Μοιράζομαι μια σκέψη που έκανα σήμερα, επάνω σε κουβέντα με μια παλιά φίλη:
Όλοι στην πορεία της ζωής μας, θα γνωρίσουμε κάποιες πιο κατάλληλες και κάποιες ακατάλληλες.
Παίζει τεράστιο ρόλο το πότε θα τις γνωρίσουμε, και η σειρά επίσης.
Π.χ. αν ξεκινάς γνωρίζοντας περισσότερες 'κατάλληλες', θα σου κακοφανεί πολύ όταν σου σκάσει η πρώτη 'ακατάλληλη', σε σημείο που ίσως σου κάνει και ζημιά, μιάς και θα χέσει στο συννεφάκι σου.
Έτσι την πατάνε και πολλές γυναίκες αντίστοιχα, και καταλαβαίνουν τη μαλακία τους όταν είναι πολύ αργά πλέον.
Αν το πάμε αντίστροφα, και ξεκινάς γνωρίζοντας 'ακατάλληλες' και όσο ξανοίγεσαι διευρύνεις του κύκλους σου κλπ σου σκάνε οι πρωτες 'κατάλληλες', ίσως να μπορέσεις να εκτιμήσεις καλύτερα κάποια πράγματα.
Συνειδητοποίησα πως η ποιότητα των γυναικών που συναναστρεφόμουν μικρός (22-33), ήταν αρκετά ανώτερου επιπέδου από όσες συναναστρέφομαι τώρα (35+).
Και αυτό το βλέπω με την εξέλιξη που είχαν αυτές οι κοπέλες στις ζωές τους. Ακόμα και κάποιες παρτόλες που δεν είχαμε σε εκτίμηση, πρόκοψαν, κάποιες έγιναν καλοί σύζυγοι και υπεύθυνες μάνες, άλλες δούλεψαν τον δρόμο τους και έστρωσαν ωραία, κλπ.
Είχα τις ευκαιρίες μου και με το παραπάνω τότε, απλά δεν με ενδιέφερε η αποκατάσταση. Ήμουν μικρός και περνούσα καλά!
Αλλά με αυτά που βλέπω και έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια, όλη αυτή την παράνοια και τα σουρεάλ με έκαναν παντελώς κυνικό.
Βλέπω και πολλούς έμπειρους/ψημμένους στη ζωή ανθρώπους να έχουν ξεγράψει δια παντώς τις σχέσεις, την οικογένεια, τους γάμους, και ταυτίζομαι πια.
Δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες πλέον δεν παλεύονται, είναι παντελώς άχρηστες να προσφέρουν το οτιδήποτε, και είναι τόσο κοντόφθαλμες που μόνο να τους πουλάς παπάτζα ίσα να τις γαμήσεις είναι.
Κι αυτό με ρίσκο να μην αξίζει καν τον κόπο δηλαδή.
Περαστικά και καλά κουράγια σε όσους προσπαθούν για σχέσεις και οικογένειες.