Πιτσιρικάς περίμενα με μια ανησυχία το άνοιγμα της πόρτας στο δωμάτιο.
Τώρα ξέρω πως αυτή που μπαίνει έχει περισσότερους λόγους να ανησυχεί. Ισως όχι για το κορμί της αλλά για τα στραπατσαρισμένα συναισθήματά της. Συνειδητά ή όχι. Συνήθως με τα δικά μας συναισθήματα ντύνουμε τους απέναντί μας. Και τα κορίτσια στα δωμάτια.
Λίγοι στίχοι (αν μου επιτρέπεται) του Γιώργου Χρονά:
Ι.
Με μαύρα παλτά και με ψηλά τακούνια
πού πάνε θεέ μου
αυτές οι γυναίκες μέσα στη νύχτα
Δεν ξέρουνε σ' αυτές τις μάντρες
κρύβωνται μηχανουργεία
ηλεκτρολόγοι και οξυγονοκολλητές
Και πιο μέσα η νύχτα πλέκεται με χτύπους
στη μέρα;
ΙΙ.
Ο κόκκορας κι εγώ ραντίσαμε όλες
τις οικοδομές
τα κτίσματα των πόλεων προτού να υψωθούν
Να πέσουν
Εσείς που καλά κλειστήκατε κεί μέσα
τι παριστάνετε
μικροϊδιοκτήτες, μαγαζάτορες;