Στην Κύπρο ζει εν μέρει ακόμη η Ελλάδα του ’50.
Όχι υποχρεωτικά η θετική πλευρά εκείνης της Ελλάδας,
με τη δημιουργικότητα, την αγωνιστικότητα και το φιλότιμό της,
αλλά σε κάθε περίπτωση η πριν_τα_ρύζια (του Έβρου) Ελλάδα του υπερσυντηρητισμού,
της απέλπιδας σεξουαλικής στέρησης και του νοικοκυρίστικου μοντέλου ζωής.
Η μέση Κυπρία είναι μια βλαχοβικτωριανή Παρθενόπη με ταρταρωδώς πουριτανικές αντιλήψεις περί σεξ
και μαύρα μεσάνυχτα περί ζωής.
Γάμοι στα 20, σχέσεις με προοπτική γάμου από ακόμα πιο νωρίς, αντιλήψεις περί "αποκατάστασης" της γυναίκας που έχει "εκτεθεί" και άλλα τέτοια ωραία.
Εν τω μεταξύ, έχουν φροντίσει να πλαισιώσουν αυτή την πανδαισία σεξουαλικής απελευθέρωσης
με μια ακόμη πιο μακρυά νυχτωμένη άποψη ζωής, που βασίζεται στο βλαχοαμερικάνικο όνειρο,
τον νεοπλουτισμό, την κατανάλωση κλπ.
Συντηρητικά στοιχεία -πλην του έγκαιρου γάμου- συναντά κανείς και στην Ελλάδα των τελευταίων 25 ετών όλο και πιο συχνά και πλέον αποτελούν τον κανόνα στη σεξουαλική συμπεριφορά των ελλήνων.
Με τη διαφορά ότι, εάν οι ελληνίδες ανασυντηρητικοποιήθηκαν και λογιστικοποίησαν τη ζωή και τον έρωτα,
οι κύπριες δεν πέρασαν ποτέ τη φάση της σχετικής απελευθέρωσης- παρέμειναν εξαρχής πουριτανές και καταναλώτριες.
Ο λόγος είναι ότι η Κύπρος δεν παρακολούθησε από τόσο κοντά τις εξελίξεις σε διεθνές και κυρίως ευρωπαϊκό επίπεδο,
όσο η Ελλάδα και έχασε το τρένο της απελευθέρωσης, πνέυματος των δεκαετιών του 60 και του 70 κλπ.
Το ότι στην Κύπρο κάποια άλλα τρένα, intercity κλπ, μπαίνουν από πίσω, δεν μπορώ να την επιβεβαιώσω,
αλλά, εάν ισχύει, είναι πιθανόν να αποτελεί συνέπεια της ενοχοποίησης του σεξ και της υποχρεωτικής παρθενίας,
οπότε σιγά σιγά εξελίχθηκε σε παράδοση το πρωκτικό σεξ,
στο οποίο οδηγήθηκαν οι κύπριοι/-ες, για να ανακουφίζουν κάπως τις ορμές τους χωρίς άλωση του μουνόκαστρου,
με τα καταστροφικά αποτελέσματα της απώλειας της παρθενιάς.
