Δεν έχω κάνει catch up, αλλά ο Μπόλντεμορτ μιλάει σωστά. Αν ξέρεις να χορεύεις λίγο και είσαι θαρραλέος μπορεί να τσιμπήσεις τηλέφωνο. Οι γυναίκες πάνε σε αυτά τα μαγαζιά για να χορέψουν. Και όταν λέμε να χορέψουν εννοούμε με κινήσεις ερωτικές, βλέμματα πονηρά και τα τοιαύτα. Τότε θεωρούν ότι πέρασαν καλά. Ε, αν δεν ντραπείς και βγάλεις και εσύ στο χορό άνεση και ερωτισμό, μπορείς άνετα μετά να της ζητήσεις τηλέφωνο.
Έτσι υποθέτω τουλάχιστον, δεν το έχω κάνει ποτέ. Ακόμα και στα εφηβικά πάρτυ ντρεπόμουν να χορέψω. Ποιά εφηβικά πάρτυ ακόμα και τώρα ντρέπομαι. Κάποιους γνωστούς, άντρες και γυναίκες, που απέκτησα στη ζωή μου, δε μπόρεσα να τους κάνω φίλους. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και δεν τους ανοίγομαι, παρότι αυτοί κάνουν το πρώτο βήμα.
Ειδικά με τις γυναίκες. Πλέκω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου ότι εξαιτίας κάποιας γκάφας μου έχουν αποκτήσει πολύ άσχημη άποψη για μένα και με αποφεύγουν. Όταν όμως ξανασυναντιόμαστε διαπιστώνω ότι μου μιλάνε χαλαρά και ότι όλα όσα είχα πιστέψει ήταν στη φαντασία μου. Ίσως λίγο πιο απόμακρους/ες τους βλέπω κάθε φορά. Λογικό αφού μου μιλάνε και απαντάω συγκρατημένα, συχνά μονολεκτικά "ναι... χμ... χμ... μάλιστα...". Μετά οικτίρω τον εαυτό μου που δε μπορώ να δείξω τον πραγματικό μου χαρακτήρα. Αν συναντήσω κάποιον που συμπαθώ στο δρόμο, αλλάζω κατεύθυνση γιατί ντρέπομαι για τον εαυτό μου.
Αναρωτιέμαι τελευταία αν ο εαυτός που πιστεύω ότι κρύβω μέσα μου υπήρξε ποτέ. Ή αν αυτό που βλέπουν οι άλλοι είναι αυτό που πραγματικά είμαι.