davarits
Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 4.758
- Like
- 6
- Πόντοι
- 16
ARXIBLAKA ΑΜΑΘΕΙ ΠΕΟΠΕΚΤΙ ΟΛΗ Η ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΙΜΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΝ ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΟΝ ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΛΕΟ ΜΑΛΑΚΙΕς ΣΑΝ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥΣΟΥ 2.1 Πώς γινόταν οι αγοραπωλησίες των ακινήτων
Ο πωλητής για λόγους επιβίωσης αναγκαζόταν να πουλήσει το ακίνητό του. Το κύκλωμα 23 τις περισσότερες φορές λειτουργούσε ως εξής:
Αρχικά κλεινόταν μια συμφωνία που προέβλεπε την αγορά του ακινήτου συνήθως στο 1/10 έως το 1/20 της προπολεμικής του αξίας. Υπογραφόταν ένα προσύμφωνο και ο συμβολαιογράφος αναλάμβανε να ετοιμάσει τα συμβόλαια. Ο αγοραστής με διάφορα προσχήματα (φόρτο εργασίας, προβλήματα στους τίτλους ή στην εφορία κλπ) καθυστερούσε την υπογραφή του συμβολαίου. Κάποια στιγμή υπογραφόταν το τελικό συμβόλαιο και ο πωλητής εισέπραττε τα χρήματα του προσυμφώνου, τα οποία είχαν χάσει ήδη μέρος της αξίας τους. Αυτά τα χρήματα κατατίθεντο αναγκαστικά στην Τράπεζα και ο πωλητής είχε δυνατότητα να παίρνει κατά διαστήματα 30.000 δρχ και μετά το 1942, 40.000 δρχ. εβδομαδιαίως. Με αυτόν τον τρόπο τελικά ο πωλητής εισέπραττε το 1/100 της αξίας του ακινήτου που πούλησε.
Ας δούμε ένα παράδειγμα 24:
Ένα ακίνητο είχε προπολεμική αξία 500.000 δραχμές ή 500 λίρες (1λίρα=1000 δρχ.)
Στην κατοχή το ακίνητο αυτό λόγω του πληθωρισμού θα είχε 1.000.000 δρχ ή 50 λίρες (1 λίρα=20.000δρχ.) Αυτή ήταν η τιμή του προσύμφωνου. Σημειώνουμε εδώ ότι στο παράδειγμά μας παίρνουμε την καλύτερη περίπτωση δηλαδή ο αγοραστής να αγοράσει στο 1/10 της προπολεμικής αξίας το ακίνητο γιατί συνήθως η τιμή κυμαινόταν μεταξύ 1/10 έως 1/20.
Μετά από ένα μήνα που υπογραφόταν το τελικό συμβόλαιο, λόγω των καθυστερήσεων που έκανε ο αγοραστής, η δραχμή είχε πέσει κι άλλο και η λίρα είχε ανέβει (1λίρα=28.000).25 Επομένως όταν πληρωνόταν ο πωλητής στην πραγματικότητα έπαιρνε σε υγιές νόμισμα χρήματα για περίπου 35 λίρες. Αυτά τα χρήματα ήταν αναγκασμένος να τα καταθέσει στην Τράπεζα και να κάνει αναλήψεις 30.000 δρχ κατά διαστήματα.26 Μέχρι να σηκώσει όλο το ποσό από την Τράπεζα περνούσαν μήνες και αν λάβουμε υπόψη μας τον πληθωρισμό, υπολογίζουμε πως τελικά ο πωλητής έπαιρνε στα χέρια του το ποσό των 5 λιρών!!!
Ως συμπέρασμα μπορούμε να πούμε τα εξής:
Στο προσύμφωνο η τιμή του ακινήτου ήταν κατά κανόνα το 1/10-1/20 της προπολεμικής του αξίας. Το καταβαλλόμενο από τον αγοραστή ποσό ήταν το 1/14-1/28, το δε τελικό ποσό που έπαιρνε στα χέρια του ο πωλητής ήταν το 1/100-1/200!!! _________________________________________________________________________________________________Ο δικαστικός αγώνας για τα ακίνητα
- Η Συντακτική Πράξη 114/1946 :
Στις 29 Μαρτίου 1946 παραμονές των μοιραίων εκλογών (31 Μαρτίου 1946: απέχει το ΚΚΕ και άλλα φιλοεαμικά κόμματα- ξεκινά ο Εμφύλιος) η Κυβέρνηση Θ. Σοφούλη για να κατευνάσει τα πάθη, την αγανάκτηση και τα μίση εκδίδει την Συντακτική Πράξη 114/1946«Περί της τύχης των κατά τη διάρκειαν της εχθρικής κατοχής πωλήσεων ακινήτων» 30. Η Σ.Π 114/1946 ακυρώνει τις πωλήσεις μικροϊδιοκτησιών που έγιναν στην Κατοχή, υπέρ των πωλητών. Σταματά κάθε πράξη σχετική με τα επί κατοχής πωληθέντα ακίνητα (άδειες οικοδομής, πωλήσεις, μεταβιβάσεις κλπ), μέχρι να ρυθμιστεί το θέμα με ειδικό νόμο τον οποίο θα ψηφίσει η νέα Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές.
- Οι αγοραστές των ακινήτων θεώρησαν την Σ.Π 114/1946 αντισυνταγματική και θέλησαν να την προσβάλλουν δικαστικά διότι έβλαπτε τις συναλλαγές και την προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας.
- Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πωλησάντων τα ακίνητά των επί κατοχής κατέθεσε στις 16 Αυγούστου 1946 το «Υπόμνημα περί ακυρώσεως των αγοραπωλησιών ακινήτων επί κατοχής» στο οποίο παρουσιάζονταν πλήρη, αναλυτικά στοιχεία και αποδείξεις για της αγοραπωλησίες της Κατοχής. Επίσης ανατρέπονταν με νομικά επιχειρήματα ένας προς ένας όλοι οι ισχυρισμοί των αγοραστών.
- Ενώ ο εμφύλιος πόλεμος είχε ξεκινήσει, οι αγοραστές συγκρότησαν την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αγοραστών Ακινήτων 1941-1944 και ζήτησαν, με την κατάθεση σχεδίου ψηφίσματος, την ακύρωση της Σ.Π 114/1946 ως αντισυνταγματικής.
- Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πωλησάντων τα ακίνητά των επί κατοχής απάντησε με την κατάθεση δύο νομικών κειμένων που υπεραμύνονταν των θέσεων της για επιστροφή των ακινήτων στους πωλητές. Αυτά τα κείμενα είναι:
α) «Παρατηρήσεις επί του κατατεθέντος εις την Βουλήν Σχεδίου Ψηφίσματος περί ακυρώσεως της υπ’ αρίθμ. 114/1946 Συντακτικής Πράξεως και της τύχης των επί κατοχής γενομένων αγοραπωλησιών ακινήτων», Αθήνα, Ιούλιος, 1947.
β) «Σχέδιο ψηφίσματος περί της τύχης των επί εχθρικής κατοχής γενομένων πωλήσεων ακινήτων. Μετά εισηγητικής εκθέσεως», Αθήνα, Ιούλιος 1947.
- Με τη λήξη του Εμφυλίου όλοι αντιλαμβάνονται ότι το θέμα έπρεπε να λυθεί. Το πολιτικό πρόβλημα είναι ποιοι θα δικαιώνονταν. Η Κυβέρνηση Αλ. Διομήδη τελικά στις 25 Νοεμβρίου 1949 δημοσίευσε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης τον Αναγκαστικό Νόμο 1323/1949 «Περί των επί κατοχής συναφθεισών αγοραπωλησιών ακινήτων». Ο νόμος αυτός είναι προϊόν της μετεμφυλιακής εποχής.31 Οι νικητές ήθελαν να ξεμπερδεύουν με δυσάρεστα, επικίνδυνα θέματα που γέννησαν ή θα μπορούσαν στο μέλλον να γεννήσουν, κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις. Όπως ξεχάστηκε το ζήτημα των συνεργατών των κατακτητών, με τον ίδιο τρόπο έπρεπε να λυθεί και το πρόβλημα με τον οικονομικό δωσιλογισμό και τις περιουσίες που αρπάχτηκαν κατά την κατοχή. Στα πλαίσια αυτά ο Α.Ν 1323/1949 με σειρά διατάξεων έβαζε εμπόδια στην επιστροφή των ακινήτων στους πωλητές και επέβαλλε το συμβιβασμό μεταξύ των θυτών και των θυμάτων. Συγκεκριμένα:
30. Εφημερίδα της Κυβέρνησης, Αρ. Φύλλου 119, τεύχος 1ο, 29 Μαρτίου 1946, σελ. 634.
31. Ψύχραιμη, σκληρή και προφητική για το τελικό αποτέλεσμα κριτική ασκείται στο περιοδικό
Ανταίος: Ν.Μ, «Οι αγοραπωλησίες της Κατοχής», περ. ΑΝΤΑΙΟΣ, 5ος χρόνος, τεύχη 3-4,
1 Φεβρουαρίου 1950,σελ.148-150.
1. Τα μεγάλα, ακριβά ακίνητα εξαιρούνταν από τις ρυθμίσεις του νόμου και έμεναν στα χέρια των αγοραστών. Οι πωλητές δικαιούνταν να ζητήσουν δικαστικά συμπλήρωμα των χρημάτων που πήραν στην κατοχή (Άρθρο 9, παρ.1). Το συμπλήρωμα αυτό είναι το 75% της διαφοράς μεταξύ της κατοχικής τιμής και της τιμής που είχε το ακίνητο, το τελευταίο τρίμηνο πριν τη δημοσίευση του νόμου. Αν αληθεύει η πληροφορία (Περ. ΑΝΤΑΙΟΣ, τεύχος 3-4, 1-2-50, σελ. 148-150) ότι οι τιμές των ακινήτων το 1950, ήταν κατά 2/3 μικρότερες από τις προπολεμικές τιμές, συμπεραίνουμε ότι με λίγα ακόμα χρήματα μεγάλα και πανάκριβα προπολεμικά ακίνητα (πολυκατοικίες, θέατρα, βιομηχανικά κτίρια, μεγάλοι αμπελώνες, ελαιώνες κλπ) έμεναν στα χέρια των αγοραστών που ήδη είχαν βγάλει αρκετά χρήματα από την εκμετάλλευσή τους.
2. Οι ιδιοκτήτες των μικρών και μεσαίων ακινήτων (αξίας κάτω από 750.000 δρχ, προπολεμικά) μπορούσαν δικαστικά να διεκδικήσουν την ακύρωση της αγοραπωλησίας (Άρθρο 2, παρ. 1,2).
Στην περίπτωση αυτή η διαδικασία ήταν η εξής:
α) Ο πωλητής έπρεπε να αποδείξει στον Πρωτοδίκη ότι δεν είχε και ούτε έχει καμία αξιόλογη περιουσία (Άρθρο 2 , Β).
β) Μετά έπρεπε να επιστρέψει στον αγοραστή τα χρήματα που πήρε στην κατοχή, εντόκως (επιτόκιο 6%) σε 4 δόσεις.
Ο αγοραστής, αν ο πωλητής καθυστερούσε έστω 2 δόσεις, είχε δικαίωμα να ζητήσει την κατοχύρωση του ακινήτου στο όνομά του ( Άρθρο 3, παρ. 4).
Η δεύτερη λύση που έδινε ο νόμος ήταν ο δικαστικός συμβιβασμός (Άρθρο 9, παρ. 1). Ο αγοραστής δίνοντας στον πωλητή το 75% της διαφοράς της τιμής του ακινήτου, έπαιρνε οριστικά τίτλο ιδιοκτησίας και απαλλασσόταν από κάθε απαίτηση του πωλητή. Όπως είπαμε παραπάνω η διαφορά καθοριζόταν με βάση όχι την προπολεμική αξία του ακινήτου αλλά την τιμή που είχε αυτό το τελευταίο τρίμηνο πριν τη δημοσίευση του νόμου (Άρθρο 9, παρ. 1). Επειδή η τιμή των ακινήτων ήταν κατά 2/3 μικρότερη, τα χρήματα που έπαιρνε ο πωλητής ήταν πολύ λίγα. Με τη λύση αυτή ο αγοραστής ξεμπέρδευε μια και καλή και οι εξαθλιωμένοι πωλητές θα έβρισκαν ένα κεφάλαιο, έστω και μικρό, για να ξεκινήσουν ξανά τη ζωή τους. Το τραγικό εδώ είναι ότι ο πωλητής έπρεπε να πληρώσει φόρο (από 5 έως 30%) στο κράτος για τα χρήματα της διαφοράς που θα έπαιρνε (Άρθρο 14, παρ. 1,2,3).
Η τρίτη λύση ήταν ο εξωδικαστικός συμβιβασμός (σε κάποιο συμβολαιογραφικό γραφείο στο οποίο γινόταν τα συμβόλαια και κανονιζόταν η διαφορά). Όσοι προτιμούσαν αυτή τη λύση απαλλάσσονταν από κάθε έξοδο, τέλος και φόρο. Είχαν δικαίωμα όλοι να την επιλέξουν για διάστημα ενός χρόνου από τη δημοσίευση του νόμου και μέχρι να φτάσει η υπόθεση στο ακροατήριο (Άρθρο 17).
Ο νόμος τέλος έδινε διορία 6 μηνών να κατατεθούν στα Πρωτοδικεία της χώρας αιτήσεις ακύρωσης αγοραπωλησιών (Άρθρο 16, 2).
- Από τις 25 Νοεμβρίου 1949 μέχρι 25 Μαΐου 1950, που έληγε η προθεσμία των 6 μηνών την οποία προβλέπει ο Α.Ν 1323 για την κατάθεση αιτήσεις ακύρωση, επικρατούσε χάος. Η Ομοσπονδία Αγοραστών προσπαθούσε με απανωτές προσφυγές να βγάλει αντισυνταγματικό τον Α.Ν 1323. Ουσιαστικά ήθελε να εμποδίσει τις μαζικές προσφυγές των πωλητών στα Πρωτοδικεία. Από την άλλη η Ομοσπονδία Πωλησάντων προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο να κάνει προσφυγή. Η σύγχυση μεγάλωνε γιατί κάποια Πρωτοδικεία αποδέχονταν το νόμο και ακύρωναν τις αγοραπωλησίες (Αθηνών, Τριπόλεως, Σάμου, Φλωρίνης). Κάποια Πρωτοδικεία έκριναν τον νόμο αντισυνταγματικό και δεν αποδέχονταν τις αιτήσεις ακύρωσης (Πειραιώς, Κατερίνης).32
32. εφ. Το Βήμα, 25 Φεβρουαρίου 1950, σελ. 3 και εφ. Έθνος, 17 Ιανουαρίου 1950, σελ. 4 .
- Στις 7 Μαρτίου 1950, ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Δημ. Κιουσόπουλος, άσκησε αναίρεση κατά της απόφασης του Πρωτοδικείου Πειραιά και υπέρ του Α. Ν 1323/1949. Την οριστική απόφαση έπρεπε να την πάρει η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου που ορίστηκε να συνεδριάσει στις 20 Απριλίου 1950.33
- Τελικά επειδή υπήρχε προσφυγή αγοραστή ακινήτου ο οποίος ήθελε να κτίσει αλλά λόγω της Σ.Π 114/1946 και του Α.Ν 1323/1946 δεν του δινόταν άδεια οικοδομής, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου συζήτησε τη συνταγματικότητα των δύο νομοθετημάτων στις 11 Μαΐου 1950. Η συζήτηση δημοσιεύτηκε στον Τύπο.34
- Στις 12/5/50, διέρρευσε στον Τύπο,35 ότι μετά από σφοδρή συζήτηση η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου έκρινε την Σ.Π 114 και τον Α.Ν 1323, συνταγματικό.
- Στις 13 Μαΐου συλλαμβάνονται και προσάγονται σε δίκη, για απειλές και εκφοβισμό, 9 άτομα, «εκπρόσωποι» των Αγοραστών Ακινήτων. Με δύο αμάξια πήγαν έξω από τα σπίτια δύο Αρεοπαγιτών δικαστών (του Προέδρου κι ενός μέλους) και τους απειλούσαν. Η αστυνομία, για λόγους τάξης, απαγόρευσε τη συγκέντρωση που είχε καλέσει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αγοραστών Ακινήτων, στο θέατρο Αργυροπούλου για τις 14/5/50. 36
- Στις 16 Μαΐου 1950 δημοσιεύτηκε στον Τύπο η απόφαση του Αρείου Πάγου που ήταν, με μεγάλη μειοψηφία, υπέρ του Α.Ν 1323 και της Σ.Π 114. Δεν δινόταν η παράταση για την υποβολή αιτήσεων ακυρώσεων αγοραπωλησιών, που είχε ζητήσει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πωλησάντων. 37. Άρχισε έτσι ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουν οι πωλητές να καταθέσουν αγωγές.
- Παρά την απεργία διαρκείας των Δημοσίων Υπαλλήλων (ξεκίνησε στις 20 Μαΐου και έληξε στις 27 Μαΐου 1950), κατεξαίρεση, το Πρωτοδικείο Αθηνών εργάστηκε πυρετωδώς. Μέχρι 21/5/1950 είχαν κατατεθεί 24.000 αιτήσεις. Οι πρώτες θα εκδικάζονταν περίπου τον Απρίλη του 1951. 38
- Τελικά στις 28 και 29 Μαρτίου 1951 δημοσιεύτηκε στον Τύπο 39 η ανακοίνωση του Υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Λαγάκου, όπου παρουσιάζονται συγκεντρωτικά στοιχεία για τις αιτήσεις ακύρωσης αγοραπωλησιών που κατέθεσαν οι πωλητές ακινήτων. Από αυτά τα στοιχεία προκύπτουν τα εξής:
Συνολικά στα Πρωτοδικεία της χώρας έγιναν 74.548 αγωγές. Από αυτές μέχρι τις 27 Νοεμβρίου 1950 περίπου 32.000 οδηγήθηκαν σε συμβιβασμό στα αρμόδια συμβολαιογραφεία των 48 Πρωτοδικείων. Από τις υπόλοιπες 32.000 αιτήσεις θα πρέπει να αφαιρεθούν: α) όσες οδηγήθηκαν σε συμβιβασμό το υπόλοιπο διάστημα από 27 Νοεμβρίου 1950 μέχρι Ιούλιο 1951 β) όσες οδηγήθηκαν σε συμβιβασμό στα υπόλοιπα 10 Πρωτοδικεία για τα οποία δεν υπάρχουν στοιχεία και γ) όσες οδηγήθηκαν σε συμβιβασμό σε 26 συμβολαιογραφεία που δεν έδωσαν στοιχεία. Τελικά η συντριπτική πλειοψηφία των αγωγών έληξε με συμβιβασμό και ελάχιστες (πιθανόν κάτω από 10.000) έκλεισαν με επιστροφή των ακινήτων στους πωλητές……_______________________________________________________________________________________________ Τι έγιναν τελικά οι ακίνητες περιουσίες;
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου οι Σύμμαχοι, βλέποντας τις λεηλασίες, τις αρπαγές και τις αγοροπωλησίες να απλώνονται σε όλες τις κατακτημένες από το Άξονα χώρες της Ευρώπης, πολλές φορές εκδήλωσαν τη διάθεσή τους να προφυλάξουν τους κατακτημένους λαούς και τις ιδιοκτησίες τους.
Σε ανακοίνωσή των Συμμάχων, Λονδίνο,5/1/1943, ανάμεσα σε άλλα τονίζεται:
«…Αι Σύμμαχοι Κυβερνήσεις ειδοποιούν πρωτίστως τους ενδιαφερόμενους ιδιαιτέρως τα πρόσωπα εις τας ουδετέρας χώρας, ότι επιφυλάσσουν τα δικαιώματά τους να θεωρήσουν ακύρους τας μεταβιβάσεις ή ποσά των των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας των και συμφερόντων οιασδήποτε φύσεως εις χώραν κατελημμένην ή ελεγχομένην ή εμμέσως υπό του Άξονος. Η ειδοποίησις αφορά επίσης τα πρόσωπα συμπεριλαμβανομένων δικαστικών προσώπων άτινα κατοικούν ή κατώκουνεις τοιαύτας χώρας και όπου υπέστησαν λαφυραγωγίαν ή διεξαγωγήν επιφανειακώς νομίμου ή οικειοθελώς….Αι Σύμμαχοι Κυβερνήσεις είναι αποφασισμέναι να μη δεχθούν ή ανεχθούν τοιαύτας κακάς πράξεις…»
Την ίδια μέρα, 5/1/1943, από την Ουάσιγκτον, εκδίδεται παρόμοια ανακοίνωση που τονίζει: «Τα 17 Ηνωμένα Έθνη και η Εθνική Γαλλική Επιτροπή σήμερον ειδοποιούν τας δυνάμεις του Άξονος ότι δικαιώματα ιδιοκτησίας εις κατεχόμενας χώρας θα αποκατασταθούν εις τους δικαιούχους ιδιοκτήτας όταν ο Άξων εκδιωχθή….Η ανακοίνωση αύτη…. Αφορά όλα τα δικαιώματα άτινα απωλέσθησαν, ήλλαξαν χείρας ή δυνάμει πράξεως του εχθρού ή με λαφυραγωγίαν καθαράν ή με φαινομενικήν νόμιμον διεξαγωγήν ή φαινομενικήν εθελουσίαν παραχώρησιν….». 28
Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης Με τη λήξη του Πολέμου, στο πνεύμα των ανακοινώσεων, υπήρξε σκληρή τιμωρία και διαπόμπευση αυτών που συνεργάστηκαν με τον Άξονα και αυτών που πλούτισαν σε βάρος των κατακτημένων λαών.
Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δε συνέβη παρά τις υποσχέσεις….
3.1 Οι υποσχέσεις
Τόσο κατά την Κατοχή όσο και μετά την Απελευθέρωση οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, σύμφωνα με τις οδηγίες και τις ανακοινώσεις των Συμμάχων, υπόσχονταν ακύρωση των αγοραπωλησιών και επιστροφή όλων των περιουσιών που λεηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Συγκεκριμένα :
- Επανόρθωση των αδικιών είχε υποσχεθεί ο Πρωθυπουργός, Εμ. Τσουδερός σε ραδιοφωνική εκπομπή από το Κάιρο στην Κατοχή.
- Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με την άφιξή της στην Ελλάδα, 18/10/1944, μέσω του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου είχε υποσχεθεί επί λέξη: «…Υποστηρίζομεν κατά γενικήν αρχήν, ότι ουδείς δύναται να γίνη πλουσιώτερος μετά την 28η Οκρωβρίου 1940. Τούτο είναι εθνικό αίτημα…»
- Ο Αντιβασιλέας, Μακαριώτατος Δαμασκηνός είχε δηλώσει σε εκπροσώπους της Ομοσπονδίας Πωλησάντων τα εξής:
«…Η ακύρωσις των αγοραπωλησιών τούτων είναι έργο απονομής υψίστης δικαιοσύνης. Η μεγαλυτέρα χαρά της ζωής μου θα είναι η στιγμή της υπογραφής του σχετικού νόμου, τον οποίο θα υπογράψω με τα δυο μου χέρια…» 29
Τα χρόνια όμως κυλούσαν και οι υποσχέσεις έμεναν υποσχέσεις. Το 1946 η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πωλησάντων τα ακίνητά των επί κατοχής, συγκέντρωσε όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε και ξεκίνησε νομικό αγώνα.
28. Και τα δύο κείμενα πλήρη, βρίσκονται στο φάκελο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πωλησάντων τα ακίνητά των επί κατοχής, που βρίσκεται στο ΕΛΙΑ.
29. Για τις υποσχέσεις υπάρχουν στοιχεία Πανελλήνια Ομοσπονδία Πωλησάντων τα ακίνητά των επί κατοχής,«Υπόμνημα περί ακυρώσεως των αγοραπωλησιών ακινήτων επί κατοχής», Αθήνα, Αύγουστος, 1946, σελ. 23 ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΟς ΜΑ ΤΕΛΕΙΟς ΑΣΧΕΤΟΣ!!!!!!!!!!!!
Koυφοντινας ανελαβε την πολιτικη ευθυνη,απο εκει και περα ΑΣ ΚΟΨΕΙ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ το σεβαστο δικαστηριο να αποδειξει ποιος,που και ποτε.
