Εσύ λοιπόν, ίσως , λέω ίσως , θα έπρεπε να πετάξεις εκείνα τα σκονισμένα βιβλία ιστορίας που κρατάς στο τελευταίο συρτάρι του κομοδίνου σου και να ψάξεις λίγο περισσότερο το θέμα...
Καλή η Πηλεπόπη Δέλτα, όμως υπό αυτήν την έννοια θα έπρεπε και ο Ντον Μπράουν να μείνει στην ιστορία για τον κώδικα Ντα Βίντσι, αποτελώντας πηγή αναφοράς για τις μελλοντικές γενιές...
Όταν μάθεις να διακρίνεις τις μυθιστορηματικές πινελιές από τις καθαρά ιστορικές, τότε θα καταλάβεις τον ρομαντισμό του ήρωα...
Και μιας και - όντως - το παίζεις έξυπνος τελικά, μάθε λίγο την κατάσταση στο μέτωπο της Μακεδονίας εκείνη την εποχή. Γιατί αν το ψάξεις βαθιά, θα δεις ότι μεγάλο ρόλο στη νίκη μας εναντίον της καθίδρυσης της Εξαρχικής Εκκλησίας δεν έπαιξε μόνο η κεντρική κυβέρνηση των Αθηνών, αλλά και η συνεργασία με τους Τούρκους, οι οποίοι είχαν κι εκείνοι οφέλη...
Αυτό που θέλω να σου πω είναι ένα απλό πράγμα...
Άκρη σε τέτοια ζητήματα δεν μπορείς εύκολα να βγάλεις, αν δεν φας το κεφάλι σου πάνω από τις ιστορίες των νικητών και των χαμένων. Συνήθως την ιστορία την γράφει ο νικητής. Ο ιστορικός όμως έχει καθήκον να κοιτάει και στα κιτάπια των ηττημένων.
Τα λογοτεχνικά-μυθιστορηματικά βιβλία είναι απλά για να τα διαβάζουμε. Δημιουργούν ήρωες αλλά κι 'εφιάλτες'. Ο Πηλιό-Γούσης ήταν εφιάλτης...; Μην πιστεύεις μια παράγραφο, διάβασε όλο το βιβλίο...
