ΜΕΝΕΔΗΜΟΣ
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 10 Μαρ 2014
- Μηνύματα
- 6.461
- Κριτικές
- 2
- Like
- 5.728
- Πόντοι
- 2.356
Ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα το οποίο ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ, ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ, είναι το παρακάτω που βρήκα στη σελίδα "Το κουτί της Πανδώρας". Το θέμα που πραγματεύτεται είναι το πόσο βλάπτεις τόσο τον εαυτό σου όσο και τους άλλους όταν πας και εργάζεσαι εθελοντικά...είτε για να "πιαστείς" από κάπου είτε για να "μπεις" σε κάποιο επάγγελμα - ειδικότητα. Δεν μιλάμε για πρακτική, σχολές κλπ. Μιλάμε για άλλες καταστάσεις. Βέβαια υπάρχουν και επιχειρήματα που στηρίζουν αυτή τη μορφή "εργασιακής πάλης" για να μπει κάποιος στην αγορά εργασίας καθώς με τα βιογραφικά και με τους γνωστούς δεν βγαίνει καμία απολύτως άκρη...Μόνο με αυτό το τρόπο θα έχεις επαφή με την εργασία και θα κάνεις γνωριμίες κλπ. Βέβαια για να το κάνει κανείς θα πρέπει να μπορεί πρώτα να επιβιώνει ο ίδιος...
Θα ήθελα πολύ απόψεις και γνώμες.
Παρακάτω το άρθρο:
Αυτοί που δέχονται να δουλεύουν τζάμπα παίρνουν στο λαιμό τους και τους επαγγελματίες...
Ημερομηνία δημοσίευσης 30 Νοεμβρίου 2014
Πηγή: koutipandoras.gr
Tα αφεντικά είναι "υποχρεωμένα" από την θέση φαινομενικής υπεροχής που τους προσφέρει το σύστημα να πίνουν το αίμα των εργαζόμενων. Πώς τους απαντούν στη σύγχρονη Ελλάδα οι εργαζόμενοι; Δουλεύοντας γι' αυτούς δωρεάν και, μάλιστα, οικειοθελώς. Με λίγα λόγια και άνεργοι στην ουσία και μαλάκες! Ολο και πληθαίνει ο αριθμός εκείνων που προτιμούν να απασχολούνται τζάμπα σε κάποια εταιρεία με τα...ακαταμάχητα επιχειρήματα πως έτσι διατηρούνται ζωντανοί στην αγορά εργασίας και καταπολεμούν την κατάθλιψη του να μένουν στο σπίτι τους και να κοιτούν τα ντουβάρια του. Σκάβουν, δηλαδή, το λάκκο στον οποίο θα πέσουν και οι ίδιοι μέσα αργά ή γρήγορα, αφού βεβαίως ρίξουν πρώτα σε αυτόν τους υπόλοιπους που έχουν την "τρελή" απαίτηση να αμείβονται για την εργασία που παρέχουν και, μάλιστα, όπως της αξίζει και στην ώρα τους...
Γιατί αναρωτιόμαστε, επομένως, για τους χαμηλούς μισθούς ή για το ότι ο Ανδρ. Λοβέρδος προτείνει την άμισθη εργασία εκπαιδευτικών με αντάλλαγμα μόρια; Ολοι αυτοί γνωρίζουν ότι θα βρουν εκεί έξω πρόθυμους ηλίθιους να εργαστούν γι' αυτούς δωρεάν μόνο και μόνο για να βελτιώσουν το βιογραφικό τους. Ετσι κι αλλιώς στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα, αλλά η ποσότητα της εργασίας, αφού πρόκειται για μπακάληδες που παριστάνουν τους επιχειρηματίες με την ανοχή ενός ολόκληρου συστήματος που βασίζεται εδώ και χρόνια στην αναξιοκρατία, στη λαμογιά, στο ρουφιανιλίκι και στην υποτέλεια των υπηκόων του...
Οι ερασιτέχνες, όχι με την έννοια των εραστών τής τέχνης τους αλλά των αλεξιπτωτιστών που δεν βλέπουν αυτό που κάνουν ως επάγγελμα αλλά ως χόμπι για να περνούν την ώρα τους, λειτουργούν σαν καρκινώματα που κατατρώγουν και τους επαγγελματίες. Αποδεχόμενοι στωικά συμπεριφορές που μας επιστρέφουν στον εργασιακό μεσαίωνα αποτελούν, εκόντες άκοντες, τους καλύτερους φίλους τού κεφαλαίου, αυτούς στους οποίους βασίζεται για να μην υπάρξει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο...
Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να φορά "Πάμπερς" ως απόρροια μιας ψοφοδεούς λογικής διατήρησης της θεσούλας μας με κάθε θυσία τής αξιοπρέπειάς μας. Απαγορεύεται, ωστόσο, να παίρνουμε στο λαιμό μας, ειδικώς αν έχουμε κάποια θέση ευθύνης, κι εκείνους που αδυνατούν να πιστέψουν ότι η στάση ζωής τους πρέπει να είναι όμοια με ενός σκύλου που του φορούν ένα λουρί τα αφεντικά του κι αυτός πηγαίνει όπου τον σέρνουν. Πόσω μάλλον όταν τα δικά μας αφεντικά δεν μας προσφέρουν καν τα στοιχειώδη που απολαμβάνει ένα κατοικίδιο, όπως τροφή και στέγη...
Οι ραγιάδες που υποσκάπτουν συλλογικότητες στο όνομα της διατήρησης της εργασιακής ειρήνης, συναινώντας σε εργοδοτικές πρακτικές που παραπέμπουν στους αιώνες τής δουλείας, βρίσκονται παντού, από την πιο μικρή επιχείρηση έως τη συνδικαλιστική ηγεσία. Ναρκοθετούν οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής αντίδρασης, μαντρώνοντάς την, για παράδειγμα, σε μια ημερήσια απεργιακή κινητοποίηση που από το τίποτα είναι προτιμότερη, αλλά δεν είναι και η καλύτερη λύση...
Αν δεν απομονώσουμε, ο καθένας από το μετερίζι όπου βρίσκεται, εκείνους που επιβάλλουν με τον τρόπο τους "Βάρκιζες", αυτούς που λειτουργούν ως Δούρειοι Ιπποι του εργατικού κινήματος, μην περιμένετε οι καλύτερες ημέρες να έρθουν από μόνες τους. Στο Παρίσι αυτές τις ώρες σχεδιάζουν το τρίτο μνημόνιο. Πώς θα αντιδράσουμε σε αυτό; Θα κάνουμε μια απεργία για την τιμή των όπλων ή θα πολιορκήσουμε τη Βουλή επί ημέρες, μήνες, χρόνια ώστε να δοθεί επιτέλους η δυνατότητα στον ελληνικό λαό να ψηφίσει για πολιτικές που δεσμεύουν και τις γενιές που θα ακολουθήσουν;...
Στις ΗΠΑ, όπου όπως μαρτυρά η εξέγερση στο Φέργκιουσον οι μαύροι δεν έχουν βρει ακόμα την θέση που τους αρμόζει στην αμερικανική κοινωνία, έχουν κάνει δημοψηφίσματα για την απαγόρευση των δολωμάτων στο κυνήγι τής καφέ αρκούδας. Στην Ελλάδα θεωρείται αντιδημοκρατικό, όπως θυμόμαστε πολύ καλά από τα γεγονότα των Κανών το 2011, να διοργανώσουμε δημοψήφισμα για το αν επιθυμούμε να εγκατασταθεί στη χώρα, η οποία μάλιστα γέννησε την άμεση δημοκρατία, ένα μόνιμο καθεστώς άγριας λιτότητας με θύματα τους πολλούς...
Αυτή η κυβέρνηση διαθέτει μόνο την τυπική νομιμοποίηση να περάσει από τη Βουλή νέο μνημόνιο. Ακόμα, όμως, και μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ζητήσει τη λαϊκή αποδοχή για οποιαδήποτε νέα συμφωνία με τους δανειστές. Κι αν η πλειοψηφία απαντήσει θετικώς ακόμα και σε ένα επαχθές μνημόνιο, έστω υπό συνθήκες απόλυτης τρομοκράτησης, τότε θα είναι άξια της μοίρας της. Πρέπει, όμως, να της δοθεί, έστω μετά από τέσσερα χρόνια από το πρώτο μνημόνιο, η αυτονόητη σε μια πραγματική δημοκρατία δυνατότητα να εκφράσει επισήμως τη γνώμη της. Οποιος πολιτικός με τη σχετική εξουσία δεν αναλάβει τη σχετική πρωτοβουλία δεν μπορεί να παριστάνει άλλο το δημοκράτη, κρύβοντας πως στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα "δημοκράτορας"...
Θα ήθελα πολύ απόψεις και γνώμες.
Παρακάτω το άρθρο:
Αυτοί που δέχονται να δουλεύουν τζάμπα παίρνουν στο λαιμό τους και τους επαγγελματίες...
Ημερομηνία δημοσίευσης 30 Νοεμβρίου 2014
Πηγή: koutipandoras.gr
Tα αφεντικά είναι "υποχρεωμένα" από την θέση φαινομενικής υπεροχής που τους προσφέρει το σύστημα να πίνουν το αίμα των εργαζόμενων. Πώς τους απαντούν στη σύγχρονη Ελλάδα οι εργαζόμενοι; Δουλεύοντας γι' αυτούς δωρεάν και, μάλιστα, οικειοθελώς. Με λίγα λόγια και άνεργοι στην ουσία και μαλάκες! Ολο και πληθαίνει ο αριθμός εκείνων που προτιμούν να απασχολούνται τζάμπα σε κάποια εταιρεία με τα...ακαταμάχητα επιχειρήματα πως έτσι διατηρούνται ζωντανοί στην αγορά εργασίας και καταπολεμούν την κατάθλιψη του να μένουν στο σπίτι τους και να κοιτούν τα ντουβάρια του. Σκάβουν, δηλαδή, το λάκκο στον οποίο θα πέσουν και οι ίδιοι μέσα αργά ή γρήγορα, αφού βεβαίως ρίξουν πρώτα σε αυτόν τους υπόλοιπους που έχουν την "τρελή" απαίτηση να αμείβονται για την εργασία που παρέχουν και, μάλιστα, όπως της αξίζει και στην ώρα τους...
Γιατί αναρωτιόμαστε, επομένως, για τους χαμηλούς μισθούς ή για το ότι ο Ανδρ. Λοβέρδος προτείνει την άμισθη εργασία εκπαιδευτικών με αντάλλαγμα μόρια; Ολοι αυτοί γνωρίζουν ότι θα βρουν εκεί έξω πρόθυμους ηλίθιους να εργαστούν γι' αυτούς δωρεάν μόνο και μόνο για να βελτιώσουν το βιογραφικό τους. Ετσι κι αλλιώς στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα, αλλά η ποσότητα της εργασίας, αφού πρόκειται για μπακάληδες που παριστάνουν τους επιχειρηματίες με την ανοχή ενός ολόκληρου συστήματος που βασίζεται εδώ και χρόνια στην αναξιοκρατία, στη λαμογιά, στο ρουφιανιλίκι και στην υποτέλεια των υπηκόων του...
Οι ερασιτέχνες, όχι με την έννοια των εραστών τής τέχνης τους αλλά των αλεξιπτωτιστών που δεν βλέπουν αυτό που κάνουν ως επάγγελμα αλλά ως χόμπι για να περνούν την ώρα τους, λειτουργούν σαν καρκινώματα που κατατρώγουν και τους επαγγελματίες. Αποδεχόμενοι στωικά συμπεριφορές που μας επιστρέφουν στον εργασιακό μεσαίωνα αποτελούν, εκόντες άκοντες, τους καλύτερους φίλους τού κεφαλαίου, αυτούς στους οποίους βασίζεται για να μην υπάρξει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο...
Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να φορά "Πάμπερς" ως απόρροια μιας ψοφοδεούς λογικής διατήρησης της θεσούλας μας με κάθε θυσία τής αξιοπρέπειάς μας. Απαγορεύεται, ωστόσο, να παίρνουμε στο λαιμό μας, ειδικώς αν έχουμε κάποια θέση ευθύνης, κι εκείνους που αδυνατούν να πιστέψουν ότι η στάση ζωής τους πρέπει να είναι όμοια με ενός σκύλου που του φορούν ένα λουρί τα αφεντικά του κι αυτός πηγαίνει όπου τον σέρνουν. Πόσω μάλλον όταν τα δικά μας αφεντικά δεν μας προσφέρουν καν τα στοιχειώδη που απολαμβάνει ένα κατοικίδιο, όπως τροφή και στέγη...
Οι ραγιάδες που υποσκάπτουν συλλογικότητες στο όνομα της διατήρησης της εργασιακής ειρήνης, συναινώντας σε εργοδοτικές πρακτικές που παραπέμπουν στους αιώνες τής δουλείας, βρίσκονται παντού, από την πιο μικρή επιχείρηση έως τη συνδικαλιστική ηγεσία. Ναρκοθετούν οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής αντίδρασης, μαντρώνοντάς την, για παράδειγμα, σε μια ημερήσια απεργιακή κινητοποίηση που από το τίποτα είναι προτιμότερη, αλλά δεν είναι και η καλύτερη λύση...
Αν δεν απομονώσουμε, ο καθένας από το μετερίζι όπου βρίσκεται, εκείνους που επιβάλλουν με τον τρόπο τους "Βάρκιζες", αυτούς που λειτουργούν ως Δούρειοι Ιπποι του εργατικού κινήματος, μην περιμένετε οι καλύτερες ημέρες να έρθουν από μόνες τους. Στο Παρίσι αυτές τις ώρες σχεδιάζουν το τρίτο μνημόνιο. Πώς θα αντιδράσουμε σε αυτό; Θα κάνουμε μια απεργία για την τιμή των όπλων ή θα πολιορκήσουμε τη Βουλή επί ημέρες, μήνες, χρόνια ώστε να δοθεί επιτέλους η δυνατότητα στον ελληνικό λαό να ψηφίσει για πολιτικές που δεσμεύουν και τις γενιές που θα ακολουθήσουν;...
Στις ΗΠΑ, όπου όπως μαρτυρά η εξέγερση στο Φέργκιουσον οι μαύροι δεν έχουν βρει ακόμα την θέση που τους αρμόζει στην αμερικανική κοινωνία, έχουν κάνει δημοψηφίσματα για την απαγόρευση των δολωμάτων στο κυνήγι τής καφέ αρκούδας. Στην Ελλάδα θεωρείται αντιδημοκρατικό, όπως θυμόμαστε πολύ καλά από τα γεγονότα των Κανών το 2011, να διοργανώσουμε δημοψήφισμα για το αν επιθυμούμε να εγκατασταθεί στη χώρα, η οποία μάλιστα γέννησε την άμεση δημοκρατία, ένα μόνιμο καθεστώς άγριας λιτότητας με θύματα τους πολλούς...
Αυτή η κυβέρνηση διαθέτει μόνο την τυπική νομιμοποίηση να περάσει από τη Βουλή νέο μνημόνιο. Ακόμα, όμως, και μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ζητήσει τη λαϊκή αποδοχή για οποιαδήποτε νέα συμφωνία με τους δανειστές. Κι αν η πλειοψηφία απαντήσει θετικώς ακόμα και σε ένα επαχθές μνημόνιο, έστω υπό συνθήκες απόλυτης τρομοκράτησης, τότε θα είναι άξια της μοίρας της. Πρέπει, όμως, να της δοθεί, έστω μετά από τέσσερα χρόνια από το πρώτο μνημόνιο, η αυτονόητη σε μια πραγματική δημοκρατία δυνατότητα να εκφράσει επισήμως τη γνώμη της. Οποιος πολιτικός με τη σχετική εξουσία δεν αναλάβει τη σχετική πρωτοβουλία δεν μπορεί να παριστάνει άλλο το δημοκράτη, κρύβοντας πως στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα "δημοκράτορας"...
