Για κάποιους η ανάγκη για πίστη ερίζεται σε μια φυσική ροπή του ανθρώπου. Δεν είμαστε αποκλειστικά και μόνο έλλογα όντα, ούτε η φύση μας εξαντλείται στις ζωώδεις της λειτουργίες. Υφίσταται μια διάσταση στις σχέσεις μας με το (άμεσο κι ευρύτερο) περιβάλλον η οποία χαρακτηρίζεται από μια ενότητα που δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αντικείμενο εκλογίκευσης. Η ενότητα εδώ να μην εκληφθεί με την έννοια της τέλειας σύνθεσης διαφορετικών μερών, αλλά μ' αυτή της ανάβλυσης ενός αριθμητικού χαρακτήρα που καθορίζει εμάς και τα πάντα: ψυχικά, πνευματικά και σωματικά κατορθώνουμε μια ενότητα, γινόμαστε ένας ή μία, κι ως εκ τούτου καθαιρείται η επάρατη κι αρχαιότατη διαίρεση. Αυτά στο απόλυτό τους.
Στη σχετικότητά τους, με τις εκδιδόμενες, τους μισθωτούς και τους λοιπούς επιτηδευματίες που πιστεύουν, ας μην είμαστε αυστηροί. Το νόημα της προδιάθεσής τους για πίστη, όμως, πιστεύω ότι έχει σχέση μ' αυτή την ενότητα.
Όσοι δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ "θρησκευτικά" συναισθήματα μη βιαστούν να χαρακτηρίσουν τους πιστούς και τα όποια βιώματά τους.
Άλλο είναι το "θρησκευτικό" βίωμα κι άλλο η θρησκεία.