Βασικά το κύριο λάθος είναι ότι μερικοί σκέφτονται μουνοδουλίστικα αντί να πουν στα παπάρια τους. Είναι πραγματικά απλά τα πράγματα.
Κάνουμε την προσπάθειά μας σε όσες το αξίζουν. Αν δεν προχωρήσει, προχωράμε κοιτώντας την πάρτη μας, το πως αισθανόμαστε εμείς. Δεν αξίζει να κάθεσαι να παρακαλάς καμία στην τελική. Αν κάποια θέλει, καλώς. Με το ζόρι, δεν το ευχαριστιέσαι και ο ίδιος μετά.
Όταν η κάθε μουνίτσα πλησιάζει τα 28-30 και βλέπει ότι δεν πάει καλά η δουλειά, αλλάζει και το μυαλό της. Είναι η ίδια που στα 18-25 σε είχε στο φτύσιμο και νόμιζε ότι είχε πιάσει τον πάπα από τ' αρχίδια.
Στο ενδιάμεσο αν εσύ κοίταγες την προόδό σου και έχεις μια προοπτική στη ζωή, θα αντιληφθεί ότι έκανε λάθος. Αν είσαι έξυπνος, αυτή τη συγκεκριμένη πρέπει να την γράψεις και να μην ασχοληθείς καν. Αυτό ακριβώς εμένα μου έχει τύχει.
Όλες μα όλες στα 28-30 έχουν τη μαμά τους να τους λέει "κόρη μου, πρέπει να βρεις κάποιος να παντρευτείς, να νοικοκυρευτείς", έχει περάσει πλέον στο DNA αυτό το σκεπτικό. Για τη γυναίκα άμα ξεπεράσει τα 30, τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Για τον άντρα, είναι διαφορετικό. Αν κιόλας έχει αποκατασταθεί επαγγελματικά και έχει και πέντε φράγκα που λένε, μπορεί να κάνει όσα δεν έκανε στα 25 που τον έφτυναν όλες ή του το έπαιζαν δύσκολες και μα μου.
Κοιτάχτε την πάρτη σας, κάντε ό,τι νομίζετε καλύτερο για τον εαυτό σας, και όποια δεν γουστάρει, σουτ.