Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου αλλά η εμπειρία μου τόσων χρόνων από σχέσεις με έχει διδάξει ότι για να κρατηθεί μία σχέση πρέπει να υπάρχουν και υποχωρήσεις φυσικά πάντα με κάποια όρια!
Έτσι ακριβώς. Αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά για τους σωστούς λόγους. Όχι για να αλλάξει ο ένας τον άλλον και στο τέλος να μην αντέχουν ούτε να κοιταχτούν.
Το θέμα με τις σχέσεις είναι ότι μετά τον πρώτο καιρό που και οι δυο δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και παράλληλα αδιαφορούν για ανησυχητικά σημάδια και μειονεκτήματα, αρχίζει ένας αγώνας επιβολής.
Γιατί όλα καλά στα μέλια και στα φρέσκα γαμησια, αλλά όταν αρχίσουν τα ζόρια το πρώτο στοιχείο που πρέπει να φύγει από το παράθυρο είναι ο εγωισμός. Αυτό συνήθως δεν γίνεται, όποτε η τριβή καταλήγει σε σύγκρουση.
Ενα στοιχείο που με εκνευρίζει σε εμάς τους άντρες είναι ότι γνωρίζουμε την γυναίκα μας, καλοντυμένη, σεξυ και ποθητή αλλά μόλις το σοβαρέψουμε την θελουμε με μπούρκα. Και αν υποχωρήσει και μας κάνει την χάρη, ερχεται η στιγμή που σταματάει να μας αρέσει και κοιτάμε άλλες.
Αντίστοιχα οι γυναίκες αναπτύσσετε μια κτητικότητα ενώ μόλις γίνετε μανάδες οι καυλες προκαλούν ενοχές και χάνονται.
Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις…. σαν να προσπαθείς να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Όποτε, και δικαίως, οι περισοτεροι κυκλώνουν το τετράγωνο και παίρνουν διαζύγιο ή ζουν συμβιβαστικά και βαρετά.