ως έλληνες είμαστε φοβερά καχύποπτοι, μέχρι αηδίας θα έλεγα. μας αρέσει για ότι στραβό να ψάχνουμε ίντριγκες και φαντάσματα, να βρίσκουμε δικαιολογίες για ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε και σχεδόν πάντα παίρνουμε το μέρος του αδύνατου.
βέβαια απο την άλλη τα αμερικανάκια είναι πολύ ζωντόβολα! όταν βγαίνουν μανάδες φαντάρων που δηλώνουν περήφανες διότι "έπεσαν στην μάχη για να γλυτώσουν την ανθρωπότητα απο έναν νέο χίτλερ, τον σαντάμ" τι να πεις
το μεγαλύτερο μυστήριο -για έναν άσχετο σαν εμένα που δεν ξέρει πως μπορεί να πέσει ενα κτίριο κλπ- είναι η υποθεση με το πεντάγωνο.
κάνοντας μια επιφανειακή ανάλυση, αδυνατό να πιστέψω οτι οργάνωσαν το χτύπημα οι ίδιοι ή το ήξεραν και τους βόλευε να μην το σταματήσουν.
τόσες χιλιάδες θύματα για ποιο λόγο? για να κερδίσουν χρήματα κάποιοι λίγοι plus τα πολιτικά οφέλη απο τον πόλεμο? φαντάζει απίθανο.
απο την άλλη, έχουμε μια χώρα που δεν διστάζει να βομβαρδίζει χώρες, να χαρακτήριζει τις απώλειες αμάχων αναγκαίο κακό, να μην της καιγεται καρφί όταν πετώντας βόμβες με ουράνιο πλουτώνιο τι διάολο ήταν, σπέρνει τον καρκίνο στην χώρα (παράδειγμα σερβίας) και καταλήγω στο συμπέρασμα.
όταν την ανθρώπινη ζωή την αντιμετωπίζεις ως στατιστικά, γιατί να κωλώσουν να σκοτώσουν συμπατριώτες τους?
επειδή δηλώνουν "proud to be an American citizen"?