Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

Τα remix τότε που δεν υπήρχε και το ιντερνετ έπρεπε να έχεις βύσμα για να τα πάρεις!

 

[Yorgos]

Yorgos ελπίζω να σου αρέσουν και αυτοί.Κάτι σαν 'αντίζηλοι' των DM 

τότε τους θεωρούσα φλώρους! Μαζί με modern talking Και έτσι...χαχαχαχα

προτιμούσα kraftwerk, front 242, electronica, και κάποια καταπληκτικά remixes των PSB.

 

[Yorgos]

Τέλη 80 - αρχές 90 άρχισαν και τα καλά από Tall2xlc κλπ...και χάθηκε η μπάλλα στην ηλεκτρονική μουσική.

 

[Yorgos]

Τα remix τότε που δεν υπήρχε και το ιντερνετ έπρεπε να έχεις βύσμα για να τα πάρεις!

Συνδρομή σε περιοδικά από fan club ήταν μία λύση ενημέρωσης. Όπως και περιοδικά Lifestyle του εξωτερικού (επίσης με συνδρομή, που να τα βρεις εδώ). Από εκεί έβγαζες άκρη και μπορούσες να παρακολουθήσεις εξελίξεις.

 

[stype]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
  να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
  μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
  μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
  περνούσαν με την αναμονή.

  Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
  Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
  Κάναμε
  ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
  από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
  ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε
  στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
  καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
  μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

  Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
  Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
  κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε
  ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και
  κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
  το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
  αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς
  βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας
  και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
  Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
  τίποτα.
  Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
  μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
  να το ξεπερνάμε.

  Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
  κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
  μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν
  έπαθε τίποτα.
  Καμιά
  φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
  πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

  Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
  βιντεοταινίες με ήχο surround , υπολογιστές ή Ι nternet . Εμείς είχαμε
  φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
  κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
  να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
  τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
  Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες
  ποδοσφαίρου.
  Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
  αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
  ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

  Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
  τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια
  από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
  κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

  Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
  έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
  μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
  ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

  Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
  ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
  χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά
  κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε
  τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
  κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

  Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...''

Πραγματι φιλαρακι φαιρνεις στο φως στιγμες θαμενες κατω απο την καθημερινη τρελλα που επικρατει τα τελευταια χρονια.Αγχος,απιστευτη τρεχαλα,αρρωστειες,προβληματα κλπ συνθετουν το σημερινο σκηνικο.Ειμαι της γενιας του '70 και πραγματι μου θυμισες ολα τα προαναφερομενα των γραφοντων εδω, καθως και την ΄΄συγχρονη΄΄ πορεια των παιδιων μας.Δυστυχως ολα συμβαλλουν σε αυτην την κατασταση, αλλα πιστευω πως και εμεις δεν προσπαθουμε εστω και λιγο να γυρισουμε τον χρονο πισω, δειχνοντας στα παιδια μας οτι υπαρχει και αλλος τροπος καταναλωσης ενεργειας, περαν του ps η των dvd.Ο χρονος βεβαια και τα προβληματα δεν μας αφηνουν πολλες φορες, ακομη και να σκεφτουμε να παιξουμε μαζι τους, αν ομως το προσπαθησουμε νομιζω οτι εστω και λιγο θα καταφερουμε κατι.Και μιλαω απο προσωπικης πλευρας βλεποντας τα παιδια μου να ακολουθουν, οταν δουν κατι πρωτογνωρο οπως πχ γκαζες η αμαδες κλπ.Διαθεση νομιζω χρειαζεται, γιατι εστω και 5 λεπτα με το παιδι, αυτο ευχαριστιεται.Οσον αφορα τις αλανες και τα παιχνιδια του δρομου, αυτα πραγματι ειναι παρελθον δυστυχως και ερχονται και χειροτερα.Σημ: σε καποιες πολιτειες τις usa εχει απαγορευθει ακομη και το διαλλειμα στο προαυλιο, μονο εντος του σχολειου.Αυτα βεβαια για μικρους ηρωες γιατι περαν των 12 χαθηκε η μπαλα νομιζω...............

 

duran duran - Wild boys


[youtube=425,350]RrlyB8dEt9c[/youtube]

 

[mounakiasgr]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
  να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
  μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
  μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
  περνούσαν με την αναμονή.

  Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
  Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
  Κάναμε
  ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
  από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
  ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε
  στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
  καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
  μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

  Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
  Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
  κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε
  ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και
  κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
  το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
  αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς
  βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας
  και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
  Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
  τίποτα.
  Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
  μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
  να το ξεπερνάμε.

  Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
  κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
  μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν
  έπαθε τίποτα.
  Καμιά
  φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
  πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

  Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
  βιντεοταινίες με ήχο surround , υπολογιστές ή Ι nternet . Εμείς είχαμε
  φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
  κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
  να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
  τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
  Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες
  ποδοσφαίρου.
  Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
  αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
  ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

  Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
  τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια
  από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
  κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

  Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
  έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
  μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
  ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

  Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
  ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
  χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά
  κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε
  τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
  κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

  Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...''

Και μετά μεγαλώσαμε, γίναμε πατεράδες, αγοράσαμε υπολογιστές στα παιδιά μας και playstation για να παίζουν στο σπίτι και να μην τα χάσουμε, τους αγοράζουμε κρουασάν και τυρόπιτες για το σχολείο και πίτσες το βράδυ για να παχαίνουν καλύτερα, δουλεύουμε όλη την ημέρα και το βράδυ χαζεύουμε στο μπουρδέλα com αντί να συζητήσουμε μαζί τους ως γονείς και στο τέλος, τους την λέμε κατά πρόσωπο ότι είναι ψιλοφλούφλικη και ψιλοάχρηστη γενιά και μετά το δημοσιεύουμε και στο burdela για να συμφωνήσουν και άλλοι "συναγωνιστές" για το πόσο πιο μάγκικη ήταν η γενιά μας και να θέσουμε όλοι μαζί το διαχρονικό φιλοσοφικό ερώτημα που απασχολεί αδιαλλείπτως την κάθε γενιά μόλις περάσει τα 40 ; "Πού πάει αυτή η νέα γενιά" ! Ευτυχώς που δεν έχουμε να λέμε και το άλλο σπουδαίο απόφθεγμα της προηγούμενης γενιάς : "Α, ρε κατοχή που σας χρειάζεται, να δείτε που τα έχετε όλα στο χέρι" . Το θυμάσαι αυτό;

 

[dimitrakis29]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
  να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
  μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
  μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
  περνούσαν με την αναμονή.

  Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
  Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
  Κάναμε
  ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
  από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
  ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε
  στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
  καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
  μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

  Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
  Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
  κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε
  ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και
  κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
  το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
  αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς
  βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας
  και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
  Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
  τίποτα.
  Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
  μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
  να το ξεπερνάμε.

  Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
  κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
  μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν
  έπαθε τίποτα.
  Καμιά
  φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
  πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

  Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
  βιντεοταινίες με ήχο surround , υπολογιστές ή Ι nternet . Εμείς είχαμε
  φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
  κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
  να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
  τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
  Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες
  ποδοσφαίρου.
  Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
  αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
  ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

  Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
  τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια
  από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
  κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

  Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
  έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
  μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
  ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

  Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
  ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
  χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά
  κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε
  τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
  κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

  Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...''

θυμαμαι που παιζαμαι μπαλα απο της 2 το μεσημερι μετα το σχολειο μεχρι να σκοτηνιασει!το καλοκαιρι πολλες φορες μεχρι της 9 το βραδυ!και βαζαμε 2 σχολικες  τσαντες για δοκαρια μια αριστερα και μια δεξια.

 

[pantremenos(1)]

Τα λεγόμενα τσιγκάκια τα θυμάται κανείς;
Τα καπάκια από τις πορτακαλάδες, κοκακόλες και μπύρες λεω.
Που παίρναμε τις ασφάλειες απο τα ρολόγια της ΔΕΗ και τα κάναμε βαρίδια.
Α ρε πλάκες που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά.

 

Γι΄αυτους που γεννηθηκαν πριν το 60 εχει τιποτα;

 

Γι΄αυτους που γεννηθηκαν πριν το 60 εχει τιποτα;

Προπονούνται για πτώματα!

 

Καλομελέτα κι έρχεται 

Μην παραιτηστε απο την ζωη μαγκες μου, καθε ηλικια εχει τα καλα και τα κακα της. Οι σημερινοι ''νονοι'' σε ολο το φασμα κοινωνικης - πολιτικης - εργασιακης ζωης ειναι οι γεννημενοι πριν το 80 - 70 - 60.
Ας φροντισουμε το δικα μας παιδια να μην ειναι ουτε ''νονοι'' ουτε ''κουμπαροι'' αλλα απλα ανθρωποι, κι ας εχουν ολα τα καλα της τεχνολογιας, γιατι τοτε τα δικα τους παιδια θα ξαναβγουν στους δρομους χωρις να ζητησουν την αδεια απο τους ''υπευθυνους'', χωρις τον φοβο αν θα γυρισουν πισω χωρις, χωρις, χωρις....
Αρα οι πριν το  80 - 70 - 60 ειναι και παλι υπευθυνοι να διαμορφώσουν την κατασταση.

 

[ljsilver]

Απορία: η ηλικιακή ομάδα στην οποία βασικά αναφέρεται το thread είναι σήμερα μεταξύ 30 και 45, ας πούμε. Αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί έχουν τουλάχιστον 20 χρόνια 'ενεργούς ζωής' ακόμα - ορισμένοι έχουμε αρκετά παραπάνω ;-) Ρε μάγκες και μόρτισσες, νωρίς δεν είναι η φιλοδοξία σας να περιορίζεται στην καλή ανατροφή των παιδιών σας?   

 

[AssMaster]

Yorgos ελπίζω να σου αρέσουν και αυτοί.Κάτι σαν 'αντίζηλοι' των DM 

[youtube=425,350]mXPUkrz7Uow[/youtube]

Υμνος το big in Japan!Να θυμισω και την ελληνικη εκδοχη που εκανε τεραστια επιτυχια.
[youtube=425,350]2lqnNxSDw1U[/youtube]

 

[stabit]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
  να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
  μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
  μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
  περνούσαν με την αναμονή....

 

Ζητω η γεννια του 74

 

[stabit]

... Και η Νανα Βενετη

 

[Ryu]

Η μπαλίτσες στις γειτονιές,οι ταινίες του Oliver Stone,οι τσαμπουκάδες για ασήμαντες αφορμές και θέματα οπαδικής 'τιμής',οι δίσκοι βινυλίου που αρκετούς έχω ακόμα,ο amsrtad 6128(με την πράσινη οθόνη) όπου ξέσκιζα το shinobi,τα πρώτα συνοικιακά γκρουπάκια με Punk και metal ήχο,οι βαθμοί μου στο σχολείο που έβαζα τους μεγαλύτερους φίλους μου σαν 'κηδεμόνες' να τους παίρνουν  ,το πρώτο μου TT και το πρώτο μου σπάσιμο στα πόδια γιατί δεν υπολόγιζα τίποτα  ,οι κερκίδες των γηπέδων που metalιζαν κυριολεκτικά τότε,τα πρώτα καρδιοχτύπια στα θρανία για τον ποιόν γουστάρει η γκομενίτσα  ,οι βιντεοκασσέτες και η μόδα των video vhs,η πρώτη πορνό ταινία με την Τερέζα Ορλόφσκι που είχα πάρει και θυμάμαι είχαμε πάει να την αγοράσουμε στο Μοναστηράκι απο πάγκο γιατί είμασταν ανήλικοι και δεν μπορούσαμε να νοικιάσουμε απο το video club  ,το πρώτο συναίσθημα και κόλλημα που έπαθα με τον σκληρό ήχο ακούγοντας Iron Maiden όταν πρωτοβγήκε το Seventh Son of the Seventh Son  ,τα μακρυά μου μαλλιά με τις κοντές αφέλειες,το πρώτο μου perfecto μπουφάν,οι συναυλίες στο Ρόδον,τα rock club rebound-viktoria-χωρίς ανάσα-ηχόχρωμα,το πρώτο μου γαμήσι στο μπουρδέλο φυλής 54,οι καταλήψεις και οι ρέκλες που κάναμε,το πρώτο μου τσιγάρο,οι κασέτες που ηχογραφούσαμε τραγούδια απο πειρατικούς σταθμούς  ,οι αφραγκίες που είχαμε με τα φιλαράκια και αράζαμε με φτηνά ξύδια και λέγαμε του κόσμου τις αμπελοφιλοσοφίες για τα 'κοινωνικά γίγνεσθαι', το πρώτο μου φιλί με την κοπέλα που ερωτεύτηκα που ίσως αυτό το συναίσθημα ήταν ανώτερο απο κάθε χύσιμο που έχω κάνει με πληρωμένες πουτάνες[size=14pt][/size],τα εισιτήρια των Destruction και D.R.I. απο το Ρόδον  ,οι παλιές παρέες μου που ήταν ΟΛΟΙ αρχιρεμάλια του κερατά και τώρα είναι οικογενειάρχες άνθρωποι και γενικότερα η όλη 'αθωότητα' που υπήρχε.Τα νέα παιδιά δεν ξέρω πως είναι τώρα αλλά πιστεύω και τώρα θα περνάνε εξίσου καλά.Απλώς εμείς ίσως αδυνατούμε να τα καταλάβουμε.

:'(

Παλιε μου φιλε γνωριμε, αποψε που βρεθηκαμε σου δινω την σφεντονα.

[youtube=425,350]c6BpSDROogQ[/youtube]

 

[alphonso]

 

[sonyp900]

Τι θυμήζεις τώρα ρε φίλε!!!!!! Μπλεκ, Όμπραξ!!!

 

[alphonso]

Τι θυμήζεις τώρα ρε φίλε!!!!!! Μπλεκ, Όμπραξ!!!

κι αλλες αναμνησεις