Μου το στειλανε και με εκανε να σκεφτω
Διαβαστε το και συζητηστε το με τον εαυτο σας.
> ΕΣΥ πού ΗΣΟΥΝ
> Έχω βουλιάξει κι εγώ μές τη συλλογική κατήφεια, μες την κατάθλιψη...
> Φοβάμαι, ανησυχώ, θλίβομαι, αναρωτιέμαι για το μέλλον των παιδιών μου,
> για το γκρέμισμα των ονείρων μου και των μακρυχρόνιων προσπαθειών μου...
>
> Αλλά ακόμα και αυτά καλύπτονται από την βαθιά μου οργή...
> Πού ήμουν όλα αυτά τα χρόνια εγώ;
> Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια εσύ, εαυτέ μου;
>
> Πού ήσουν όταν μας κοροϊδευαν, μας ξεπουλούσαν,
> μας πέταγαν τα πλαστικά όνειρα στη μούρη κι εσύ τα κυνηγούσες;
>
> Πού ήσουν όταν ο γιατρός σού ζητούσε το φακελλάκι για να σε κάνει καλά
> και αντί να τον καταγγείλεις τον πούστη, τον πλήρωνες αποκαλώντας τον
> "γιατρέ μου"
>
> Πού ήσουν όταν έβλεπες τους μεγαλοδικηγόρους να γίνονται μοντελάκια
> ζωής στην τηλεόραση
> και να κόπτονται για το κοινό καλό και το δίκαιο, δηλώνοντας 10,000
> ευρώ εισόδημα...
> "Πόσο καλά τα λέει ο πούστης..." έλεγες
>
> Πού ήσουν όταν έδινες το μπαξίσι στην πολεοδομία αντί να του δώσεις
> γροθιά στη μούρη του καργιόλη
> αλλά μετά δεν θα έβγαινε η άδεια της πολυπόθητης οικοδομής μικρό
> λαμόγιο ελληνάρα...
> Το σάλιο σου γαργάρα και έδινες τη μιζούλα στον πολεοδόμο, στον ικατζή
> που σου έκανε τον έλεγχο στην επιχειρησούλα σου,
> στον εφοριακό που ανακάλυψε τις δικές σου λαμογιές... Κάλλιο να
> πληρώσεις 10 σε αυτόν παρά 50 στο κράτος.
>
> Πού ήσουν όταν έτρεχες στα γραφεία των βουλευτών για να τους
> παρακαλέσεις να βολέψουν το σπλάχνο σου,
> το άχρηστο σπλάχνο σου, που δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο
> στη ζωούλα του από το να γλύφει κατουρημένες ποδιές και βρώμικους
> κώλους...
>
> Πού ήσουν όταν ανταγωνιζόσουν στις συγκεντρώσεις των προβάτων (ωπ!
> κομμάτων ήθελα να πω),
> με τους λοιπούς "συντρόφους" για το ποιος θα σηκώσει τη μεγαλύτερη σημαία...
>
> Πού ήσουν όταν ξελαρυγγιαζόσουν λαμόγιο για το δίκαιο του λαού,
> πηδώντας πάνω κάτω μόλις έβλεπες φακό
> για να σιγουρευτείς ότι θα σε δει ο πολιτευτής που θα σε βάλει
> εποχιακό, συμβασιούχο στο δήμο...
> άλλος ένας στην πλάτη των υπολοίπων που θα καθαρίζει φασόλια στο οκτάωρό του
> (όχι ρε!!! πλέον μπαίνεις στο φέισμπουκ, έχεις εξελιχθεί)
>
> Πού ήσουν μικρομεγαλεπιχειρηματία όταν μαγείρευες τα δικά σου βιβλία
> για να πληρώσεις λιγότερα,
> για να πάρεις το τέρας suv που θα κάλυπτε τη μικροτσούτσουνη ύπαρξή
> σου με το μέγεθός του...
>
> Πού ήσουν μαντάμ σουσού όταν γελούσες σαν ηλιθία στη δασκάλα του
> παιδιού σου που μαλακίες έμαθε,
> μαλακίες το μαθαίνει, όταν αναγνώριζες τις μαλακίες που κάνουν στο
> παιδί αλλά πού να τρέχεις τώρα έχεις κι άλλες δουλειές...
> Αλλωστε το παιδί θα το στείλουμε στο Λονδίνο να σπουδάσει...
> εκεί θα καλυφθούν όλες οι ανεπάρκειες του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος...
>
> Πού ήσουν συνδικαλιστή της πλάκας και του ελέους
> όταν με τη δύναμη που σου δίνει το ότι βολεύτηκες σε μια γαμημένη
> δημόσια επιχείρηση,
> κατέβαζες τους διακόπτες μιας ολόκληρης χώρας,
> δημιουργώντας τόσα προβλήματα,
> ίσα για να διαμαρτυρηθείς/εκβιάσεις για τα δικά σου μικροσυμφέροντα...
>
> Πού ήσουν όταν το ελληνικό όνειρο έσκασε μύτη;
> αγόραζες πορτοκαλιές εφημερίδες λαμόγιο και έπαιζες χρηματιστήριο λες
> και είναι λοτταρία...
> Πού ήσουν όταν εταιρείες ανύπαρκτες, με ένα γραφειάκι 2χ3 και 1 άτομο προσωπικό,
> χτύπαγαν λίμιτ απ κάθε μέρα...
> Πού ήσουν όταν έπαιρνες μετοχοδάνεια και υποθήκευες τα χωραφάκια του παππού,
> πιστεύοντας ότι θα γίνεις πλούσιος σε ένα μήνα (και πολύ λέω)...
>
> Πού ήσουν όταν το χέρι σου πετάει τα σκουπίδια, δεξιά και αριστερά
> μέσα στο δάσος,
> όταν γεμίζεις τις παραλίες αποτσίγαρα και πλαστικά ποτήρια φραπέ (όχι
> φραπέ ρε πια, φρέντο έλεος, πού ζεις;)
> Πού ήσουν όταν το παιδί σου ουρλιάζει στο αυτί του διπλανού,
> αδιαφορώντας για την ύπαρξή του (όλοι να καούν ρε, εγώ θα φάω τα
> κεφτεδάκια μου και είμαι μια χαρά... γκρααααααου)
>
> Πού ήσουν όταν έβλεπες τα σκάνδαλα να σκάνε το ένα μετά το άλλο...
> όταν οι θρησκευτικοί "άρχοντες"
> αποδεικνύονταν κοσμικότεροι των κοσμικών απατεώνων...
> σταμάτησες να παντρεύεσαι, να βαφτίζεις, να συμμετέχεις στα κοινά της
> εκκλησίας επρος ένδειξιν της αηδίας σου;
> σιγά ρε.. όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη...
>
> Πού ήσουν όταν η χώρα σου καιγόταν απ' άκρη σε άκρη...
> πού ήσουν όταν λίγο έλειψε να χαθεί η Ολυμπία,
> πήρες το τριχίλιαρο πρόβατο και έσκασες...
> τουμπεκί ψιλοκομμένο... και ναι! τους ξαναψήφισες.. ξανά και ξανά και ξανά...
>
> Πού ήσουν όταν τα ροζ πλημμύρισαν τη ζωή σου...
> έσκυψες κι εσύ στην κλειδαρότρυπα αυτό έκανες..
> τι είπε, τι έκανε, πήρε καλά την πίπα;
> και για το πάπλωμα κουβέντα κανείς... για την ταμπακέρα σιωπή...
>
> Όλοι βολεμένοι στον μικρόκοσμό τους.. .ποιος θα έχει την πιο μεγάλη τζιπούκλα,
> την πιο γαμάτη γκόμενα, την πιο σικ γυναίκα, τα πιο όμορφα παιδιά...
> τις πιο καλές σπουδές, το πιο γαμάτο σπίτι, το πιο μεγάλο τζάκι, το
> πιο άνετο σαλόνι,
> το πιο βαθύ καναπέ, την πιο μεγάλη πλασμα(τική) τηλεόραση, το πιο
> σύγχρονο ηχοσύστημα...
> τις πιο σικάτες διακοπές, τις πιο χλιδάτες αποδράσεις, τις πιο
> γκλαμουράτες εξόδους...
>
> Και δανειζόσουν λαμόγιο, δανειζόσουν...
> όχι χρήμα...
> χρόνο δανειζόσουν...
> Και απλά ο χρόνος τέλειωσε...
> Κάποτε θα ερχόταν η ώρα... νομοτελειακό είναι....
>
> Τώρα μη φωνάζεις λαμόγιο, απατεωνίσκε...
> Αποδέξου και μη φωνάζεις...
> Γιατί ΦΤΑΙΣ για ΟΛΑ...
> ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ...
> ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ...
>
> Καιρός είναι να κάνουμε μια καλή αυτοκριτική...
> να πούμε εγώ φταίω και να δούμε πώς θα καθαρίσουμε
> τα σκατά που ΕΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ...
> που εμείς ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ...
>
> Σταμάτα λοιπόν τις κορώνες,
> κατέβασε τους τόνους της "δίκαιης αγανάκτησής" σου
> & σκέψου τη δική σου συμμετοχή, τα δικά σου λάθη...
>
> ΕΛΛΗΝΑΡΑ ε ΕΛΛΗΝΑΡΑ