Ανοίγω το παρόν θέμα για να εκθέτουμε απόψεις εμείς τα στρατευμένα νιάτα σχετικά με τους ανωτέρους μας και την αχαριστία που δείχνουν.... Προσωπικά εδώ κ μια εβδομάδα είμαι στη Λέσχη αξιωματικών, σηκώνομαι αξημέρωτα, φτιάχνω ομελέτες σε κάτι απόστρατους αντιστράτηγους, μαγειρεύουμε για το συσίτιο για να φάνε οι διάφοροι καραβανάδες, ετοιμάζουμε τραπέζια και εκδηλώσεις για τον τξίαρχο, τραπεζώουμε φίλους και συγγενείς του κάθε αστεράτου....όλο το κορμί πονάει, η μέση μου είναι χάλια και όλα τα παιδιά παραπονιούνται από την αυπνία...και ένα "ευχαριστώ" ούτε έχει ειπωθεί, μια τιμητική δεν έχει δοθεί....ταθεωρούν όλα δεδομένα, ότι πρέπει να έχουν όλα αυτά τα προνόμια, άνθρωποι οι οποίοι στην καθημερινότητα θα μου έκλαναν τα αρχίδια...και τώρα μπορούν και το παίζουν ιστορία...
