Υπαρχει και η αλλη πλευρα. Γνωστο μου ζευγαρι γυρω στα 35, χημικος μηχανικος αυτος, μηχανολογος μηχανικος αυτη. Ωραια και καλα παιδια και οι δυο. Με δυο δουλειες ο καθενας, ξεκιναν απο τις 6 το πρωι απο το σπιτι και γυρνανε κατα τις 10 το βραδυ. Προχτες σε σχετικη συζητηση, λεει η κοπελια, "καποια στιγμη πρεπει να κοψουμε την δευτερη δουλεια, μηπως βρουμε χρονο να κανουμε και κανενα παιδι, αλλα ακομα εχουμε καποιες αναγκες να βολεψουμε". Δηλαδη απο οπου και να το πιασεις το θεμα ειναι γαματα γαματα με κεφαλαια γραμματα. Ενταξει καλη προθεση εχουν και οι δυο, λογικοι ειναι, ειχαν την ατυχια να πεσουν απο φτωχα αρχιδια και προσπαθουν να φτιαχτουν απο μονοι τους. Τωρα αυτοι οι ανθρωποι, ποτε θυα φτιαχτουν, ποτε θα κανουν παιδια και θα ολοκληρωσουν, το ονειρο της οικογενειας, ενας θεος το ξερει. Αξιζει ολος αυτος ο αγωνας? Αλλοι θα πουν ναι, αλλοι οχι. Παντως δεν μπορω να πω οτι κι αυτοι που λενε, οτι φαμε οτι πιουμε κι οτι αρπαξει ο κωλος μας, εχουν αδηκο.
