδή ενός θεού (θρησκευτικός) ή μιας νέας κατάστασης (πολιτικοκοινωνικός).
Όπως στον Μονοθεϊσμό, ο Ένας Θεός θα παρουσιασθεί στη Γη, για πρώτη ή δεύτερη φορά([1]), και «θα κρίνει ζώντας και νεκρούς, φέρνοντας επί Γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία», έτσι και στον Εψιλονισμό, οι «Ε» θα επιβάλλουν την παγκόσμια ειρήνη με τη συναδέλφωση των λαών και θα διαχωρίσουν τα «ερίφια» από τα «πρόβατα», δηλαδή τους απογόνους των Ανδρομέδιων, «καλούς» Έλληνες, από τα γενετικά τερατουργήματα των Δρακονιανών, τους «κακούς, κατεργάρηδες, συνωμότες» Εβραίους.
Ο Μεσσιανισμός είναι απόλυτα ξένος με την Ελληνική Κοσμοαντίληψη, καθώς ο ελληνικός κόσμος διακρίνεται για τη Φιλοσοφία του, που ως επίκεντρο έχει τον Άνθρωπο. Οι ρίζες του Μεσσιανισμού ανευρίσκονται στην Ανατολή και συστηματοποιημένα στην ιουδαϊκή παράδοση (Παλαιά Διαθήκη), μέσω της οποίας πέρασε στον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό κι έτσι σχεδόν στο σύνολο του πλανήτη.
Από την επιβολή του Μονοθεϊσμού και μετά ο Μεσσιανισμός έγινε, δυστυχώς, σύμφυτο στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού. Αρχικά ο θρησκευτικός, στη συνέχεια ο πολιτικοκοινωνικός, όπου μια πολιτικοκοινωνική άποψη ευαγγελίζεται την «μεγάλη ανατροπή» (αποικιοκρατικός επεκτατισμός, εθνικισμός, κομμουνισμός κοκ) και, τις τελευταίες δεκαετίες, ο τεχνολογικός, όπου η τεχνολογία αναμένεται να επιλύσει όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Η Αποκάλυψη «Ε» ανήκει στην κατηγορία του τεχνολογικού μεσσιανισμού.
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι η κριτική κατά του πολιτικοκοινωνικού και τεχνολογικού μεσσιανισμού δεν αφορά στη συμβολή αυτών στη διαμόρφωση της ζωής, η οποία είναι κεφαλαιώδης, αλλά στην πίστη ότι κάποια κινήματα ή η τεχνολογία θα επιφέρουν την «μεγάλη ανατροπή», δηλαδή θα απαντήσουν στις ανθρώπινες προσδοκίες και θα λύσουν, άπαξ δια παντός, τα ανθρώπινα προβλήματα (υπερβολή).
Ωστόσο, η διαφορά, από μόνη της, ακόμα κι «αντικειμενική» (πχ. λευκοί, μαύροι), προκαλεί από αδιαφορία έως το πολύ αντιπάθεια. Δεν προκαλεί ούτε εχθρότητα, ούτε συστράτευση, ούτε ομογενοποίηση, ούτε επιθετικότητα και σαφώς δεν δικαιολογεί την έλευση κάποιου Μεσσία, που θα σώσει τους ανθρώπους. Έτσι, κάθε εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια απαιτείται να διαθέτει τρία χαρακτηριστικά, απαραίτητα για την επίτευξη των παραπάνω. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι η συνωμοσιολογία, η εσχατολογία και η σωτηριολογία και, όσο κι αν εκπλήσσει, και τα τρία ανευρίσκονται σ’ όλα τα θεατρικά (και κινηματογραφικά) έργα με «happy end», επειδή τόσο τα θεατρικά σενάρια, όσο και οι εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες πηγάζουν από τον ίδια αιτία: την ανθρώπινη φαντασία.
Συνωμοσιολογία (η πλοκή του δράματος)
Όπως κάθε δράμα διαθέτει την πλοκή του, έτσι και οι εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες διαθέτουν τη δική τους πλοκή, που εκτυλίσσεται γύρω από μια κεντρική ιδέα με δύο πρωταγωνιστές: Το «κακό» συνωμοτεί κι επιβουλεύεται το «καλό». Ως συνέπεια η ανθρώπινη ιστορία περιγράφεται σαν μια σειρά παρασκηνιακών ενεργειών, όπου το προσκήνιο χρησιμοποιείται για να ρίξει «στάχτη» στα μάτια, την ώρα που η πραγματική ιστορία γράφεται σε κάποια «σκοτεινά κέντρα».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα «κακού», που επιβουλεύεται και συνωμοτεί, αποτελεί ο μονοθεϊστής Σατανάς, χρησιμοποιώντας άλλοτε το χρήμα, άλλοτε τη δόξα κι άλλοτε τη γυναίκα («πύλη του Σατανά»), προκειμένου να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον δρόμο του Θεού. Τελευταίως, μάλιστα, ο συμπαθής διαβολάκος προχώρησε σε τεχνολογικό lifting, αξιοποιώντας τα bar codes (666) και τα ολοκληρωμένα κυκλώματα («τσιπάκια»), προκειμένου να επιτελέσει μαζικότερα και πιο ύπουλα το «βδελυρό» έργό του.
Ανάλογα, στην Αλφαβητοπληξία «Ε», οι Δρακονιανοί – Εβραίοι συνωμοτούν εις βάρος της Ανθρωπότητας, καταστρέφοντας κάθε τι άξιο λόγου, όπως ο Ελληνικός Πολιτισμός, υπονομεύοντας τη διεθνή ειρήνη κι ελέγχοντας την παγκόσμια οικονομία. Επιπλέον, το σενάριο διαθέτει και ολίγον από «Πόλεμο των Άστρων», καθώς, πέρα από τα αστρόπλοια και τα υπερτεχνολογικά όπλα, οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι, αλλά ανθρωποειδή που έχουν την μορφή ανθρώπου, χάρη σε γενετικά πειράματα των εξωγήινων Δρακονιανών.([2])
Η «συνωμοσία» αποτελεί ζωτικής σημασίας θέση για μια δυϊστική ιδεοληψία, επειδή μόνον έτσι η δύναμη του «κακού» αποκτά υπόσταση στον ανθρώπινο ψυχισμό κι επέρχεται η συναισθηματική ρήξη με τον αντίπαλο. Ο άλλος, πια, δεν θεωρείται ως συνάνθρωπος, αλλά γίνεται αντιληπτός σαν συνωμότης, που σχεδιάζει το «κακό μας».
Όμως, η συνωμοσιολογία, από μόνη της, δεν συνεπάγεται απαραίτητα εχθρότητα, συστράτευση κι ομογενοποίηση στο όνομα ενός κοινού σκοπού, καθώς ο «συνωμότης» μπορεί να θεωρείται υποτιμητικά (πχ. «άντε ρε τον ξυπόλητο, που θέλει και μεγάλη Μακεδονία!»). Έτσι, για να ενεργοποιηθεί το ορμέμφυτο της αυτοσυντήρησης κι ο άλλος να ειδωθεί σαν αντίπαλος, σαν εχθρός, απαιτείται να έχει την ισχύ να πραγματοποιήσει τα «μοχθηρά» σχέδια του.
Κατά συνέπεια, οι δυνατότητες και τα σχέδια του «συνωμότη» υπερβάλλονται, και, συνήθως, του αποδίδονται από εξωπραγματικές έως υπερφυσικές δυνατότητες. Έτσι, όχι μόνον επιτυγχάνεται η αντιπαλότητα, αλλά δικαιολογείται και η καρικατούρα του «παντοδύναμου Μεσσία», που θα σώσει τους «ημέτερους», από τον υπεράνθρωπο, αλλά όχι παντοδύναμο συνωμότη. Συνωμοσιολογία και δαιμονοποίηση είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διακριθούν μεταξύ τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα δαιμονοποίησης αποτελεί η ιδεοληψία περί παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας (Σιωνισμός). Ταυτίζει ένα καθαρά πολιτικό κίνημα, αντιδραστικό πλέον,([3]) μ’ ένα «θρησκευτικο - φυλετικό ιμπεριαλισμό», αποδίδοντας στους Εβραίους το μεγαλεπήβολο σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας, όταν αυτοί δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη ικανότητα να επιτύχουν την ασφάλεια και την κοινωνική ειρήνη σ’ ένα μικρό κράτος (Ισραήλ).
Δεν υπάρχει κάποιος που αρνείται την ύπαρξη συνωμοσιών, σεναρίων και σχεδίων εχθρικών ή/και φίλιων κέντρων. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι να θεωρείται ότι η ανθρώπινη ιστορία περιστρέφεται γύρω απ’ αυτά απέχει παρασσάγγας. Αν υπάρχει μια διαχρονική συνωμοσία σ’ αυτόν τον Κόσμο, τότε αυτή είναι η συνωμοσία της συνωμοσίας, μια ενσυνείδητη νοητική στρέβλωση, που γεννά θεωρίες συνωμοσίας, προκειμένου να κρατήσει τον άνθρωπο μακριά από τον ελληνικό τρόπο θέασης του Κόσμου.
Εσχατολογία (η κορύφωση του δράματος)
Όπως κάθε δράμα προβλέπει μία κορύφωση, ένα σημείο μηδέν, την «τελική μάχη», όπου οι δύο πρωταγωνιστές συναντώνται και λύνουν τις διαφορές τους «σαν άνδρας προς άνδρα», με τον «καλό» πάντα να νικάει, έτσι και οι εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες διαθέτουν την δική τους εσχατιά, την ημέρα της κρίσης, που ο «παντοδύναμος» Μεσσίας θα εμφανισθεί, κατατροπώνοντας το «κακό» και σώζοντας τον «περιούσιο» λαό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εσχατολογίας αποτελεί η πασίγνωστη Αποκάλυψη (Δευτέρα Παρουσία), αν και η έλευσή της έχει παραπεμφθεί, εδώ και χρόνια, στις ελληνικές καλένδες. Αν και οι πλέον «πυροβολημένες» χριστιανικές ομάδες (παλαιοημερολογίτες, χιλιαστές κοκ) την αναμένουν ακόμα, η χριστιανική εσχατιά ολοκλήρωσε τον κύκλο της με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών, δέχτηκε την χαριστική βολή με την πρώτη εκτόξευση διαστημοπλοίου κι «εξαϋλώθηκε» με το πρώτο «παιδί του σωλήνα» και τον πρώτο Η/Υ για μαζική κατανάλωση.
Το άυλο, το εξωπραγματικό, το φαντασιακό μπορεί, ακόμα, να μην εξορίσθηκαν από τον ανθρώπινο ψυχισμό, ωστόσο περιορίσθηκαν και περιορίζονται συνεχώς. Η «βασιλεία των Ουρανών» μπορεί ακόμα να μην πέθανε, αλλά η «βασιλεία επί της Γης» αναστήθηκε. Έτσι, η προσοχή του σύγχρονου ανθρώπου για το νέο, το άγνωστο, το «σωτήριο» είναι στραμμένη, πια, στην Ιατρική, τη Μοριοβιολογία (μικρόκοσμος), την Κοσμολογία και το Διάστημα (μακρόκοσμος).
Ακριβώς στα παραπάνω ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου είναι εστιασμένη η Αποκάλυψη «Ε», σκηνοθετικά και μόνον. Από απόψεως σεναρίου, η εψιλονική εσχατολογία δεν έχει να προσθέσει κάτι καινούργιο σε σχέση με το παλιό, καλό σενάριο της Αποκάλυψης (πάλι προβλέπεται τελική σύγκρουση μεταξύ καλών και κακών και νίκη των καλών). Το γεγονός ότι προσδιορίζει ρητά την ώρα μηδέν (το 2011), σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα από τη δημόσια παρουσίαση της ιδεοληψίας (αρχές δεκαετίας 1990), δεν εισάγει κάποιο νέο στοιχείο.
Στις εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες οι αναβολές της ημέρας της κρίσεως είναι συνήθεις και δικαιολογούνται σαν μεγαλοψυχία του Μεσσία προς τους αμαρτωλούς, ώστε αυτοί να το ξανασκεφτούν και να μετανοήσουν (αν δεν απατώμαι, αναφέρεται ότι, ήδη οι Ανδρομέδιοι, στο παρελθόν, έδωσαν μια ευκαιρία στους Δρακονιανούς να αποχωρήσουν από τον πλανήτη, που όμως αυτοί εκμεταλλεύτηκαν για να ενισχύσουν τις θέσεις τους και όχι για να σωθούν).
Σωτηριολογία (το «happy end» του δράματος)
Σε κάθε δράμα, μετά την κορύφωση, ακολουθεί το τέλος. Αν και στα θεατρικά σενάρια το τέλος μπορεί να είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο, στις εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες το τέλος είναι πάντα ευχάριστο για τον «περιούσιο» λαό.
Η σωτηρία, το όραμα για έναν κόσμο χωρίς «κακό», είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο του δράματος, καθώς συμβαδίζει με τη φυσική τάση του ανθρώπου για καλυτέρευση των συνθηκών ζωής του. Γι’ αυτό, πάντα, το περιεχόμενο της σωτηρίας παραμένει ασαφές και γενικό. Τίθενται κάποιες «πινελιές» που συμβαδίζουν με τις επιθυμίες του συλλογικού ασυνείδητου, αλλά ποτέ δεν εξειδικεύεται, καθώς μπορεί να έρθει σε ρήξη με την προσωπική αντίληψη περί σωτηρίας.
Το περιεχόμενο της εξ’ αποκαλύψεως σωτηρίας συμπίπτει ακριβώς μ’ ένα θεατρικό ευτυχισμένο τέλος, όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκει τον έρωτα, αποκτά χρήματα ή δόξα, σώζεται από τον θάνατο, επανασυνδέεται με τα αγαπημένα του πρόσωπα ή δικαιώνεται από μια κατάφωρη αδικία (επιθυμίες συλλογικού ασυνείδητου) και το δράμα τελειώνει «ζώντας αυτός καλά κι εμείς καλύτερα».
Καθώς, ο Χριστιανισμός αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη κωδικοποίηση των εξ’ αποκαλύψεως αληθειών, η χριστιανική «βασιλεία των Ουρανών επί της Γης», που ακολουθεί την Αποκάλυψη, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα σωτηριολογίας. Εμπεριέχει όλες (πλην μίας) τις κοινωνικά αποδεκτές επιθυμίες του συλλογικού ασυνείδητου σε σχέση με τον άνθρωπο: αιώνια ζωή, αγάπη, δικαιοσύνη (κρίση), επανασύνδεση με τους προσφιλείς. Δεν περιλαμβάνει την επιθυμία για προσωπική ευημερία και ισχύ, καθώς αυτή έγινε κοινωνικά αποδεκτή μετά την Γαλλική Επανάσταση (με την ανάπτυξη του Καπιταλισμού)
Αντίθετα, η Αποκάλυψη «Ε» ως «εθνική» ιδεοληψία επικεντρώνεται στα «εθνικά» ιδεώδη, που, σύμφωνα με τους εμπνευστές της, είναι ή πρέπει να γίνουν αποδεκτά από το συλλογικό ασυνείδητο της χώρας. Ουσιαστικά, πρόκειται για ιδεώδη, μιας συγκεκριμένης πολιτική άποψης, του Εθνικισμού, και όχι τα πραγματικά εθνικά ιδεώδη που τυχόν έχει ο ελληνικός λαός (πχ. ειρήνη, ευημερία, κοινωνική δικαιοσύνη κοκ). Γι’ αυτά δεν γίνεται καν λόγος. Έτσι η σωτηρία του Ελληνικού Έθνους ταυτίζεται με την καταστροφή των «εχθρών» της Ελλάδος (αμερικάνων, εβραίων, τούρκων, σκοπιανών κοκ), την επανάκτηση των «χαμένων» πατρίδων και την, εκ νέου (μετά από 2.000 χρόνια), ανάδειξη της χώρας σε παγκόσμια ηγεμονική δύναμη (imperium).
Τελικά, τα όνειρα αποκαλύπτουν ή όχι την κοσμοαντίληψη;
Το παραπάνω εκτενές κείμενο αφιερώνεται σ’ όλους εκείνους που αμφιβάλουν, ελλείψει στοιχείων, για το υπαρκτόν ή μη της «Ομάδας Ε». Στόχος του κειμένου δεν ήταν να αποδείξει αν υπάρχει ή όχι η συγκεκριμένη ομάδα, αλλά να αποδείξει ότι η πηγή έμπνευσης αυτής της ιδεοληψίας, κάθε άλλο παρά ελληνική είναι. Έτσι, η Ομάδα Ε υπάρχει στο ίδιο βαθμό, που υπάρχει και ο Ένας Θεός δημιουργός των πάντων, καθώς τόσο ο Ένας Θεός, όσο και η Ομάδα Ε έχουν την αυτή πηγή έμπνευσης: Τον Δυϊσμό. Εάν υπάρχει ο Ένας Θεός, υπάρχει και η Ομάδα Ε. Πάντως είτε υπάρχει, είτε όχι, το σίγουρο είναι ένα: Δεν ειναι ελληνική.
