Στην Ελλάδα ποτέ δεν είχαμε πατριαρχία.
Ακόμα και πριν το δεύτερο κύμα του φεμινισμού, το όποιο πατριαρχικό σύστημα υπήρχε έκλινε αυστηρά προς την μητριαρχία.
Στη δε Αρχαία Ελλάδα όλο το σύστημα κατευθυνόταν αυστηρά από γυναίκες ιέρειες και στην Σπάρτη το σύστημα ήταν φανερά μητριαρχικό, κιόλας.
Εν έτει 1952, στο χωριό μου, ένας νέος εκείνης της εποχής είχε ερωτευθεί την γιαγιά μου και μια φορά της έδωσε ένα ερωτικό/ρομαντικό γράμμα, το οποίο η γιαγιά μου το διάβασε και χάρηκε πολύ και το έκρυψε, έτυχε όμως να το ανακαλύψει ο αδερφός της ο οποίος πήγε βρήκε τον νεο και τον έκανε μαύρο στο ξυλο. Αν αυτό ήταν η πατριαρχία τότε μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά..
Τώρα, μην ακούτε κανάλια μεγάλα red pills και mgtow του εξωτερικού, γιατί η Ελλάδα είναι άλλο εντελώς διαφορετικό ανέκδοτο.
Αν και γενικά στη δύση, όντως οι γυναίκες μετά την πτώση της πατριαρχίας (στην πραγματικότητα την απελευθέρωση των σεξουαλικών/αισθηματικών σχέσεων) έχουν εκτοπίσει τους λεγόμενους beta males και ενδιαφέρονται μόνο για αρσενικά άλφα, στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρονται ούτε για άλφα ούτε για βητα ούτε για γάμμα ούτε δέλτα ούτε κανένα γράμμα της αλφαβήτου, ούτε για τσαντς ούτε για φραγκάτους ούτε τίποτα.
Αν και ακόμα και η ψυχολογία της μέσης Ελληνίδας εμπίπτει στην γενικότερη αύξηση των ναρκισσιστικών διαταραχών της σύγχρονης γυναίκας, αυτό όμως στην περίπτωση της χώρας μας εξηγείται απόλυτα απ' το ακλόνητο διαχρονικό και υπεραιωνόβιο μητριαρχικό-γυναικοκεντρικό μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας.
Ο φεμινισμός επίσης στην σημερινή Ελλάδα είναι μόνο για ιδεολογική κατανάλωση, το ως άνω μοντέλο που αναπτύχθηκε διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι μπορεί να επιβιώσει παντού, ακόμα και στον πλέον (φαινομενικά) ανδροκεντρικό χριστιανισμό (Μεσαίωνας-Βυζάντιο κλπ... όταν οι γυναίκες στην ευρώπη ήταν με τα φίμωτρα και δεν ήξεραν να μιλούν, οι δικές μας εδώ ήταν μορφωμένες, έπαιρναν διαζύγια, συμμετείχαν σε καλλιστεία, κινούσαν τα νήματα στην αυτοκρατορία απ' τα παρασκήνια (όπως κάνει διαχρονικά η ελληνίδα γυναίκα) ενίοτε ανέβαιναν και στον θρόνο).
Ακόμα και πριν το δεύτερο κύμα του φεμινισμού, το όποιο πατριαρχικό σύστημα υπήρχε έκλινε αυστηρά προς την μητριαρχία.
Στη δε Αρχαία Ελλάδα όλο το σύστημα κατευθυνόταν αυστηρά από γυναίκες ιέρειες και στην Σπάρτη το σύστημα ήταν φανερά μητριαρχικό, κιόλας.
Εν έτει 1952, στο χωριό μου, ένας νέος εκείνης της εποχής είχε ερωτευθεί την γιαγιά μου και μια φορά της έδωσε ένα ερωτικό/ρομαντικό γράμμα, το οποίο η γιαγιά μου το διάβασε και χάρηκε πολύ και το έκρυψε, έτυχε όμως να το ανακαλύψει ο αδερφός της ο οποίος πήγε βρήκε τον νεο και τον έκανε μαύρο στο ξυλο. Αν αυτό ήταν η πατριαρχία τότε μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά..
Τώρα, μην ακούτε κανάλια μεγάλα red pills και mgtow του εξωτερικού, γιατί η Ελλάδα είναι άλλο εντελώς διαφορετικό ανέκδοτο.
Αν και γενικά στη δύση, όντως οι γυναίκες μετά την πτώση της πατριαρχίας (στην πραγματικότητα την απελευθέρωση των σεξουαλικών/αισθηματικών σχέσεων) έχουν εκτοπίσει τους λεγόμενους beta males και ενδιαφέρονται μόνο για αρσενικά άλφα, στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρονται ούτε για άλφα ούτε για βητα ούτε για γάμμα ούτε δέλτα ούτε κανένα γράμμα της αλφαβήτου, ούτε για τσαντς ούτε για φραγκάτους ούτε τίποτα.
Αν και ακόμα και η ψυχολογία της μέσης Ελληνίδας εμπίπτει στην γενικότερη αύξηση των ναρκισσιστικών διαταραχών της σύγχρονης γυναίκας, αυτό όμως στην περίπτωση της χώρας μας εξηγείται απόλυτα απ' το ακλόνητο διαχρονικό και υπεραιωνόβιο μητριαρχικό-γυναικοκεντρικό μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας.
Ο φεμινισμός επίσης στην σημερινή Ελλάδα είναι μόνο για ιδεολογική κατανάλωση, το ως άνω μοντέλο που αναπτύχθηκε διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι μπορεί να επιβιώσει παντού, ακόμα και στον πλέον (φαινομενικά) ανδροκεντρικό χριστιανισμό (Μεσαίωνας-Βυζάντιο κλπ... όταν οι γυναίκες στην ευρώπη ήταν με τα φίμωτρα και δεν ήξεραν να μιλούν, οι δικές μας εδώ ήταν μορφωμένες, έπαιρναν διαζύγια, συμμετείχαν σε καλλιστεία, κινούσαν τα νήματα στην αυτοκρατορία απ' τα παρασκήνια (όπως κάνει διαχρονικά η ελληνίδα γυναίκα) ενίοτε ανέβαιναν και στον θρόνο).