Κατ αρχήν δε μπορούν να μπουν όλοι οι στρατιωτικοί στο ίδιο τσουβάλι
Δεν είναι όλοι μαλάκες και ιδιότροποι
Στη θητεία μου γνώρισα αξιωματικούς πολύ καλούς, με νορμαλ συμπεριφορά, και γενικά φαινόταν άνθρωποι από καλή πάστα.
3-4 περίπου είναι αυτοί που θα θυμάμαι για τον καλό τους χαρακτήρα.
Κάποιοι άλλοι ήταν ουδέτεροι χωρίς να βγάζουν περίεργες συμπεριφορές στα παιδιά, αλλά φαινόταν από μακριά ότι όλο τους το είναι στηρίζονταν σε κάποιο βύσμα, η σιγουριά τους προερχόταν "από μακριά", ότι με ένα τηλέφωνο θα έλυναν τα σημαντικότερα προβλήματα εφόσον προέκυπταν, κλπ
Κάποιοι άλλοι φαινόταν από μακριά ότι ήταν αδικημένοι, χωμένοι, αγανακτησμένοι, κλπ αρκετοί από αυτούς ξεσπούσαν στα φαντάρια, φωνάζοντας χωρίς λόγο, προσβάλλοντας, κλπ
Κάποιοι άλλοι ήταν καθαρά καθάρματα. Κουτσομπόληδες του κερατά, ασχολιόταν ακόμη και με το αν δεν έπλενε τα δόντια του κάποιος φαντάρος, ενίσχυαν την ύπαρξη κλικών και συμμοριών στους λόχους τους, υποστήριζαν την αδικία, την ανισότητα, τη ρουφιανιά, τον κατατρεγμό κάποιων, το buylling καημένων παιδιών, ευνοούσαν κατάφωρα κάποιους εξίσου υπάνθρωπους μ αυτούς. Γενικά τους άρεσε κάποιοι να κακοπερνάνε και να φεύγουν από τη μονάδα τους με σημάδια, και πολλές φορές βάζαν το χεράκι τους όσο μπορούσαν σε αυτό. Φαινόταν κατά κάποιο τρόπο σαν αυτό (η δυστυχία κάποιων) να δίνει σημασία στη μάταιη ύπαρξή τους και στο άχρηστο-παρασιτικό επάγγελμα που διάλεξαν.
Το πόσο κακό κάνουν αυτοί στο στρατό δε λέγεται.
Και δεν είναι μια μέρα ή δύο. Δεν είναι ότι τους βλέπεις σε μια ταινία που κρατάει 1,5 ώρα και τελειώνει. Τους έχεις εκεί δίπλα σου, για εβδομάδες-μήνες, τα πρωινά στην αναφορά θαλάμου, έξω στην αναφορά του λόχου, 8 ώρες στον όρχο, στο καψιμί, στα γραφεία της Μονάδας, θα έχουν υπηρεσία 24 ώρες, θα ασχοληθούν μαζί σου, θα βγάλουν τις υπηρεσίες σου, θα αποφασίσουν για την άδειά σου, τα καθήκοντά σου, το που θα κοιμάσαι, το αν πας μια βδομάδα φυλάκιο ή όχι, θα τους έχεις ολόκληρη βδομάδα στα σκοινάκια, κλπ
Και δίπλα σε αυτούς, όλα τα παρατρεχάμενα γλυφτράκια, να είναι μαζί όλοι μέρα, να κουτσομπολεύουν, να περηφανεύονται, να σχεδιάζουν την επόμενη λαμογιά τους. Μυρίζεις όλη μέρα τη βρώμα τους και τη σκατίλα του χαρακτήρα τους, την αμορφωσιά τους, την αποτυχία της μάνας τους να τους κάνει ανθρώπους, πρέπει να ζήσεις δίπλα τους 18 μήνες.
Αυτή είναι η δυσκολία του στρατού. Και ολοσδιόλου οι σκοπιές και οι αγγαρείες οι οποίες είναι απλά παιχνιδάκι για προσκόπους.
