Τα χαπάκια σου μην τα ξεχνάς.
Θα σε βοηθήσουν να σταματήσεις τα ψέμματα.
βα στα θεμέλια του Κράτους αποτελεί το Δημόσιο χρέος, όταν απαιτούνται κάθε χρόνο σχεδόν 12 δις ευρώ, μόνο για τους τόκους του δυσθεώρητου Δημοσίου χρέους που σήμερα εγγίζει τα 300 δις ευρώ. και είναι η βασική αιτία που η χώρα μας δεν μπορεί να ορθοποδήσει παρά την συνεχή λιτότητα που επιβάλλουν όλες οι κυβερνήσεις.
Εύκολα αντιλαμβάνεται ο Λαός ποιοι ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της χώρας μας, αν δούμε την διαχρονική εξέλιξη των δανείων που πήραμε από το εξωτερικό, πως και από ποιους διατέθηκαν για να εντοπισθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για το σημερινό οικονομικό κατάντημα της χώρας μας.
Από το 1824 μέχρι το 1898 που η Ελλάδα ετέθη υπό Διεθνή οικονομικό έλεγχο, είχαμε πάρει 10 δάνεια συνολικού ποσού 920 Γαλλικά φράγκα (Γ.φρ.), από τα οποία τα 270 εκ. Γ.φ. ήταν έξοδα-κρατήσεις μεσαζόντων και τραπεζών. Τα υπόλοιπα διατέθηκαν κατά σειρά για αμοιβές αγωνιστών έξοδα αντιβασιλείας για την οργάνωση Βαυαρικού στρατού για αποζημίωση στην Τουρκία για τον ατυχή πόλεμο του 1897 και λίγα για επενδύσεις την περίοδο Χ. Τρικούπη (Σιδηρόδρομοι κ.λ.π.)
Από το 1898 Μέχρι το 1932 πήραμε άλλα 1280εκ Γ.φ. που χρησιμοποιήθηκαν εκτός από την εξυπηρέτηση παλαιών δανείων, για τους Βαλκανικούς πολέμους ,για αποκατάσταση προσφύγων κ.λ.π.
Για να γίνει κατανοητή η εκμετάλλευση της χώρας μας από τους δανειστές αρκείνα σημειώσουμε ότι μέχρι το 1932 είχαμε πληρώσει 130 εκ. Γ.φ περισσότερα από ότι είχαμε πάρει και χρεωστούσαμε ακόμα 2δις Γ.φ.
Από το 1932 μέχρι το 1945 δεν είχαμε εξωτερικό δανεισμό, ενώ είχε παγώσει η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων λόγω της παγκόσμιας κρίσης και του πολέμου.
Στην περίοδο 1946-1967, που ήταν και από τις δυσκολότερες περιόδους για την χώρα μας, η Ελλάς θα συνάψει συνολικά δάνεια ύψους 406 εκ δολ. για την αντιμετώπιση δαπανών του εμφυλίου πολέμου και κυρίως για σημαντικά έργα υποδομής που έθεσαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη της χώρας. Στην περίοδο αυτή διακανονίσθηκε το 97% του εξωτερικού προπολεμικού δημόσιου χρέους. Στην περίοδο της δικτατορίας ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση λόγω της απομονώσεως της χώρας μας και τελικά το δημόσιο εξωτερικό χρέος το 1974 ήταν 115 δις δρχ. ( 22,0% του ΑΕΠ). Η περίοδος 1974-1981 ήταν η περίοδος ανασυγκροτήσεως της χώρας μας και τα λίγα δάνεια που πήραμε διατέθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους για επενδύσεις με την εκτέλεση των μεγάλων έργων υποδομής όπως ο Μόρνος, οι εθνικές οδοί, τα σημαντικά έργα υποδομής στην Αττική, αποχετεύσεις, οδικές αρτηρίες, αποκατάσταση ζημιών από σεισμούς το 1978 και 1981 κ.λ.π. και τελικά το εξωτερικό δημόσιο χρέος το 1981 ήταν μόλις 672 δις δρχ. (29,7% του ΑΕΠ). Η έκρηξη του χρέους και η ανεπανόρθωτη ζημιά έγινε την περίοδο 1981-1989 που αντί να εκμεταλλευθούμε τις χρηματοδοτικές δυνατότητες που μας παρείχε η ΕΟΚ για την σύγκλιση της οικονομίας μας, όπως έκαναν οι άλλες χώρες του στόχου 1(Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε τριτοκοσμική πολιτική, μετέχοντας στην γνωστή ομάδα των αδέσμευτων χωρών. Ακόμα συνέχισε την αντιΕΟΚική του πολιτική, με αιτήματα για ειδικές σχέσεις με την ΕΟΚ, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, και επέλεξε για την επίλυση των προβλημάτων τον εύκολο τρόπο του αλόγιστου δανεισμού. Αξίζει να σημειωθεί, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ότι η τότε κυβέρνηση έπαιρνε κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα και ένα δάνειο, από οπουδήποτε και με οποιουσδήποτε όρους, με εξόφληση την επόμενη 10ετία.
Έτσι το δημόσιο χρέος από 672 δις δρχ το 1981, (29,7% του ΑΕΠ), εκτινάχθηκε το 1989 στα 9.200 δις δρχ.(65,7% του ΑΕΠ) και το 1990 που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία είχε φθάσει στα 11.100 δις δρχ (80,7% του ΑΕΠ).
Τα χρήματα των υπέρογκων δανεισμών στο διάστημα 1981-1989, που ήταν η κύρια αιτία για το σημερινό πρόβλημα, δεν χρησιμοποιήθηκαν για επενδύσεις αλλά κατασπαταλήθηκαν για να διατηρείται το κυβερνόν κόμμα στην εξουσία με αλόγιστες παροχές σε ημετέρους κ.λ.π.
Για την ιστορία θα αναφερθούμε στις αλήστου μνήμης προβληματικές επιχειρήσεις Πειραική – Πατραική , Προμέτ, Πυρκάλ, Αθηναϊκή, Κεραφίνα,ΑΓΕΤ, Πλαστικά Καβάλας, ΜΕΛ, Λάρκο, Βέλκα κ.λ.π. που η κάθε μία ροκάνιζε δισεκατομμύρια δρχ. κάθε μήνα για πληρωμές υπαλλήλων χωρίς να εργάζονται. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατέθεσα στην Βουλή στην συνεδρίαση της 2.10.1990 (σελ.2747), την περίοδο 1983-1989, διατέθηκαν 980 δις σε σταθερές τιμές 1990, για να διατηρούνται 27.000 αργόμισθοι που σημαίνει ότι ο κάθε εργαζόμενος από αυτούς στοίχιζε κάθε χρόνο 5 εκατ. Δρχ. Για να γίνει κατανοητή η ζημιά, με τα χρήματα που διατέθηκαν για την διατήρηση των προβληματικών αυτών, μπορούσαμε-σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν στην βουλή-να είχαμε τότε κατασκευάσει την Ζεύξη Ρίου Αντιρρίου, το Μετρό της Αθήνας, τους αυτοκινητοδρόμους κα ο αεροδρόμιο των Σπάτων.
Άλλη αλόγιστη δαπάνη που συνετέλεσε στην έκρηξη του δημόσιου χρέους, ήταν οι επιδοτήσεις και τα θαλασσοδάνεια που πήραν δήθεν επιχειρηματίες για να κάνουν επενδύσεις ιδίως στην Βόρειο Ελλάδα. Τα χρήματα που πήραν κατατέθηκαν σε ξένες τράπεζες, χωρίς να γίνουν επενδύσεις και χωρίς να αναζητηθούν τα χρήματα μέχρι το 1992 που εκκλήθηκαν να τα επιστρέψουν αλλά το θέμα αυτό τέθηκε στο αρχείο από την επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Σημαντικό μέρος των δανεικών δόθηκαν την εποχή εκείνη για 200.000 συντάξεις εθνικής αντίστασης σε άτομα που ως επί το πλείστον ήταν αγέννητα την εποχή της κατοχής, όπως αποδείχθηκε και περιορίσθηκαν στο ελάχιστο την επόμενη 10ετία. Δόθηκαν αναπηρικές συντάξεις σε υγιέστατα άτομα και μάλιστα σε μια περιοχή που είναι το προπύργιο του ΠΑΣΟΚ, οι ανάπηροι ανέρχονται στο 60% του πληθυσμού. Ακόμα χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, μια και τα χρήματα ήταν δανεικά, έκαναν χιλιάδες προσλήψεις και διπλασίασαν μισθούς και συντάξεις για να διατηρούνται στην εξουσία. Ακόμα είχαμε διασπάθιση δημοσίου χρήματος από κομματικά στελέχη με την ανοχή της τότε κυβέρνησης η οποία έθεσε και όριο στον χρηματισμό 500 εκατ. δρχ. για κάθε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Το όργιο της σπατάλης ολοκληρώθηκε παραμονές εκλογών του 1989 με το σύνθημα "Τσοβόλα δόστα όλα"
H ασυδοσία της 10ετίας του 1980, αλλά και η μη δραστική αντιμετώπισή του στις επόμενες 10ετίες έχουν οδηγήσει σε τέτοιους ρυθμούς αύξησης του Δημοσίου χρέους που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ανακόψει την ραγδαία αυτόματη άνοδό του λόγω των τόκων και γιαυτό βλέπουμε την αλματώδη άνοδό του σε όλες τις επόμενες περιόδους. Όλοι γνωρίζουμε ότι αν κάποιος συνάψει ένα μεγάλο δάνειο π.χ. στεγαστικό και σπαταλήσει τα χρήματα για καταναλωτικούς σκοπούς και δανείζεται συνεχώς για την εξυπηρέτηση τού δανείου που αρχικά πήρε, τότε όλοι έχουμε πείρα για το πόσο γρήγορα αυτοτροφοδοτείται και αυξάνεται το χρέος.
ελα ψευτακο....
