Μισό για να καταλάβω...
Αν μπει δηλαδή στο νήμα της Ντακότα Τζόνσον, ο πυρφορο-προμοτο-αγαπούλης της, και γράφει για αλαβάστρινα στήθη, πέτρινους κώλους και αγαλματένια νυχοποδαράκια, όλοι όσοι γνωρίζουμε θα πρέπει να κάνουμε τα γραφόμενα του γαργάρα, και να μην πληροφορήσουμε τους ανίδεους που τυχαίνει να διαβάζουν εκείνη την ώρα, πως πρόκειται για υπέρβαρη.
υπάρχει μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε βιβλίο με τίτλο αν δεν κάνω λάθος. έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Υστερα υπάρχει κ το Το Σωκρατικό δίλημμα.
"Βαδίζω σ' έναν μοναχικό δρόμο.
Απολαμβάνω τον αέρα, τον ήλιο, τα πουλιά.
Απολαμβάνω που τα πόδια μου με πάνε όπου εκείνα θέλουν.
Στην άκρη του δρόμου βρίσκω ένα σκλάβο που κοιμάται.
Πλησιάζω και διαπιστώνω ότι ονειρεύεται.
Από τα λόγια και τις εκφράσεις του μαντεύω...
Ξέρω τί ονειρεύεται:
Ο σκλάβος ονειρεύεται ότι είναι ελεύθερος.
Η έκφρασή στο πρόσωπό του δείχνει γαλήνη, ειρήνη.
Αναρωτιέμαι...
Πρέπει να τον ξυπνήσω και να του πω πως είναι μόνο ένα όνειρο;
Πρέπει να μάθει πως εξακολουθεί να είναι σκλάβος;
Ή πρέπει να τον αφήσω να κοιμηθεί όσο μπορεί,
απολαμβάνοντας, έστω και στο όνειρό του, την φανταστική του πραγματικότητα;"