Υπάρχει χαώδης διαφορά στον τρόπο ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των Ελλήνων αντρών και γυναικών,και των αντίστοιχων Βορειοαμερικανών και Δυτικοευρωπαίων.Η κουλτούρα αυτών των κοινωνιών επιβάλλει την ανεξαρτητοποίηση όταν ο νέος και η νέα φύγουν από το σπίτι για σπουδές και εργασία,που αυτά πάνε "πακέτο" σχεδόν πάντα,και το κράτος με προγράμματα σπουδών που δανειοδοτούν τους νέους επικουρεί προς αυτήν την κατεύθυνση.Οι δεσμοί δε με τους γονείς παραμένουν χαλαροί, σε αντίθεση με την εδώ πραγματικότητα όπου οι γονείς μέχρι και τα βαθιά γεράματα τρέχουν πίσω από τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους για να μην τους λείψει τίποτα...
Για να υποστηρίξω τα παραπάνω,θα αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα,όπως και ενός παιδικού μου φίλου.Αν κάποιος μπει στο δωμάτιό μου στο πατρικό μου σπίτι κάπου στην επαρχία, θα το βρει σχεδόν ίδιο και απαράλλακτο όπως το άφησα φεύγοντας για σπουδές στην Αθήνα.Το αντίστοιχο δωμάτιο ενός Ευρωπαίου έχει γίνει playroom!
Όταν ο παιδικός μου φίλος πήγε στον Καναδά για σπουδές,τον ρωτούσαν οι συμφοιτητές του πού δουλεύει, κι αυτός τους κοιτούσε με απορία έχοντας ως εικόνα και συνείδηση τη φοιτητική ζωή στην Ελλάδα,που ήταν συνηθισμένος να βλέπει και να ονειρεύεται! Φυσικά μετά από έναν χρόνο, θέλοντας και μη,με τα τεράστια έξοδα των σπουδών και των καθημερινών αναγκών να τρέχουν, μπήκε κι αυτός στο χορό και χόρεψε...
