jimmmy,
Εκφράζεις μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες. Δε με βρίσκουν ΟΛΑ όσα λες αντίθετο. Θα τα πάρω αναλυτικά:
Σταύρο, ήμαρτον!!!
Πραγματικά δε βλέπεις από τι μπορεί να χρειάζεται προστασία ο κατηγορούμενος;
Το μόνο που βλέπω από το οποίο χρειάζεται προστασία (ισχύει για όλους τους κατηγορούμενους, ακόμα κι αυτούς που κατηγορούνται για τροχαία) είναι η αυτοδικία. ΙΔΙΩΣ αν ο κατηγορούμενος δεν είναι σε θέση να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντι σε αυτήν.
Και αλήθεια το να το μαθαίνει ένα χωριό για σένα ισοδυναμεί με το να γίνεσαι ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ ρόμπα ανά την υφήλιο;
Στο παράδειγμα που σου έφερα (για άλλες εποχές, άλλους χώρους και μεγέθη), το χωριό ίσον η υφήλιος. Από την άλλη μεριά, η γιγάντωση των μεγεθών έχει και το αντίστροφο αποτέλεσμα: Εννοώ: Αν κάποιος παιδεραστής 50 χρόνια πριν χάϊδευε το κοριτσάκι του γείτονα και καρφωνότανε, το μάθαινε όλο το χωριό, άντε και το γειτονικό κεφαλοχώρι. Παραπέρα δε μαθευόταν. Σήμερα με το Star, το Alter, το internet κλπ χαϊδεύει ένας Βέλγος αγοράκια, και το μαθαίνουμε εμείς εδώ. Τι εντύπωση μας κάνει? Πόσο θυμόμαστε το όνομά του? Νομίζω πολύ λίγο έως καθόλου. Η μαζικοποίηση (της ενημέρωσης) ναι, έχει επίπτωση στο ότι εκατομμύρια άνθρωποι γίνονται γνώστες της κατηγορίας, έχει όμως και την επίπτωση ότι “το είδες το ξέχασες”, πράμα που δεν υπήρχε στην παλιά κοινωνία, όπου τέτοια γεγονότα (λόγω της σπανιότητάς τους) κρατούσαν το ενδιαφέρον για μήνες ή χρόνια... Προτιμώ να τα μαθαίνω (και ας τα ξεχνάω γιατί είναι πολλά), παρά να μη τα μαθαίνω καθόλου.
Κι αν ακόμα αθωωθεί κανείς, το στίγμα δε φεύγει: "ήταν μπλεγμένος", "αθωώθηκε, αλλά, τι τα θες; Κι αυτός στο κόλπο ήταν", "κολλητός του τάδε μαστρωπού, του δείνα νονού" κλπ κλπ.
Υπάρχουν ΠΟΛΛΑ παραδείγματα (σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά ΚΑΙ στη χώρα μας), όπου οι «αθωώσεις» είναι αποτέλεσμα μηχανορραφιών, σαπίλας, συναλλαγής, και μαγειρεμάτων. Το “Η Δικαιοσύνη θα κρίνει” σωστό είναι σαν αρχή, αλλά και αυτό δεν είναι άκριτο. Αν δηλαδή η δικαιοσύνη έχει πάρει το στραβό δρόμο, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ που θα μπορεί να την κρίνει? Εγώ δε λέω ότι θα πρέπει να την κρίνει ο Τύπος (που κι αυτό ισχύει)! Μπορεί όμως να την κρίνει το κοινό, και το κοινό πρέπει να είναι πληροφορημένο!
Το στίγμα ακολουθεί κάποιον, ακόμα και χωρίς άμεση εμπλοκή σε αδικήματα: "είχε δικηγόρο το τάδε λαμόγιο, άρα, δεν μπορεί, κάτι θα έκανε", "η αδερφή του δούλευε στην εταιρεία της τάδε μούρης της νύχτας" κοκ.
Φίλε, ξέρω ΑΡΚΕΤΕΣ περιπτώσεις ποινικών αδικημάτων (και κυρίως πλημμελημάτων) για τα οποία η δίωξη έπαψε, επειδή π.χ. επήλθε παραγραφή (πενταετία). Αυτοί οι άνθρωποι δεν δικάστηκαν ποτέ. Αν λοιπόν πρόκειται για κάποιο δάσκαλο που χάϊδευε παιδάκια, κατηγορήθηκε, ΔΕΝ δικάστηκε (άρα και δεν καταδικάστηκε), δε πρέπει εσύ να ΞΕΡΕΙΣ ότι αυτός είχε κατηγορηθεί γι’ αυτό? Θέλεις να πας (ανίδεος ων) το παιδί σου στο σχολείο που υπηρετεί, επειδή η “προστασία” του σου απαγορεύει να ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙΣ τι έχει συμβεί με αυτό τον άνθρωπο? Κάπου δε μου κολλάει αυτό...
Προφανέστατα το δικαίωμα κάποιου να προστατευτεί η υπόληψή του είναι βαρύτερο από το δικαίωμα της κοινωνίας να κουτσομπολεύει. Αυτό μας έλειπε.
Όχι, δεν είναι. Η λέξη “κουτσομπολεύει” δεν έχει θέση εδώ, π.χ. εσύ μπορεί να θεωρείς “κουτσομπολιό” την πληροφόρηση για το ότι σε ένα μοναστήρι βγήκε η βρώμα ότι χαϊδεύουν παιδάκια, αλλά για το γονιό που ο διευθυντής του σχολείου ανακοινώνει ότι “το σχολείο θα πάει τριήμερη εκδρομή στο μοναστήρι” δεν είναι κουτσομπολιό, είναι πληροφόρηση και γνώση. Εκεί διαφωνούμε.
Οι μοναχοί μπορεί ποτέ να μη καταδικαστούν επειδή χαϊδεύουν παιδάκια ή χαϊδεύονται μεταξύ τους (και μεταξύ μας συμφωνώ, δεν είναι δουλειά καμίας δικαιοσύνης να ασχολείται αν δυο ενήλικοι χαϊδεύονται στο κρεβάτι τους). Αλλά στο παράδειγμα που σου φέρνω, θα ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ να το μάθεις ότι έγινε αν είσαι γονιός, κι ας μην είσαι κουτσομπόλης.
Σου θυμίζω ότι όλοι είμαστε αθώοι μέχρι να αποδειχτεί η ενοχή μας.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απλαμβάνουμε τη μεταχείριση του αθώου, έως ότου καταδικαστούμε.
Τι σόι αθώος θεωρείται αυτός, του οποίου το όνομα χωρίς αποδείξεις και χωρίς απόφαση δικαστηρίου κρεμιέται στα περίπτερα και τα ιντερνέτ;
Το όνομα του καθενός μπορεί να διασυρθεί, είτε με λόγο, είτε χωρίς λόγο. Αν αυτό γίνεται χωρίς λόγο, υπάρχει διαδικασία που έχει τη δυνατότητα να τον προστατεύσει και να τον αποζημιώσει. Θέλεις τώρα να μου πεις ότι η δικαιοσύνη δε λειτουργεί καλά, και αυτός ο φουκαράς που διασύρθηκε αδίκως ποτέ δε θα δικαιωθεί? Να το δεχτώ. Αλλά τότε θα πρέπει να δεχτείς και εσύ ότι η δικαιοσύνη δε θα λειτουργεί ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ καλά, και επομένως οι αθωωτικές αποφάσεις (τις οποίες επικαλείσαι στο συλλογισμό σου) είναι ελέγξιμες και διαβλητές.
Η “μεταχείρηση” που επικαλείσαι πρέπει να είναι όπως το θέτεις απέναντί του από τα ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΜΕΝΑ όργανα της κοινωνίας, και αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουμε (σαν κοινωνία και θεσμοί) ότι είναι δυνατό ώστε ο κατηγορούμενος να απολαμβάνει και της αγάπης και εκτίμησης του κοινού.
Σε ένα απλό παράδειγμα, αν υποψιάζεσαι ότι ο γείτονας έριξε φόλα στο σκύλο σου και τον πας στο δικαστήριο, μπορεί να αθωωθεί. Αυτό σημαίνει ότι δεν τιμωρείται, και δε σε αποζημιώνει. ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ότι εσύ, που ξέρεις ότι αυτός το έκανε (κανένας άλλος δεν ενοχλείτο από το σκύλο σου) πρέπει να τον αγαπάς, να τον εκτιμάς, και να τον σέβεσαι.
Όσο για το αν είπαν για σένα και για μένα, κράτα μικρό καλάθι, γιατί το ότι μας τη χάρισαν ως τώρα δε σημαίνει ότι δεν έχουν διασυρθεί των αδίκων άδικα άλλοι συνάνθρωποί μας.
Δεν αντιλέγω. Ξαναλέω όμως ότι προκειμένου να ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΣΤΕ ως μάζα, το τίμημα του (άτυχου ή κακόπιστου) διασυρμού κάποιου μεμονωμένου ατόμου είναι μικρό, και είναι και επανορθώσιμο. Η έλλειψη πληροφόρησης δεν είναι επανορθώσιμη, και δεν έχει "μικρό τίμημα".
Εάν έστω και ένας απ' αυτούς, των οποίων δημοσιέυονται τα ονόματα, είναι αθώος,
οι δημοσιοκάφροι που τα δημοσίευσαν, πρέπει να πάνε να κρεμαστούν.
Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, και συμφωνώ μαζί σου. Δε συζητάμε όμως αυτό τώρα, δηλαδή δε συζητάμε την κοινωνική, επαγγελματική και συναισθηματική ευαισθησία κάποιων, συζητάμε το δικαίωμα στην πληροφόρηση. Επειδή υπάρχουν και μερικοί αναίσθητοι, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να φιμώσουμε και όλους τους υπόλοιπους που κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Αλλά, εκτός του ότι αμφιβάλλω για την ικανότητά τους να θίγονται, είμαι βέβαιος ότι ακόμα κι έτσι δε θα ακυρωνόταν το στίγμα πάνω απ' τις ζωές των αθώων.
Στο ξαναλέω, δεν είναι αυτό που συζητάμε εδώ.
Και, επιτέλους, είναι εντελώς εξωφρενικό: εδώ μιλάμε ότι ενίοτε συμβαίνουν δικαστικές πλάνες
(δλδ λαθεμένες καταδίκες από δικαστήρια, ενώ έχει προηγηθεί δίκη, αποδείξεις, απολογίες),
αλλά για την άρση του απορρήτου αρκούμαστε στις ανακοινώσεις τις αστυνομίας!!!
Τώρα αυτό τι σχέση έχει με το διασυρμό από τα ΜΜΕ?
Να ξέρεις το εξής: η εγκληματικότητα θα περιοριστεί, όταν τα όργανα της πολιτείας κάνουν τη δουλειά του το καθένα.
Συμφωνώ. Ξέρεις όμως κανέναν τρόπο για να γίνει αυτό που λες πραγματικότητα?
Και για την τιμωρία των εγκλημάτων αρμόδια είναι τα δικαστήρια.
Όχι τα δημοσιογραφικά γραφεία.
Νομίζω ότι σου έχω απαντήσει. Θεωρείς τιμωρία κάτι που εγώ δεν το θεωρώ.
Γιατί η δημοσίευση ονομάτων αποτελεί τιμωρία -του πιο επώδυνου είδους- πλην όμως χωρίς καμία δίκη.
Μεσαίωνας, δηλαδή.
Διαφωνώ. Η δημοσίευση ονομάτων είναι απλή ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ σε ευρύτερο χώρο από αυτόν του πινακίου του δικαστηρίου (εκεί υπάρχουν γραμμένα όλα τα ονόματα των κατηγορουμένων), ώστε όποιος ενδιαφέρεται να μη κάνει τον κόπο να τρέχει μέχρι την Ευελπίδων να τα δει γραμμένα. Τα πινακίδια των προς εκδίκαση υποθέσεων είναι δημόσια ανακοινώσιμα όπως το όνομα και η κατηγορία, φαντάζομαι το ξέρεις αυτό, μήπως έχεις αντίρρηση ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ?
Απλώς μας έχουν συνηθίσει στη "δημοκρατία" του κιτρινισμού.
Δε βλέπω τη σχέση της δημοκρατίας με το θέμα που συζητάμε. Το ίδιο είπα και στον darkroom.
Ας μην κρυβόμαστε. Η δημοσίευση των ονομάτων ευνοεί αυτή τη σαπίλα και το πράγμα λειτουργεί ως εξής:
βγάζουμε στη σέντρα 10-20 ονόματα, ψαρώνει ο κοσμάκης ότι η αστυνομία κάνει δουλειά
(εν τω μεταξύ στο παρόν σάιτ βρίσκεις αβέρτα ποστ για παράνομα γραφεία, κρυφά σπίτια κλπ,
δλδ τα ξέρουν οι θαμώνες του bourdela και δεν τα ξέρει η ΕΛΑΣ, υποτίθεται),
ενώ την ίδια στιγμή τα χοντρά κυκλώματα δουλεύουν ανενόχλητα.
Τα έχεις μπερδεμένα στο μυαλό σου, φίλε. Αυτά που λες πιθανόν να συμβαίνουν. Η απαγόρευση της δημοσίευσης όμως δε θα βοηθήσει ΚΑΘΟΛΟΥ στην εξάρθρωση των χοντρών κυκλωμάτων....
Και στο τέλος υπονομεύεται και το έργο των δικαστηρίων, διότι ο δικαστής που θα πάει να δικάσει αυτούς τους 10-20 έχει μπροστά του 20 ήδη καταδικασθέντες από τον τύπο.
Δεν μπορεί λοιπόν εύκολα να τους αθωώσει, ακόμα κι αν υπάρχουν αθωωτικά στοιχεία,
γιατί έτσι θα εκτεθεί στη φιλολογία ότι τα παίρνει, ότι παίζουν κυκλώματα στη δικαιοσύνη, παραδικαστικά, Γιοσάκηδες κλπ κλπ
(ο οποίος, παρεμπιπτόντως ΑΘΩΩΘΗΚΕ για μια σειρά αδικημάτων,
αλλά δε νομίζω για την αθώωσή του να έγινε ο ίδιος ντόρος, όπως για την παραπομπή του σε δίκη,
όπου είχαν ακουστεί τα μύρια όσα, από δωροδοκίες μέχρι σεξουαλικές παρενοχλήσεις).
Χα-χα! Ναι πράγματι, αθωώθηκε ο Γιοσάκης! Τι θέλεις τώρα από μένα εδώ, να σχολιάσω την απόφαση της “δικαιοσύνης”? Όχι, δε θα το κάνω! Χα-χα!
Δεν είναι αστεία υπόθεση το αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Συμφωνώ. Και συ όμως πρέπει να συμφωνήσεις ότι «φόνος εκ προμελέτης ιδιαζόντως ειδεχθής με ευτελή κίνητρα» δεν είναι επίσης αστεία υπόθεση.
Είναι σοβαρός θεσμός.
Και όσο απομακρυνόμαστε από τη λειτουργία των θεσμών, όλο και κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Η φάβα φίλε έχει πολλούς λάκκους. Πρέπει να τους “οσφραινόμαστε”, για να μη πέφτουμε μέσα. Κατά τη γνώμη μου η δημοσίευση ονομάτων ανθρώπων υπό κατηγορία δεν είναι βαθύς λάκκος. Κι αν κάποιος πέσει μέσα, υπάρχει τρόπος να βγει. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η έλλειψη ικανότητας εντοπισμού των λάκκων, και κάθε μέτρο που φρενάρει τη ροή πληροφοριών είναι μια επί πλέον παρωπίδα σε αυτόν που θέλει να έχει ή να διατηρήσει αυτή την ικανότητα.
Αντιδρώ στην τοποθέτηση παρωπίδων, επομένως και στη φίμωση της ροής των πληροφοριών.