Κάθε φορά είναι μοναδική μαζί σου. Εγώ ευχαριστώ για ακόμα ένα υπέροχο ραντεβού μας!
Βασίλισσά μου, με ρωτάς τι θα κρατήσω στη μνήμη από το Τρίτο Ραντεβού μας.
Ασφαλώς τις άσπρες κάλτσες, που έκαναν θραύση·
και το πράσινο στρινγκάκι Intimissimi·
και το στιλάτο φόρεμα, που με αναστάτωσε μόλις άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκες μπροστά μου·
και τα παιχνίδια μας στο κρεβάτι, όλο γέλια και χαρά
(γιατί αν δεν έχει χαρά και γέλια το γαμήσι, τι αξία έχει;)
Ναι, όλα αυτά, μα και κάτι άλλο:
Την αποχαιρετιστήρια σκηνή.
Να την περιγράψω; —ποιος θα με πιστέψει;
Έχουμε πει το αντίο, εσύ έχεις ανοίξει την πόρτα για να βγεις,
κι εγώ σου δείχνω το καβλί μου, όρθιο και τσιτωμένο, και ρωτώ ψευτοπαραπονιάρικα:
«Σε τι κατάσταση μ' αφήνεις, βασίλισσά μου;»
Εσύ κάνεις στη στιγμή μεταβολή, και δίχως να διστάσεις σκύβεις και μου τον παίρνεις στο στόμα.
Τον ρουφάς, τον βυζαίνεις, μου χαρίζεις μ' όλη σου την τέχνη την ύστατη κάβλα.
Εγώ χαϊδεύω το χρυσό σου κεφάλι και, αντιδρώντας με σπασμούς, κάνω μπρος πίσω, σε μπουκώνω, θέλοντας να σου γαμήσω το στόμα...
Μ' αφήνεις να το κάνω.
Το θέλεις.
Πόσο σ' ευχαριστώ!
Γιατί ζούμε τελικά; Γι' αυτές τις μικρές χαρές της ζωής δεν ζούμε;
