Θέλω να μοιραστώ την πρόσφατη μου διαπίστωση:
Είμαι 40άρης, ουδέποτε είχα την ανησυχία να κάνω παιδιά και οικογένειες, γιατί απλούστατα, δεν είδα σχεδόν ΚΑΝΕΝΑΝ να ευτυχεί μέσα σε αυτά τα πλαίσια. Και οι ελάχιστοι που βλέπω όντως να ευτυχούν, είναι εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι από εμένα, με τους οποίους δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορώ να ταυτιστώ.
Πάντα όμως στις τελευταίες σχέσεις μου υπήρχε το σενάριο να 'αιωρείται'....Έκανα λοιπόν την 'τρέλα' να το ξεκαθαρίσω στην πρώην μου τότε (31), καθώς ήταν προφανές πως απέβλεπε σε αυτή την προοπτική.
Αντέδρασε με κάποια απογοήτευση μεν, έναν πόνο, ένα εσωτερικό 'ω ρε γαμώτο', εξήγησα πως η ειλικρίνεια πρέπει να εκτιμάται όπως και να χει το πράγμα. Και πως εάν διαφωνεί ριζικά, κανένα πρόβλημα δεν έχω να φύγω.
Μέσα από την αρχική 'απογοήτευση' επήλθε και μια 'λύτρωση' μάγκες μου: το επίπεδο στο γαμήσι ανέβηκε κατακόρυφα, άρχισε να γαμιέται αρκετά πιο χύμα και ασύστολα, ζήτησε πράγματα που στον ένα έναν χρόνο που είμασταν μαζί δεν είχε αναφέρει, γνώρισα άλλη γυναίκα! Ήταν τρομερό!
Κατέληξα στο ότι όταν δεν υπάρχει σκοπιμότητα, μόνο τότε μπορούν οι άνθρωποι να πράττουν ελεύθερα και να χαίρονται τη ζωή! Γάμησα σα σκύλος με την ψυχή μου, το τερμάτισα όσο με πήγαινε, και μετά σκέφτηκα πόσο ατυχής είναι η θέση του υποψήφιου 'γαμπρού' (στην οποία έκατσα κι εγώ πριν). Το 'άλλος γαμάει κι άλλος πληρώνει' το ξέρουμε όλοι μας καλά, βέβαια!
Ε, στη συνέχεια χόρτασα, κάπου άρχισα να μπουχτίζω, ξεκίνησα παιχνίδι με μια άλλη και έκατσε, συνεπώς ακολούθησα τη ροή της φύσης και πήγα παρακάτω!
Συμπέρασμα: ναι, η ειλικρίνεια έχει μεν ρίσκο, αλλά τα έπαθλα της αξίζουν!