Μιας και απέχω για αρκετό καιρό από την συγγραφή κριτικών, λόγω κάποιου (ίσως και ανόητου) σκεπτικισμού που με κατατρέχει, επιτρέψατε μου, να διακόψω για λίγο την αλληλογραφία σας, και να εκφράσω γραπτώς και επιγραμματικά, μερικές σκέψεις μου, σχετικά με την συνάντησή μου με την κ. Χατζή.
Η Έλενα είναι μια γυναίκα πλασμένη από παλιά στόφα. Πράγμα που εικοτολογώ ότι θα δυσκολεύει αρκετά τους νεαρούς άρρενες στο να την εκτιμήσουν πραγματικά. Πληθωρική, προσηνής, ευπροσήγορη, με πνευματική καλλιέργεια κάποιας άλλης εποχής και, με κορμί που ίσως να μην συγκινεί τους σύγχρονους μόδιστρους που θέλουν γυναίκες "κρεμάστρες" για την παρουσίαση των υψηλής ραπτικής δημιουργημάτων τους, αλλά που σίγουρα θα συγκινούσε κάθε αναγεννησιακό καλλιτέχνη, σπρώχνοντας τον να την κάνει μούσα-ερωμένη του, σε κερδίζει με την έμφυτη αριστοκρατική ευγένεια της. Γήινη και προσγειωμένη, δίνεται γλυκά και ανεπιτήδευτα, προσφέροντας απλόχερα και τρυφερά, την ηδονή που αναζητά κάθε άντρας από την γυναίκα με την οποία πλαγιάζει. Σημαντικό θεωρώ δε το να αναφέρω, ότι διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για την γυναικεία της φύση, τόσο κατά την διάρκεια του κοινωνικού διαλείμματος, όσο και μετά το πέρας των ερωτικών περιπτύξεων.
Τέλος, θα ήθελα να ζητήσω προσωπικά συγγνώμην από την Έλενα για το γεγονός ότι δεν διεκδίκησα το "βραβείο" μου κατά την συνάντησή μας, αλλά, όπως και η ίδια θα αντιλαμβάνεται τώρα, κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με τις αρχές μου. Άλλωστε, κανείς γνήσιος τζέντλεμαν (ή αν θέλετε, άρρεν "παλαιάς κοπής") δεν θα προέβαινε ποτέ σε τέτοιου είδους ατόπημα.
Ευχαριστώ.