Αγαπητοί αναγνώστες, σήμερον σας σερβίρω αγαπημένο πιάτο. Εύηχο, εύπεπτο. Παπαριές γαρ. Και ποιος πιο αρμόδιος για την ανάπτυξη ενός τόσου λεπτού θέματος από τον υποφαινόμενο.
Παπαριές. Υπάρχουν πολλών ειδών παπαριές. Αν θέλουμε να βάλουμε μια τάξη στη χαοτική γκάμα των παπαριών που μπορεί να ξεστομίσει ένας μικρός κοινός νους, θα μπορούσαμε να τις ταξινομήσουμε σε τρείς μεγάλες κατηγορίες. Την «απλή-καθημερινή», την «ωραιοποιημένη-φιλοσοφημένη» και την «μαλακία χωρίς σύνορα».
Επί της ουσίας, λοιπόν, υπάρχει η απλή, καθημερινή παπαριά, που είναι διάχυτη κατά τη διάρκεια κάθε μέρας και ελευθέρας βοσκής- τη συναντάς παντού, στο δρόμο, στο περίπτερο, στο καφέ, στο λεωφορείο- είναι απροσδιόριστου προέλευσης και ανεξαρτήτου κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου- με άλλα λόγια μπορεί να ειπωθεί απ’ όλους. Η συνήθης αντίδραση όσων την οσμίζονται είναι ένα υποτιμητικό βλέμμα συνοδευόμενο από ένα χαιρέκακο μειδίαμα και τη μειωτική παράθεση «ωχ, το μάτι μου» ή βλέμμα προς τον ύψιστο μετ’ απόδοσης τιμών και ευγνωμοσύνης που σ’ έκανε τόσο ευφυή ώστε να μην ξεστομίζεις τέτοιες λαλακίες.
Έπειτα, υπάρχει η ωραιοποιημένη-φιλοσοφημένη παπαριά. Αυτές είναι οι λεγόμενες και παπαριές-ΚΙΝΟ, γιατί είναι αρκετά δύσκολο να τις αντιληφθεί ένας απαίδευτος νους με την πρώτη ή τη δεύτερη ανάγνωση. Πρόκειται για παπαριές που έχουν σωστή δομή και στηρίζονται σ’ έναν φαινομενικά λογικό συλλογισμό, που καμουφλάρει αριστοτεχνικά τη μπουρδα. Βέβαια, αν έχεις το κουράγιο να προχωρήσεις την εξέταση σε βάθος, να αποκωδικοποιήσεις τη συλλογιστική πορεία και δεν κομπλεξάρεις από το βερμπαλιστικό ύφος του Αυνάν, τότε θα βρεθείς στην όμορφη θέση να απολαμβάνεις το μεγαλείο της μαλακίας που μπορεί να συνθέσει το μυαλό ενός εκκεντρικού μαλακοπίτουρα. Δυστυχώς, η κλασσική αντίδραση του αποδέκτη τέτοιων παπαριών είναι η σιωπή, η αναγνώριση του εκκεντρικού Αυνάνα ως «ψαγμένου», η απόδοση ευσήμων και λοιπών ψευδο-παρασήμων. Σε αντίθεση με την προηγούμενη κατηγορία (απλή-καθημερινή) που είναι ελευθέρας βοσκής, αυτή η παπαριά είναι προϊόν ονομασίας προέλευσης. Την συναντάμε συνήθως σε κύκλους ατόμων με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, στη Βουλή, στα πανεπιστήμια κτλ και το παραπάνω είναι κάτι που ενισχύει την άποψη πως, αν λείπει η σωστή πρώτη ύλη, ότι και να καλλιεργήσεις ,πάλι σκατά θα θερίσεις ή λαϊκιστή, τζάμπα καίει η λάμπα.
Τέλος, υπάρχει και η «παπαριά χωρίς σύνορα». Μιλάμε για χαζομάρα πρώτου βαθμού, που μπορεί να σου προκαλέσει ακόμα και πονοκέφαλο, αν εκτεθείς πολύ ώρα κοντά στον χαζούλη που τη παράγει. Είναι χαζομάρες που όσο επιεικής κι αν είσαι, απ’ όποια πλευρά και αν τις εξετάσεις, πάλι χαζομάρα θα είναι. Ο πομπός τέτοιου είδους παπαριών απαλλάσσεται των κατηγοριών λόγω βλακείας και γραφικότητας.