Τα τελευταία χρόνια έχουμε καθιερώσει με έναν φίλο την καταδρομική Μυκόνου. 2-3 μέρες άδεια από τη δουλειά, επιβίβαση στο φουσκωτό και απόβαση στο νησί με συγκεκριμένο ΑΝΣΚ: γκόμενες.
Το γιατί στη Μύκονο δεν έχει τόση σημασία, απλώς έτυχε να μας κάτσουν κάποια καλά σκηνικά και το καθιερώσαμε εδώ και κάποια χρόνια, τουλάχιστον δις ετησίως.
Και φέτος πάλι εκεί.
Αφού σενιαριστήκαμε μέσα στη βάρκα (το σπίτι μας), δέσαμε στον ντόκο και βγήκαμε στη χώρα για έναν περίπατο πριν καταλήξουμε στο πρώτο μαγαζί της βραδιάς.
Κόσμος αρκετός και δίπλα μας ενδιαφέρουσα τριάδα με ποτό ανά χείρας. Tα βλέμματα παίζουν και δεν αργούμε να πιάσουμε κουβέντα. Οι κοπέλες ευγενέστατες και φιλικές, χωρίς κάτι το απροκάλυπτα ξεκωλέ στο ύφος και τη συμπεριφορά τους. Στο 10λεπτο πιάνουμε τις δύο για χορό, με την τρίτη σε ρόλο μπαλαντέρ, στο εικοσάλεπτο γίνεται η φάση. Τα ποτά πηγαινοέρχονται και έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση πριν πιάσουν δουλειά τα τρυπάνια. Πριν τα ξημερώματα καταλήγουμε σε ζεύγη στη βάρκα, λύνουμε και δένουμε αρόδου έξω από το λιμάνι –την τρίτη της παρέας την είχαν βολέψει κάποιοι άλλοι θαμώνες. Η επιχείρηση ολοκληρώνεται με επιτυχία.
Ξημερώματα απολαμβάνουμε παρέα την ανατολή του ήλιου με τις Αυστριακές γαλήνιες και αποκαμωμένες στην αγκαλιά μας.
Δεν κουράστηκαν δε, μέχρι να φύγουμε, να μας λένε πόσο ωραία πέρασαν συνολικά και να ξαναβρεθούμε.
Ούτε εγώ θα κουραστώ να λέω σε φίλους, μετά από κάμποσες τέτοιες καταδρομικές, «μακριά από Ελληνίδες». Οι στατιστικές μιλάνε ξεκάθαρα. Φέτος Αυστριακές, πέρσι Αμερικανίδες, πρόπερσι Αυστραλές και πάει λέγοντας. Κάπου στο ενδιάμεσο, και μερικές ψωνισμένες ελληνίδες, πάντα στο ίδιο μοτίβο, με το ζόρι να μιλήσουν, λες και σου κάνουν και χάρη, με τα ίδια ξυνισμένα μούτρα, πάντα εγκλωβισμένες στην ίδια υπαρξιακή αντίφαση μεταξύ φαίνεσθαι και επιθυμίας. Με βάση τον αξιακό τους κώδικα, οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή ερμηνεύεται ως αδυναμία. Το τραγικό είναι ότι όλα πάνω τους, από την κορφή μέχρι τα νύχια, μαρτυρούν ότι όχι απλώς ψάχνονται, αλλά ότι ψοφάνε για άντρα και φλερτ, απλές ανθρώπινες επιθυμίες.
Φταίνε οι μανάδες τους που τους έχουν πει ότι είναι οι καλύτερες και να μην μιλάνε στον “οποιονδήποτε”; Η τηλεόραση που τους έχει σαπίσει το μυαλό; Οι καληνυχτάκηδες που τρέχουν από πίσω τους και τις παρακαλάνε; Όλα αυτά μαζί; Στο π**τσο μας, όσο θα υπάρχουν σε αφθονία θερμές αγκαλιές από τα πιο ψυχρά, βόρεια κλίματα. Ραντεβού στο νησί.
[URL unfurl="true"]http://okokoras.gr/2011/08/30/%ce%bd%ce%b1-%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%ac-%ce%bf%ce%b9-%ce%b2%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%b9%ce%bf%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%ce%af%ce%b5%cf%82/[/url]
Το γιατί στη Μύκονο δεν έχει τόση σημασία, απλώς έτυχε να μας κάτσουν κάποια καλά σκηνικά και το καθιερώσαμε εδώ και κάποια χρόνια, τουλάχιστον δις ετησίως.
Και φέτος πάλι εκεί.
Αφού σενιαριστήκαμε μέσα στη βάρκα (το σπίτι μας), δέσαμε στον ντόκο και βγήκαμε στη χώρα για έναν περίπατο πριν καταλήξουμε στο πρώτο μαγαζί της βραδιάς.
Κόσμος αρκετός και δίπλα μας ενδιαφέρουσα τριάδα με ποτό ανά χείρας. Tα βλέμματα παίζουν και δεν αργούμε να πιάσουμε κουβέντα. Οι κοπέλες ευγενέστατες και φιλικές, χωρίς κάτι το απροκάλυπτα ξεκωλέ στο ύφος και τη συμπεριφορά τους. Στο 10λεπτο πιάνουμε τις δύο για χορό, με την τρίτη σε ρόλο μπαλαντέρ, στο εικοσάλεπτο γίνεται η φάση. Τα ποτά πηγαινοέρχονται και έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση πριν πιάσουν δουλειά τα τρυπάνια. Πριν τα ξημερώματα καταλήγουμε σε ζεύγη στη βάρκα, λύνουμε και δένουμε αρόδου έξω από το λιμάνι –την τρίτη της παρέας την είχαν βολέψει κάποιοι άλλοι θαμώνες. Η επιχείρηση ολοκληρώνεται με επιτυχία.
Ξημερώματα απολαμβάνουμε παρέα την ανατολή του ήλιου με τις Αυστριακές γαλήνιες και αποκαμωμένες στην αγκαλιά μας.
Δεν κουράστηκαν δε, μέχρι να φύγουμε, να μας λένε πόσο ωραία πέρασαν συνολικά και να ξαναβρεθούμε.
Ούτε εγώ θα κουραστώ να λέω σε φίλους, μετά από κάμποσες τέτοιες καταδρομικές, «μακριά από Ελληνίδες». Οι στατιστικές μιλάνε ξεκάθαρα. Φέτος Αυστριακές, πέρσι Αμερικανίδες, πρόπερσι Αυστραλές και πάει λέγοντας. Κάπου στο ενδιάμεσο, και μερικές ψωνισμένες ελληνίδες, πάντα στο ίδιο μοτίβο, με το ζόρι να μιλήσουν, λες και σου κάνουν και χάρη, με τα ίδια ξυνισμένα μούτρα, πάντα εγκλωβισμένες στην ίδια υπαρξιακή αντίφαση μεταξύ φαίνεσθαι και επιθυμίας. Με βάση τον αξιακό τους κώδικα, οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή ερμηνεύεται ως αδυναμία. Το τραγικό είναι ότι όλα πάνω τους, από την κορφή μέχρι τα νύχια, μαρτυρούν ότι όχι απλώς ψάχνονται, αλλά ότι ψοφάνε για άντρα και φλερτ, απλές ανθρώπινες επιθυμίες.
Φταίνε οι μανάδες τους που τους έχουν πει ότι είναι οι καλύτερες και να μην μιλάνε στον “οποιονδήποτε”; Η τηλεόραση που τους έχει σαπίσει το μυαλό; Οι καληνυχτάκηδες που τρέχουν από πίσω τους και τις παρακαλάνε; Όλα αυτά μαζί; Στο π**τσο μας, όσο θα υπάρχουν σε αφθονία θερμές αγκαλιές από τα πιο ψυχρά, βόρεια κλίματα. Ραντεβού στο νησί.
[URL unfurl="true"]http://okokoras.gr/2011/08/30/%ce%bd%ce%b1-%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%ac-%ce%bf%ce%b9-%ce%b2%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%b9%ce%bf%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%ce%af%ce%b5%cf%82/[/url]
πολλοι το καναν και πολλοι περισσοτεροι θα το κανουν 
θα παρουν ενα ανασφαλες μπαζο και παλιομουνο γιατι αλλιως το οικογενεικο περιβαλλον θα τους κραζει "εισαι γεροντοπαλλικαρο, αχρηστος" και αλλες μ@@@κιες
