Chat room/Έχεις pm/Spam/Άρλεκιν thread
- Μέλος που άνοιξε το νήμα ADMIRAL GR
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 549K
- Εμφανίσεις 6M
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 12 άτομα (0 μέλη και 12 επισκέπτες)
treislalounk2xorevoun
Μέλος
- Εγγρ.
- 28 Αυγ 2011
- Μηνύματα
- 6.883
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
vatraxos p einai
soukeras1
Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Ιουλ 2012
- Μηνύματα
- 3.926
- Like
- 24
- Πόντοι
- 16
γεια σου και εσενα
animalz
gl
Μέγας
- Εγγρ.
- 6 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 129.571
- Κριτικές
- 475
- Like
- 502
- Πόντοι
- 4.906
you re getting fucked
το ντώσει πενάλτυ
kosnik26
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Σεπ 2009
- Μηνύματα
- 49.260
- Like
- 20
- Πόντοι
- 366
treislalounk2xorevoun
Μέλος
- Εγγρ.
- 28 Αυγ 2011
- Μηνύματα
- 6.883
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
gl
Μέγας
- Εγγρ.
- 6 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 129.571
- Κριτικές
- 475
- Like
- 502
- Πόντοι
- 4.906
fucking or foolingaround
master21
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 3 Μαρ 2010
- Μηνύματα
- 35.254
- Κριτικές
- 1
- Like
- 38
- Πόντοι
- 366
fly you fools!
gl
Μέγας
- Εγγρ.
- 6 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 129.571
- Κριτικές
- 475
- Like
- 502
- Πόντοι
- 4.906
οπα μαν....μην μου κουβαλας και τον μελμπεργκ λαιον7 στο σπαμοθρεντ...........fly you fools!
TAFTAAR
Μέγας
- Εγγρ.
- 25 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 22.576
- Κριτικές
- 13
- Like
- 202
- Πόντοι
- 4.525
TAFTAAR
Μέγας
- Εγγρ.
- 25 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 22.576
- Κριτικές
- 13
- Like
- 202
- Πόντοι
- 4.525
¨Aποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιο του Λάκη Γαβαλά, στο οποίο καταγράφει την καθημερινότητά του μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, δημοσίευσαι η Real News. Ο σχεδιαστής μόδας που τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στη φυλακή αναφέρει το πρόγραμμα του από το πρωινό ξύπνημα μέχρι και το βράδυ:
Το πρωινό ξύπνημα "Κρακ κρακ!
Το άνοιγμα της βαριάς σιδερένιας πόρτας του θαλάμου. Σημάδι ότι είναι 7.15 το πρωί. Ακούω τα βήματα του δεσμοφύλακα να απομακρύνονται προς επόμενο θάλαμο. Κρακ κρακ! Το ξύπνημα είναι απότομο και κάθε πρωί, πιο οδυνηρό. Δεν μπορώ να το συνηθίσω αυτό το κρακ-κρακ. Δέκα μήνες και ακόμα δεν το αντέχω. Θεέ μου, που είμαι; Η πρώτη σκέψη κάθε πρωινό. Η τουαλέτα ήδη κατειλημμένη. Ανοίγω την τηλεόραση που είναι στην άκρη του σιδερένιου κρεβατιού. Γειτόνισσα με τις πατούσες μου. Λίγο μαύρο. Και αμέσως μετά φως.
Οι πρωινές δημοσιογραφικές εκπομπές. Κάνω ζάπινγκ. Υπολογίζοντας την εξέλιξη του καιρού που θα κάνει σήμερα, διαλέγω βιαστικά τα κατάλληλα ρούχα. Σέρνω τη βαριά πόρτα του θαλάμου και βγαίνω στο διάδρομο. Περπατάω, όπως πάντα, γρήγορα. Με ελαφρύ στομάχι, αφού δεν έφαγα πρωινό. Που να βρεις την όρεξη στη φυλακή".
Η δουλειά στον κήπο "8.10 π.μ.
Λέω μια χαμογελαστή καλημέρα στον δεσμοφύλακα που είναι στο κιγκλίδωμα "Στην ώρα σου Λάκη" μου λέει με ευγένεια. "Γράψε ότι κατεβαίνω για δουλειά" αποκρίνομαι. Στο τεράστιο ασήκωτο βιβλίο που είναι μπροστά του, πρέπει να σημειώσει την ώρα που μπαίνει και βγαίνει από την πτέρυγα κάθε κρατούμενος... Βγαίνω στον κήπο. Ευτυχώς δεν βρέχει. Συναντιέμαι με τους άλλους τέσσερις κηπουρούς. Λίγη δουλειά ακόμα και η ώρα πήγε 10.30. Πάμε για φαγητό, μεσημεριανό. Τρίτη-Πέμπτη μακαρόνια, θυμάμαι το φυλακόβιο λαϊκό τραγούδι του Πρόδρομου Τσαουσάκη. Θεέ μου τι παιχνίδια παίζει το μυαλό; Τρώω μόνος μου στο θάλαμο. Λίγα μακαρόνια χωρίς τη σάλτσα...".
Μάχη για το τηλέφωνο
"Πήγε 6.30 το απόγευμα. Τσιμπολογάω κάτι από το βραδινό φαγητό. Τυρόπιτα. Κάνω την αμαρτία μου. Τρώω και ένα σοκολατάκι από το κουτί που μου είχε φέρει μια συνεργάτιδά μου. Παίρνω δύναμη, έφτασε η ώρα της μάχης. Στα καρτοτηλέφωνα. Όλοι οι κρατούμενοι διεκδικούν λίγη ώρα στα καρτοτηλέφωνα της πτέρυγας. Το ένα δεν δουλεύει, δυο λοιπόν τα αντικείμενα του πόθου".
Η κατσαρίδα και η Voque
"Η κατσαριδούλα που αναποφάσιστα περπατά πάνω στην κουβέρτα μου θυμίζει πως δεν είμαι στις φυλακές για να σωφρονιστώ, αλλά για να τιμωρηθώ. Με το τελευταίο τεύχος της Vogue τη σπρώχνω από την κουβέρτα. Αλλά μια κατσαρίδα που περπατάει πλάι μου στον τοίχο δεν γλιτώνει. Κλατς! Η Vogue την σκότωσε. Γυρίζω πλάγια στον τοίχο. Κουλουριάζομαι και κλαίω. Ήμουν ο Λάκης Γαβαλάς της μόδας και του γκλάμουρ. Το φως του θαλάμου σβήνει. Με άκουσαν που κλαίω... Κουλουριάζομαι πιο πολύ με την κουβέρτα. Ξέρω τι έκανα να λέει η κοινωνία για μένα: "Άσε τον π...η να σαπίσει στη φυλακή". Σκουπίζω άτσαλα τα δάκρυά μου στο μαξιλάρι. Βαραίνω. Θα ονειρευτώ. Ότι ξαναζώ. Και ας ξέρω ότι το πρωί καραδοκεί ξανά. Εφιάλτης! Κρακ κρακ!".¨
Το πρωινό ξύπνημα "Κρακ κρακ!
Το άνοιγμα της βαριάς σιδερένιας πόρτας του θαλάμου. Σημάδι ότι είναι 7.15 το πρωί. Ακούω τα βήματα του δεσμοφύλακα να απομακρύνονται προς επόμενο θάλαμο. Κρακ κρακ! Το ξύπνημα είναι απότομο και κάθε πρωί, πιο οδυνηρό. Δεν μπορώ να το συνηθίσω αυτό το κρακ-κρακ. Δέκα μήνες και ακόμα δεν το αντέχω. Θεέ μου, που είμαι; Η πρώτη σκέψη κάθε πρωινό. Η τουαλέτα ήδη κατειλημμένη. Ανοίγω την τηλεόραση που είναι στην άκρη του σιδερένιου κρεβατιού. Γειτόνισσα με τις πατούσες μου. Λίγο μαύρο. Και αμέσως μετά φως.
Οι πρωινές δημοσιογραφικές εκπομπές. Κάνω ζάπινγκ. Υπολογίζοντας την εξέλιξη του καιρού που θα κάνει σήμερα, διαλέγω βιαστικά τα κατάλληλα ρούχα. Σέρνω τη βαριά πόρτα του θαλάμου και βγαίνω στο διάδρομο. Περπατάω, όπως πάντα, γρήγορα. Με ελαφρύ στομάχι, αφού δεν έφαγα πρωινό. Που να βρεις την όρεξη στη φυλακή".
Η δουλειά στον κήπο "8.10 π.μ.
Λέω μια χαμογελαστή καλημέρα στον δεσμοφύλακα που είναι στο κιγκλίδωμα "Στην ώρα σου Λάκη" μου λέει με ευγένεια. "Γράψε ότι κατεβαίνω για δουλειά" αποκρίνομαι. Στο τεράστιο ασήκωτο βιβλίο που είναι μπροστά του, πρέπει να σημειώσει την ώρα που μπαίνει και βγαίνει από την πτέρυγα κάθε κρατούμενος... Βγαίνω στον κήπο. Ευτυχώς δεν βρέχει. Συναντιέμαι με τους άλλους τέσσερις κηπουρούς. Λίγη δουλειά ακόμα και η ώρα πήγε 10.30. Πάμε για φαγητό, μεσημεριανό. Τρίτη-Πέμπτη μακαρόνια, θυμάμαι το φυλακόβιο λαϊκό τραγούδι του Πρόδρομου Τσαουσάκη. Θεέ μου τι παιχνίδια παίζει το μυαλό; Τρώω μόνος μου στο θάλαμο. Λίγα μακαρόνια χωρίς τη σάλτσα...".
Μάχη για το τηλέφωνο
"Πήγε 6.30 το απόγευμα. Τσιμπολογάω κάτι από το βραδινό φαγητό. Τυρόπιτα. Κάνω την αμαρτία μου. Τρώω και ένα σοκολατάκι από το κουτί που μου είχε φέρει μια συνεργάτιδά μου. Παίρνω δύναμη, έφτασε η ώρα της μάχης. Στα καρτοτηλέφωνα. Όλοι οι κρατούμενοι διεκδικούν λίγη ώρα στα καρτοτηλέφωνα της πτέρυγας. Το ένα δεν δουλεύει, δυο λοιπόν τα αντικείμενα του πόθου".
Η κατσαρίδα και η Voque
"Η κατσαριδούλα που αναποφάσιστα περπατά πάνω στην κουβέρτα μου θυμίζει πως δεν είμαι στις φυλακές για να σωφρονιστώ, αλλά για να τιμωρηθώ. Με το τελευταίο τεύχος της Vogue τη σπρώχνω από την κουβέρτα. Αλλά μια κατσαρίδα που περπατάει πλάι μου στον τοίχο δεν γλιτώνει. Κλατς! Η Vogue την σκότωσε. Γυρίζω πλάγια στον τοίχο. Κουλουριάζομαι και κλαίω. Ήμουν ο Λάκης Γαβαλάς της μόδας και του γκλάμουρ. Το φως του θαλάμου σβήνει. Με άκουσαν που κλαίω... Κουλουριάζομαι πιο πολύ με την κουβέρτα. Ξέρω τι έκανα να λέει η κοινωνία για μένα: "Άσε τον π...η να σαπίσει στη φυλακή". Σκουπίζω άτσαλα τα δάκρυά μου στο μαξιλάρι. Βαραίνω. Θα ονειρευτώ. Ότι ξαναζώ. Και ας ξέρω ότι το πρωί καραδοκεί ξανά. Εφιάλτης! Κρακ κρακ!".¨
[/move]
treislalounk2xorevoun
Μέλος
- Εγγρ.
- 28 Αυγ 2011
- Μηνύματα
- 6.883
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
εγω συγκινηθηκαα παντως
αυριο θα βαλω μλπουζα L.A.K με στρασακια που εχω στην καρνταρομπα μου για να τον τιμησω
αυριο θα βαλω μλπουζα L.A.K με στρασακια που εχω στην καρνταρομπα μου για να τον τιμησω
Βρε τον κακομοίρη τί του μελλε να πάθει...¨Aποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιο του Λάκη Γαβαλά, στο οποίο καταγράφει την καθημερινότητά του μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, δημοσίευσαι η Real News. Ο σχεδιαστής μόδας που τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στη φυλακή αναφέρει το πρόγραμμα του από το πρωινό ξύπνημα μέχρι και το βράδυ:
Το πρωινό ξύπνημα "Κρακ κρακ!
Το άνοιγμα της βαριάς σιδερένιας πόρτας του θαλάμου. Σημάδι ότι είναι 7.15 το πρωί. Ακούω τα βήματα του δεσμοφύλακα να απομακρύνονται προς επόμενο θάλαμο. Κρακ κρακ! Το ξύπνημα είναι απότομο και κάθε πρωί, πιο οδυνηρό. Δεν μπορώ να το συνηθίσω αυτό το κρακ-κρακ. Δέκα μήνες και ακόμα δεν το αντέχω. Θεέ μου, που είμαι; Η πρώτη σκέψη κάθε πρωινό. Η τουαλέτα ήδη κατειλημμένη. Ανοίγω την τηλεόραση που είναι στην άκρη του σιδερένιου κρεβατιού. Γειτόνισσα με τις πατούσες μου. Λίγο μαύρο. Και αμέσως μετά φως.
Οι πρωινές δημοσιογραφικές εκπομπές. Κάνω ζάπινγκ. Υπολογίζοντας την εξέλιξη του καιρού που θα κάνει σήμερα, διαλέγω βιαστικά τα κατάλληλα ρούχα. Σέρνω τη βαριά πόρτα του θαλάμου και βγαίνω στο διάδρομο. Περπατάω, όπως πάντα, γρήγορα. Με ελαφρύ στομάχι, αφού δεν έφαγα πρωινό. Που να βρεις την όρεξη στη φυλακή".
Η δουλειά στον κήπο "8.10 π.μ.
Λέω μια χαμογελαστή καλημέρα στον δεσμοφύλακα που είναι στο κιγκλίδωμα "Στην ώρα σου Λάκη" μου λέει με ευγένεια. "Γράψε ότι κατεβαίνω για δουλειά" αποκρίνομαι. Στο τεράστιο ασήκωτο βιβλίο που είναι μπροστά του, πρέπει να σημειώσει την ώρα που μπαίνει και βγαίνει από την πτέρυγα κάθε κρατούμενος... Βγαίνω στον κήπο. Ευτυχώς δεν βρέχει. Συναντιέμαι με τους άλλους τέσσερις κηπουρούς. Λίγη δουλειά ακόμα και η ώρα πήγε 10.30. Πάμε για φαγητό, μεσημεριανό. Τρίτη-Πέμπτη μακαρόνια, θυμάμαι το φυλακόβιο λαϊκό τραγούδι του Πρόδρομου Τσαουσάκη. Θεέ μου τι παιχνίδια παίζει το μυαλό; Τρώω μόνος μου στο θάλαμο. Λίγα μακαρόνια χωρίς τη σάλτσα...".
Μάχη για το τηλέφωνο
"Πήγε 6.30 το απόγευμα. Τσιμπολογάω κάτι από το βραδινό φαγητό. Τυρόπιτα. Κάνω την αμαρτία μου. Τρώω και ένα σοκολατάκι από το κουτί που μου είχε φέρει μια συνεργάτιδά μου. Παίρνω δύναμη, έφτασε η ώρα της μάχης. Στα καρτοτηλέφωνα. Όλοι οι κρατούμενοι διεκδικούν λίγη ώρα στα καρτοτηλέφωνα της πτέρυγας. Το ένα δεν δουλεύει, δυο λοιπόν τα αντικείμενα του πόθου".
Η κατσαρίδα και η Voque
"Η κατσαριδούλα που αναποφάσιστα περπατά πάνω στην κουβέρτα μου θυμίζει πως δεν είμαι στις φυλακές για να σωφρονιστώ, αλλά για να τιμωρηθώ. Με το τελευταίο τεύχος της Vogue τη σπρώχνω από την κουβέρτα. Αλλά μια κατσαρίδα που περπατάει πλάι μου στον τοίχο δεν γλιτώνει. Κλατς! Η Vogue την σκότωσε. Γυρίζω πλάγια στον τοίχο. Κουλουριάζομαι και κλαίω. Ήμουν ο Λάκης Γαβαλάς της μόδας και του γκλάμουρ. Το φως του θαλάμου σβήνει. Με άκουσαν που κλαίω... Κουλουριάζομαι πιο πολύ με την κουβέρτα. Ξέρω τι έκανα να λέει η κοινωνία για μένα: "Άσε τον π...η να σαπίσει στη φυλακή". Σκουπίζω άτσαλα τα δάκρυά μου στο μαξιλάρι. Βαραίνω. Θα ονειρευτώ. Ότι ξαναζώ. Και ας ξέρω ότι το πρωί καραδοκεί ξανά. Εφιάλτης! Κρακ κρακ!".¨