Είναι ο Κομμουνισμός αντιγραφή του Χριστιανισμού;

[theodo]

Theodo, βασικά του net vivre.Δε γράφουμε  bold, δε γράφουμε συνεχώς κεφαλαία, έγχρωμα δε γινόμαστε συνεχώς εριστικοί χωρίς λόγο. Αλλιώς να πας στα ποδοσφαιρικά

Δεν έχω καμιά ευθύνη που οι Ταλιμπανίσκοι μετέτρεψαν το θέμα σε κακόγουστο και στημένο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αν θέλουν, εγώ θα παίζω μπάλα μέχρι τελικής πτώσεως.


Αλλιώς θα με κατηγορήσουν για ότι μπορεί να φανταστεί η Χριστιανική τους (αν)ηθικότης.

 

[theodo]

Πλάκα-πλάκα θα συμφωνήσω και κομμουνισμός και χριστιανισμός και δωδεκάθεα και θρησκείες είναι νεκρά σε αυτά τα μέρη τουλάχιστον.

Τώρα προσποιείσαι τον ...αποστασιοποιημένο;

Δεν πείθεις!

 

[nikostratos]

Τώρα προσποιείσαι τον ...αποστασιοποιημένο;

Δεν πείθεις!

Το γεγονός ότι είμαι και εγώ με κάποιο τρόπο κολλημένος με το παρελθόν δεν σημαίνει και ότι δεν το ξέρω. Καιρός και για εσένανε να το παραδεχθείς.

 

[leonoro]

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η σκέψη όλων των Βυζαντινών ήταν πώς θα σωθεί το εναπομείναν μέρος της Ρωμανίας (όπως αποκαλούσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία οι ίδιοι οι πολίτες της, οι Ρωμαίοι - Ρωμιοί) από την επαπειλούμενη υποδούλωσή του στην Τουρκική Κυριαρχία. Τρεις προσωπικότητες εκπροσωπούν τις τρεις κυρίαρχες τάσεις μεταξύ των λογίων της Αυτοκρατορίας. Αν θεωρήσει κανείς ότι στο Βυζάντιο υπήρχαν οι περισσότερο επιφανείς και καλλιεργημένοι άνθρωποι των γραμμάτων κατά την εποχή εκείνη, δεν θα αστοχήσει να θεωρήσει αυτούς τους τρεις ως τους μεγαλύτερους ανθρώπους των γραμμάτων κατά την εποχή τους, τουλάχιστον στον τομέα της φιλοσοφίας. Η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας ήταν το κυριότερο στοιχείο της ανωτάτης εκπαιδεύσεως καθ' όλη την διάρκεια της Αυτοκρατορίας. Στο τέλος απέμειναν αυτοί οι τρεις ως οι εγκρατέστεροι φορείς της φιλοσοφικής γνώσεως. Και οι τρεις διάλεξαν ο καθένας διαφορετικούς δρόμους. Αυτοί ήταν ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων, ο μαθητής του Μητροπολίτης Νικαίας Βησσαρίων (μετέπειτα Καρδινάλιος) και ο Γεώργιος Σχολάριος, ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος Β΄. Είναι χαρακτηριστικό το ότι ο τελευταίος θρηνεί την πτώση της παιδείας στο Βυζάντιο κατά τα τελευταία έτη προ της αλώσεως με τα λόγια «εἰσί φεῦ ἐν ἁπάσῃ τῇ Πόλει τρεῖς ἢ τέτταρες δυναμένοι τῆς φιλοσοφίας δέχεσθαι δόγματα» . Υπήρχαν ακόμη ένας στην Πελοπόννησο (ο Πλήθων) και ένας στην Ιταλία (ο Βησσαρίων). Εκ των εναπομεινάντων στην Κωνσταντινούπολη μεγαλύτερος ήταν ο Σχολάριος.

 

[theodo]

Το γεγονός ότι είμαι και εγώ με κάποιο τρόπο κολλημένος με το παρελθόν δεν σημαίνει και ότι δεν το ξέρω. Καιρός και για εσένανε να το παραδεχθείς.

Όταν μιλάς για παρελθόν εννοείς βέβαια αυτό:

 

[nikostratos]

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η σκέψη όλων των Βυζαντινών ήταν πώς θα σωθεί το εναπομείναν μέρος της Ρωμανίας (όπως αποκαλούσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία οι ίδιοι οι πολίτες της, οι Ρωμαίοι - Ρωμιοί) από την επαπειλούμενη υποδούλωσή του στην Τουρκική Κυριαρχία. Τρεις προσωπικότητες εκπροσωπούν τις τρεις κυρίαρχες τάσεις μεταξύ των λογίων της Αυτοκρατορίας. Αν θεωρήσει κανείς ότι στο Βυζάντιο υπήρχαν οι περισσότερο επιφανείς και καλλιεργημένοι άνθρωποι των γραμμάτων κατά την εποχή εκείνη, δεν θα αστοχήσει να θεωρήσει αυτούς τους τρεις ως τους μεγαλύτερους ανθρώπους των γραμμάτων κατά την εποχή τους, τουλάχιστον στον τομέα της φιλοσοφίας. Η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας ήταν το κυριότερο στοιχείο της ανωτάτης εκπαιδεύσεως καθ' όλη την διάρκεια της Αυτοκρατορίας. Στο τέλος απέμειναν αυτοί οι τρεις ως οι εγκρατέστεροι φορείς της φιλοσοφικής γνώσεως. Και οι τρεις διάλεξαν ο καθένας διαφορετικούς δρόμους. Αυτοί ήταν ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων, ο μαθητής του Μητροπολίτης Νικαίας Βησσαρίων (μετέπειτα Καρδινάλιος) και ο Γεώργιος Σχολάριος, ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος Β΄. Είναι χαρακτηριστικό το ότι ο τελευταίος θρηνεί την πτώση της παιδείας στο Βυζάντιο κατά τα τελευταία έτη προ της αλώσεως με τα λόγια «εἰσί φεῦ ἐν ἁπάσῃ τῇ Πόλει τρεῖς ἢ τέτταρες δυναμένοι τῆς φιλοσοφίας δέχεσθαι δόγματα» . Υπήρχαν ακόμη ένας στην Πελοπόννησο (ο Πλήθων) και ένας στην Ιταλία (ο Βησσαρίων). Εκ των εναπομεινάντων στην Κωνσταντινούπολη μεγαλύτερος ήταν ο Σχολάριος.

Παραθέτω την εξήγηση του έργου του Γεώργιου γεμιστού-πλήθωνος
"Ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής συνέχειας του Ελληνισμού («εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»), βαθύς γνώστης του Πλατωνισμού, συνέθεσε πολλούς ύμνους προς τους Έλληνες Θεούς, συγκρότησε τον φιλοσοφικο-λατρευτικό «Κύκλο» του Μυστρά, και συνέγραψε τα «Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται» και «Περί Νόμων». Επί του τελευταίου έργου άνοιξε σπουδαία συζήτηση με τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος υποστήριξε αριστοτελικές απόψεις. Ο Πλήθων αντίθετα συνέρραψε πλατωνικές απόψεις μαζί με άλλες των Στωικών, του Ζωροάστρη και δικές του, καταλήγοντας σε μια πολιτική και κοινωνική αναδιοργάνωση, από την οποία θα προέκυπτε μια Πολιτεία βασισμένη σε μεταρρυθμισμένη εκδοχή του αρχαιοελληνικού πολυθεϊσμού, και στην οποία Πολιτεία οι άνθρωποι «κάλλιστα τε και άριστα βιώεν, και εις όσον οίον τε ευδαιμονέστατα».

Μετά το θάνατό του, οι δεσπότες της Πελοποννήσου παρέδωσαν το χειρόγραφο στο Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος, αφού το διάβασε, δεν το αντέκρουσε, όπως είχε αρχικά πει, αλλά το έκαψε δημόσια, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό», που περιείχε υποτίθεται στις σελίδες του «τα σαπρά των Ελλήνων ληρήματα». Κάλεσε μάλιστα όσους κατέχουν αντίγραφα, να τα καταστρέψουν και αυτά. Παρά ταύτα, έχουν σωθεί και δημοσιευτεί αρκετά αποσπάσματα του έργου αυτού."
απόδειξη της τομής βυζαντίου Ελλάδας στη φιλοσοφική τους σκέψη.
και η πηγή:
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CF%89%CE%BD[/url]

 

[theodo]

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η σκέψη όλων των Βυζαντινών ήταν πώς θα σωθεί το εναπομείναν μέρος της Ρωμανίας (όπως αποκαλούσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία οι ίδιοι οι πολίτες της, οι Ρωμαίοι - Ρωμιοί) από την επαπειλούμενη υποδούλωσή του στην Τουρκική Κυριαρχία. Τρεις προσωπικότητες εκπροσωπούν τις τρεις κυρίαρχες τάσεις μεταξύ των λογίων της Αυτοκρατορίας. Αν θεωρήσει κανείς ότι στο Βυζάντιο υπήρχαν οι περισσότερο επιφανείς και καλλιεργημένοι άνθρωποι των γραμμάτων κατά την εποχή εκείνη, δεν θα αστοχήσει να θεωρήσει αυτούς τους τρεις ως τους μεγαλύτερους ανθρώπους των γραμμάτων κατά την εποχή τους, τουλάχιστον στον τομέα της φιλοσοφίας. Η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας ήταν το κυριότερο στοιχείο της ανωτάτης εκπαιδεύσεως καθ' όλη την διάρκεια της Αυτοκρατορίας. Στο τέλος απέμειναν αυτοί οι τρεις ως οι εγκρατέστεροι φορείς της φιλοσοφικής γνώσεως. Και οι τρεις διάλεξαν ο καθένας διαφορετικούς δρόμους. Αυτοί ήταν ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων, ο μαθητής του Μητροπολίτης Νικαίας Βησσαρίων (μετέπειτα Καρδινάλιος) και ο Γεώργιος Σχολάριος, ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος Β΄. Είναι χαρακτηριστικό το ότι ο τελευταίος θρηνεί την πτώση της παιδείας στο Βυζάντιο κατά τα τελευταία έτη προ της αλώσεως με τα λόγια «εἰσί φεῦ ἐν ἁπάσῃ τῇ Πόλει τρεῖς ἢ τέτταρες δυναμένοι τῆς φιλοσοφίας δέχεσθαι δόγματα» . Υπήρχαν ακόμη ένας στην Πελοπόννησο (ο Πλήθων) και ένας στην Ιταλία (ο Βησσαρίων). Εκ των εναπομεινάντων στην Κωνσταντινούπολη μεγαλύτερος ήταν ο Σχολάριος.

φορέας της φιλοσοφικής γνώσεως ο Γεώργιος Σχολάριος;

Είμαστε σοβαροί;


«Τους γουν δυσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι
και πάσι τρόποις  εξαγάγετε της παρούσης ζωής!
Ράβδιζε, είργε (φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαίρει,
είτα χείραν απέτεμνε,
και -αν και ούτω μένη κακός-,
θαλάττης πέμπε βυθώ!!!»,

Γεννάδιος Σχολάριος

 

[nikostratos]

Παραθέτω και αυτό για να αποδείξω την ένωση που υπάρχει μεταξύ μεσσαιωνικών φιλοσόφω και αρχαίων ελλήννων:
"Ο Κάρλομάγνος τον ώθησε να μεταφράσει τα έργα του Ψευδο-Διονυσίου του Αρεοπαγίτη στην Λατινική. Η μετάφραση και τα σχόλια στα πολύ σημαντικά αυτά κείμενα αποδείχτηκαν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη τόσο της δικής του όσο και της μεσαιωνικής φιλοσοφίας γενικότερα. Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τις ιδέες του Νεοπλατωνισμού από την Ελλάδα στη δυτικοευρωπαϊκή πνευματική παράδοση, όπου άσκησαν σημαντική επίδραση στη χριστιανική θεολογία. Επίσης, με εντολή του Καρόλου ο Ιωάννης μετέφρασε μερικά από τα έργα του Μάξιμου του Ομολογητή (ειδικά τα μυστικά και δογματικά ερμηνευτικά σχόλια στα αρεοπαγιτικά κείμενα) και του Γρηγορίου Νύσσης."
πηγή: [URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82[/url]
περισσότερα: www.philosophicalbibliography.com/index.php?option=com_content&view=article&id=69]http://www.philosophicalbibliography.com/index.php?option=com_content&view=article&id=69[/url]

 

[theodo]

Παραθέτω την εξήγηση του έργου του Γεώργιου γεμιστού-πλήθωνος
"Ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής συνέχειας του Ελληνισμού («εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»), βαθύς γνώστης του Πλατωνισμού, συνέθεσε πολλούς ύμνους προς τους Έλληνες Θεούς, συγκρότησε τον φιλοσοφικο-λατρευτικό «Κύκλο» του Μυστρά, και συνέγραψε τα «Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται» και «Περί Νόμων». Επί του τελευταίου έργου άνοιξε σπουδαία συζήτηση με τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος υποστήριξε αριστοτελικές απόψεις. Ο Πλήθων αντίθετα συνέρραψε πλατωνικές απόψεις μαζί με άλλες των Στωικών, του Ζωροάστρη και δικές του, καταλήγοντας σε μια πολιτική και κοινωνική αναδιοργάνωση, από την οποία θα προέκυπτε μια Πολιτεία βασισμένη σε μεταρρυθμισμένη εκδοχή του αρχαιοελληνικού πολυθεϊσμού, και στην οποία Πολιτεία οι άνθρωποι «κάλλιστα τε και άριστα βιώεν, και εις όσον οίον τε ευδαιμονέστατα».

Μετά το θάνατό του, οι δεσπότες της Πελοποννήσου παρέδωσαν το χειρόγραφο στο Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος, αφού το διάβασε, δεν το αντέκρουσε, όπως είχε αρχικά πει, αλλά το έκαψε δημόσια, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό», που περιείχε υποτίθεται στις σελίδες του «τα σαπρά των Ελλήνων ληρήματα». Κάλεσε μάλιστα όσους κατέχουν αντίγραφα, να τα καταστρέψουν και αυτά. Παρά ταύτα, έχουν σωθεί και δημοσιευτεί αρκετά αποσπάσματα του έργου αυτού."
απόδειξη της τομής βυζαντίου Ελλάδας στη φιλοσοφική τους σκέψη.
και η πηγή:
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CF%89%CE%BD[/url]

Τι βλέπω! Το αλλάξαμε το βιολί;

και να ήταν και στραντιβάριους!

 

[leonoro]

φορέας της φιλοσοφικής γνώσεως ο Γεώργιος Σχολάριος;

Είμαστε σοβαροί;


«Τους γουν δυσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι
και πάσι τρόποις  εξαγάγετε της παρούσης ζωής!
Ράβδιζε, είργε (φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαίρει,
είτα χείραν απέτεμνε,
και -αν και ούτω μένη κακός-,
θαλάττης πέμπε βυθώ!!!»,

Γεννάδιος Σχολάριος

Φορέας της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας ήταν, πολέμιος του Δωδεκαθεϊσμού δε. Συγχέεις

 

[leonoro]

Ένα από τα βασικά στοιχεία της τρίτης βαθμίδας της εκπαιδεύσεως στο Βυζάντιο υπήρξε η διδασκαλία της Ελληνικής Γραμματείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την ίδρυση του Πανδιδακτηρίου της Κωνσταντινουπόλεως (του πρώτου Πανεπιστημίου παγκοσμίως) μαζί με την διδασκαλία της Λατινικής, συμπεριελήφθη και η διδασκαλία της Ελληνικής Ρητορικής και Φιλοσοφίας. Βέβαια και σε άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας Σοφιστές, Φιλόσοφοι και Ρήτορες, εθνικοί ή χριστιανοί, δίδασκαν επί πληρωμή τους νέους που ήθελαν να σπουδάσουν. Η γνώση της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, ήταν αναγκαία και για τους χριστιανούς «εὐγλωττίας χάριν και γυμνασίας τοῦ νοῦ». Η μελέτη γινόταν επιλεκτικά με σκοπό τον εμπλουτισμό του λεξιλογίου, την εμπέδωση της γραμματικής και του συντακτικού, την εκμάθηση της ρητορικής τέχνης, αλλά και παραδειγμάτων και αποσπασμάτων από τα αρχαία έργα με τα οποία πλούτιζαν τα δικά τους συγγράμματα. Η γνώση του Ησιόδου, του Ομήρου ήταν δεδομένη για τους καλλιεργημένους, οι μύθοι του Αισώπου ήταν στοιχείο της βασικής εκπαιδεύσεως.

 

[pornopapos]

Δεν έχω καμιά ευθύνη που οι Ταλιμπανίσκοι μετέτρεψαν το θέμα σε κακόγουστο και στημένο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αν θέλουν, εγώ θα παίζω μπάλα μέχρι τελικής πτώσεως.


Αλλιώς θα με κατηγορήσουν για ότι μπορεί να φανταστεί η Χριστιανική τους (αν)ηθικότης.

τελικής  παλαβώσεως, μάλλον!!! 

 

[theodo]

Παραθέτω και αυτό για να αποδείξω την ένωση που υπάρχει μεταξύ μεσσαιωνικών φιλοσόφω και αρχαίων ελλήννων:
"Ο Κάρλομάγνος τον ώθησε να μεταφράσει τα έργα του Ψευδο-Διονυσίου του Αρεοπαγίτη στην Λατινική. Η μετάφραση και τα σχόλια στα πολύ σημαντικά αυτά κείμενα αποδείχτηκαν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη τόσο της δικής του όσο και της μεσαιωνικής φιλοσοφίας γενικότερα. Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τις ιδέες του Νεοπλατωνισμού από την Ελλάδα στη δυτικοευρωπαϊκή πνευματική παράδοση, όπου άσκησαν σημαντική επίδραση στη χριστιανική θεολογία. Επίσης, με εντολή του Καρόλου ο Ιωάννης μετέφρασε μερικά από τα έργα του Μάξιμου του Ομολογητή (ειδικά τα μυστικά και δογματικά ερμηνευτικά σχόλια στα αρεοπαγιτικά κείμενα) και του Γρηγορίου Νύσσης."
πηγή: [URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82[/url]
περισσότερα: www.philosophicalbibliography.com/index.php?option=com_content&view=article&id=69]http://www.philosophicalbibliography.com/index.php?option=com_content&view=article&id=69[/url]

"ένωση που υπάρχει μεταξύ μεσσαιωνικών φιλοσόφω και αρχαίων ελλήννων"

....την ορθογραφία μου @#$%&*&%$#@.


Όταν γράφεις "ένωση"  μιλάς βέβαια για παρά φύση συνουσία.

Ο Χριστιανισμός δεν είναι φιλοσοφία. Είναι ανατολίτικη θρησκεία.

Κατά τον Μεσαίωνα υπήρχε μόνο το Χριστιανικό σκότος και διώξεις μαγισσών.

και το "Malleus Maleficarum" των 
H. KRAMER - J. SPREGER,

 

[leonoro]

Παραθέτω την εξήγηση του έργου του Γεώργιου γεμιστού-πλήθωνος
"Ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής συνέχειας του Ελληνισμού («εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»), βαθύς γνώστης του Πλατωνισμού, συνέθεσε πολλούς ύμνους προς τους Έλληνες Θεούς, συγκρότησε τον φιλοσοφικο-λατρευτικό «Κύκλο» του Μυστρά, και συνέγραψε τα «Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται» και «Περί Νόμων». Επί του τελευταίου έργου άνοιξε σπουδαία συζήτηση με τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος υποστήριξε αριστοτελικές απόψεις. Ο Πλήθων αντίθετα συνέρραψε πλατωνικές απόψεις μαζί με άλλες των Στωικών, του Ζωροάστρη και δικές του, καταλήγοντας σε μια πολιτική και κοινωνική αναδιοργάνωση, από την οποία θα προέκυπτε μια Πολιτεία βασισμένη σε μεταρρυθμισμένη εκδοχή του αρχαιοελληνικού πολυθεϊσμού, και στην οποία Πολιτεία οι άνθρωποι «κάλλιστα τε και άριστα βιώεν, και εις όσον οίον τε ευδαιμονέστατα».

Μετά το θάνατό του, οι δεσπότες της Πελοποννήσου παρέδωσαν το χειρόγραφο στο Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος, αφού το διάβασε, δεν το αντέκρουσε, όπως είχε αρχικά πει, αλλά το έκαψε δημόσια, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό», που περιείχε υποτίθεται στις σελίδες του «τα σαπρά των Ελλήνων ληρήματα». Κάλεσε μάλιστα όσους κατέχουν αντίγραφα, να τα καταστρέψουν και αυτά. Παρά ταύτα, έχουν σωθεί και δημοσιευτεί αρκετά αποσπάσματα του έργου αυτού."
απόδειξη της τομής βυζαντίου Ελλάδας στη φιλοσοφική τους σκέψη.
και η πηγή:
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CF%89%CE%BD[/url]

Σαφώς το έκαψε( όπως και πολλά άλλα καήκανε).

 

[nikostratos]

Ένα από τα βασικά στοιχεία της τρίτης βαθμίδας της εκπαιδεύσεως στο Βυζάντιο υπήρξε η διδασκαλία της Ελληνικής Γραμματείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την ίδρυση του Πανδιδακτηρίου της Κωνσταντινουπόλεως (του πρώτου Πανεπιστημίου παγκοσμίως) μαζί με την διδασκαλία της Λατινικής, συμπεριελήφθη και η διδασκαλία της Ελληνικής Ρητορικής και Φιλοσοφίας. Βέβαια και σε άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας Σοφιστές, Φιλόσοφοι και Ρήτορες, εθνικοί ή χριστιανοί, δίδασκαν επί πληρωμή τους νέους που ήθελαν να σπουδάσουν. Η γνώση της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, ήταν αναγκαία και για τους χριστιανούς «εὐγλωττίας χάριν και γυμνασίας τοῦ νοῦ». Η μελέτη γινόταν επιλεκτικά με σκοπό τον εμπλουτισμό του λεξιλογίου, την εμπέδωση της γραμματικής και του συντακτικού, την εκμάθηση της ρητορικής τέχνης, αλλά και παραδειγμάτων και αποσπασμάτων από τα αρχαία έργα με τα οποία πλούτιζαν τα δικά τους συγγράμματα. Η γνώση του Ησιόδου, του Ομήρου ήταν δεδομένη για τους καλλιεργημένους, οι μύθοι του Αισώπου ήταν στοιχείο της βασικής εκπαιδεύσεως.

Παραθέτω το εξείς από την ζωή του Μαξιμου πλανούδη:
Μάξιμος Πλανούδης
Ο Μάξιμος Πλανούδης βυζαντινός λόγιος, ούτε λίγο ούτε πολύ ξαναζωντάνεψε την γεωγραφική επιστήμη παραμελημένη για περίπου 10 αιώνες. Είναι αυτός που ευθύνεται για την αναβίωση της Πτολεμαϊκής Γεωγραφίας της οποίας η διάδοση στην Δύση είναι ένα από τα σημαντικά γεγονότα που προετοίμασαν την Αναγέννηση.
O Mάξιμος Πλανούδης (1260-1310) από τη Nικομήδεια, μοναχός στη Mονή της Xώρας στην Kωνσταντινούπολη. Με αίτημα του αυτοκράτορα Aνδρόνικου B', ετοιμάσε ένα αντίγραφο της Γεωγραφίας του Πτολεμαίου με χάρτες φέρνοντας σε πέρας ένα έργο που απαιτούσε επιστημονικές και τεχνικές δυνατότητες που θα του επέτρεπαν την κατανόηση αλλά και την εφαρμογή των επιστημονικών οδηγιών του Πτολεμαίου, για την σύνταξη των χαρτών.

O Πλανούδης γνώριζε λατινικά (πρεσβευτής της Κωνσταντινούπολης στη Bενετία το 1296), μετέφρασε Kάτωνα, Oβίδιο, Kικέρωνα και παράλληλα με το θεολογικό και διδακτικό του έργο, ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τα μαθηματικά, σχολιάζοντας τα δύο πρώτα βιβλία της Διοφαντικής αριθμητικής. Eισήγαγε στο Bυζάντιο τους αραβικούς αριθμούς και την αριθμητική ορολογία ("εκβολή" η αφαίρεση, "μερισμός" η διαίρεση, "τετραγωνική πλευρά" η τετραγωνική ρίζα, για τον υπολογισμό της οποίας δίνει μια δικιά του μέθοδο) με το σύγγραμμα Ψηφοφορία κατ' Ινδούς η λεγομένη μεγάλη, στην οποία αναφέρεται για πρώτη φορά το ψηφίο “μηδέν”. Προώθησε, την αστρονομία και γεωγραφία, μεταφράζοντας τον Άρρατο και συγκεντρώνοντας χειρόγραφα του Στράβωνα, που συντήρησε και αποκατέστησε, όπως το αντίγραφο χειρόγραφο της Γεωγραφίας του (9ος αιώνας) που βρίσκεται σήμερα στο Παρίσι, στην Eθνική Bιβλιοθήκη.

στην πορεία του ο ελληνικός πολιτισμός έχει να επιδείξει "πολλούς Μάξιμους", η σημερινή Ελλάδα στη χορεία των μεγάλων ελλήνων περιλαμβάνει τον μεγάλο έλληνα, Λαζόπουλο, εύγε, αργήσαμε αλλα, καταλάβαμε τι είναι πραγματικά μεγάλο

αυτό δείχνει ότι παρά τα όσα έκαναν οι βυζαντινοί στους εθνικούς η ανάγκη τους για γνώση τους έκανε να στραφούν σε αυτούς κάνοντας έτσι το βυζάντιο πνευματικό κέντρο της εποχής, περαιτέρω απόδειξη της σχέσης μεταξύ βυζαντίου και Ελλάδας.
πηγή: [URL unfurl="true"]http://geo-s.blogspot.com/2009/02/10.html[/url]

 

[theodo]

Φορέας της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας ήταν, πολέμιος του Δωδεκαθεϊσμού δε. Συγχέεις

Είσαι καλά;

Διώκτης κάθε τι Ελληνικού ήταν.

Δεν πιστεύω στη εκκλησία να φυλάς και την Ειδωλο-εικόνα του και να ανάβεις κεράκι στην μνήμη του;

 

[theodo]

Σαφώς το έκαψε( όπως και πολλά άλλα καήκανε).

Δεν καήκανε από μονα τους οι ....φορείς σου τα έκαψαν.

 

[leonoro]

"ένωση που υπάρχει μεταξύ μεσσαιωνικών φιλοσόφω και αρχαίων ελλήννων"

....την ορθογραφία μου @#$%&*&%$#@.


Όταν γράφεις "ένωση"  μιλάς βέβαια για παρά φύση συνουσία.

Ο Χριστιανισμός δεν είναι φιλοσοφία. Είναι ανατολίτικη θρησκεία.

Κατά τον Μεσαίωνα υπήρχε μόνο το Χριστιανικό σκότος και διώξεις μαγισσών.

και το "Malleus Maleficarum" των  
H. KRAMER - J. SPREGER,

Η Αναγέννηση ήταν κάτι που συνέβει σε άλλους προφανώς

 

[leonoro]

Είσαι καλά;

Διώκτης κάθε τι Ελληνικού ήταν.

Δεν πιστεύω στη εκκλησία να φυλάς και την Ειδωλο-εικόνα του και να ανάβεις κεράκι στην μνήμη του;

Θα συνεχίσει η έλλειψη επιχειρημάτων πολλή ώρα;

 

[theodo]

αυτό δείχνει ότι παρά τα όσα έκαναν οι βυζαντινοί στους εθνικούς η ανάγκη τους για γνώση τους έκανε να στραφούν σε αυτούς κάνοντας έτσι το βυζάντιο πνευματικό κέντρο της εποχής, περαιτέρω απόδειξη της σχέσης μεταξύ βυζαντίου και Ελλάδας.
πηγή: [URL unfurl="true"]http://geo-s.blogspot.com/2009/02/10.html[/url]

Αφού τα έκαψαν όλα και γενοκτόνησαν του Έλληνες, χωρίς αντιπάλους πλέον, τα κακογέρια το έριξαν στην φιλολογία.

"O Mάξιμος Πλανούδης (1260-1310) από τη Nικομήδεια, μοναχός στη Mονή της Xώρας στην Kωνσταντινούπολη".