χθες ειχα παει σε μια συναυλια στο γκαζι....
εβλεπα τα ζευγαρακια χερι χερι, αγκαλια, να φιλιουνται...και σκεφτομουν λιγο νοσταλγικα για το αν θα ηθελα να μουν στη θεση τους....απ την αλλη σκεφτομουν οτι αυτο ειναι μονο το επιφανειακο και το μελι, κι οτι πισω απ το μελι, στο βαθος ειναι τα σκατα.....οι ζηλιες, οι γκρινιες, οι παραλογισμοι με τα υπολοιπα συμπαρομαρτούντα τους....
κανε το μλκ, βγαλε τον καλυτερο χαρακτηρα σου για να την κερδισεις, να σε συμπαθησει, να εισαι ο πραγματικος της ερωτας κι αρχιδια.....ολα αυτα που οταν γνωριζεις μια νεα γκομενα τα κανεις ξανα και ξανα απ την αρχη, σα να χεις μεινει στην ιδια ταξη και να επαναλαμβανεις ξανα την χρονια, την ιδια υλη....
κι ηρθα και προσγειωθηκα αποτομα στα συγκαλα μου, οταν σκεφτηκα οτι αυτος ο παραδεισος μπορει να γινει και η ιδια η κολαση, μια σκληρη πραγματικοτητα, με το ομορφο και γλυκο πλασματακι σου, να γινεται πισω απ τη πλάτη σου ενα ακορεστο πορνιδιο που δεν χορταινει να τρωει ψωλες, να τσιμπουκωνει και συγχρονως να την σκιζουν απο πισω νταγλαραδες...