Η Αμερικάνα 40ρα τελικά, παρά τα απλά ρούχα που φόραγε,
είχε στυλάκι αριστοκράτισσας.
Μπόρεσα να πιάσω κουβέντα μαζί της, διότι αφενός
την μπέρδεψα με το νερό, μπορεί να νόμιζε ότι έχω
σχέση με το μαγαζί, και αφετέρου της μιλούσα με στυλ
που μιλάνε στις εταιρείες στις καλές πελάτισσες, δλδ
με σεβασμό, χαμόγελο επαγγελματικό πωλητή κτλ.
Με τίποτα δεν της μίλαγα με στυλ greek kamaki.
Της είπα να της κάνω το τραπέζι, με την έννοια
να τη " βοηθήσω να γευτεί καλό ελληνικό φαγητό ",
αλλά μόλις κατάλαβα ότι είναι ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΑ ,
την κοπάνησα, διότι δεν είχα όρεξη να την πληρώσω
ακριβά.
Θα πλήρωνα πολλά λεφτά για το γεύμα, διότι οι πλούσιες
θέλουν καλό εστιατόριο, και μπορεί να μη γινόταν τίποτα.
Η μοναδική ελπίδα ήταν , να ήταν ψιλο-πατσαβούρα η φίλη της
και με τη γνωριμία, να με πήγαινε καμιά βόλτα με το γιωτ !
Όμορφη + πλούσια, είναι δύσκολη περίπτωση.