Εχεις δικιο σε αυτα που λες, και μια κριτικη ειναι απλος μια εμπειρια ενος ανθρωπου για ενα περιορισμενο χρονικο διαστημα! Πολλες φορες εξαρταται απο την βιολογια και χημεια που εχει το μωρο μαζι σου, και δεν σημαινει οτι ο επομενος θα περασει εξισου καλα. Αβυσος η ψυχη μια γυναικας!! Για να καταλαβης ενα μωρο πρεπει να το κυκλοφορησεις εκτος τουρισμου, και να περασεις λιγο περισσοτερο χρονο μαζι της.
Οταν ομως βλεπεις καλες κριτικες απο τα περισσοτερα ατομα, και ατομα που εμπιστευεσαι, συμαινει οτι το μωρο ειναι και επαγγελματιας και ξερει να χειριζεται τους πελατες, καμια φορα ομως και αυτες καβαλανε το καλαμι!
Παίρνω αφορμή από τα σχόλια του Luc (και από τον gianevan νωρίτερα) για να διαπιστώσω ότι πολλοί συναγωνιστές είναι μάλλον μπερδεμένοι από τις σχέσεις τους με τα «κορίτσια». Και η εξήγηση –κατά την ταπεινή γνώμη μου- είναι πάρα πολύ απλή : έχουμε προσδοκίες από αυτές τις σχέσεις που δεν θα έπρεπε να έχουμε…
Γιατί να «καταλάβω» το μωρό βρε Luc; «Άβυσσος» η ψυχή της γυναίκας, θα συμφωνήσω, αλλά γιατί να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ η ψυχή των «κοριτσιών»;
Εμείς αναζητούμε από τα «κορίτσια» ευχαρίστηση περιορισμένης χρονικά διάρκειας και με σαφής φύσης χαρακτηριστικά. Τα «κορίτσια» προσδοκούν από εμάς χρήματα και καλή συμπεριφορά (και προφανώς αμοιβαία καθαριότητα και άψογη προσωπική υγιεινή).
Οι σωστές επαγγελματίες αυτό ακριβώς πρέπει να μας παρέχουν. Προσωπικής και συναισθηματικής φύσης σχέσεις δεν είναι λογικό να αναζητάμε από «κορίτσια». Αυτά είναι για τις κοπέλες μας, τις συζύγους, τις φίλες, κλπ…
Το χρήμα και το συναίσθημα είναι πάντα προσωρινοί φίλοι.
Είναι πολύ κακό για την προσωπική μας υγεία (σωματική και ψυχική) να εξαρτόμαστε από «κορίτσια», δεν πρέπει να αναζητούμε συναίσθημα από «κορίτσια». Ένα καλό θέατρο να παίζουν θέλουμε και μας είναι αρκετό… Κάποιοι συναγωνιστές ίσως παρασύρονται από ατυχίες της προσωπικής τους ζωής, και προσδοκούν να βρουν εναλλακτική λύση στα «κορίτσια». Αυτό είναι λάθος φίλοι μου, και αργά ή γρήγορα όλοι το αντιλαμβανόμαστε (όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα).
Να προσθέσω ότι προσωπικά τις καλύτερες ερωτικές αναμνήσεις τις έχω από κοπέλες που ο μέσος άνδρας θα χαρακτήριζε «χαζούλες». Μου είναι αδιανόητο να έχω μια «χαζούλα» μόνιμα δίπλα μου, νομίζω αυτό εκφράζει και την μεγάλη πλειοψηφία εδώ μέσα…
Αν τα ξεκαθαρίσουμε αυτά στο μυαλό μας, νομίζω ότι θα υπάρχει περισσότερη ευτυχία συνολικά στη ζωή μας…
Συνοψίζοντας : αν δεν περάσαμε καλά με μια «κοπέλα» την προσπερνάμε χωρίς πολλές σκέψεις (άντε να στεναχωρηθούμε για λίγο για την λάθος εκτίμηση/επιλογή, το χρόνο που χάσαμε μαζί της, όλα αυτά στο παιχνίδι είναι), και πάμε στην επόμενη…
Φυσικά το να διακόψεις το «παιχνίδι» εντελώς είναι μια επιλογή, αλλά μόνο αν βρεθεί το κατάλληλο υποκατάστατο της συγκεκριμένης ανάγκης. Όποιος το βρίσκει μπράβο του…
