Σε λένε Νίκο. Είναι 6 Δεκέμβρη. Γιορτάζεις. Είσαι 15 χρονών και βγαίνεις με τους φίλους σου. Είναι Σάββατο απόγευμα. Ένας εκπρόσωπος του κράτους, ένας «προστάτης του πολίτη», πυροβολεί την παρέα σου. Ο κολλητός σου ξεψυχά στα χέρια σου. Ήταν 15 χρονών.
Βλέπεις την Ελλάδα να καίγεται. Η ψυχή σου καίγεται πιο πολύ.
Αλλάζεις.
Είσαι το δεύτερο θύμα του Επαμεινώνδα Κορκονέα και του Βασίλη Σαραλιώτη.
«Η ζωή συνεχίζεται» αλλά στη δική σου περίπτωση ο χρόνος αποδεικνύεται λίγος για να σβήσει τις πληγές..
Αντιθέτως, δρα σαν αλάτι πάνω τους.
Αποφασίζεις να πολεμήσεις το σύστημα και το κράτος.
Δεν είσαι ο κλασσικός 20αρης νεοέλληνας. Δεν είσαι φοιτητής. Δεν είσαι άνεργος.
Δεν διάλεξες τα λεφτά του μπαμπά. Ούτε σπουδές στο Λονδίνο. Ούτε Πόρσε.
Διάλεξες την αξιοπρέπεια.
Οπλίζεσαι. Κάνεις ένοπλη ληστεία. Το μίσος σου προς το κράτος και τους αστυνομικούς δεν είναι μεγαλύτερο από το σεβασμό που έχεις στην ανθρώπινη ζωή. Δεν πυροβολείς τους αστυνομικούς. Δεν θέτεις σε κίνδυνο τον όμηρο.
Γίνεσαι εσύ όμηρος του κράτους. Σε δένουν και σου σπάνε τα μούτρα. Δεν καταφέρνουν να σου σπάσουν τον τσαμπουκά. Σε μεταφέρουν στο δικαστήριο και φωνάζεις, λέγοντας πως χάθηκε μια μάχη αλλά όχι ο πόλεμος.
Καταδικάζεσαι σε 15 χρόνια χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Μπαίνεις φυλακή.
Οι μάχες συνεχίζονται. Μετά από 6 μήνες παντρεύεσαι πολιτικά μέσα στη φυλακή.
Διαβάζεις, δίνεις εξετάσεις, περνάς στο ΤΕΙ. Οι μάχες αρχίζουν να κερδίζονται ξανά.
Ζητάς εκπαιδευτικές άδειες που προβλέπονται από το νόμο. Το κράτος νιώθει ότι θα χάσει άλλη μια μάχη από τις δικές σου ανάσες ελευθερίας. Στις στερεί.
Ξεκινάς άλλη μια μάχη. Ξεκινάς απεργία πείνας. Μαζί της ξεκινά ένα κύμα αλληλεγγύης για το δίκαιο αίτημα σου. Οι πολιτικές προεκτάσεις πολλές. Το ήξερες. Το ήθελες. Είσαι πολίτικος κρατούμενος.
Φανερώνεις όχι μόνο την αναλγησία και τον φασισμό της κυβέρνησης αλλά, δυστυχώς, το πόσο σκατόψυχος έχει γίνει ο μέσος νεοέλληνας.
Έχεις ήδη κάνει πολλά. Η μάχη έχει ήδη κερδηθεί.
Και πάλι όχι μόνο για σένα αλλά και για εμάς.
Σε ευχαριστούμε και να ξέρεις πως εγώ και κάποιοι φίλοι μου, εμείς οι πιο δειλοί, θέλουμε να έχουμε έναν σύντροφο μαζί. Εδώ σ’ αυτή τη γη, σ’ αυτή τη ζωή.
Σε λένε Νίκο.
Νίκο Ρωμανό.
Σ.Τ.
(Αγαπητέ φίλε, είναι πολύ όμορφο αυτό που γράψατε. Να είστε καλά.)
(Έχω λάβει δεκάδες μέιλ και μηνύματα για τον Νίκο Ρωμανό. Θα ανεβάσω όσα προλαβαίνω. Κάποιοι φίλοι αναγνώστες μου έχουν στείλει μέιλ με βρισίδια προς την κυβέρνηση και απειλές. Συγγνώμη αλλά δεν θα τα ανεβάσω αυτά. Κι εγώ έχω ρίξει απίστευτο βρισίδι τις τελευταίες εβδομάδες αλλά στα κείμενα κρατιέμαι. Ας μην τους δώσουμε κανένα πάτημα. Ας μην παίξουμε το παιχνίδι τους Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού είναι δίκαιος. Θα δικαιωθεί. Ευχαριστώ.)
