Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η ...ΕΕ
- Μέλος που άνοιξε το νήμα farkeli
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 98K
- Εμφανίσεις 2M
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 19 άτομα (0 μέλη και 19 επισκέπτες)
The Saint*
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 28 Ιουλ 2010
- Μηνύματα
- 58.367
- Κριτικές
- 90
- Like
- 41.387
- Πόντοι
- 25.467
Σιβιτανα και τα μυαλα στα καγκελααααααααααααααααα
Cincinati φρεζες και τορνους στα εργαστηρια ρε,τι να ξερουν οι σημερινοι μηχανικοι????
Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί μερικοί, είναι το ότι, για να υπάρξει μεταστροφή σε κάποια επαγγέλματα, χρειάζονται χρήματα, οργάνωση, χρόνος και πρωτίστως καλή και αγαθή διάθεση. Δυστυχώς αυτή την στιγμή δεν διαθέτουμε τίποτα απ΄όλα τα παραπάνω.
Επισκέπτης
trustworth
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 3.848
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
για την χώρα των λαμόγιων ισχύει πάντως 100 τοις 100 ..... μην αμφιβάλλεις .....
trustworth
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 3.848
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
οι servers γαπούν την επανάληψη .... μήτηρ μαθήσεως για όλους εκτος απο τους Γιουναν ..... Αυναν ....
trustworth
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 3.848
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
αλλά ουτε και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον ....
gabadoo
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 10.664
- Like
- 2
- Πόντοι
- 166
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.213
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.910
- Πόντοι
- 366
Τρίχες κατσαρές.
Και η Σιβιτανίδειος λειτουργεί:
και οι Ακαδημίες Εμπορικου Ναυτικού (έτσι λέγονται τώρα):
Και η Αμερικανική Γεωργική Σχολη λειτουργεί και μάλιστα βρίσκεις το γάλα της σε πολλά Σ/Μ αλλά δυστυχώς χωρίς το γυάλινο μπουκάλι.
Μέχρι η Γεωργική Σχολή στο Κτήμα Συγγρού επαναλειτουργεί φέτος.
Αλλά εκείνο που δεν καταλαβαίνετε είναι ότι σήμερα δεν χρειαζόμαστε μάγκες τορναδόρους που κόβουν σπείρωμα με το μάτι γιατί υπάρχουν αυτά:
Και αυτά πρέπει να τα προγραμματίζεις......
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.725
- Πόντοι
- 1.306
Είναι, πάντως, αφελές να προσδοκά κανείς άξια λόγου μείωση των δαπανών του Δημοσίου, όταν βλέπουμε, λ.χ., ότι ακόμη και τα ιμάτια του σταυρωθέντος Παμπουκίου, δηλαδή τους τέσσερις ειδικούς συμβούλους - ειδικούς συνεργάτες του σοφού, καθώς επίσης και τους τέσσερις μετακλητούς υπαλλήλους του γραφείου του, τους διεμοίρασαν οι άλλοι υπουργοί μεταξύ τους, παρά την κατάργηση της θέσης του τέως υπουργού (μα παντοτινού στις καρδιές μας!) και, συνεπώς, παρά την κατάργηση των θέσεων του γραφείου. Συγκεκριμένα, τη μερίδα του λέοντος, τέσσερις από τους οκτώ, έλαβε ο Μ. Χρυσοχοΐδης, τρεις ο υφυπουργός Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Π. Τζωρτζάκης και έναν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ενδέχεται η διατήρηση των εν λόγω προσώπων στο μισθολόγιο του Δημοσίου να κρίθηκε απαραίτητη, προκειμένου να καταστεί δυνατή η μεταλαμπάδευση των αρχών και της σοφίας του Παμπουκιανισμού στην κυβέρνηση, προς διασφάλιση της συνεχείας του κράτους. (Να το επισημάνω αυτό, προκειμένου να αποφύγουμε θυελλώδη επιστολιμαία παρέμβαση του Δρος Κλήμεντος Παπαρά-Μάντολα, διαχειριστού της πνευματικής κληρονομίας του Σοφού Παμπουκίου προς το έθνος...)
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ενδέχεται η διατήρηση των εν λόγω προσώπων στο μισθολόγιο του Δημοσίου να κρίθηκε απαραίτητη, προκειμένου να καταστεί δυνατή η μεταλαμπάδευση των αρχών και της σοφίας του Παμπουκιανισμού στην κυβέρνηση, προς διασφάλιση της συνεχείας του κράτους. (Να το επισημάνω αυτό, προκειμένου να αποφύγουμε θυελλώδη επιστολιμαία παρέμβαση του Δρος Κλήμεντος Παπαρά-Μάντολα, διαχειριστού της πνευματικής κληρονομίας του Σοφού Παμπουκίου προς το έθνος...)
The Saint*
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 28 Ιουλ 2010
- Μηνύματα
- 58.367
- Κριτικές
- 90
- Like
- 41.387
- Πόντοι
- 25.467
Έχετε δίκιο το "κλείσουν" ήταν τραβηγμένο. Το "απαξιωθούν" ταιριάζει καλύτερα.
Συμφωνούμε ώς προς τις νέες τεχνολογίες που παρουσιάσατε, μόνο που κανείς από τους ιθύνοντες δεν τις κατονόμασε. Όλοι μιλούσαν με γενικότητες. Επίσης ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία ήταν και παραμένει για γέλια. Οι παραδόσεις γίνονταν και γίνονται από καθηγητές που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο.
Τώρα, όσο για το γάλα και τα αυγά που παράγει η Α.Γ.Σ. οι τιμές τους κάθε άλλο παρά ανταγωνιστικές είναι.
politis2
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Δεκ 2008
- Μηνύματα
- 358
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Είδατε τη συνέντευξη Βενιζέλου ;
Εγώ την είδα.
Να σας πω τι μου θύμισε:
Όταν ο Χίτλερ έκανε την εκστρατεία του κατά της Ρωσίας, προέλαυνε νικηφόρα μέχρι το φθινόπωρο του 1942.
Τα Γερμανικά στρατεύματα έφτασαν μέχρι το Στάλινγκραντ, μια (μεγάλη) πόλη χτισμένη πάνω στο Βόλγα ποταμό, βιομηχανικό κέντρο και "συμβολική" πόλη, μια που είχε το όνομα του ηγέτη της ΕΣΣΔ, του Στάλιν.
Ήταν σημαντικής σημασίας η νίκη στη μάχη του Στάλιγκραντ και για τους Γερμανούς, και για τους Ρώσους.
Τελικά, οι Γερμανοί έχασαν.
300.000 στρατός (και μάλλον από τις καλύτερες μονάδες) σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, και από τον Ιανουάριο του 1943 η κατάσταση στο ανατολικό μέτωπο γύρισε, και οι Ρώσοι άρχισαν να προχωρούν προς τη Γερμανία, για να καταλάβουν τελικά το Βερολίνο τον Απρίλιο του 1945.
Η απώλεια του Στάλινγραντ σηματοδοτούσε (για τους Γερμανούς) την αρχή του τέλους.
Όμως το Ναζιστικό καθεστώς απείχε ακόμα αρκετά (2,5 χρόνια όπως αποδείχτηκε) από το να καταρρεύσει (μαζί με τη χώρα).
Είχε ακόμα δύναμη, στρατό, και κυρίως ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.
Η ήττα στο Στάλινγκραντ όμως δεν μπορούσε να κρυφτεί. Έπρεπε να ανακοινωθεί στον κόσμο (εντός Γερμανίας).
Τη δουλειά αυτή ανέλαβε ο Γκαίμπελς, υπουργός προπαγάνδας, που οργάνωσε μια μεγάλη συγκέντρωση και έβγαλε ένα λόγο (που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο σε όλη τη Γερμανία).
Ο λόγος του Γκαίμπελς μετά την ήττα του Στάλινγκραντ έχει μείνει παροιμιώδης στην ιστορία. Είναι πράγματι ένα αριστούργημα λογοτεχνίας και μνημείο διαστρέβλωσης ή απόκρυψης της πραγματικότητας, και αριστούργημα πατριωτισμού και προτροπής του Γερμανικού λαού προς τον "ολοκληρωτικό πόλεμο" που θα έφερνε τη νίκη.
Σαφώς εμψύχωσε τους Γερμανούς να συνεχίσουν (για άλλα 2,5 χρόνια) την πολεμική τους προσπάθεια, με το γνωστό καταστροφικό αποτέλεσμα.
Αυτό δεν μειώνει την πραγματικά εξαιρετική δημαγωγική ικανότητα του Γκαίμπελς, στην οποία άλλωστε ο τύπος πραγματικά πίστευε, και το απέδειξε με το τέλος του (αυτοκτόνησε όταν βεβαιώθηκε ότι όλα όσα για τα οποία προσπαθούσε χάθηκαν).
Αυτόν τον τύπο (το Γκαίμπελς) μου θύμισε και ο Βενιζέλος που τον είδα πριν μια ώρα να δίνει συνέντευξη.
Εξαιρετικός ρήτορας (κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό), αλλά και ικανότατος να διαστρεβλώνει (ή να αποκρύπτει) την πραγματικότητα. Τη στιγμή που όλα δείχνουν ότι η χώρα βαίνει ολοταχώς προς το γκρεμό (επίσημοι θεσμικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής οικονομίας εξετάζουν και κάνουν δηλώσεις για την επικείμενη χρεοκοπία, οι δε "μετρήσεις" και τα νούμερα δείχνουν πιθανότητες 95% και άνω), αυτός μιλάει (πειστικά) για ανάκαμψη, δικαιοσύνη, εκσυγχρονισμό, εθνικά καθήκοντα και άλλες τέτοιες παπαριές.
Λέει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ψέμματα (που όμως λίγοι καταλαβαίνουν κάθε φορά που τα λέει, γιατί λίγους (κάθε φορά) αφορούν).
Και (επί πλέον), σαν τον Γκαίμπελς, "απαγορεύει" (με την ευρεία έννοια και όσο μπορεί) ακόμα και αναφορές στο πολύ πιθανό γεγονός της χρεοκοπίας.
Ο άλλος (ο βλαξ) φαίνεται να τα έχει παρατήσει γιατί παρά τη βλακεία του κάτι έχει καταλάβει ότι δεν πάει καλά. Και αισθανόμενος ότι πνίγεται από την καταστροφή και το τσουνάμι που έρχεται, έχει παραλύσει.
Είναι κάτι περισσότερο από ανίκανοι, ή κλέφτες.
Είναι πραγματικά επικίνδυνοι.
Εγώ την είδα.
Να σας πω τι μου θύμισε:
Όταν ο Χίτλερ έκανε την εκστρατεία του κατά της Ρωσίας, προέλαυνε νικηφόρα μέχρι το φθινόπωρο του 1942.
Τα Γερμανικά στρατεύματα έφτασαν μέχρι το Στάλινγκραντ, μια (μεγάλη) πόλη χτισμένη πάνω στο Βόλγα ποταμό, βιομηχανικό κέντρο και "συμβολική" πόλη, μια που είχε το όνομα του ηγέτη της ΕΣΣΔ, του Στάλιν.
Ήταν σημαντικής σημασίας η νίκη στη μάχη του Στάλιγκραντ και για τους Γερμανούς, και για τους Ρώσους.
Τελικά, οι Γερμανοί έχασαν.
300.000 στρατός (και μάλλον από τις καλύτερες μονάδες) σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, και από τον Ιανουάριο του 1943 η κατάσταση στο ανατολικό μέτωπο γύρισε, και οι Ρώσοι άρχισαν να προχωρούν προς τη Γερμανία, για να καταλάβουν τελικά το Βερολίνο τον Απρίλιο του 1945.
Η απώλεια του Στάλινγραντ σηματοδοτούσε (για τους Γερμανούς) την αρχή του τέλους.
Όμως το Ναζιστικό καθεστώς απείχε ακόμα αρκετά (2,5 χρόνια όπως αποδείχτηκε) από το να καταρρεύσει (μαζί με τη χώρα).
Είχε ακόμα δύναμη, στρατό, και κυρίως ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.
Η ήττα στο Στάλινγκραντ όμως δεν μπορούσε να κρυφτεί. Έπρεπε να ανακοινωθεί στον κόσμο (εντός Γερμανίας).
Τη δουλειά αυτή ανέλαβε ο Γκαίμπελς, υπουργός προπαγάνδας, που οργάνωσε μια μεγάλη συγκέντρωση και έβγαλε ένα λόγο (που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο σε όλη τη Γερμανία).
Ο λόγος του Γκαίμπελς μετά την ήττα του Στάλινγκραντ έχει μείνει παροιμιώδης στην ιστορία. Είναι πράγματι ένα αριστούργημα λογοτεχνίας και μνημείο διαστρέβλωσης ή απόκρυψης της πραγματικότητας, και αριστούργημα πατριωτισμού και προτροπής του Γερμανικού λαού προς τον "ολοκληρωτικό πόλεμο" που θα έφερνε τη νίκη.
Σαφώς εμψύχωσε τους Γερμανούς να συνεχίσουν (για άλλα 2,5 χρόνια) την πολεμική τους προσπάθεια, με το γνωστό καταστροφικό αποτέλεσμα.
Αυτό δεν μειώνει την πραγματικά εξαιρετική δημαγωγική ικανότητα του Γκαίμπελς, στην οποία άλλωστε ο τύπος πραγματικά πίστευε, και το απέδειξε με το τέλος του (αυτοκτόνησε όταν βεβαιώθηκε ότι όλα όσα για τα οποία προσπαθούσε χάθηκαν).
Αυτόν τον τύπο (το Γκαίμπελς) μου θύμισε και ο Βενιζέλος που τον είδα πριν μια ώρα να δίνει συνέντευξη.
Εξαιρετικός ρήτορας (κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό), αλλά και ικανότατος να διαστρεβλώνει (ή να αποκρύπτει) την πραγματικότητα. Τη στιγμή που όλα δείχνουν ότι η χώρα βαίνει ολοταχώς προς το γκρεμό (επίσημοι θεσμικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής οικονομίας εξετάζουν και κάνουν δηλώσεις για την επικείμενη χρεοκοπία, οι δε "μετρήσεις" και τα νούμερα δείχνουν πιθανότητες 95% και άνω), αυτός μιλάει (πειστικά) για ανάκαμψη, δικαιοσύνη, εκσυγχρονισμό, εθνικά καθήκοντα και άλλες τέτοιες παπαριές.
Λέει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ψέμματα (που όμως λίγοι καταλαβαίνουν κάθε φορά που τα λέει, γιατί λίγους (κάθε φορά) αφορούν).
Και (επί πλέον), σαν τον Γκαίμπελς, "απαγορεύει" (με την ευρεία έννοια και όσο μπορεί) ακόμα και αναφορές στο πολύ πιθανό γεγονός της χρεοκοπίας.
Ο άλλος (ο βλαξ) φαίνεται να τα έχει παρατήσει γιατί παρά τη βλακεία του κάτι έχει καταλάβει ότι δεν πάει καλά. Και αισθανόμενος ότι πνίγεται από την καταστροφή και το τσουνάμι που έρχεται, έχει παραλύσει.
Είναι κάτι περισσότερο από ανίκανοι, ή κλέφτες.
Είναι πραγματικά επικίνδυνοι.
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.213
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.910
- Πόντοι
- 366
Τι έγινε ρε μεγάλε, κανένα έλεγχο θα πας να κάνεις;
Το «πατριωτικό» ευρώ
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Η πραγματική κατάρα για τους ανθρώπους της εργασίας και τις επιχειρήσεις είναι ο πληθωρισμός. Από τον οποίο θελήσαμε να απαλλαγούμε με τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Οταν το νόμισμα χάνει την αξία του, όλα το ακολουθούν. Η ελληνική δραχμή, μετά την υποτίμηση του 1953, υπήρξε ένα καλό και σταθερό νόμισμα. Σε αυτό βοήθησαν καθοριστικά δύο στοιχεία σταθερότητας. Το πρώτο ήταν η ένταξη της Ελλάδας στο σύστημα σταθερών ισοτιμιών και ελεύθερων συναλλαγών, γνωστό με το όνομα Μπρέτον Γουντς, όπως συμφωνήθηκε μεταξύ των ελεύθερων και ομοιοδημοκρατικών κρατών. Οπως όλα τα νομίσματα που συμμετείχαν στο σύστημα, έτσι και η δραχμή είχε μια σταθερή ισοτιμία έναντι του δολαρίου, που ήταν το νόμισμα - άγκυρα ολόκληρου του μηχανισμού ισοτιμιών. Αυτό, πρακτικώς, σημαίνει πως τα κέρδη παραγωγικότητας οδηγούσαν αμέσως σε περισσότερη ευημερία των Ελλήνων.
Το δεύτερο ήταν ο εσωτερικός έλεγχος της αξίας του νομίσματος. Ο πληθωρισμός παρέμεινε, πριν από τη μεγάλη κρίση του ’70, χαμηλός και ελεγχόμενος. Την περίοδο 1959 - 1972 μόνον δύο χρονιές πέρασε το 4%: το 1966 (4,7%) και το 1972 (4,1%). Η εξήγηση είναι σχετικά απλή: με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλες οι κυβερνήσεις αυτής της περιόδου σεβάστηκαν τον κανόνα της δημοσιονομικής λιτότητας. Ταυτοχρόνως, η Τράπεζα της Ελλάδος διατηρούσε καλό έλεγχο στην κυκλοφορία του χρήματος, αφού το πιστωτικό σύστημα βρισκόταν υπό αυστηρό διοικητικό έλεγχο, ενώ μόνον το κράτος και ελάχιστες επιχειρήσεις μπορούσαν να δανειστούν στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων.
Δεν θα υπήρχε σπουδαίο ζήτημα σταθερότητας της ελληνικής οικονομίας αν επανερχόμασταν σε κάποιο εθνικό νόμισμα, τηρώντας όμως τους δύο προηγούμενους κανόνες. Σ’ αυτή την περίπτωση, το νέο χρήμα θα πρέπει να κρατάει σταθερή την ισοτιμία του με κάποιο από τα μεγάλα νομίσματα του κόσμου, τα οποία γίνονται απολύτως αποδεκτά στις διεθνείς συναλλαγές και αποτελούν ασφαλές αποθεματικό της εθνικής αποταμίευσης. Πιθανότατα, λόγω του μεγέθους των συναλλαγών μας με τα ευρωπαϊκά κράτη, θα επιλέγαμε ως νόμισμα - άγκυρα το ευρώ ή, αν αυτό είχε διαλυθεί, το μάρκο.
Για να κρατήσουμε όμως σταθερή τη διεθνή αξία του εθνικού μας νομίσματος, δηλαδή την ισοτιμία του, θα έπρεπε να ακολουθούμε τις διακυμάνσεις του νομίσματος αναφοράς. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να προσαρμόσουμε την οικονομική πολιτική, τις επιχειρηματικές αποφάσεις και το επενδυτικό πρότυπο της οικονομίας στον τρόπο λειτουργίας εκείνης της οικονομίας στην πλάτη της οποίας στηρίζεται η διεθνής αξία του νομίσματος που παρακολουθούμε. Αν αυτό το νόμισμα είναι το μάρκο, τότε θα πρέπει να μοιάσουμε στους Γερμανούς. Αν είναι το ευρώ, το ίδιο!
Δεν είναι δύσκολο για καθέναν από εμάς να κατανοήσει τι σημαίνουν τα προηγούμενα. Με το ευρώ ή χωρίς το ευρώ, αν θέλουμε να έχουμε ένα σταθερό νόμισμα, σταθερό για τον πληθυσμό αυτής της χώρας και υποβοηθητικό της ανάπτυξης, αυτό θα πρέπει να υποστηρίζεται από μια αυστηρή και ισόρροπη δημοσιονομική πολιτική, στην οποία πολλαπλώς θα απαγορεύεται η ανάληψη νέου χρέους. Επιπλέον, θα πρέπει να έχουμε εξαιρετικό έλεγχο της εσωτερικής νομισματικής κυκλοφορίας και του κόστους των δανείων, ώστε να μην υπάρχει κανένα περιθώριο εσωτερικής απαξίωσης του νομίσματος. Με άλλα λόγια, αν θέλουμε την οικονομική εξυγίανση και σταθερότητα θα πρέπει να κάνουμε όλα όσα πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε το ευρώ.
Υπάρχει, τέλος, το επιχείρημα του φθηνότερου, δηλαδή του υποτιμημένου, νομίσματος. Μια ανταγωνιστική υποτίμηση χωρίς μισθολογική αυτοσυγκράτηση στον ανταγωνιστικό τομέα και εξουθενωτική λιτότητα σε ολόκληρο το κράτος δεν θα λειτουργήσει ποτέ ανοδικά. Αυτό αποδεικνύουν οι δύο επιτυχημένες υποτιμήσεις (1953 και 1998) έναντι των δύο αποτυχημένων (1983 και 1985). Είναι χίλιες φορές καλύτερα να μείνουμε στο ευρώ, την αγοραστική δύναμη του οποίου υπερασπίζονται οι Γερμανοί. Το θέμα είναι αν υπάρχουν ακόμη πατριώτες πολιτικοί που μπορούν να υποστηρίξουν ευθαρσώς την απλή αυτή αλήθεια.
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Η πραγματική κατάρα για τους ανθρώπους της εργασίας και τις επιχειρήσεις είναι ο πληθωρισμός. Από τον οποίο θελήσαμε να απαλλαγούμε με τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Οταν το νόμισμα χάνει την αξία του, όλα το ακολουθούν. Η ελληνική δραχμή, μετά την υποτίμηση του 1953, υπήρξε ένα καλό και σταθερό νόμισμα. Σε αυτό βοήθησαν καθοριστικά δύο στοιχεία σταθερότητας. Το πρώτο ήταν η ένταξη της Ελλάδας στο σύστημα σταθερών ισοτιμιών και ελεύθερων συναλλαγών, γνωστό με το όνομα Μπρέτον Γουντς, όπως συμφωνήθηκε μεταξύ των ελεύθερων και ομοιοδημοκρατικών κρατών. Οπως όλα τα νομίσματα που συμμετείχαν στο σύστημα, έτσι και η δραχμή είχε μια σταθερή ισοτιμία έναντι του δολαρίου, που ήταν το νόμισμα - άγκυρα ολόκληρου του μηχανισμού ισοτιμιών. Αυτό, πρακτικώς, σημαίνει πως τα κέρδη παραγωγικότητας οδηγούσαν αμέσως σε περισσότερη ευημερία των Ελλήνων.
Το δεύτερο ήταν ο εσωτερικός έλεγχος της αξίας του νομίσματος. Ο πληθωρισμός παρέμεινε, πριν από τη μεγάλη κρίση του ’70, χαμηλός και ελεγχόμενος. Την περίοδο 1959 - 1972 μόνον δύο χρονιές πέρασε το 4%: το 1966 (4,7%) και το 1972 (4,1%). Η εξήγηση είναι σχετικά απλή: με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλες οι κυβερνήσεις αυτής της περιόδου σεβάστηκαν τον κανόνα της δημοσιονομικής λιτότητας. Ταυτοχρόνως, η Τράπεζα της Ελλάδος διατηρούσε καλό έλεγχο στην κυκλοφορία του χρήματος, αφού το πιστωτικό σύστημα βρισκόταν υπό αυστηρό διοικητικό έλεγχο, ενώ μόνον το κράτος και ελάχιστες επιχειρήσεις μπορούσαν να δανειστούν στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων.
Δεν θα υπήρχε σπουδαίο ζήτημα σταθερότητας της ελληνικής οικονομίας αν επανερχόμασταν σε κάποιο εθνικό νόμισμα, τηρώντας όμως τους δύο προηγούμενους κανόνες. Σ’ αυτή την περίπτωση, το νέο χρήμα θα πρέπει να κρατάει σταθερή την ισοτιμία του με κάποιο από τα μεγάλα νομίσματα του κόσμου, τα οποία γίνονται απολύτως αποδεκτά στις διεθνείς συναλλαγές και αποτελούν ασφαλές αποθεματικό της εθνικής αποταμίευσης. Πιθανότατα, λόγω του μεγέθους των συναλλαγών μας με τα ευρωπαϊκά κράτη, θα επιλέγαμε ως νόμισμα - άγκυρα το ευρώ ή, αν αυτό είχε διαλυθεί, το μάρκο.
Για να κρατήσουμε όμως σταθερή τη διεθνή αξία του εθνικού μας νομίσματος, δηλαδή την ισοτιμία του, θα έπρεπε να ακολουθούμε τις διακυμάνσεις του νομίσματος αναφοράς. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να προσαρμόσουμε την οικονομική πολιτική, τις επιχειρηματικές αποφάσεις και το επενδυτικό πρότυπο της οικονομίας στον τρόπο λειτουργίας εκείνης της οικονομίας στην πλάτη της οποίας στηρίζεται η διεθνής αξία του νομίσματος που παρακολουθούμε. Αν αυτό το νόμισμα είναι το μάρκο, τότε θα πρέπει να μοιάσουμε στους Γερμανούς. Αν είναι το ευρώ, το ίδιο!
Δεν είναι δύσκολο για καθέναν από εμάς να κατανοήσει τι σημαίνουν τα προηγούμενα. Με το ευρώ ή χωρίς το ευρώ, αν θέλουμε να έχουμε ένα σταθερό νόμισμα, σταθερό για τον πληθυσμό αυτής της χώρας και υποβοηθητικό της ανάπτυξης, αυτό θα πρέπει να υποστηρίζεται από μια αυστηρή και ισόρροπη δημοσιονομική πολιτική, στην οποία πολλαπλώς θα απαγορεύεται η ανάληψη νέου χρέους. Επιπλέον, θα πρέπει να έχουμε εξαιρετικό έλεγχο της εσωτερικής νομισματικής κυκλοφορίας και του κόστους των δανείων, ώστε να μην υπάρχει κανένα περιθώριο εσωτερικής απαξίωσης του νομίσματος. Με άλλα λόγια, αν θέλουμε την οικονομική εξυγίανση και σταθερότητα θα πρέπει να κάνουμε όλα όσα πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε το ευρώ.
Υπάρχει, τέλος, το επιχείρημα του φθηνότερου, δηλαδή του υποτιμημένου, νομίσματος. Μια ανταγωνιστική υποτίμηση χωρίς μισθολογική αυτοσυγκράτηση στον ανταγωνιστικό τομέα και εξουθενωτική λιτότητα σε ολόκληρο το κράτος δεν θα λειτουργήσει ποτέ ανοδικά. Αυτό αποδεικνύουν οι δύο επιτυχημένες υποτιμήσεις (1953 και 1998) έναντι των δύο αποτυχημένων (1983 και 1985). Είναι χίλιες φορές καλύτερα να μείνουμε στο ευρώ, την αγοραστική δύναμη του οποίου υπερασπίζονται οι Γερμανοί. Το θέμα είναι αν υπάρχουν ακόμη πατριώτες πολιτικοί που μπορούν να υποστηρίξουν ευθαρσώς την απλή αυτή αλήθεια.
MUAY THAI
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιουν 2011
- Μηνύματα
- 797
- Like
- 2
- Πόντοι
- 6
Ρεσιτάλ πειστικότητας στην υπεράσπιση των προνομίων τους έδωσαν κάποιοι από τους βουλευτές, αναλύοντας ενίοτε με -κωμική- δραματικότητα τις φτωχές απολαβές τους. Χαρακτηριστική η εμφάνιση του βουλευτή της Ν.Δ., Ανδρέα Λυκουρέντζου στο κεντρικό δελτίο του MEGA. Στην ερώτηση της Τρέμη, γιατί να ζητούν οι βουλευτές έξτρα αποζημίωση για τη συμμετοχή σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, την ώρα που καταργούνται τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, απάντησε με μια συγκινητική διήγηση-έκκληση: «Θέλω, παρακαλώ, κάποιος από σας, την επόμενη φορά που θα πληρωθούμε, να έρθει να διαχειριστεί τη βουλευτική μου αποζημίωση. Θα τον παρακαλέσω να δώσει 1.500 ευρώ στο σπίτι μου, στην κυρία Ευδοξία τη σύζυγό μου, για να βγει και το σπίτι πέρα, γιατί νομίζω ότι 1.500 ευρώ στο επίπεδο το δικό μου τα εξασφαλίζει ο καθένας για το σπίτι του. Ακόμα κι αν δουλεύει σερβιτόρος».
(Στο μυαλό δημιουργείται η εικόνα της κυρίας Ευδοξίας, που σκυφτή από τα οικογενειακά βάρη, περιμένει με αγωνία τα 1.500 ευρώ του συζύγου για να βγει το σπίτι πέρα κουτσά-στραβά. Απορία: πόσα παίρνει ένας σερβιτόρος, είπαμε;)
Συνεχίζεται η καταγραφή των φορτίων που καλείται να σηκώσει όποιος αναλάβει τα φτωχά οικονομικά του βουλευτή: «Από εκεί και μετά, θα διαχειριστεί το αυτοκίνητό μου, αυτό που λέτε, το κρατικό, που πληρώνω πάνω από 2.200 ευρώ για να πηγαινοέρχομαι στην εκλογική μου περιφέρεια την Αρκαδία και να ασκώ καθημερινά τα βουλευτικά μου καθήκοντα. Θα πρέπει να πληρώσει το γραφείο μου στην Τρίπολη, τους συνεργάτες, τη λειτουργία, όλα αυτά τα οποία χρησιμοποιώ κάθε φορά. Θα είμαι ευτυχής αν του περισσέψει κάτι, να το κρατήσει και να κεράσει τα παιδιά».
Όπως καταλαβαίνει κανείς, κανονικά δεν θα έπρεπε να ζητάμε κατάργηση προνομίων των βουλευτών, αλλά να τους ευγνωμονούμε που δεν μας βάζουν να τους ενισχύσουμε κι από την τσέπη μας. Κι αν μείνουν ρέστα, κερνάνε και παγωτάκι.
protothema.gr
(Στο μυαλό δημιουργείται η εικόνα της κυρίας Ευδοξίας, που σκυφτή από τα οικογενειακά βάρη, περιμένει με αγωνία τα 1.500 ευρώ του συζύγου για να βγει το σπίτι πέρα κουτσά-στραβά. Απορία: πόσα παίρνει ένας σερβιτόρος, είπαμε;)
Συνεχίζεται η καταγραφή των φορτίων που καλείται να σηκώσει όποιος αναλάβει τα φτωχά οικονομικά του βουλευτή: «Από εκεί και μετά, θα διαχειριστεί το αυτοκίνητό μου, αυτό που λέτε, το κρατικό, που πληρώνω πάνω από 2.200 ευρώ για να πηγαινοέρχομαι στην εκλογική μου περιφέρεια την Αρκαδία και να ασκώ καθημερινά τα βουλευτικά μου καθήκοντα. Θα πρέπει να πληρώσει το γραφείο μου στην Τρίπολη, τους συνεργάτες, τη λειτουργία, όλα αυτά τα οποία χρησιμοποιώ κάθε φορά. Θα είμαι ευτυχής αν του περισσέψει κάτι, να το κρατήσει και να κεράσει τα παιδιά».
Όπως καταλαβαίνει κανείς, κανονικά δεν θα έπρεπε να ζητάμε κατάργηση προνομίων των βουλευτών, αλλά να τους ευγνωμονούμε που δεν μας βάζουν να τους ενισχύσουμε κι από την τσέπη μας. Κι αν μείνουν ρέστα, κερνάνε και παγωτάκι.
protothema.gr
str81977
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 17 Απρ 2006
- Μηνύματα
- 13.679
- Κριτικές
- 2
- Like
- 6
- Πόντοι
- 166
Να κάνει κλήρωση και όποιων το αφμ λήγει σε 3,4,7 και 9 +10% έκτακτη εισφορά...
Δεν πρέπει να έχει μείνει και κάτι άλλο...
str81977
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 17 Απρ 2006
- Μηνύματα
- 13.679
- Κριτικές
- 2
- Like
- 6
- Πόντοι
- 166
Εντάξει, τη γλύτωσα!
Ε, μετά από κανά μήνα θα πει ότι όσοι δεν πλήρωσαν στην κλήρωση θα πληρώσουν τώρα!
Ούτε το εθνικό λαχείο τέτοιο ποσοστό επιτυχίας!
streetwalker
Μέλος
- Εγγρ.
- 16 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 8.757
- Κριτικές
- 3
- Like
- 201
- Πόντοι
- 66
Αχαχαχαχαχα... Δεκατισμός αλλά μπένυ χιλλ...
Υπάρχουν και άλλα μέτρα όμως:
Ορίστε. Έκτακτο αποθεματικό για τον τυφώνα μπένυ.
memos@n
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Φεβ 2011
- Μηνύματα
- 28.726
- Like
- 22
- Πόντοι
- 366
ενα σαφαρι ΔΥ και συνταξιουχων με πραγματικα πυρρα θα ηταν επισης καλη ιδεα και θα ενισχυε τον εναλλακτικο τουρισμο στη χωρα...
Άλλα thread (τυχαίες επιλογές)
