Το σύνδρομο της αιώνιας εφηβείας.
Αν ακούγατε μία γυναίκα να λέει: "μου αρέσει το γαμήσι, δε με ενδιαφέρει η οικογένεια, δε μου αρέσει η δουλειά με ωράριο. Θα βγω στο κλαρί, αλλά θα πηγαίνω μόνο με όσους μου αρέσουν και μόνο όταν έχω καύλες".
Τι θα σκεφτόσαστε για αυτή τη γυναίκα; Γιατί και αυτά που λέτε αντίστοιχα είναι.
Χόμπι είναι κάτι που το κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο, όπου και όπως θες εσύ. Ας πούμε ένας χομπίστας ψαροντουφεκάς θα βγει όποτε του κάνει κέφι, όταν ξενερώσει θα γυρίσει πίσω ακόμη και αν δεν έχει σταυρώσει ούτε λέπι και θα πάει εκεί που του αρέσει να βουτάει.
Ο χομπίστας ψαροντουφεκάς αποφασίζει να βγάζει ψάρι για να το πουλάει (επάγγελμα ή πιο σωστά κερδοσκοπική δραστηριότητα). Βρίσκει ταβέρνες και ξενοδοχεία που αγοράζουν. Μετά δίνει λεφτά για να έχει τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό που μπορεί να έχει.
Άρα πρέπει να βουτάει κάθε μέρα, να παραδίδει τα ψάρια που του ζητάνε οι πελάτες ακόμη και αν κοντεύει να πεθάνει από το κρύο και να έχει και το άγχος πότε θα ξεπληρώσει τον εξοπλισμό του. Ε τι νομίζετε ότι θα γίνει τελικά; Θα χάσει τη χαρά της η ασχολία του και θα ξαναγυρίσει στην παλιά του ζωή.
Κι εμένα μου αρέσει να βλέπω ταινίες αλλά αυτές που θέλω εγώ να βλέπω. Αν ήμουν κριτικός κινηματογράφου θα έπρεπε να τις βλέπω όλες, οπότε ποιος ο λόγος;