Πέρα από την πλάκα (και την αγανάκτηση που είχα για τα όσα είχα περάσει εκεί ως ΕΛΔΥΚάριος)
προσωπικώς στο ριπαπά μου και το νησί, αλλά και η αγάπη προς την ελλάδα
Δεν ένιωσα ποτέ αλλοδαπός στον ένα χρόνο που έμεινα εκεί, και πρέπει να πω ότι αντίθετα ένιωσα πολύ καλοδεχούμενος. Αν και απόλυτα αντιπατριώτης, η εικόνα μιας πόλης κομμένης στα δύο μου δημιουργούσε πολύ άσχημα συναισθήματα.
Βέβαια, μετά από τόσα χρόννια έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι έκανα ίσως μαλακία που δεν έψαξα την άκρη να μείνω από τότε εκει, αν και ποτέ δεν είναι αργά...
όλα στη ζωή είναι θέμα αντίληψης και απόφασης.
για παράδειγμα τον ερευνητή τον χαλάει η προφορά.
από την άλλη εμένα με φτιάχνουν πολλά άλλα και την προφορά την έβαλα στην άκρη. για παράδειγμα.
με φτιάχνει που δεν έχει πακιστάνια στα φανάρια.
με φτιάχνει που τρώω φθηνα και φρέσκα
με φτιάχνει που βλέπω από ρωσσίδες και ουκρανές μέχρι ελληνίδες και αγλλίδες.
με φτιάχνει που ο μέσος κύπριος παρόλο που είναι διχοτομημένος και με αγνοούμενους έκοψε την κλάψα και ζεί μια χαρά.
με φτιάχνει που οι άνθρωποι στο δρόμο δεν τρώγονται για καβγά και περιμένουν πως να περνάνε καλά.
με φτιάχνει που δεν ακούω μπινελίκια.
με φτιάχνει που βλέπω ακόμα ελληνόφωνες με χαμόγελο
με φτιάχνει που κάθε Τετάρτη είναι ημιαργία και όλοι πάνε σπίτι από τη μία.
με φτιάχνει που μου φέρονται ευγενικά.
με φτιάχνει που τις δουλειές μου στο δημόσιο τις κάνω σε χρόνο ντε τε.
με φτιάχνει που δεν έχω άγχος
με φτιάχνει που η ελλάδα είναι μια ώρα δρόμος....
γιατί λοιπόν να χαλιέμαι με την προφορά;
