Με αφορμή ένα άλλο, παρόμοιο νήμα, που άνοιξε, είπα να γράψω και γω ένα σκηνικό εδώ, στου κύριου popov.
Μου έχουν τύχει διάφορα τέτοια, σήμερα θα γράψω για ένα, σχετικά νορμάλ, που σίγουρα έχει συμβεί σε πάρα πολλούς παίκτες.
Πριν αρκετά χρόνια, δούλευε στην Κασσάνδρας μία κοπέλα με καλλιτεχνικό δισύλλαβο όνομα.
Ήταν πολύ εντυπωσιακή παρουσία στα πρώτα της βήματα. Είχε χαρακτηριστική, υπέροχη πίσω κίνηση και ήταν γνωστή για την ευλυγισία της.
Για πολύ κόσμο, ήταν μεγάλη ξεπέτα, λόγω του ότι το πρόγραμμά της ήταν σαν να δίνει παράσταση. Επίσης φτιαχνότανε με το να κοιτάει τον εαυτό της στους καθρέφτες.
Για μένα δεν ήταν ξεπέτα και ήταν και στανταράκι, πέρναγα πάντα καλά και δεν άφηνα πολλά περιθώρια και έτσι γλύτωνα την φόλα.
Αργότερα την βαρέθηκα, με βαρέθηκε και δεν ξαναπήγα.
Κάποια στιγμή μερικά χρόνια μετά, πήγαινα διακοπές σε νησί και ήμουν μέσα στο καράβι.
Σε ένα σαλόνι του πλοίου, μου τράβηξε την προσοχή ένα ωραίο μωρό στην απέναντι μεριά.
Την κοιτούσα για αρκετή ώρα και μου πήρε κάποια λεπτά για να την καταλάβω. Φορούσε μεγάλα γυαλιά ηλίου και είχε τα μαλλιά πιασμένα, επίσης ήταν ντυμένη σπορ, με φόρμες.
Κάποια στιγμή σηκώθηκε και την παρακολουθούσα να έρχεται προς το μέρος μου καρφώνοντάς με. Ελάχιστα πριν φτάσει, άλλαξε πορεία και πήγε στην καφετέρια του πλοίου.
Η αλήθεια είναι ότι τα είδα όλα, ταυτόχρονα, όμως, θεώρησα ότι μπορεί να μην με είχε καταλάβει και απλά η πορεία της να ήταν τυχαία.
Αργότερα, την πέτυχα στο κατάστρωμα, ήμουν μόνος μου και ήρθε και μου μίλησε.
Που χάθηκες εσύ; Μου είπε.
Η απάντησή μου ήταν ένα ασαφές πράγμα που καλά καλά δεν το θυμάμαι.
Γύρισε στην θέση της, γύρισα στην δική μου και αυτό ήτανε.
Την ξαναείδα σε μελλοντικές βόλτες, αλλά ποτέ δεν ξαναπέρασα μαζί της.