Che Guevara
- Μέλος που άνοιξε το νήμα ding-dong
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 126
- Εμφανίσεις 7K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 3 άτομα (0 μέλη και 3 επισκέπτες)
Επισκέπτης
μετάφραση του ποιο πάνω γερμανικού εγγράφου.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:
Περιγραφή των γεγονότων
(Σημαντικό: Αξιολόγηση της θέσεως [εχθρική και δική μας],
είσοδος και εκδόσεις από ειδήσεις και διαταγές)
Η ομάδα του Ζέρβα.
Έγγραφο.
Ο Ζέρβας είναι αρχηγός μιας εθνικής (αντικομμουνιστικής) ομάδας στην βορειοδυτική Ελλάδα. Έκανε την πρώτη εμφάνισή του στις αρχές του 1944. Η ομάδα αποτελείται από 4 μεραρχίες (3, 8, 9 και 10) και έχουν συνολική δύναμη περίπου 7–8.000 ανδρών. Είναι καλά οπλισμένοι, κατέχουν ελαφρά, μεσαία και βαριά όπλα μεταξύ αυτών και ορεινά πυροβόλα. Η ενίσχυσης με όπλα και μηχανήματα γίνονται με πτήσεις εφοδιασμού κυρίως από τα βορειοδυτικά με προσόρμιση στον χώρο της Πάργας. Ο χώρος συντήρησης τους κρίνετε ως σίγουρος.
Στις 01.02.44 ο Ζέρβας στέλνει στο Gen.Kdo.XXII.Geb.AF (Στρατηγείο του ΧΧΙΙ Σώματος Στρατού) έναν εξουσιοδοτημένο αξιωματικό με μια προσφορά-πρόταση για συνεργασία με βάσει τα ακόλουθα:
Α) Καμιά εχθροπραξία
Β) Συνεργασία στον αγώνα ενάντια του ΕΛΑΣ με συνεχή ενημέρωση για τις προθέσεις του ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ και για τον τόπο της ομάδας του και των εχθρικών δυνάμεων.
Η πρόταση δόθηκε στις 02.02 από τον OΚdoHGr.E [1] στο ΟΒ [2] Νοτιοανατολής, για να παρθεί απόφαση. Το ΟΒ Νοτιοανατολής με την σύμφωνη γνώμη του ειδικού απεσταλμένο του Ράϊχ-υπουργού Neubacher έκανε γνωστό ότι οι συνομιλίες μέχρι την τελική απόφαση πρέπει να συνεχιστούν, αλλά για μια όμως τοπική, περιορισμένη συμφωνία. Στις 09.02 ήρθε η έγκριση για το κλείσιμο της συμφωνίας με τον Ζέρβα. Η συμφωνία αυτή έγινε βάσει αιτήσεως του Ζέρβα, όπου τα δύο μέρη υποχρεώνονται να σταματήσουν τις μεταξύ των εχθροπραξίες.
Ήταν γνωστό τον τελευταίο καιρό ότι βρισκόταν μια αποστολή με δύναμη 150 Άγγλους και 30 Αμερικανούς κοντά στον Ζέρβα. Η επιρροή όμως αυτής της αποστολής στο αρχηγείο του Ζέρβα δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί.
Ο Ζέρβας διατηρούσε μια στάση ουδετερότητας. Στήριζε όμως φανερά μια πολιτική όπου οι δύο πιθανότητες (ουδετερότητα με τους Γερμανούς από την μία και ταυτόχρονα επαφές με τους Άγγλους από την άλλη) να είναι ανοιχτές. Κατά πόσο όμως σε περίπτωση αποβίβασης των συμμαχικών δυνάμεων, και κάτω από Αγγλική πίεση, οδηγηθούν σε εχθροπραξίες εναντίον του Γερμανικού στρατού δεν μπορεί να προβλεφτεί.
[1] Kdo: Kommandeur der Ordnungspolizei (Αρχηγείο Αστυνομίας Τάξεως)
[2] OB: Oberbefehlshaber (Διοικητικό Αρχηγείο Στρατού)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:
Περιγραφή των γεγονότων
(Σημαντικό: Αξιολόγηση της θέσεως [εχθρική και δική μας],
είσοδος και εκδόσεις από ειδήσεις και διαταγές)
Η ομάδα του Ζέρβα.
Έγγραφο.
Ο Ζέρβας είναι αρχηγός μιας εθνικής (αντικομμουνιστικής) ομάδας στην βορειοδυτική Ελλάδα. Έκανε την πρώτη εμφάνισή του στις αρχές του 1944. Η ομάδα αποτελείται από 4 μεραρχίες (3, 8, 9 και 10) και έχουν συνολική δύναμη περίπου 7–8.000 ανδρών. Είναι καλά οπλισμένοι, κατέχουν ελαφρά, μεσαία και βαριά όπλα μεταξύ αυτών και ορεινά πυροβόλα. Η ενίσχυσης με όπλα και μηχανήματα γίνονται με πτήσεις εφοδιασμού κυρίως από τα βορειοδυτικά με προσόρμιση στον χώρο της Πάργας. Ο χώρος συντήρησης τους κρίνετε ως σίγουρος.
Στις 01.02.44 ο Ζέρβας στέλνει στο Gen.Kdo.XXII.Geb.AF (Στρατηγείο του ΧΧΙΙ Σώματος Στρατού) έναν εξουσιοδοτημένο αξιωματικό με μια προσφορά-πρόταση για συνεργασία με βάσει τα ακόλουθα:
Α) Καμιά εχθροπραξία
Β) Συνεργασία στον αγώνα ενάντια του ΕΛΑΣ με συνεχή ενημέρωση για τις προθέσεις του ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ και για τον τόπο της ομάδας του και των εχθρικών δυνάμεων.
Η πρόταση δόθηκε στις 02.02 από τον OΚdoHGr.E [1] στο ΟΒ [2] Νοτιοανατολής, για να παρθεί απόφαση. Το ΟΒ Νοτιοανατολής με την σύμφωνη γνώμη του ειδικού απεσταλμένο του Ράϊχ-υπουργού Neubacher έκανε γνωστό ότι οι συνομιλίες μέχρι την τελική απόφαση πρέπει να συνεχιστούν, αλλά για μια όμως τοπική, περιορισμένη συμφωνία. Στις 09.02 ήρθε η έγκριση για το κλείσιμο της συμφωνίας με τον Ζέρβα. Η συμφωνία αυτή έγινε βάσει αιτήσεως του Ζέρβα, όπου τα δύο μέρη υποχρεώνονται να σταματήσουν τις μεταξύ των εχθροπραξίες.
Ήταν γνωστό τον τελευταίο καιρό ότι βρισκόταν μια αποστολή με δύναμη 150 Άγγλους και 30 Αμερικανούς κοντά στον Ζέρβα. Η επιρροή όμως αυτής της αποστολής στο αρχηγείο του Ζέρβα δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί.
Ο Ζέρβας διατηρούσε μια στάση ουδετερότητας. Στήριζε όμως φανερά μια πολιτική όπου οι δύο πιθανότητες (ουδετερότητα με τους Γερμανούς από την μία και ταυτόχρονα επαφές με τους Άγγλους από την άλλη) να είναι ανοιχτές. Κατά πόσο όμως σε περίπτωση αποβίβασης των συμμαχικών δυνάμεων, και κάτω από Αγγλική πίεση, οδηγηθούν σε εχθροπραξίες εναντίον του Γερμανικού στρατού δεν μπορεί να προβλεφτεί.
[1] Kdo: Kommandeur der Ordnungspolizei (Αρχηγείο Αστυνομίας Τάξεως)
[2] OB: Oberbefehlshaber (Διοικητικό Αρχηγείο Στρατού)
Επισκέπτης
ΠΟΙΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ;
Η Φρειδερίκη εν καιρώ εμφυλίου στήνει τις περίφημες Παιδοπόλεις, μέσα στις οποίες συγκεντρώνει τα παιδιά των κυνηγημένων αριστερών, για να τους μάθει τις 'αρετές' που διαπνέουν το δολοφονικό καθεστώς της Ελλάδας. Εκεί τα παιδιά θα μάθουν να μισούν τους συγγενείς τους και να υμνούν την 'ευσπλαχνική κυρά' που τα περιμάζεψε. Την ευσπλαχνική κυρά που 'όχι σαν βασίλισσα, αλλά σαν μάνα' ικέτεψε να γυρίσουν πίσω τα 'παιδιά της Ελλάδας'. Και ασφαλώς 'όχι σαν βασίλισσα, αλλά σαν μάνα', καταδίκασε τα παιδιά που έζησαν στην Ελλάδα στην πείνα και τις στερήσεις, στα βασανιστήρια και στο θάνατο. Παιδιά που οδηγήθηκαν στη ζητιανιά και στην πορνεία. Παιδιά που είχαν σταλεί ως 'υπηρετικό προσωπικό' στα σπίτια των νεόπλουτων της εποχής. Παιδιά που πέθαιναν από το κρύο και τις στερήσεις μέσα στους καταυλισμούς που έστησαν γι’ αυτά οι 'πατριώτες' της Ελλάδας. Παιδιά που βασανίζονταν στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Λέρου, στα λεγόμενα αναμορφωτήρια κατά τη ρύση του βασιλιά. Παιδιά που μεγάλωσαν δίπλα στις φυλακισμένες μανάδες τους που ήταν καταδικασμένα σε θάνατο από τις αρρώστιες της εποχής.
Η ψυχίατρος Μαντώ Νταλιάνη έζησε το 1949-50 για 21 μήνες ως πολιτική κρατούμενη στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1994 δημοσίευσε στη Σουηδία μονογραφία για τις επιπτώσεις του εμφυλίου στην ψυχική υγεία των (τότε) παιδιών, με βάση τη μελέτη 993 περιπτώσεων (1980-86). Ένα μεγάλο κομμάτι της αφορά, ακριβώς, τα βιώματα από τις Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Το απόσπασμα το (1996), είναι αρκετά εύγλωττο για το είδος της προπαγάνδας, στην οποία επιδιδόταν ο μηχανισμός της Βασιλικής Πρόνοιας.
"Οι συνθήκες σ' αυτές τις Παιδουπόλεις έμοιαζαν από πολλές απόψεις με τη ζωή της φυλακής. Υπήρχε η ίδια αυστηρή αίσθηση διαχωρισμού ανάμεσα στον "μέσα" και τον "έξω" κόσμο, που συνήθως χωρίζονταν μεταξύ τους από τοίχους ή φρουρούμενα συρματοπλέγματα. Ήταν οργανωμένες σε σχεδόν στρατιωτική βάση, συχνά από πρώην αξιωματικούς, που επέβαλλαν σωματικές ποινές κι υποχρέωναν τα παιδιά να φορούν στολές. Οι επιστολές λογοκρίνονταν, όπως ακριβώς στη φυλακή, και το κλίμα δεν ήταν γενικά καθόλου φιλικό. Όπως και στη φυλακή, δεν υπήρχαν ρολόγια ή ημερολόγια, και η μέρα ρυθμιζόταν από το χτύπημα του κουδουνιού. Τα παιδιά πήγαιναν παντού με βηματισμό, ακόμη και κατά τις σποραδικές εξόδους τους στον έξω κόσμο, στον κινηματογράφο ή σε κάποιο τοπικό πάρκο. Οι περισσότεροι δάσκαλοι ήταν αδιάφοροι ή απάνθρωποι στα καθήκοντά τους, μολονότι υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις και το κλίμα εποίκιλε από μέρος σε μέρος. Η Βέροια ήταν σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης, σύμφωνα μ' έναν πρώην μαθητή, ενώ η Ρόδος ήταν αισθητά καλύτερη, με μεγαλύτερη και περισσότερο θετική επαφή ανάμεσα στο σχολείο και τους ντόπιους. [...] Στις περισσότερες Παιδουπόλεις, τα παιδιά απέκτησαν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της κανονικής τους εκπαίδευσης, ακόμη και μετά την απελευθέρωση των μανάδων τους από τη φυλακή. Η επιστροφή των παιδιών στις μανάδες τους δεν ήταν αυτόματη αλλά εξαρτιόταν από την ετυμηγορία μιας επιβλέπουσας επιτροπής. [...]
Ο φόβος των μανάδων ήταν ότι τα παιδιά τους θα εμποτίζονταν με τα επίσημα δόγματα όσο παρέμεναν υπό κρατική επιμέλεια, δεν ήταν καθόλου αβάσιμος. Στα περισσότερα μέρη υποβάλλονταν δύο φορές την εβδομάδα σε 'πολιτική αγωγή' και τραγουδούσαν τραγούδια εξυμνώντας 'τη μητέρα μας, τη γλυκειά βασίλισσα Φρειδερίκη, που μας έσωσε από τους συμμορίτες'. Από τη μια, τα παιδιά πληροφορούνταν ότι οι γονείς τους ήταν εγκληματίες και προδότες, κι από την άλλη διαβεβαιώνονταν ότι τώρα βρίσκονται κάτω από την ευεργετική προστασία της ίδιας της βασιλικής οικογένειας. "Οι γονείς μας κι οι σύντροφοί τους, οι πρώην αντάρτες, ζωγραφίζονταν σαν ληστές, γκάνγκστερ, προδότες, δολοφόνοι", θυμάται ο Άρης. "Η βασίλισσα κι ο βασιλιάς ήταν οι γονείς μας που νοιάζονταν για μας. Και οι δυο τους, ιδίως η βασίλισσα, επισκέφθηκαν την Παιδούπολη σε πολλές περιπτώσεις, μαζί με τα παιδιά τους. Άρχισα σχεδόν να το πιστεύω και να κολακεύομαι απ' την ιδέα ότι ο βασιλιάς κι η βασίλισσα ήταν γονείς μου". Ένα παιδί που μεγάλωσε στην Παιδούπολη της Λάρισας θυμάται πως 'το προσωπικό τόνιζε ότι όλοι οι μαθητές θα πρέπει να είμαστε βαθιά ευγνώμονες στη βασίλισσα για τη γεμάτη αγάπη φροντίδα της και την οικονομική υποστήριξη που πρόσφερε στην ανατροφή και τη μόρφωσή μας'. Στη Ρόδο, όπου τα παιδιά στεγάζονταν σε κάποιους πρώην ιταλικούς στρατώνες, οι τρόφιμοι φόρεσαν μαύρα για το θάνατο του βασιλιά Παύλου."
Η Φρειδερίκη εν καιρώ εμφυλίου στήνει τις περίφημες Παιδοπόλεις, μέσα στις οποίες συγκεντρώνει τα παιδιά των κυνηγημένων αριστερών, για να τους μάθει τις 'αρετές' που διαπνέουν το δολοφονικό καθεστώς της Ελλάδας. Εκεί τα παιδιά θα μάθουν να μισούν τους συγγενείς τους και να υμνούν την 'ευσπλαχνική κυρά' που τα περιμάζεψε. Την ευσπλαχνική κυρά που 'όχι σαν βασίλισσα, αλλά σαν μάνα' ικέτεψε να γυρίσουν πίσω τα 'παιδιά της Ελλάδας'. Και ασφαλώς 'όχι σαν βασίλισσα, αλλά σαν μάνα', καταδίκασε τα παιδιά που έζησαν στην Ελλάδα στην πείνα και τις στερήσεις, στα βασανιστήρια και στο θάνατο. Παιδιά που οδηγήθηκαν στη ζητιανιά και στην πορνεία. Παιδιά που είχαν σταλεί ως 'υπηρετικό προσωπικό' στα σπίτια των νεόπλουτων της εποχής. Παιδιά που πέθαιναν από το κρύο και τις στερήσεις μέσα στους καταυλισμούς που έστησαν γι’ αυτά οι 'πατριώτες' της Ελλάδας. Παιδιά που βασανίζονταν στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Λέρου, στα λεγόμενα αναμορφωτήρια κατά τη ρύση του βασιλιά. Παιδιά που μεγάλωσαν δίπλα στις φυλακισμένες μανάδες τους που ήταν καταδικασμένα σε θάνατο από τις αρρώστιες της εποχής.
Η ψυχίατρος Μαντώ Νταλιάνη έζησε το 1949-50 για 21 μήνες ως πολιτική κρατούμενη στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1994 δημοσίευσε στη Σουηδία μονογραφία για τις επιπτώσεις του εμφυλίου στην ψυχική υγεία των (τότε) παιδιών, με βάση τη μελέτη 993 περιπτώσεων (1980-86). Ένα μεγάλο κομμάτι της αφορά, ακριβώς, τα βιώματα από τις Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Το απόσπασμα το (1996), είναι αρκετά εύγλωττο για το είδος της προπαγάνδας, στην οποία επιδιδόταν ο μηχανισμός της Βασιλικής Πρόνοιας.
"Οι συνθήκες σ' αυτές τις Παιδουπόλεις έμοιαζαν από πολλές απόψεις με τη ζωή της φυλακής. Υπήρχε η ίδια αυστηρή αίσθηση διαχωρισμού ανάμεσα στον "μέσα" και τον "έξω" κόσμο, που συνήθως χωρίζονταν μεταξύ τους από τοίχους ή φρουρούμενα συρματοπλέγματα. Ήταν οργανωμένες σε σχεδόν στρατιωτική βάση, συχνά από πρώην αξιωματικούς, που επέβαλλαν σωματικές ποινές κι υποχρέωναν τα παιδιά να φορούν στολές. Οι επιστολές λογοκρίνονταν, όπως ακριβώς στη φυλακή, και το κλίμα δεν ήταν γενικά καθόλου φιλικό. Όπως και στη φυλακή, δεν υπήρχαν ρολόγια ή ημερολόγια, και η μέρα ρυθμιζόταν από το χτύπημα του κουδουνιού. Τα παιδιά πήγαιναν παντού με βηματισμό, ακόμη και κατά τις σποραδικές εξόδους τους στον έξω κόσμο, στον κινηματογράφο ή σε κάποιο τοπικό πάρκο. Οι περισσότεροι δάσκαλοι ήταν αδιάφοροι ή απάνθρωποι στα καθήκοντά τους, μολονότι υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις και το κλίμα εποίκιλε από μέρος σε μέρος. Η Βέροια ήταν σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης, σύμφωνα μ' έναν πρώην μαθητή, ενώ η Ρόδος ήταν αισθητά καλύτερη, με μεγαλύτερη και περισσότερο θετική επαφή ανάμεσα στο σχολείο και τους ντόπιους. [...] Στις περισσότερες Παιδουπόλεις, τα παιδιά απέκτησαν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της κανονικής τους εκπαίδευσης, ακόμη και μετά την απελευθέρωση των μανάδων τους από τη φυλακή. Η επιστροφή των παιδιών στις μανάδες τους δεν ήταν αυτόματη αλλά εξαρτιόταν από την ετυμηγορία μιας επιβλέπουσας επιτροπής. [...]
Ο φόβος των μανάδων ήταν ότι τα παιδιά τους θα εμποτίζονταν με τα επίσημα δόγματα όσο παρέμεναν υπό κρατική επιμέλεια, δεν ήταν καθόλου αβάσιμος. Στα περισσότερα μέρη υποβάλλονταν δύο φορές την εβδομάδα σε 'πολιτική αγωγή' και τραγουδούσαν τραγούδια εξυμνώντας 'τη μητέρα μας, τη γλυκειά βασίλισσα Φρειδερίκη, που μας έσωσε από τους συμμορίτες'. Από τη μια, τα παιδιά πληροφορούνταν ότι οι γονείς τους ήταν εγκληματίες και προδότες, κι από την άλλη διαβεβαιώνονταν ότι τώρα βρίσκονται κάτω από την ευεργετική προστασία της ίδιας της βασιλικής οικογένειας. "Οι γονείς μας κι οι σύντροφοί τους, οι πρώην αντάρτες, ζωγραφίζονταν σαν ληστές, γκάνγκστερ, προδότες, δολοφόνοι", θυμάται ο Άρης. "Η βασίλισσα κι ο βασιλιάς ήταν οι γονείς μας που νοιάζονταν για μας. Και οι δυο τους, ιδίως η βασίλισσα, επισκέφθηκαν την Παιδούπολη σε πολλές περιπτώσεις, μαζί με τα παιδιά τους. Άρχισα σχεδόν να το πιστεύω και να κολακεύομαι απ' την ιδέα ότι ο βασιλιάς κι η βασίλισσα ήταν γονείς μου". Ένα παιδί που μεγάλωσε στην Παιδούπολη της Λάρισας θυμάται πως 'το προσωπικό τόνιζε ότι όλοι οι μαθητές θα πρέπει να είμαστε βαθιά ευγνώμονες στη βασίλισσα για τη γεμάτη αγάπη φροντίδα της και την οικονομική υποστήριξη που πρόσφερε στην ανατροφή και τη μόρφωσή μας'. Στη Ρόδο, όπου τα παιδιά στεγάζονταν σε κάποιους πρώην ιταλικούς στρατώνες, οι τρόφιμοι φόρεσαν μαύρα για το θάνατο του βασιλιά Παύλου."
Επισκέπτης
ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
"ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών."
OATH OF THE SECURITY BATTALION TRAITORS
"I SWEAR by God this Sacred oath, that I will obey absolutely the orders of the Supreme Commander of the German Army, Adolf Hitler. I will with loyal dedication perform my duties and obey without condition the orders of my superiors. I fully acknowledge that any objection to the obligations hereby accepted will lead to my punishment by the German Military Authorities."
"ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών."
OATH OF THE SECURITY BATTALION TRAITORS
"I SWEAR by God this Sacred oath, that I will obey absolutely the orders of the Supreme Commander of the German Army, Adolf Hitler. I will with loyal dedication perform my duties and obey without condition the orders of my superiors. I fully acknowledge that any objection to the obligations hereby accepted will lead to my punishment by the German Military Authorities."
Συνημμένα
Επισκέπτης
Τα γουρούνια ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ εφόνευσαν 100 "κομμουνιστάς" επειδή οι ΕΛΑΣίτες "εδολοφόνησαν ανάνδρως" Γερμανό στρατηγό!
"ΟΙ 5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΟΠΙΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ, ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΘΕΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑΝ ΥΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ. ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΑΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΙΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΝΟΥΝ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΟ ΓΟΝΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΣΤΙΣ ΗΠΛΩΣΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΣΑΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΑΓΩΝΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΝΩΛΗΣ ΗΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗΝ. ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ Η ΕΝΔΕΙΞΙΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΡΜΗΣΙΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΔΙ’ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΟΡΔΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ. ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ, ΕΚ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΗΛΘΕΝ Η ΔΡΑΞ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΩΣΕΝ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ, ΥΨΟΥΤΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ: ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ!"
- Συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας (Ταγμάτων Ασφαλείας).
"ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΑ, ΠΑΠΑΔΟΓΚΩΝΑ, Ο ΦΥΡΕΡ ΕΛΑΒΕ ΓΝΩΣΙΝ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΥΜΩΝ, ΤΩΝ 5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΠΛΙΤΩΝ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΕΙΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΙΣ ΕΓΚΑΡΔΙΩΣ. Ο ΦΥΡΕΡ ΔΙΑΒΙΒΑΖΕΙ ΥΜΙΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΝ ΤΟΥ ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ. HEIL HITLER."
- Heinrich Himmler
(Reichsfurher και αρχηγός του SS)
"Είμαι υπερήφανος για την δράση του πατρός μου κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής..."
- Γιόκας του Παπαδόγκωνα και πρώην Υπουργός Αμύνης (Νέας Δημοκρατίας).
Διοίκησις Τομέως Μεσσηνίας
Εμπιστευτικόν Πρωτόκολλον
005856
Καλαμάτα 20 Ιουλίου 1943
Ο υπογεγραμμένος συν/χης διοικητής του '64 συν/τος Πεζικού Doria Domenico και ο συν/χης Πεζικού στρατιωτικός διοικητής Παπαδόγκωνας Διονύσιος της διοικήσεως Καλαμών, έχοντες υπ’ όψιν τον εκ του κομμουνισμού κίνδυνον και δημιουργίαν επεισοδίων εις βάρος του στρατού κατοχής και του Εθνικού στοιχείου Καλαμών και δια την πρόληψιν οιασδήποτε ενεργείας εκ μέρους των αναρχικών στοιχείων, έχοντες εξουσιοδοτηθεί προς τούτο από ανωτέραν διοίκησιν.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ
Την παροχήν οιασδήποτε βοηθείας εις τον συν/χην Παπαδόγκωναν Διονυσίον, ήτις κατά αντίληψίν του θα ήτο αναγκαία υπ’ αυτού. Ούτως (ο Παπαγόγκωνας) δεσμεύεται με τον λόγον της τιμής του δια συνεργασίαν μετά του υπογεγραμμένου (Ιταλού Συν/χου) των εκ Μεσσηνία δρωσών οργανώσεων.
Επ’ ευκαιρία δε υπό την άμεσον ευθύνην, θα οργανώσει αποσπάσματα εθνικιστικά υπό την διοίκησιν του Συν/χου Γιαννακοπούλου Αθανασίου με τον αποκλειστικόν σκοπόν να διαλύσει τας κομμουνιστικάς οργανώσεις ΕΑΜ –ΕΛΑΣ κλπ. Συνεργαζόμενος μετά πλήρους συναδελφωσύνης μετά των στρατευμάτων κατοχής.
Εγράφη εις διπλούν και εις έκαστον των συμβαλλομένων εδόθη από ένα αντίτυπον δεόντως υπογεγραμμένον.
Ο Συν/χης διοικητής:
Ντόρια Ντομένικο
(Τ.Σ.) υπογραφή
Ο Συν/χης διοικητής του Εθνικού Στρατού Ελλάδος:
(Υπογραφή ιταλιστί)
Παπαδόγκωνας Διονύσιος
"ΟΙ 5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΟΠΙΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ, ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΘΕΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑΝ ΥΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ. ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΑΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΙΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΝΟΥΝ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΟ ΓΟΝΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΣΤΙΣ ΗΠΛΩΣΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΣΑΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΑΓΩΝΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΝΩΛΗΣ ΗΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗΝ. ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ Η ΕΝΔΕΙΞΙΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΡΜΗΣΙΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΔΙ’ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΟΡΔΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ. ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ, ΕΚ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΗΛΘΕΝ Η ΔΡΑΞ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΩΣΕΝ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ, ΥΨΟΥΤΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ: ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ!"
- Συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας (Ταγμάτων Ασφαλείας).
"ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΑ, ΠΑΠΑΔΟΓΚΩΝΑ, Ο ΦΥΡΕΡ ΕΛΑΒΕ ΓΝΩΣΙΝ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΥΜΩΝ, ΤΩΝ 5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΠΛΙΤΩΝ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΕΙΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΙΣ ΕΓΚΑΡΔΙΩΣ. Ο ΦΥΡΕΡ ΔΙΑΒΙΒΑΖΕΙ ΥΜΙΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΝ ΤΟΥ ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ. HEIL HITLER."
- Heinrich Himmler
(Reichsfurher και αρχηγός του SS)
"Είμαι υπερήφανος για την δράση του πατρός μου κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής..."
- Γιόκας του Παπαδόγκωνα και πρώην Υπουργός Αμύνης (Νέας Δημοκρατίας).
Διοίκησις Τομέως Μεσσηνίας
Εμπιστευτικόν Πρωτόκολλον
005856
Καλαμάτα 20 Ιουλίου 1943
Ο υπογεγραμμένος συν/χης διοικητής του '64 συν/τος Πεζικού Doria Domenico και ο συν/χης Πεζικού στρατιωτικός διοικητής Παπαδόγκωνας Διονύσιος της διοικήσεως Καλαμών, έχοντες υπ’ όψιν τον εκ του κομμουνισμού κίνδυνον και δημιουργίαν επεισοδίων εις βάρος του στρατού κατοχής και του Εθνικού στοιχείου Καλαμών και δια την πρόληψιν οιασδήποτε ενεργείας εκ μέρους των αναρχικών στοιχείων, έχοντες εξουσιοδοτηθεί προς τούτο από ανωτέραν διοίκησιν.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ
Την παροχήν οιασδήποτε βοηθείας εις τον συν/χην Παπαδόγκωναν Διονυσίον, ήτις κατά αντίληψίν του θα ήτο αναγκαία υπ’ αυτού. Ούτως (ο Παπαγόγκωνας) δεσμεύεται με τον λόγον της τιμής του δια συνεργασίαν μετά του υπογεγραμμένου (Ιταλού Συν/χου) των εκ Μεσσηνία δρωσών οργανώσεων.
Επ’ ευκαιρία δε υπό την άμεσον ευθύνην, θα οργανώσει αποσπάσματα εθνικιστικά υπό την διοίκησιν του Συν/χου Γιαννακοπούλου Αθανασίου με τον αποκλειστικόν σκοπόν να διαλύσει τας κομμουνιστικάς οργανώσεις ΕΑΜ –ΕΛΑΣ κλπ. Συνεργαζόμενος μετά πλήρους συναδελφωσύνης μετά των στρατευμάτων κατοχής.
Εγράφη εις διπλούν και εις έκαστον των συμβαλλομένων εδόθη από ένα αντίτυπον δεόντως υπογεγραμμένον.
Ο Συν/χης διοικητής:
Ντόρια Ντομένικο
(Τ.Σ.) υπογραφή
Ο Συν/χης διοικητής του Εθνικού Στρατού Ελλάδος:
(Υπογραφή ιταλιστί)
Παπαδόγκωνας Διονύσιος
Επισκέπτης
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
ΤΑΓΜΑ "Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ"
Σπάρτη 23/11/43
Αριθ. Πρωτ. 13
Προς
Την Γερμανικήν Διοίκησιν Σπάρτης
Ενταύθα
Κατόπιν προφορικής υμών διαταγής λαμβάνομεν την τιμήν να επισρτέψωμεν υμίν συνημμένως την από 22/11/43 αίτησιν του κ. Δημητρίου Τζιβανοπούλου μεθ’ όλων των συνημμένων και αναφέρωμεν ότι ο μεν δύο αδελφοί Δημοσθένης και Ιωάννης είναι ένεργα μέλη του ΕΑΜ, διαφωτισταί και ομιληταί του ΕΑΜ, ανήκοντες εις μαχητικάς ομάδας, οι δ’ έτεροι δύο Σωκράτης και Παρασκευάς ανήκουν εις μαχητικήν ομάδα του ΕΑΜ – ΕΠΟΝ και ενήργησαν την επίθεσιν κατά της οικίας του αρχηγού Ε.Σ. κ. Λεωνίδα Βρεττάκου ένθα εφονεύθη ο Γεώργιος Καργάκος συνάμα δε εκ της οικίας των εγένετο εξόρμησις της επιθέσεως.
Κατόπιν των ανωτέρω άπαντα τα εν τη αιτήσει του πατρός των Δημητρίου Τζιβανοπούλου είναι ψευδέστατα και οι τέσσεροι υιοί του όχι μόνον δεν πρέπει να απολυθούν εκ των φυλακών Τριπόλεως ένθα κρατούνται, απεναντίας δε απορούμεν πώς ούτοι μέχρι σήμερον δεν έχουσιν εκτελεσθεί.
Ο Διοικητής
(υπογρ.) Λεωνίδας Βρεττάκος
ΤΑΓΜΑ "Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ"
Σπάρτη 23/11/43
Αριθ. Πρωτ. 13
Προς
Την Γερμανικήν Διοίκησιν Σπάρτης
Ενταύθα
Κατόπιν προφορικής υμών διαταγής λαμβάνομεν την τιμήν να επισρτέψωμεν υμίν συνημμένως την από 22/11/43 αίτησιν του κ. Δημητρίου Τζιβανοπούλου μεθ’ όλων των συνημμένων και αναφέρωμεν ότι ο μεν δύο αδελφοί Δημοσθένης και Ιωάννης είναι ένεργα μέλη του ΕΑΜ, διαφωτισταί και ομιληταί του ΕΑΜ, ανήκοντες εις μαχητικάς ομάδας, οι δ’ έτεροι δύο Σωκράτης και Παρασκευάς ανήκουν εις μαχητικήν ομάδα του ΕΑΜ – ΕΠΟΝ και ενήργησαν την επίθεσιν κατά της οικίας του αρχηγού Ε.Σ. κ. Λεωνίδα Βρεττάκου ένθα εφονεύθη ο Γεώργιος Καργάκος συνάμα δε εκ της οικίας των εγένετο εξόρμησις της επιθέσεως.
Κατόπιν των ανωτέρω άπαντα τα εν τη αιτήσει του πατρός των Δημητρίου Τζιβανοπούλου είναι ψευδέστατα και οι τέσσεροι υιοί του όχι μόνον δεν πρέπει να απολυθούν εκ των φυλακών Τριπόλεως ένθα κρατούνται, απεναντίας δε απορούμεν πώς ούτοι μέχρι σήμερον δεν έχουσιν εκτελεσθεί.
Ο Διοικητής
(υπογρ.) Λεωνίδας Βρεττάκος
Επισκέπτης
"Ο αρχηγός του Ελληνικού Σώματος Εθελοντών ΙΥ Κορίνθου υποτάσσει τον εαυτόν του, τους αξιωματικούς υπ/κους και οπλιτάς τους οποίους έχει στρατολογήσει εις τον Γερμανικόν Στρατόν. Το Ελληνικό Σώμα Εθελοντών ΙΥ δρα αποκλειστικώς προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εν Ελλάδι αναφυεισών οργανώσεων ΕΑΜ – ΕΛΑΣ κ.ά.
Οι υπαγόμενοι εις το Ελληνικόν Εθελοντικόν Σώμα ΙΥ υποχρεούνται με απόλυτον υπακοήν εις τους ανωτέρους των, οίτινες από ελευθέραν την θέλησιν υποχρεώθησαν να υπακούουν εις τας οδηγίας του Γερμανικού Στρατού. Υπόκεινται όσον αφορά τας σχέσεις υπακοής με τας διατάξεις αι οποίαι ισχύουν δια τον Γερμανικόν Στρατόν (...) ο Γερμανικός Στρατός υπερασπίζεται την ζωήν και την περιουσίαν των μελών του Ελληνικού Εθελοντικού Σώματος ΙΥ από αποπείρας και επιβάλλει εκάστοτε παρά του ανωτάτου αρχηγού των ενόπλων Γερμανικών δυνάμεων διατάξεις περί αντιποίνων."
Το υπογράφουν ο ταγματάρχης Κοντοστάνος Γεώργιος, ο λοχαγός Τρίκας Γεώργιος, οι ανθυπολοχαγοί Καραχάλιος Αθανάσιος, Τσιπάς Αριστείδης, Χριστοδούλου Ιωάννης, Τσαντίλας Παναγιώτης, Πέτρουλας Σταμάτιος, Δρακιώτης Αναστάσιος, οι έφεδροι ανθυπολοχαγοί Μαυρίδης Δημήτριος, Μαγουλόπουλος Σπυρίδων. Κι ακολουθούν άλλες 214 υπογραφές αξιωματικών και οπλιτών.
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΑΣ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΕΞΟΧΟΤΗΤΑ
ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ Γ' ΡΑ'Ι'Χ
ΑΔΟΛΦΟΝ ΧΙΤΛΕΡ
ΗΜΕΙΣ ΟΙ 20 ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ ΙΣΑΡΙΘΜΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΩΝ ΤΗΝ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΩΝΥΜΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΜΕΝ ΕΙΣ ΑΠΗΚΟΟΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΔΙΑ ΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΝΙΚΑΣ ΣΑΣ.
ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΟΙ ΚΡΑΥΓΑΖΟΜΕΝ ΕΝ ΘΑΥΜΑΣΜΩ:
EΠΕΣΕΝ ΤΟ ΖΙΤΟΜΙΡ ΚΑΙ ΕΣΩΘΗ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ...
ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΡΑΤΥΝΗ ΤΗΝ ΥΜΕΤΕΡΑΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ ΕΙΣ ΕΤΗ ΠΛΕΙΣΤΑ (!!!).
ΟΙ 20 ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΥΣIΟΥ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΩΝ 20 ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΗΣ ΑΘΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.
Α' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΛΑΥΡΑΣ...ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
Β' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ...ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ
Γ' TETΡΑΔΟΣ: ΙΒΗΡΩΝ....ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ
Δ' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΧΙΛΙΑΝΔΡΙΟΥ...ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
Ε' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΑΓ.ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ...ΚΩΝΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ
Οι υπαγόμενοι εις το Ελληνικόν Εθελοντικόν Σώμα ΙΥ υποχρεούνται με απόλυτον υπακοήν εις τους ανωτέρους των, οίτινες από ελευθέραν την θέλησιν υποχρεώθησαν να υπακούουν εις τας οδηγίας του Γερμανικού Στρατού. Υπόκεινται όσον αφορά τας σχέσεις υπακοής με τας διατάξεις αι οποίαι ισχύουν δια τον Γερμανικόν Στρατόν (...) ο Γερμανικός Στρατός υπερασπίζεται την ζωήν και την περιουσίαν των μελών του Ελληνικού Εθελοντικού Σώματος ΙΥ από αποπείρας και επιβάλλει εκάστοτε παρά του ανωτάτου αρχηγού των ενόπλων Γερμανικών δυνάμεων διατάξεις περί αντιποίνων."
Το υπογράφουν ο ταγματάρχης Κοντοστάνος Γεώργιος, ο λοχαγός Τρίκας Γεώργιος, οι ανθυπολοχαγοί Καραχάλιος Αθανάσιος, Τσιπάς Αριστείδης, Χριστοδούλου Ιωάννης, Τσαντίλας Παναγιώτης, Πέτρουλας Σταμάτιος, Δρακιώτης Αναστάσιος, οι έφεδροι ανθυπολοχαγοί Μαυρίδης Δημήτριος, Μαγουλόπουλος Σπυρίδων. Κι ακολουθούν άλλες 214 υπογραφές αξιωματικών και οπλιτών.
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΑΣ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΕΞΟΧΟΤΗΤΑ
ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ Γ' ΡΑ'Ι'Χ
ΑΔΟΛΦΟΝ ΧΙΤΛΕΡ
ΗΜΕΙΣ ΟΙ 20 ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ ΙΣΑΡΙΘΜΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΩΝ ΤΗΝ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΩΝΥΜΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΜΕΝ ΕΙΣ ΑΠΗΚΟΟΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΔΙΑ ΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΝΙΚΑΣ ΣΑΣ.
ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΟΙ ΚΡΑΥΓΑΖΟΜΕΝ ΕΝ ΘΑΥΜΑΣΜΩ:
EΠΕΣΕΝ ΤΟ ΖΙΤΟΜΙΡ ΚΑΙ ΕΣΩΘΗ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ...
ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΡΑΤΥΝΗ ΤΗΝ ΥΜΕΤΕΡΑΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ ΕΙΣ ΕΤΗ ΠΛΕΙΣΤΑ (!!!).
ΟΙ 20 ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΥΣIΟΥ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΩΝ 20 ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΗΣ ΑΘΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.
Α' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΛΑΥΡΑΣ...ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
Β' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ...ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ
Γ' TETΡΑΔΟΣ: ΙΒΗΡΩΝ....ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ
Δ' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΧΙΛΙΑΝΔΡΙΟΥ...ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
Ε' ΤΕΤΡΑΔΟΣ: ΑΓ.ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ...ΚΩΝΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ
Συνημμένα
Επισκέπτης
Επισκέπτης
Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ
Οι Ταγματασφαλίτες δικαιώνονται
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
1. / 2.
Οσο απομακρυνόμαστε από τη σκοτεινή περίοδο της Κατοχής, τόσο η μνήμη των επιζώντων αδυνατίζει, οι αξιόπιστες μαρτυρίες σπανίζουν και τα ιστορικά ντοκουμέντα εξαντλούνται. Τόσο το καλύτερο για την επιχείρηση "αναθεώρησης" της ιστορίας και την "επιστημονική εξαφάνιση" του ενοχλητικού παρελθόντος του εγχώριου δωσιλογισμού.
Φαίνεται πως η μνήμη της δεκαετίας του '40 θα συνεχίσει για καιρό να στοιχειώνει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Το διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά φέτος το καλοκαίρι, με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Καραμανλή να αποποιηθεί τη σκοτεινή κληρονομιά της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης, επισκεπτόμενος μέχρι και τον Αη Στράτη, οι περισσότεροι από τους opinion leaders του κόμματός του προτίμησαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Εφημερίδες της παράταξης έκαναν ξανά λόγο για "ξενοκίνητους κομμουνιστοσυμμορίτες" κι "επίορκους εισβολείς", ενώ δεν έλειψαν αυτοί που αναρωτήθηκαν δημόσια, γιατί οι πανεπιστημιακοί κ.λπ. διανοούμενοι της Ν.Δ. αποφεύγουν ν' αντιπαραθέσουν στις "προκλήσεις" της άλλης πλευράς τη "σωστή" εκδοχή των γεγονότων της εποχής.
Πολύ φοβούμαστε ότι, όσοι εκδήλωσαν μ' αυτό τον τρόπο την αγανάκτησή τους, δεν έχουν πάρει καθόλου χαμπάρι τις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στο πεδίο της εγχώριας ιστοριογραφίας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι οργανικοί διανοούμενοι της Δεξιάς, όχι μόνο δεν "σιωπούν" όσον αφορά τη δεκαετία του '40, αλλά κι έχουν από καιρό δρομολογήσει την αντεπίθεσή τους. Μόνο που αυτή η τελευταία δύσκολα μπορεί -προς το παρόν- να εκλαϊκευτεί πανηγυρικά, καθώς είναι μάλλον υπερβολικά προχωρημένη για τα γούστα του "μεσαίου χώρου".
Ο λόγος είναι απλός: αντί ν' αντιπαρατάξει στο ΕΑΜ τις (μάλλον περιθωριακές, αριθμητικά) δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις της εποχής, όπως έκανε παλιότερα η επίσημη ιστοριογραφία, το νέο συντηρητικό ιστοριογραφικό ρεύμα προτιμά να συμφιλιωθεί με το σκληρό πυρήνα της κατοχικής εθνικοφροσύνης, παρακάμπτοντας την αντίθεση "αντίσταση-δωσιλογισμός" κι αποκαθιστώντας πολιτικά την πιο "καθαρή" (και μαζική) αντικομμουνιστική δύναμη της εποχής: τα Τάγματα Ασφαλείας του 1943-44!
Δεν πρόκειται άλλωστε για ελληνική πρωτοτυπία, αλλά για το εγχώριο ισοδύναμο μιας σχολής με πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Η τελευταία εμφανίστηκε μετά το 1989 ξαναγράφοντας την αντιφασιστική αντίσταση του 1940-45, με κύριο ερμηνευτικό εργαλείο όχι πλέον τα πολιτικά χαρακτηριστικά της σύγκρουσης, αλλά την "εμφύλια βία". Ακραία εκδοχή του όλου ρεύματος συνιστά η περιβόητη "Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού", με την οποία έχουμε ήδη ασχοληθεί ("Ιός" 11.11.01).
Τα ελληνικά Ες Ες
Ας επανέλθουμε, όμως, στα δικά μας.
Με την ονομασία "Τάγματα Ασφαλείας" έμειναν γνωστές οι μονάδες που συγκροτήθηκαν το 1943-44 από τις κατοχικές αρχές για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός της δημιουργίας τους, εκτός από την "εξοικονόμηση γερμανικού αίματος", ήταν -σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ- "να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας". Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο.
Το εγχείρημα υλοποιήθηκε με δύο μορφές: (α) 9 "ευζωνικά τάγματα", οργανωμένα από την ίδια τη δωσιλογική κυβέρνηση, συνολικής δύναμης 5.725 ανδρών, και (β) 22 "εθελοντικά τάγματα", ως επί το πλείστον αυτοτελώς συγκροτημένα, συνολικής δύναμης 16.625 ανδρών. Γενικός προϊστάμενος, και των μεν και των δε, ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα.
Στον ίδιο το Σιμάνα οφείλουμε και τον τελικό απολογισμό της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Σε αναφορά του προς το Γενικό Επιτελείο των SS (2.11.44), εκτιμά ότι τα μεν εθελοντικά τάγματα "ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών" από τη Βέρμαχτ, τα δε ευζωνικά τμήματα "πολέμησαν τον Κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία". Την εκτίμησή του θα συμμεριστεί, στην υπηρεσιακή του απάντηση (10.11.44), και ο αρχηγός των SS, Χάινριχ Χίμλερ: "Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του Ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε -σε αγαστή συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα- στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα".
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ταγματασφαλίτες ταυτίστηκαν με την πιο σκοτεινή πλευρά της δράσης των κατοχικών στρατευμάτων: μπλόκα, κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων. Συχνά, μάλιστα, αποδείχθηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως - κατηγορώντας λ.χ. τους εκπροσώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σαν "τροφοδότες των συμμοριτών" ή διαμαρτυρόμενοι για την "επιείκεια" των Γερμανών απέναντι στους αιχμάλωτους "κομμουνιστές".
Η εικόνα που αποτυπώθηκε ως εκ τούτου στη συλλογική μνήμη για τα Τάγματα ήταν τέτοια, ώστε η Πολιτεία ουδέποτε τόλμησε να προχωρήσει στην επίσημη πολιτική αποκατάστασή τους. Μολονότι τα επιζήσαντα στελέχη τους τιμήθηκαν ποικιλότροπα από το μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων, αυτό έγινε με κάθε δυνατή διακριτικότητα. Ωσπου, στις αρχές της δεκαετίας του '90, το γενικότερο κλίμα φάνηκε να ευνοεί μια διαφορετική εξέλιξη.
Το πρώτο βήμα έκανε, το 1994, ο Θανάσης Βαλτινός. Λογοτεχνική αναπαραγωγή των παραπόνων του ανώνυμου ταγματασφαλίτη, ότι ο ελασίτης συγχωριανός του που "έσφαξε κόσμο, τώρα παίρνει σύνταξη για αντίσταση", η "Ορθοκωστά" ανήκει βέβαια στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις παράλληλες δηλώσεις του συγγραφέα, που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα: "Ο μισός πληθυσμός της Πελοποννήσου ήταν στα Τάγματα. Ολοι αυτοί ήταν προδότες, που υπηρέτησαν συνειδητά τον Χίτλερ; Είναι αφέλεια και χοντράδα να το πιστεύουμε" ("Ε" 24.8.94). Το ίδιο το βιβλίο θ' αντιμετωπιστεί, άλλωστε, από τους οπαδούς της αναθεωρητικής σχολής σαν ένα καθαρά ιστοριογραφικό "ντοκουμέντο".
Από κει και πέρα, τη σκυτάλη πήραν οι οργανικοί διανοούμενοι της εκσυγχρονισμένης δεξιάς. Η καταγραφή που ακολουθεί είναι απλώς δειγματοληπτική.
Η Συνομοσπονδία
Η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΣΕΑΟ) εκπροσωπεί "εθνικόφρονες" σχηματισμούς της Κατοχής, από αναγνωρισμένες αντιστασιακές οργανώσεις (όπως ο ΕΔΕΣ ή η ΕΚΚΑ) μέχρι ομάδες που έγιναν συνώνυμες του δωσιλογισμού (όπως η ΠΑΟ ή η "Χ"). Συνδετικό ιστό της κίνησης αποτελούν ο αντικομμουνισμός και η αναπόληση του παλιού καλού καιρού, πριν από τη νομοθετική αναγνώριση -"για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους"- της εαμικής Αντίστασης.
Το 2001, η Συνομοσπονδία προχώρησε στην έκδοση της δικής της εκδοχής για την περίοδο 1941-45, με σκοπό την απόκρουση της αριστερής "αλλόφρονος επιδρομής κατά της αλήθειας" και την αποκατάσταση της εικόνας των φορέων της στη συλλογική συνείδηση. Το βιβλίο προλογίζει ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Κ. Μητσοτάκη Γιάννης Βούλτεψης, ενώ ο πρόεδρός της, αντιστράτηγος ε.α. Γεώργιος Καρούσος (γνωστότερος ως αρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ μετά το θάνατο του Γρίβα) δημοσιοποίησε πρόσφατα από τις στήλες του "Ελεύθερου Τύπου" (5.10.03) τη συστράτευσή του στον προεκλογικό αγώνα της ΝΔ.
Μέχρι εδώ, όλα μοιάζουν περίπου αυτονόητα. Ομως η αποκατάσταση του "εθνικόφρονος" χώρου από την ΠΣΕΑΟ καταλήγει να συμπεριλάβει, ρητά και καθαρά, τα Τάγματα Ασφαλείας. Οι ένοπλοι υφιστάμενοι των SS χαρακτηρίζονται "Ελληνες που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα ο πατριωτισμός τους" (σ.261), ενώ υιοθετείται η εκτίμηση πως "το φαινόμενο των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν περισσότερο ζήτημα αυτοπροστασίας και όχι αντισυμμαχικού αγώνος" (σ.263). Η ευθύνη για το σχηματισμό των τελευταίων επιρρίπτεται αποκλειστικά και μόνο στο ΕΑΜ, με το επιχείρημα ότι, σε περιοχές όπως η Πελοπόννησος, "οι εκτελέσεις των αντιφρονούντων στον ΕΛΑΣ υπερέβαιναν κατά πολύ των εκτελέσεων των Γερμανών και στις πιο βάρβαρες και αποτρόπαιες εκδηλώσεις τους" (σ.261). Ως απόδειξη, επιστρατεύεται ο παράλογος αναχρονισμός, σύμφωνα με τον οποίο η σφαγή των ταγματασφαλιτών από τον ΕΛΑΣ το φθινόπωρο του 1944 "ερμηνεύει" και "δικαιολογεί" τον εξοπλισμό τους από τους Γερμανούς, ένα χρόνο νωρίτερα!
Ο απόγονος
Ο ελληνοαμερικανός γιατρός Κώστας Σαραντόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας, χωριό που οπλίστηκε το Μάιο του 1944 από το Τάγμα Ασφαλείας της Τρίπολης και καταστράφηκε διά πυρός και σιδήρου από τον ΕΛΑΣ τον επόμενο μήνα. Ο μεγάλος αδερφός κι ο πατέρας του ήταν ταγματασφαλίτες και σκοτώθηκαν από τους αντάρτες, ο πρώτος στη διάρκεια της μάχης κι ο δεύτερος με απόφαση ανταρτοδικείου.
Μοιραία, λοιπόν, όταν αποφάσισε να γράψει την ιστορία της καταστροφής του χωριού του, μόνο για αντικειμενικότητα δεν μπορούσε να κατηγορηθεί. Στόχος του βιβλίου του "Βαλτέτσι 1944", που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι, είναι η απερίφραστη καταδίκη της εαμικής αντίστασης, η οποία καταγγέλλεται σαν "πρωτοφανής και αδικαιολόγητη ανταρσία" (σ.16), στηριγμένη στη "διαστροφή του ψυχισμού, που υπέστη από τα κηρύγματα του μίσους μια μερίδα του ελληνικού λαού" (σ.17). Και, φυσικά, η δικαίωση όσων -όπως οι δικοί του- πήραν όπλα από τους κατακτητές για να πολεμήσουν το αντάρτικο.
Στηριγμένο στις αναμνήσεις του συγγραφέα και σε προφορικές κυρίως αφηγήσεις, το βιβλίο περιέχει κάποιες ενδιαφέρουσες (αν και καταφανώς μεροληπτικές) πληροφορίες, όσον αφορά τις ζυμώσεις που κατέληξαν στον εξοπλισμό του χωριού. Αυτό που κυριαρχεί, ωστόσο, είναι η θερμή συνηγορία υπέρ των Ταγμάτων Ασφαλείας: "μοναδικοί εγγυητές της ασφάλειας των πολιτών", "σχηματίστηκαν από την αδήριτη ανάγκη προστασίας των πολιτών από την εγκληματική δραστηριότητα του ΕΑΜ" (σ.53), η δε συνεργασία τους με τους Γερμανούς διαψεύδεται σαν προϊόν "πολιτικής σκοπιμότητας κι εμπάθειας" (σ.159) -κι αυτό, παρά την παραδοχή ότι, "σε ορισμένες περιπτώσεις", συμμετείχαν σε μπλόκα κι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ (σ.161).
Ακόμη χαρακτηριστικότερη είναι η αντιμετώπιση της ηγεσίας τους. Οι επικεφαλής τους χαρακτηρίζονται "λαμπροί αξιωματικοί του ελληνικού στρατού" (σ.160), που "δεν είχαν καμία διάθεση να γίνουν όργανα του εχθρού" (σ.162), ενώ ιδιαίτερη μεταχείριση επιφυλάσσεται στο διοικητή τους, τον "γενναίο συνταγματάρχη" και "ήρωα" Διονύσιο Παπαδόγγονα (σ.168-71). Και, φυσικά, εξυμνείται ο δημιουργός τους: "Παραμερίζοντας όσο μπορούμε το διαχρονικό ελάττωμα της φυλής μας, να ανταμείβουμε με αχαριστία τολμηρούς πολιτικούς άνδρες που σε κρίσιμες περιστάσεις ανέλαβαν τον κίνδυνο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον πάσχοντα λαό, θα αποτολμήσουμε να πούμε ότι οι κατοχικές κυβερνήσεις προσέφεραν μεγάλη ανακούφιση στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό", με αποκορύφωμα την "απόφαση του Ιωάννη Ράλλη να συγκροτήσει τα Τ.Α., προκειμένου να αποτρέψει τον κίνδυνο να περιέλθει η Ελλάδα στο 'Σιδηρούν Παραπέτασμα'" (σ.165). Για προφανείς λόγους, η αντίστοιχη προσφορά του Βάλτερ Σιμάνα κρίθηκε προτιμότερο ν' αποσιωπηθεί.
Ο πανεπιστημιακός (εσωτερικού)
Ολα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν φυσιολογικά για έναν ερασιτέχνη ιστοριογράφο, έντονα σημαδεμένο απ' την προσωπική του τραγωδία. Την ίδια όμως ανάλυση συναντάμε και σε κείμενα πανεπιστημιακών, ταυτισμένων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Ιωάννης Κολιόπουλος είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, αντιπρόεδρος του ΙΜΧΑ και, ταυτόχρονα, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου και του εκδοτικού τμήματος του "Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής" (ΙΔΚΚ). Το ΙΔΚΚ είναι το επίσημο θινκ τανκ της ΝΔ, επιφορτισμένο με την επεξεργασία του πολιτικού λόγου και της στρατηγικής του κόμματος: τον περασμένο Αύγουστο λ.χ., οι υπηρεσίες του παρέδωσαν στη Ρηγίλλης 17 τόμους με "μελέτες εκλογικής γεωγραφίας", για "τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό του επερχόμενου προεκλογικού αγώνα" ("Εθνος" 10.8.03). Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, την περασμένη Τετάρτη ο Κολιόπουλος ήταν (μαζί με τους Γιάννη Βαρβιτσιώτη, Παναγιώτη Ψωμιάδη, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο κ.ά.) κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωσή του στη Θεσ/νίκη, με θέμα "Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου για τους νέους ανθρώπους".
Την τελευταία δεκαετία, ο ίδιος καθηγητής έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των δωσιλογικών κυβερνήσεων, ως της κατεξοχήν "νόμιμης εξουσίας" των ημερών. "Με κριτήριο τον έλεγχο της εδαφικής επικράτειας μιας χώρας και την παροχή υπηρεσιών στο λαό της", γράφει χαρακτηριστικά, "τα ισχυρότερα επιχειρήματα μπορούσε να προβάλει -και επρόβαλλε- η κατοχική Κυβέρνηση. Αυτή την πραγματικότητα αντιμετώπιζαν οι Ελληνες της κατεχόμενης Ελλάδος και αυτά τα στοιχεία επηρέαζαν την πολιτική στάση τους. Αυτή η πραγματικότητα, ύστερα από μισόν και πλέον αιώνα, δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη του έθνους για το λόγο κυρίως, ότι δεν στάθηκε δυνατό, εξ αιτίας των παθών που προκάλεσε και κληροδότησε η εποχή, να συμβιβασθούν οι Ελληνες με το ιστορικό αυτό παρελθόν και να το αποδεχθούν όπως ήταν. Το ζήτημα της εξουσίας στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπως έχει ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη, είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών 'επιδρομών' στο ιστορικό παρελθόν και πολιτικής επεξεργασίας, όχι ψύχραιμης αποδοχής όλων των όψεών του" ("Κατοχή, Εξουσία, Νομιμότητα", Η Καθημερινή 14.11.1999).
Τα Τάγματα Ασφαλείας, καθεαυτά, δεν απασχολούν τον Κολιόπουλο. Το διαπιστώνουμε, μεταξύ άλλων, και από το βιβλίο που έγραψε πρόσφατα μαζί με τον Θάνο Βερέμη του ΕΛΙΑΜΕΠ ("Greece. The Modern Sequel", Λονδίνο 2003), βιβλίο που υμνήθηκε από την "Καθημερινή" σαν υποχρεωτικό βοήθημα πριν "γράψουμε ή διατυπώσουμε, από δω και πέρα, οποιαδήποτε επιστημονική άποψη για τη σύγχρονη Ελλάδα" (12.10.03): στις 30 σελίδες που καταλαμβάνει η εξιστόρηση της περιόδου 1943-49, οι ταγματασφαλίτες αναφέρονται μόνο μια φορά -κι αυτήν παρεμπιπτόντως, σαν θύματα των "ατέλειωτων κολαστήριων επιθέσεων του ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων" (σ.80).
Διαφορετικά είναι τα πράγματα με τα "εθελοντικά τάγματα" των τουρκόφωνων Ποντίων της Δυτικής Μακεδονίας, που είχαν επικεφαλής τους Μιχάλαγα και Κιτσά Μπατζάκ. Στο βιβλίο του "Λεηλασία φρονημάτων" (Θεσ/νίκη 1994), ο καθηγητής του ΑΠΘ δεν μετρά τα λόγια του: "Στη συντριπτική τους πλειοψηφία", διαβεβαιώνει, "οι Πρόσφυγες που συνεργάσθηκαν με τους Γερμανούς, οπλιζόμενοι κατά των Ανταρτών, δεν υστερούσαν σε πατριωτισμό έναντι εκείνων που ακολούθησαν τους Αντάρτες". Απλώς, "στα μάτια τους το ΕΑΜ και οι Βούλγαροι ταυτίζονταν" (σ.91-2). Απέναντι στην "κομμουνιστική-ολοκληρωτική εξουσία" του ΕΛΑΣ (σ.192), που επέβαλε στους χωρικούς την "προσφυγή στα όπλα εναντίον των κατακτητών" χάρη στο "βρετανικό χρυσό" (σ.116), οι ηγετικές φυσιογνωμίες του ένοπλου δωσιλογισμού αποκτούν έτσι ένα ιδιότυπο φωτοστέφανο. Ο Μιχάλαγας λ.χ. περιγράφεται σαν "αδιαφιλονίκητος ηγέτης, ευαίσθητος στα πολιτικά μηνύματα της εποχής". Οπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει ο συγγραφέας, παραποιώντας κατάφωρα τις πηγές του, ακόμη κι "οι Ελασίτες που τον συνέλαβαν μετά την απελευθέρωση, δεν έκρυβαν το θαυμασμό τους για τον άνδρα και τις ηγετικές του ικανότητες" (σ.101-3).
Ο πανεπιστημιακός (εξωτερικού)
Ο Στάθης Καλύβας είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και μέλος, επίσης, του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΙΔΚΚ. Ασχολούμενος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 με την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία, στράφηκε στη συνέχεια στη μελέτη των εμφυλίων πολέμων. Την ίδια ακριβώς περίοδο διαπιστώνει, σε κείμενό του για την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, ότι η αντοχή των διαχωριστικών γραμμών εις βάρος της ΝΔ στηρίζεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, "στις μνήμες των συγκρούσεων του παρελθόντος" (Journal of the Hellenic Diaspora, 23/1 [1997], σ.98-101).
Η ειδίκευσή του στην "εμφύλια βία", του έχει προσδώσει ένα αδιαφιλονίκητο κύρος στους υπερατλαντικούς κύκλους. Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη, λ.χ., το έγκυρο περιοδικό New Yorker κατέφυγε σ' αυτόν για να αναλύσει "το μηχανισμό της βίαιης ανταρσίας" και τις προτεραιότητες μιας σύγχρονης αντιτρομοκρατικής στρατηγικής σε παγκόσμια κλίμακα. Από το ίδιο δημοσίευμα πληροφορούμαστε πως η δουλειά του στην Ελλάδα, μαζί μ' εκείνη του συμφοιτητή του Ρότζερ Πέτερσεν στη Λιθουανία, αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου ερευνητικού προγράμματος με επικεφαλής δύο καθηγητές του Στάνφορντ. Ανάλογα προγράμματα, συνδεδεμένα με το σχεδιασμό της "προληπτικής αντιτρομοκρατίας", διεξάγονται επίσης από την RAND Corporation, τη Διεθνή Τράπεζα και το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ (Nicholas Lemann "What terrorists want", The New Yorker 29.10.01).
Οσον αφορά την Ελλάδα, το βασικό έργο του κ. Καλύβα είναι μια εισήγηση σε συνέδριο με τον εύγλωττο τίτλο "Κόκκινος τρόμος: η αριστερή βία στη διάρκεια της Κατοχής". Σ' αυτό, καταγγέλλει όλη συλλήβδην τη σοβαρή μεταπολεμική ιστοριογραφία (Κ. Τσουκαλά, Ν. Σβορώνο, Ι. Χόνδρο, Χ. Φλάϊσερ, Ο. Σμιθ, Α. Ελεφάντη, κ.ά.) ότι "έτεινε να παραβλέπει, να ελαχιστοποιεί ή να συγκαλύπτει την αριστερή τρομοκρατία" των κατοχικών χρόνων (σ.142). Ο ίδιος καμαρώνει ότι έχει πραγματοποιήσει "την πρώτη (και μέχρι στιγμής μοναδική) συστηματική και μεγάλης κλίμακας εμπειρική έρευνα της βίας στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου" (σ.143), καλύπτοντας 57 χωριά της Αργολίδας. Αν και η επεξεργασία των αποτελεσμάτων της έρευνάς του "συνεχίζεται" (σ.178), δεν διστάζει ωστόσο να καταλήξει σε κατηγορηματικά συμπεράσματα -και, μάλιστα, όσον αφορά το σύνολο της χώρας (σ.143, 155 & 163).
Εκτός από την πρωταρχική ευθύνη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για τη "βία" της δεκαετίας του '40 (η οποία "αποδεικνύεται" με μεθόδους που δεν προλαβαίνουμε ν' αναλύσουμε εδώ), η προσπάθεια του Καλύβα εστιάζεται στην κατάδειξη του "αμυντικού" (και, κυρίως, λαοφιλούς) χαρακτήρα των Ταγμάτων Ασφαλείας. Σχολιάζοντας λ.χ. τη σύλληψη και παράδοση στους Γερμανούς των τοπικών στελεχών του ΕΑΜ από "τους χωρικούς" της δυτικής Αργολίδας την άνοιξη του 1944, δεν παραλείπει να προσθέσει: "Το ειρωνικό σ' αυτές τις εξελίξεις είναι ότι, στη διάρκεια των συνεντεύξεών μου, η λέξη επανάσταση χρησιμοποιήθηκε κυρίως απ' τους ανθρώπους αυτών των χωριών για να περιγράψει τον ξεσηκωμό τ
Οι Ταγματασφαλίτες δικαιώνονται
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
1. / 2.
Οσο απομακρυνόμαστε από τη σκοτεινή περίοδο της Κατοχής, τόσο η μνήμη των επιζώντων αδυνατίζει, οι αξιόπιστες μαρτυρίες σπανίζουν και τα ιστορικά ντοκουμέντα εξαντλούνται. Τόσο το καλύτερο για την επιχείρηση "αναθεώρησης" της ιστορίας και την "επιστημονική εξαφάνιση" του ενοχλητικού παρελθόντος του εγχώριου δωσιλογισμού.
Φαίνεται πως η μνήμη της δεκαετίας του '40 θα συνεχίσει για καιρό να στοιχειώνει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Το διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά φέτος το καλοκαίρι, με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Καραμανλή να αποποιηθεί τη σκοτεινή κληρονομιά της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης, επισκεπτόμενος μέχρι και τον Αη Στράτη, οι περισσότεροι από τους opinion leaders του κόμματός του προτίμησαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Εφημερίδες της παράταξης έκαναν ξανά λόγο για "ξενοκίνητους κομμουνιστοσυμμορίτες" κι "επίορκους εισβολείς", ενώ δεν έλειψαν αυτοί που αναρωτήθηκαν δημόσια, γιατί οι πανεπιστημιακοί κ.λπ. διανοούμενοι της Ν.Δ. αποφεύγουν ν' αντιπαραθέσουν στις "προκλήσεις" της άλλης πλευράς τη "σωστή" εκδοχή των γεγονότων της εποχής.
Πολύ φοβούμαστε ότι, όσοι εκδήλωσαν μ' αυτό τον τρόπο την αγανάκτησή τους, δεν έχουν πάρει καθόλου χαμπάρι τις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στο πεδίο της εγχώριας ιστοριογραφίας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι οργανικοί διανοούμενοι της Δεξιάς, όχι μόνο δεν "σιωπούν" όσον αφορά τη δεκαετία του '40, αλλά κι έχουν από καιρό δρομολογήσει την αντεπίθεσή τους. Μόνο που αυτή η τελευταία δύσκολα μπορεί -προς το παρόν- να εκλαϊκευτεί πανηγυρικά, καθώς είναι μάλλον υπερβολικά προχωρημένη για τα γούστα του "μεσαίου χώρου".
Ο λόγος είναι απλός: αντί ν' αντιπαρατάξει στο ΕΑΜ τις (μάλλον περιθωριακές, αριθμητικά) δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις της εποχής, όπως έκανε παλιότερα η επίσημη ιστοριογραφία, το νέο συντηρητικό ιστοριογραφικό ρεύμα προτιμά να συμφιλιωθεί με το σκληρό πυρήνα της κατοχικής εθνικοφροσύνης, παρακάμπτοντας την αντίθεση "αντίσταση-δωσιλογισμός" κι αποκαθιστώντας πολιτικά την πιο "καθαρή" (και μαζική) αντικομμουνιστική δύναμη της εποχής: τα Τάγματα Ασφαλείας του 1943-44!
Δεν πρόκειται άλλωστε για ελληνική πρωτοτυπία, αλλά για το εγχώριο ισοδύναμο μιας σχολής με πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Η τελευταία εμφανίστηκε μετά το 1989 ξαναγράφοντας την αντιφασιστική αντίσταση του 1940-45, με κύριο ερμηνευτικό εργαλείο όχι πλέον τα πολιτικά χαρακτηριστικά της σύγκρουσης, αλλά την "εμφύλια βία". Ακραία εκδοχή του όλου ρεύματος συνιστά η περιβόητη "Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού", με την οποία έχουμε ήδη ασχοληθεί ("Ιός" 11.11.01).
Τα ελληνικά Ες Ες
Ας επανέλθουμε, όμως, στα δικά μας.
Με την ονομασία "Τάγματα Ασφαλείας" έμειναν γνωστές οι μονάδες που συγκροτήθηκαν το 1943-44 από τις κατοχικές αρχές για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός της δημιουργίας τους, εκτός από την "εξοικονόμηση γερμανικού αίματος", ήταν -σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ- "να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας". Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο.
Το εγχείρημα υλοποιήθηκε με δύο μορφές: (α) 9 "ευζωνικά τάγματα", οργανωμένα από την ίδια τη δωσιλογική κυβέρνηση, συνολικής δύναμης 5.725 ανδρών, και (β) 22 "εθελοντικά τάγματα", ως επί το πλείστον αυτοτελώς συγκροτημένα, συνολικής δύναμης 16.625 ανδρών. Γενικός προϊστάμενος, και των μεν και των δε, ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα.
Στον ίδιο το Σιμάνα οφείλουμε και τον τελικό απολογισμό της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Σε αναφορά του προς το Γενικό Επιτελείο των SS (2.11.44), εκτιμά ότι τα μεν εθελοντικά τάγματα "ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών" από τη Βέρμαχτ, τα δε ευζωνικά τμήματα "πολέμησαν τον Κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία". Την εκτίμησή του θα συμμεριστεί, στην υπηρεσιακή του απάντηση (10.11.44), και ο αρχηγός των SS, Χάινριχ Χίμλερ: "Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του Ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε -σε αγαστή συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα- στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα".
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ταγματασφαλίτες ταυτίστηκαν με την πιο σκοτεινή πλευρά της δράσης των κατοχικών στρατευμάτων: μπλόκα, κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων. Συχνά, μάλιστα, αποδείχθηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως - κατηγορώντας λ.χ. τους εκπροσώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σαν "τροφοδότες των συμμοριτών" ή διαμαρτυρόμενοι για την "επιείκεια" των Γερμανών απέναντι στους αιχμάλωτους "κομμουνιστές".
Η εικόνα που αποτυπώθηκε ως εκ τούτου στη συλλογική μνήμη για τα Τάγματα ήταν τέτοια, ώστε η Πολιτεία ουδέποτε τόλμησε να προχωρήσει στην επίσημη πολιτική αποκατάστασή τους. Μολονότι τα επιζήσαντα στελέχη τους τιμήθηκαν ποικιλότροπα από το μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων, αυτό έγινε με κάθε δυνατή διακριτικότητα. Ωσπου, στις αρχές της δεκαετίας του '90, το γενικότερο κλίμα φάνηκε να ευνοεί μια διαφορετική εξέλιξη.
Το πρώτο βήμα έκανε, το 1994, ο Θανάσης Βαλτινός. Λογοτεχνική αναπαραγωγή των παραπόνων του ανώνυμου ταγματασφαλίτη, ότι ο ελασίτης συγχωριανός του που "έσφαξε κόσμο, τώρα παίρνει σύνταξη για αντίσταση", η "Ορθοκωστά" ανήκει βέβαια στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις παράλληλες δηλώσεις του συγγραφέα, που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα: "Ο μισός πληθυσμός της Πελοποννήσου ήταν στα Τάγματα. Ολοι αυτοί ήταν προδότες, που υπηρέτησαν συνειδητά τον Χίτλερ; Είναι αφέλεια και χοντράδα να το πιστεύουμε" ("Ε" 24.8.94). Το ίδιο το βιβλίο θ' αντιμετωπιστεί, άλλωστε, από τους οπαδούς της αναθεωρητικής σχολής σαν ένα καθαρά ιστοριογραφικό "ντοκουμέντο".
Από κει και πέρα, τη σκυτάλη πήραν οι οργανικοί διανοούμενοι της εκσυγχρονισμένης δεξιάς. Η καταγραφή που ακολουθεί είναι απλώς δειγματοληπτική.
Η Συνομοσπονδία
Η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΣΕΑΟ) εκπροσωπεί "εθνικόφρονες" σχηματισμούς της Κατοχής, από αναγνωρισμένες αντιστασιακές οργανώσεις (όπως ο ΕΔΕΣ ή η ΕΚΚΑ) μέχρι ομάδες που έγιναν συνώνυμες του δωσιλογισμού (όπως η ΠΑΟ ή η "Χ"). Συνδετικό ιστό της κίνησης αποτελούν ο αντικομμουνισμός και η αναπόληση του παλιού καλού καιρού, πριν από τη νομοθετική αναγνώριση -"για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους"- της εαμικής Αντίστασης.
Το 2001, η Συνομοσπονδία προχώρησε στην έκδοση της δικής της εκδοχής για την περίοδο 1941-45, με σκοπό την απόκρουση της αριστερής "αλλόφρονος επιδρομής κατά της αλήθειας" και την αποκατάσταση της εικόνας των φορέων της στη συλλογική συνείδηση. Το βιβλίο προλογίζει ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Κ. Μητσοτάκη Γιάννης Βούλτεψης, ενώ ο πρόεδρός της, αντιστράτηγος ε.α. Γεώργιος Καρούσος (γνωστότερος ως αρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ μετά το θάνατο του Γρίβα) δημοσιοποίησε πρόσφατα από τις στήλες του "Ελεύθερου Τύπου" (5.10.03) τη συστράτευσή του στον προεκλογικό αγώνα της ΝΔ.
Μέχρι εδώ, όλα μοιάζουν περίπου αυτονόητα. Ομως η αποκατάσταση του "εθνικόφρονος" χώρου από την ΠΣΕΑΟ καταλήγει να συμπεριλάβει, ρητά και καθαρά, τα Τάγματα Ασφαλείας. Οι ένοπλοι υφιστάμενοι των SS χαρακτηρίζονται "Ελληνες που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα ο πατριωτισμός τους" (σ.261), ενώ υιοθετείται η εκτίμηση πως "το φαινόμενο των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν περισσότερο ζήτημα αυτοπροστασίας και όχι αντισυμμαχικού αγώνος" (σ.263). Η ευθύνη για το σχηματισμό των τελευταίων επιρρίπτεται αποκλειστικά και μόνο στο ΕΑΜ, με το επιχείρημα ότι, σε περιοχές όπως η Πελοπόννησος, "οι εκτελέσεις των αντιφρονούντων στον ΕΛΑΣ υπερέβαιναν κατά πολύ των εκτελέσεων των Γερμανών και στις πιο βάρβαρες και αποτρόπαιες εκδηλώσεις τους" (σ.261). Ως απόδειξη, επιστρατεύεται ο παράλογος αναχρονισμός, σύμφωνα με τον οποίο η σφαγή των ταγματασφαλιτών από τον ΕΛΑΣ το φθινόπωρο του 1944 "ερμηνεύει" και "δικαιολογεί" τον εξοπλισμό τους από τους Γερμανούς, ένα χρόνο νωρίτερα!
Ο απόγονος
Ο ελληνοαμερικανός γιατρός Κώστας Σαραντόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας, χωριό που οπλίστηκε το Μάιο του 1944 από το Τάγμα Ασφαλείας της Τρίπολης και καταστράφηκε διά πυρός και σιδήρου από τον ΕΛΑΣ τον επόμενο μήνα. Ο μεγάλος αδερφός κι ο πατέρας του ήταν ταγματασφαλίτες και σκοτώθηκαν από τους αντάρτες, ο πρώτος στη διάρκεια της μάχης κι ο δεύτερος με απόφαση ανταρτοδικείου.
Μοιραία, λοιπόν, όταν αποφάσισε να γράψει την ιστορία της καταστροφής του χωριού του, μόνο για αντικειμενικότητα δεν μπορούσε να κατηγορηθεί. Στόχος του βιβλίου του "Βαλτέτσι 1944", που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι, είναι η απερίφραστη καταδίκη της εαμικής αντίστασης, η οποία καταγγέλλεται σαν "πρωτοφανής και αδικαιολόγητη ανταρσία" (σ.16), στηριγμένη στη "διαστροφή του ψυχισμού, που υπέστη από τα κηρύγματα του μίσους μια μερίδα του ελληνικού λαού" (σ.17). Και, φυσικά, η δικαίωση όσων -όπως οι δικοί του- πήραν όπλα από τους κατακτητές για να πολεμήσουν το αντάρτικο.
Στηριγμένο στις αναμνήσεις του συγγραφέα και σε προφορικές κυρίως αφηγήσεις, το βιβλίο περιέχει κάποιες ενδιαφέρουσες (αν και καταφανώς μεροληπτικές) πληροφορίες, όσον αφορά τις ζυμώσεις που κατέληξαν στον εξοπλισμό του χωριού. Αυτό που κυριαρχεί, ωστόσο, είναι η θερμή συνηγορία υπέρ των Ταγμάτων Ασφαλείας: "μοναδικοί εγγυητές της ασφάλειας των πολιτών", "σχηματίστηκαν από την αδήριτη ανάγκη προστασίας των πολιτών από την εγκληματική δραστηριότητα του ΕΑΜ" (σ.53), η δε συνεργασία τους με τους Γερμανούς διαψεύδεται σαν προϊόν "πολιτικής σκοπιμότητας κι εμπάθειας" (σ.159) -κι αυτό, παρά την παραδοχή ότι, "σε ορισμένες περιπτώσεις", συμμετείχαν σε μπλόκα κι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ (σ.161).
Ακόμη χαρακτηριστικότερη είναι η αντιμετώπιση της ηγεσίας τους. Οι επικεφαλής τους χαρακτηρίζονται "λαμπροί αξιωματικοί του ελληνικού στρατού" (σ.160), που "δεν είχαν καμία διάθεση να γίνουν όργανα του εχθρού" (σ.162), ενώ ιδιαίτερη μεταχείριση επιφυλάσσεται στο διοικητή τους, τον "γενναίο συνταγματάρχη" και "ήρωα" Διονύσιο Παπαδόγγονα (σ.168-71). Και, φυσικά, εξυμνείται ο δημιουργός τους: "Παραμερίζοντας όσο μπορούμε το διαχρονικό ελάττωμα της φυλής μας, να ανταμείβουμε με αχαριστία τολμηρούς πολιτικούς άνδρες που σε κρίσιμες περιστάσεις ανέλαβαν τον κίνδυνο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον πάσχοντα λαό, θα αποτολμήσουμε να πούμε ότι οι κατοχικές κυβερνήσεις προσέφεραν μεγάλη ανακούφιση στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό", με αποκορύφωμα την "απόφαση του Ιωάννη Ράλλη να συγκροτήσει τα Τ.Α., προκειμένου να αποτρέψει τον κίνδυνο να περιέλθει η Ελλάδα στο 'Σιδηρούν Παραπέτασμα'" (σ.165). Για προφανείς λόγους, η αντίστοιχη προσφορά του Βάλτερ Σιμάνα κρίθηκε προτιμότερο ν' αποσιωπηθεί.
Ο πανεπιστημιακός (εσωτερικού)
Ολα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν φυσιολογικά για έναν ερασιτέχνη ιστοριογράφο, έντονα σημαδεμένο απ' την προσωπική του τραγωδία. Την ίδια όμως ανάλυση συναντάμε και σε κείμενα πανεπιστημιακών, ταυτισμένων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Ιωάννης Κολιόπουλος είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, αντιπρόεδρος του ΙΜΧΑ και, ταυτόχρονα, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου και του εκδοτικού τμήματος του "Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής" (ΙΔΚΚ). Το ΙΔΚΚ είναι το επίσημο θινκ τανκ της ΝΔ, επιφορτισμένο με την επεξεργασία του πολιτικού λόγου και της στρατηγικής του κόμματος: τον περασμένο Αύγουστο λ.χ., οι υπηρεσίες του παρέδωσαν στη Ρηγίλλης 17 τόμους με "μελέτες εκλογικής γεωγραφίας", για "τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό του επερχόμενου προεκλογικού αγώνα" ("Εθνος" 10.8.03). Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, την περασμένη Τετάρτη ο Κολιόπουλος ήταν (μαζί με τους Γιάννη Βαρβιτσιώτη, Παναγιώτη Ψωμιάδη, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο κ.ά.) κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωσή του στη Θεσ/νίκη, με θέμα "Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου για τους νέους ανθρώπους".
Την τελευταία δεκαετία, ο ίδιος καθηγητής έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των δωσιλογικών κυβερνήσεων, ως της κατεξοχήν "νόμιμης εξουσίας" των ημερών. "Με κριτήριο τον έλεγχο της εδαφικής επικράτειας μιας χώρας και την παροχή υπηρεσιών στο λαό της", γράφει χαρακτηριστικά, "τα ισχυρότερα επιχειρήματα μπορούσε να προβάλει -και επρόβαλλε- η κατοχική Κυβέρνηση. Αυτή την πραγματικότητα αντιμετώπιζαν οι Ελληνες της κατεχόμενης Ελλάδος και αυτά τα στοιχεία επηρέαζαν την πολιτική στάση τους. Αυτή η πραγματικότητα, ύστερα από μισόν και πλέον αιώνα, δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη του έθνους για το λόγο κυρίως, ότι δεν στάθηκε δυνατό, εξ αιτίας των παθών που προκάλεσε και κληροδότησε η εποχή, να συμβιβασθούν οι Ελληνες με το ιστορικό αυτό παρελθόν και να το αποδεχθούν όπως ήταν. Το ζήτημα της εξουσίας στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπως έχει ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη, είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών 'επιδρομών' στο ιστορικό παρελθόν και πολιτικής επεξεργασίας, όχι ψύχραιμης αποδοχής όλων των όψεών του" ("Κατοχή, Εξουσία, Νομιμότητα", Η Καθημερινή 14.11.1999).
Τα Τάγματα Ασφαλείας, καθεαυτά, δεν απασχολούν τον Κολιόπουλο. Το διαπιστώνουμε, μεταξύ άλλων, και από το βιβλίο που έγραψε πρόσφατα μαζί με τον Θάνο Βερέμη του ΕΛΙΑΜΕΠ ("Greece. The Modern Sequel", Λονδίνο 2003), βιβλίο που υμνήθηκε από την "Καθημερινή" σαν υποχρεωτικό βοήθημα πριν "γράψουμε ή διατυπώσουμε, από δω και πέρα, οποιαδήποτε επιστημονική άποψη για τη σύγχρονη Ελλάδα" (12.10.03): στις 30 σελίδες που καταλαμβάνει η εξιστόρηση της περιόδου 1943-49, οι ταγματασφαλίτες αναφέρονται μόνο μια φορά -κι αυτήν παρεμπιπτόντως, σαν θύματα των "ατέλειωτων κολαστήριων επιθέσεων του ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων" (σ.80).
Διαφορετικά είναι τα πράγματα με τα "εθελοντικά τάγματα" των τουρκόφωνων Ποντίων της Δυτικής Μακεδονίας, που είχαν επικεφαλής τους Μιχάλαγα και Κιτσά Μπατζάκ. Στο βιβλίο του "Λεηλασία φρονημάτων" (Θεσ/νίκη 1994), ο καθηγητής του ΑΠΘ δεν μετρά τα λόγια του: "Στη συντριπτική τους πλειοψηφία", διαβεβαιώνει, "οι Πρόσφυγες που συνεργάσθηκαν με τους Γερμανούς, οπλιζόμενοι κατά των Ανταρτών, δεν υστερούσαν σε πατριωτισμό έναντι εκείνων που ακολούθησαν τους Αντάρτες". Απλώς, "στα μάτια τους το ΕΑΜ και οι Βούλγαροι ταυτίζονταν" (σ.91-2). Απέναντι στην "κομμουνιστική-ολοκληρωτική εξουσία" του ΕΛΑΣ (σ.192), που επέβαλε στους χωρικούς την "προσφυγή στα όπλα εναντίον των κατακτητών" χάρη στο "βρετανικό χρυσό" (σ.116), οι ηγετικές φυσιογνωμίες του ένοπλου δωσιλογισμού αποκτούν έτσι ένα ιδιότυπο φωτοστέφανο. Ο Μιχάλαγας λ.χ. περιγράφεται σαν "αδιαφιλονίκητος ηγέτης, ευαίσθητος στα πολιτικά μηνύματα της εποχής". Οπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει ο συγγραφέας, παραποιώντας κατάφωρα τις πηγές του, ακόμη κι "οι Ελασίτες που τον συνέλαβαν μετά την απελευθέρωση, δεν έκρυβαν το θαυμασμό τους για τον άνδρα και τις ηγετικές του ικανότητες" (σ.101-3).
Ο πανεπιστημιακός (εξωτερικού)
Ο Στάθης Καλύβας είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και μέλος, επίσης, του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΙΔΚΚ. Ασχολούμενος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 με την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία, στράφηκε στη συνέχεια στη μελέτη των εμφυλίων πολέμων. Την ίδια ακριβώς περίοδο διαπιστώνει, σε κείμενό του για την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, ότι η αντοχή των διαχωριστικών γραμμών εις βάρος της ΝΔ στηρίζεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, "στις μνήμες των συγκρούσεων του παρελθόντος" (Journal of the Hellenic Diaspora, 23/1 [1997], σ.98-101).
Η ειδίκευσή του στην "εμφύλια βία", του έχει προσδώσει ένα αδιαφιλονίκητο κύρος στους υπερατλαντικούς κύκλους. Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη, λ.χ., το έγκυρο περιοδικό New Yorker κατέφυγε σ' αυτόν για να αναλύσει "το μηχανισμό της βίαιης ανταρσίας" και τις προτεραιότητες μιας σύγχρονης αντιτρομοκρατικής στρατηγικής σε παγκόσμια κλίμακα. Από το ίδιο δημοσίευμα πληροφορούμαστε πως η δουλειά του στην Ελλάδα, μαζί μ' εκείνη του συμφοιτητή του Ρότζερ Πέτερσεν στη Λιθουανία, αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου ερευνητικού προγράμματος με επικεφαλής δύο καθηγητές του Στάνφορντ. Ανάλογα προγράμματα, συνδεδεμένα με το σχεδιασμό της "προληπτικής αντιτρομοκρατίας", διεξάγονται επίσης από την RAND Corporation, τη Διεθνή Τράπεζα και το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ (Nicholas Lemann "What terrorists want", The New Yorker 29.10.01).
Οσον αφορά την Ελλάδα, το βασικό έργο του κ. Καλύβα είναι μια εισήγηση σε συνέδριο με τον εύγλωττο τίτλο "Κόκκινος τρόμος: η αριστερή βία στη διάρκεια της Κατοχής". Σ' αυτό, καταγγέλλει όλη συλλήβδην τη σοβαρή μεταπολεμική ιστοριογραφία (Κ. Τσουκαλά, Ν. Σβορώνο, Ι. Χόνδρο, Χ. Φλάϊσερ, Ο. Σμιθ, Α. Ελεφάντη, κ.ά.) ότι "έτεινε να παραβλέπει, να ελαχιστοποιεί ή να συγκαλύπτει την αριστερή τρομοκρατία" των κατοχικών χρόνων (σ.142). Ο ίδιος καμαρώνει ότι έχει πραγματοποιήσει "την πρώτη (και μέχρι στιγμής μοναδική) συστηματική και μεγάλης κλίμακας εμπειρική έρευνα της βίας στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου" (σ.143), καλύπτοντας 57 χωριά της Αργολίδας. Αν και η επεξεργασία των αποτελεσμάτων της έρευνάς του "συνεχίζεται" (σ.178), δεν διστάζει ωστόσο να καταλήξει σε κατηγορηματικά συμπεράσματα -και, μάλιστα, όσον αφορά το σύνολο της χώρας (σ.143, 155 & 163).
Εκτός από την πρωταρχική ευθύνη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για τη "βία" της δεκαετίας του '40 (η οποία "αποδεικνύεται" με μεθόδους που δεν προλαβαίνουμε ν' αναλύσουμε εδώ), η προσπάθεια του Καλύβα εστιάζεται στην κατάδειξη του "αμυντικού" (και, κυρίως, λαοφιλούς) χαρακτήρα των Ταγμάτων Ασφαλείας. Σχολιάζοντας λ.χ. τη σύλληψη και παράδοση στους Γερμανούς των τοπικών στελεχών του ΕΑΜ από "τους χωρικούς" της δυτικής Αργολίδας την άνοιξη του 1944, δεν παραλείπει να προσθέσει: "Το ειρωνικό σ' αυτές τις εξελίξεις είναι ότι, στη διάρκεια των συνεντεύξεών μου, η λέξη επανάσταση χρησιμοποιήθηκε κυρίως απ' τους ανθρώπους αυτών των χωριών για να περιγράψει τον ξεσηκωμό τ
OP
OP
ding-dong
Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Ιουν 2007
- Μηνύματα
- 805
- Like
- 0
- Πόντοι
- 6
Προσπαθώ να σας καταλάβω ρε παιδιά αλλά δε μπορώ. Ίσως φταίει το επίπεδο της συζήτησης και η δικιά μου περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων και το χαμηλό επίπεδο μόρφωσης. Και το λέω αυτό γιατί ο διαγωνισμός ανταλλαγής απόψεων με βάση τα όσα έχουμε διαβάσει σε βιβλία καλά κρατεί
Με το δικό μου αφελές και απλοϊκό μυαλό έχω να κάνω κάποιες ερωτήσεις:
o Εσύ έχεις ζήσει επί εποχής Στάλιν και δε σου άρεσε Kinsey ?
o Έχεις ρωτήσει καμιά γιαγιά ή παππού πόσο τους άρεσε η περίοδος που αλωνίσανε στην Ελλάδα ο Ες και άλλοι φίλοι σου ? (lakis33)
o Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχατε να αντιμετωπίσετε ένα πόλεμο, στρατιωτική κατοχή, έστω κάτι που θα καταργούσε τα στοιχειώδη της ελευθερίας (και ας μην αναφέρετε το νόμο του παπαθεμελη που έκλεινε τα μπουζουκομαγαζα στις 2)
o Έχετε πάει στα Εξάρχεια για κάτι άλλο εκτός από καφέ?
o Με τέτοιο εθνικό φρόνημα πως καταδέχονται κάποιοι να γαμάνε αλβανίδες, ρωσίδες και άλλα αμαρτωλά έθνη ( έστω και αν τις βαφτίζετε ομογενείς)
o Μήπως το ολοκαύτωμα είναι ψέμα ?
o Μήπως κάνανε καλά οι τούρκοι που εφάρμοζαν το οθωμανικό δίκαιο στους ηρωικούς προγόνους της χρυσής αυγής ?
o Μήπως κάποια ανθρωπάκια δεν έχουν ξεμυτίσει από τα σύνορα και δεν έχουν νοιώσει πως είναι να αισθάνεσαι ξένος ?
o Μήπως είμαι ελέφαντας ?
Είμαι ενάντια σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς με φασιστικές αντιλήψεις κάθε ιδεολογίας (αριστερά – δεξιά – λίγο στο πλάι και ότι άλλη μαλακία έρχεται στο καθένα). Αρνούμαι να συμπορευτώ με ιδεολογίες της μάζας που δεν αφήνουν περιθώρια για κάθε προσωπική σκέψη. Λυπάμαι τα μικρά ανθρωπάκια που ζούνε με το μίσος αφού βασικά μισούν τους εαυτούς τους. Αρνούμαι τα σύνορα και κάθε στρατό που τα υπερασπίζει. Ελπίζω σε ένα αύριο που ο κόσμος δεν θα κατακλύζεται από άθλιες αντιλήψεις περί οικουμενικότητας και πολυμορφικοτητας. Η επανάσταση αρχίζει με προσωπική προσπάθεια και ατομική αλλαγή. Δεν υπάρχει υπευθυνότητα στις μάζες. Τα πρόβατα πάνε μαζί μόνο για να βοσκήσουν…
“Για αυτό σε φοβάμαι, Ανθρωπάκο, σε φοβάμαι θανάσιμα. Γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα. Σε φοβάμαι γιατί από το πουθενά δεν δραπετεύεις τόσο όσο από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, άρρωστος πολύ , Ανθρωπάκο. Δεν φταις εσύ. Σε βαρύνει όμως της γιατρειάς σου η ευθύνη. Καμία αστυνομική δύναμη στον κόσμο δε θα ήταν ικανή να σε καταπιέσει αν είχες μία σταγόνα αυτοεκτίμησης, αν είχες βαθιά κατανοήσει ότι δίχως εσένα η ζωή δε θα συνεχιζόταν ούτε για μια ώρα. …Οφείλεις πια να αντιληφθείς ότι εσύ έφτιαξες τα ανθρωπάκια σου, τους δυνάστες τους δικούς σου, ότι εσύ φόρεσες στους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους το αγκαθωτό στεφάνι του μάρτυρα” Wilhelm Reich, Άκου Ανθρωπάκο,1948
Με το δικό μου αφελές και απλοϊκό μυαλό έχω να κάνω κάποιες ερωτήσεις:
o Εσύ έχεις ζήσει επί εποχής Στάλιν και δε σου άρεσε Kinsey ?
o Έχεις ρωτήσει καμιά γιαγιά ή παππού πόσο τους άρεσε η περίοδος που αλωνίσανε στην Ελλάδα ο Ες και άλλοι φίλοι σου ? (lakis33)
o Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχατε να αντιμετωπίσετε ένα πόλεμο, στρατιωτική κατοχή, έστω κάτι που θα καταργούσε τα στοιχειώδη της ελευθερίας (και ας μην αναφέρετε το νόμο του παπαθεμελη που έκλεινε τα μπουζουκομαγαζα στις 2)
o Έχετε πάει στα Εξάρχεια για κάτι άλλο εκτός από καφέ?
o Με τέτοιο εθνικό φρόνημα πως καταδέχονται κάποιοι να γαμάνε αλβανίδες, ρωσίδες και άλλα αμαρτωλά έθνη ( έστω και αν τις βαφτίζετε ομογενείς)
o Μήπως το ολοκαύτωμα είναι ψέμα ?
o Μήπως κάνανε καλά οι τούρκοι που εφάρμοζαν το οθωμανικό δίκαιο στους ηρωικούς προγόνους της χρυσής αυγής ?
o Μήπως κάποια ανθρωπάκια δεν έχουν ξεμυτίσει από τα σύνορα και δεν έχουν νοιώσει πως είναι να αισθάνεσαι ξένος ?
o Μήπως είμαι ελέφαντας ?
Είμαι ενάντια σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς με φασιστικές αντιλήψεις κάθε ιδεολογίας (αριστερά – δεξιά – λίγο στο πλάι και ότι άλλη μαλακία έρχεται στο καθένα). Αρνούμαι να συμπορευτώ με ιδεολογίες της μάζας που δεν αφήνουν περιθώρια για κάθε προσωπική σκέψη. Λυπάμαι τα μικρά ανθρωπάκια που ζούνε με το μίσος αφού βασικά μισούν τους εαυτούς τους. Αρνούμαι τα σύνορα και κάθε στρατό που τα υπερασπίζει. Ελπίζω σε ένα αύριο που ο κόσμος δεν θα κατακλύζεται από άθλιες αντιλήψεις περί οικουμενικότητας και πολυμορφικοτητας. Η επανάσταση αρχίζει με προσωπική προσπάθεια και ατομική αλλαγή. Δεν υπάρχει υπευθυνότητα στις μάζες. Τα πρόβατα πάνε μαζί μόνο για να βοσκήσουν…
“Για αυτό σε φοβάμαι, Ανθρωπάκο, σε φοβάμαι θανάσιμα. Γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα. Σε φοβάμαι γιατί από το πουθενά δεν δραπετεύεις τόσο όσο από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, άρρωστος πολύ , Ανθρωπάκο. Δεν φταις εσύ. Σε βαρύνει όμως της γιατρειάς σου η ευθύνη. Καμία αστυνομική δύναμη στον κόσμο δε θα ήταν ικανή να σε καταπιέσει αν είχες μία σταγόνα αυτοεκτίμησης, αν είχες βαθιά κατανοήσει ότι δίχως εσένα η ζωή δε θα συνεχιζόταν ούτε για μια ώρα. …Οφείλεις πια να αντιληφθείς ότι εσύ έφτιαξες τα ανθρωπάκια σου, τους δυνάστες τους δικούς σου, ότι εσύ φόρεσες στους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους το αγκαθωτό στεφάνι του μάρτυρα” Wilhelm Reich, Άκου Ανθρωπάκο,1948
Jules_Jordan
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 20 Ιαν 2006
- Μηνύματα
- 2.552
- Κριτικές
- 12
- Like
- 193
- Πόντοι
- 6.055
peloponisios
Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Σεπ 2005
- Μηνύματα
- 1.630
- Like
- 3
- Πόντοι
- 16
Και εδώ εν έτει 2007, κάμποσοι φανούρηδες πίσω από τα πληκτρολόγια σε ένα φόρουμ(όπου το πιο κοντινό σε μάχη που έχουμε δει, είναι το medal of honor)έχουμε το θράσσος να ασκούμε κριτική για έναν Άνθρωπο που πέθανε(???-γιατί αυτός είναι αθάνατος) για τον απλό κοσμάκη, τα πιστεύώ του και το όραμά του και μάλιστα την ημέρα που αυτός προδόθηκε και εκτελέστηκε. Αυτός λοιπόν πωλείται στο Μοναστηράκι έναντι 5 ευρώ το μπλουζάκι ενώ κάποιος Άλλος έγινε θρησκεία.
Δεν πειράζει, θα μας συγχωρεί, πιστεύω.
(ΥΓ.: Έχει κάτι ωραία μπλουζάκια στο για αυτούς που σίγουρα ενδιαφέρονται και βέβαια υπάρχουν και άλλα φόρα όπου μπορούν με περίσσια άνεση να αναλύσουν τον μύθο του ολοκαυτώματος, τα ufo της Κθούλου κ.α. ενδιαφέροντα χωρίς να τους τα πρήζει κανείς...)
Δεν πειράζει, θα μας συγχωρεί, πιστεύω.
(ΥΓ.: Έχει κάτι ωραία μπλουζάκια στο για αυτούς που σίγουρα ενδιαφέρονται και βέβαια υπάρχουν και άλλα φόρα όπου μπορούν με περίσσια άνεση να αναλύσουν τον μύθο του ολοκαυτώματος, τα ufo της Κθούλου κ.α. ενδιαφέροντα χωρίς να τους τα πρήζει κανείς...)
Επισκέπτης
+100.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000Είμαι ενάντια σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς με φασιστικές αντιλήψεις κάθε ιδεολογίας (αριστερά – δεξιά – λίγο στο πλάι και ότι άλλη μαλακία έρχεται στο καθένα). Αρνούμαι να συμπορευτώ με ιδεολογίες της μάζας που δεν αφήνουν περιθώρια για κάθε προσωπική σκέψη. Λυπάμαι τα μικρά ανθρωπάκια που ζούνε με το μίσος αφού βασικά μισούν τους εαυτούς τους. Αρνούμαι τα σύνορα και κάθε στρατό που τα υπερασπίζει. Ελπίζω σε ένα αύριο που ο κόσμος δεν θα κατακλύζεται από άθλιες αντιλήψεις περί οικουμενικότητας και πολυμορφικοτητας. Η επανάσταση αρχίζει με προσωπική προσπάθεια και ατομική αλλαγή. Δεν υπάρχει υπευθυνότητα στις μάζες. Τα πρόβατα πάνε μαζί μόνο για να βοσκήσουν…
“Για αυτό σε φοβάμαι, Ανθρωπάκο, σε φοβάμαι θανάσιμα. Γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα. Σε φοβάμαι γιατί από το πουθενά δεν δραπετεύεις τόσο όσο από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, άρρωστος πολύ , Ανθρωπάκο. Δεν φταις εσύ. Σε βαρύνει όμως της γιατρειάς σου η ευθύνη. Καμία αστυνομική δύναμη στον κόσμο δε θα ήταν ικανή να σε καταπιέσει αν είχες μία σταγόνα αυτοεκτίμησης, αν είχες βαθιά κατανοήσει ότι δίχως εσένα η ζωή δε θα συνεχιζόταν ούτε για μια ώρα. …Οφείλεις πια να αντιληφθείς ότι εσύ έφτιαξες τα ανθρωπάκια σου, τους δυνάστες τους δικούς σου, ότι εσύ φόρεσες στους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους το αγκαθωτό στεφάνι του μάρτυρα” Wilhelm Reich, Άκου Ανθρωπάκο,1948
Επισκέπτης
Πραγματικά. Μακάρι να είχαμε σήμερα κάποιον να αντιμετώπιζε τους χασικλοανάρχες των Εξαρχείων με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε ο συφιλιδικός Λένιν τους εξεγερμένους ναύτες της Κροστάνδης!
Επισκέπτης
Για τα συντρόφια του 1944, δοσίλογοι/μαυραγορίτες/κουκουλοφόροι/πουτάνες ήταν όλοι οι Έλληνες που δεν ανήκαν στο ΚΚΕ. Γύρω στα 7.000.000 εκατομύρια δηλαδή. Όλους θα τους σκότωναν αν είχαν επικρατήσει. Στην απόπειρά τους να επικρατήσουν δολοφόνησαν μισό εκατομύριο Έλληνες.Ακόμη και τα έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους , ήταν δοσίλογοι για τους ΚΚΕδες. Έχει καταγράψει περιστατικά η ιστορία στο Φενεό και στο Μελιγαλά όπου έσκισαν κοιλίες εγκύων, έβγαλαν τα έμβρυα και τα έσφαξαν.
Ακόμη διάφορες νέες Ελληνίδες που είχαν δεχθεί προτάσεις γάμου από κομμουνιστές και είχαν αρνηθεί, λόγω καλού γούστου, αφού κομμουνιστές ήταν οι βρωμιάρηδες , οι ακαμάτηδες, οι χασικλήδες , οι τεμπέληδες και οι φτωχομπινέδες κάθε χωριού, οι τελευταίοι δηλαδή, οι αποτυχημένοι, εσφάγησαν από τους κατσαπλιάδες με ολόκληρη την οικογένειά τους, κατηγορούμενες σαν ... προδότριες!
Θα βάλω τέτοιες ιστορίες , με πλήρη στοιχεία, όπως την περίπτωση της Νίτσας Δρούκα, που είχε ανρηθεί τη δεκαετία του '30 να παντρευτεί βρωμιάρη κομμουνιστή και αυτός για εκδίκηση κατά το συμμοριτοπόλεμο την έσφαξε μαζί με τους γονείς της και τα αδέλφια της.
Επισκέπτης
Ξέχασες να αναφέρεις ότι ήταν στέλεχος του Κατσαπλιάδικου Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ).
Αντικειμενική άποψη .
Επισκέπτης
αντε παλι απο την αρχη..
μαυροι φασιστες VS κοκκινων φασιστων..
ρεεεεεεεεεεεεεεε ποιο το νοημα απο την στιγμη που δεν υπαρχει περιπτωση να τα βρειτε???
κουβεντα για την κουβεντα,η απλα για να μας πρηζετε τα παπαρια???
μαυροι φασιστες VS κοκκινων φασιστων..
ρεεεεεεεεεεεεεεε ποιο το νοημα απο την στιγμη που δεν υπαρχει περιπτωση να τα βρειτε???
κουβεντα για την κουβεντα,η απλα για να μας πρηζετε τα παπαρια???
Επισκέπτης
Το υπονοούμενο δεν το κατάλαβα.
Αυτοί που πολέμησαν τους Ιταλούς και τους Γερμανούς ήταν Έλληνες ως προς την Εθνικότητα, αλλά φασίστες ως προς την ιδεολογία. Ήταν ο Στρατός του Μεταξικού Καθεστώτος. Το οποίο ήταν καθαρά φασιστικό, αλλά και Ελληνικό.
Και όσο τους πολεμούσαν , οι ΚΚΕδες τους θεωρούσαν φίλους, γιατί οι ΚΚΕδες δεν θεωρούσαν πατρίδα την Ελλάδα, αλλά την ΕΣΣΔ. Και μέχρι την παράδοση της Ελλάδος το Μάιο του 1941 βρισκόταν σε ισχύ η Συμμαχία ΕΣΣΔ-ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ , οπότε οι ΚΚΕδες ήταν φιλικοί προς τους Ναζί. Ως εχθρούς τους είδαν από τη στιγμή που επιτέθηκαν στην πατρίδα τους, την ΕΣΣΔ, το καλοκαίρι του 1941 και μετά.
Γιαυτό και οι Γερμανοί, στα πλαίσια της Συμμαχίας , απελευθέρωσαν όλους τους φυλακισμένους κομμουνιστές αμέσως μόλις κατέλαβαν την Ελλάδα!
Τέλος αυτό που θα σου πούν όλοι όσοι έζησαν εκείνη την εποχή είναι ότι από τις αρχές του 1943 και μετά οι κομμουνιστές σκότωναν περισσότερους Έλληνες από τους Γερμανούς. Πολύ περισσότερους. Είχαν γίνει ο υπ'αριθμόν 1 εχθρός των Ελλήνων. Οι Γερμανοί ήταν στη δεύτερη θέση. Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί έφυγαν το φθινόπωτο του 1944 , ενώ οι κομμουνιστές συνέχισαν να σκοτώνουν μέχρι το 1949.
Επισκέπτης
εγω πιστευω οτι εχουν γνωμη & για το "προς τα που κλανει το μπαρμπουνι"..λεω να ανοιξω το αναλογο θρεντ..