βυζολάγνος
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 6 Σεπ 2007
- Μηνύματα
- 7.781
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.746
- Πόντοι
- 5.035
Να σε δώκω τη Σαχάρα να με δώκεις το Σουέζ?
Ποιος έριξε το πέναλτι και μου 'κλεισε το σπίτι?
Γιατί να κλαίει το μωρό ενώ φοράει πάνα?
ALLONSANFAN-1973
H τελευταία σκήνή
Το 1816 ένας ιταλός αριστοκράτης, ο Φούλβιο, ένας επαναστάτης, που έχει προδώσει τους συντρόφους του, θέλει ν’ αλλάξει τρόπο ζωής και να ζήσει συνηθισμένα. Τους ακολουθεί σε μια παράλογη εκστρατεία με προκαθορισμένη έκβαση. Όμως δεν θα του το επιτρέψουν η επαναστάτρια κοπέλα του και οι σύντροφοί της και θα τον οδηγήσουν σε μια αποστολή στη Νότια Ιταλία. Η γνωστή αριστουργηματική ταινία των αδελφών Ταβιάνι, που διεύρυνε το θέμα της επαναστατικής ουτοπίας, της αυτοθυσίας, του ευδαιμονισμού. Μέσα από ιστορικοπολιτικές παραβολές ερευνούν το θέμα της στράτευσης του ατόμου και τη σχέση του με την ιστορία.
Η επανάσταση, η ουτοπία και σε αντιδιαστολή ο πραγματισμός, ο κομφορμισμός…
Οι Ταβιάνι διεισδύουν στον πυρήνα της σύγκρουσης των δύο αντιλήψεων, των δύο κόσμων και παίρνουν θέση, ξεκάθαρη. Ο τίτλος της ταινίας και το τέλος της δεν αφείνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης περί τούτου.
Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω απ τον Φούλβιο. Επαναστάτης που αφότου βγαίνει απ τη φυλακή άρρωστος, καταβεβλημένος πηγαίνει στο σπίτι του μετά από χρόνια και βλέπει τους δκούς του, καμουφλαρισμένος σαν κάποιος άλλος. Η θαλπωρή, η γιατρειά, η οικογένεια, ησυχία, ξεγνασιά και χαρά… το απόλυτο πισωγύρισμα, η ανακάλυψη της ματαιότητας και τότε τι μένει, η παραίτηση; Η προδοσία;
Ο Φούλβιο πρέπει να πάρει θέση, άμεσα. Μετά την αποφυλάκιση του και το θάνατο του καθοδηγητή είναι ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός της συνομωτικής ομάδας , δεν υπάρχει περιθώριο, καμία ανάπαυλα, για τους επαναστάτες υπάρχει μόνο ο αγώνας, η πραγμάτωση της ιδέας μέχρι τελικής πτώσεως, πάντα για τη νίκη που έλεγε κ ο Ερνέστο…
Ο φούλβιο όμως αποφασίζει, είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα, γαντζωμένος στην απόφαση που έχει λάβει προσπαθεί να την υλοποιήσει. Αυτή η υλοποίηση θα λεγα είναι το κέντρο βάρους αυτού του αριστουργήματος.
Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με το ρεαλισμό, είναι πέρα για πέρα λυρική κ ακόμα πιο πέρα ονειρική. Πρώτα απ όλα η μουσική του Μορικόνε, δεν είναι ακόμη ένα απίστευτο μουσικό μοτίβο δια χειρός Μορικόνε, εδώ είναι σα να ξαναδημιουργείται η ταινία μέσα απ τις νότες του Ιταλού, δεν είναι μέρος της ταινίας, είναι η ίδια η ταινία.
Μετά η σκηνοθεσία των Ταβιάνι, στήνουν και το χορευτικό, πανέμορφα πλάνα εναλλάσονται και ταξιδεύουν το θεατή στους δύο κόσμους, με κεντρικό άξονα, πάντα, το βλέμμα του κακόμοιρου Φούλβιο μετέωρος στους δύο κόσμους… Το αριστοκρατικό σπίτι, οι υπηρέτες, η άνεση, το προπύργιο της καλοπέρασης και του εφησυχασμού. Απ την άλλη ο δρόμος, το ποτάμι, το δάσος, το κρύο κ ο βοριάς (φοβερή η εικόνα του Τίτο, κάπου στην αρχή της ταινίας να κουλουριάζεται κάτω από ένα δέντρο περιμένωντας τον Φούλβιο), η παρατημένη αποθήκη, το εργαστήρι της επανάστασης, του επόμενου στόχου, της επόμενης ‘’νίκης’’.
Το 1816 ένας ιταλός αριστοκράτης, ο Φούλβιο, ένας επαναστάτης, που έχει προδώσει τους συντρόφους του, θέλει ν’ αλλάξει τρόπο ζωής και να ζήσει συνηθισμένα. Τους ακολουθεί σε μια παράλογη εκστρατεία με προκαθορισμένη έκβαση. Όμως δεν θα του το επιτρέψουν η επαναστάτρια κοπέλα του και οι σύντροφοί της και θα τον οδηγήσουν σε μια αποστολή στη Νότια Ιταλία. Η γνωστή αριστουργηματική ταινία των αδελφών Ταβιάνι, που διεύρυνε το θέμα της επαναστατικής ουτοπίας, της αυτοθυσίας, του ευδαιμονισμού. Μέσα από ιστορικοπολιτικές παραβολές ερευνούν το θέμα της στράτευσης του ατόμου και τη σχέση του με την ιστορία.
Η επανάσταση, η ουτοπία και σε αντιδιαστολή ο πραγματισμός, ο κομφορμισμός…
Οι Ταβιάνι διεισδύουν στον πυρήνα της σύγκρουσης των δύο αντιλήψεων, των δύο κόσμων και παίρνουν θέση, ξεκάθαρη. Ο τίτλος της ταινίας και το τέλος της δεν αφείνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης περί τούτου.
Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω απ τον Φούλβιο. Επαναστάτης που αφότου βγαίνει απ τη φυλακή άρρωστος, καταβεβλημένος πηγαίνει στο σπίτι του μετά από χρόνια και βλέπει τους δκούς του, καμουφλαρισμένος σαν κάποιος άλλος. Η θαλπωρή, η γιατρειά, η οικογένεια, ησυχία, ξεγνασιά και χαρά… το απόλυτο πισωγύρισμα, η ανακάλυψη της ματαιότητας και τότε τι μένει, η παραίτηση; Η προδοσία;
Ο Φούλβιο πρέπει να πάρει θέση, άμεσα. Μετά την αποφυλάκιση του και το θάνατο του καθοδηγητή είναι ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός της συνομωτικής ομάδας , δεν υπάρχει περιθώριο, καμία ανάπαυλα, για τους επαναστάτες υπάρχει μόνο ο αγώνας, η πραγμάτωση της ιδέας μέχρι τελικής πτώσεως, πάντα για τη νίκη που έλεγε κ ο Ερνέστο…
Ο φούλβιο όμως αποφασίζει, είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα, γαντζωμένος στην απόφαση που έχει λάβει προσπαθεί να την υλοποιήσει. Αυτή η υλοποίηση θα λεγα είναι το κέντρο βάρους αυτού του αριστουργήματος.
Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με το ρεαλισμό, είναι πέρα για πέρα λυρική κ ακόμα πιο πέρα ονειρική. Πρώτα απ όλα η μουσική του Μορικόνε, δεν είναι ακόμη ένα απίστευτο μουσικό μοτίβο δια χειρός Μορικόνε, εδώ είναι σα να ξαναδημιουργείται η ταινία μέσα απ τις νότες του Ιταλού, δεν είναι μέρος της ταινίας, είναι η ίδια η ταινία.
Μετά η σκηνοθεσία των Ταβιάνι, στήνουν και το χορευτικό, πανέμορφα πλάνα εναλλάσονται και ταξιδεύουν το θεατή στους δύο κόσμους, με κεντρικό άξονα, πάντα, το βλέμμα του κακόμοιρου Φούλβιο μετέωρος στους δύο κόσμους… Το αριστοκρατικό σπίτι, οι υπηρέτες, η άνεση, το προπύργιο της καλοπέρασης και του εφησυχασμού. Απ την άλλη ο δρόμος, το ποτάμι, το δάσος, το κρύο κ ο βοριάς (φοβερή η εικόνα του Τίτο, κάπου στην αρχή της ταινίας να κουλουριάζεται κάτω από ένα δέντρο περιμένωντας τον Φούλβιο), η παρατημένη αποθήκη, το εργαστήρι της επανάστασης, του επόμενου στόχου, της επόμενης ‘’νίκης’’.
Επισκέπτης
Επισκέπτης
Επισκέπτης
βασικα το σεναριο ειχε γραψει ο μπουκοφσκι το οποιο βασιζεται σε πραγματικα γεγονοτα αναμεμειγμενα με φανταστικα...
η ταινια ειχε ατελειες θεωρω...δεν ειναι και κανενα αριστουργημα ...αλλα ο μικυ ρουρκ ειναι θεος σ αυτο το ρολο!
Επισκέπτης
ο σκηνοθετης του μπαρφλαι Barbet Schroeder εχει γυρισει επισης μια ταινια-ντοκιμαντερ "The Charles Bukowski Tapes" οπου μιλαει ο μπουκοφσκι στην καμερα και λεει τα δικα του...βασικα το σεναριο ειχε γραψει ο μπουκοφσκι το οποιο βασιζεται σε πραγματικα γεγονοτα αναμεμειγμενα με φανταστικα...
η ταινια ειχε ατελειες θεωρω...δεν ειναι και κανενα αριστουργημα ...αλλα ο μικυ ρουρκ ειναι θεος σ αυτο το ρολο!
σ αυτη τη σκηνη ειναι με τη γκομενα του και τσακωνονται...οποιος βαιρεται να το δει ας δει απο 5.15 και μετα...
