Αν αποκτήσουμε αποικίες στον Ν.Πολο θα το σκεφτώ.
Εδώ πέρα η Βουλγαρία δεν έχει ιδιωτικοποιήσει( αν δεν κάνω λάθος...) το Κοζλοντουι και είναι μια διαρκής πηγή κινδύνου από πάνω μας.Φανταζεσαι να γίνει κάνα "μπαμ" σε τέτοια εγκατάσταση στην επικράτεια μας;
Δεν είναι προσωπική επίθεση, απλά μια μορφή ένεσης κοινής λογικής, μην το πάρεις στραβά...
Κατ'αρχάς, να ξεμπερδέψουμε ένα πράγμα. Άλλο η ατομική/πυρηνική βόμβα και άλλο ο αντιδραστήρας.
Το πρώτο, δημιουργέι μια εξωθερμική αντίδραση (αλυσιδωτή αντίδραση) που, σε κλάσματα δευτερολέπτου, έχει εξαπολύσει αστρονομικά ποσά ενέργειας, με τόσο βίαιο και γρήγορο ρυθμό, που το αποτέλεσμα είναι, κυριολεκτικά, εκρηκτικό. Αυτή είναι και η βασική οπλική δυναμική μιας τέτοιας βόμβας. Το fallout, η εξάπλωση ραδιενεργών σωματιδίων, είναι το μπόνους, ας πούμε. Αυτό, λίγο πολύ, είναι γνωστό. Τεράστια κύματα θερμικής και κινητικής ενέργειας, εξαϋλώνουν οτιδήποτε στην ακτίνα δράσης τους. Και μετά... ραδιενέργεια... για πόσο, όμως, και σε τί έκταση;
Εδώ η πραγματικότητα είναι κάπως πεζή και καθόλου εντυπωσιακή, όπως μας την παρουσιάζει, εδώ και δεκαετίες το Χόλυγουντ.
Ο κύκλος ημιζωής ενός στοιχείου έχει άμεσα να κάνει με το πόσο ραδιενεργό είναι το στοιχείο. Ημιζωή, ή κύκλος ημιζωής, είναι ο χρόνος που απαιτείται ώστε ένα στοιχείο να χάσει τη μισή του μάζα. Kατά μέσο όρο, πέντε χρόνια. Αυτο σημαίνει, οτι αν ένα κιλό ουράνιο μείνει εκτεθειμένο σε μη ελεγχόμενο περιβάλλον, σε πέντε χρόνια θα είναι το μισό. Αντίστοιχα, η ραδιενεργές του ιδιότητες, θα είναι επίσης στο 50% των αρχικών τους τιμών... Σε σωματίδια όμως, τα πέντε χρόνια μειώνονται δραματικά, με αποτέλεσμα, σε σημεία πηρυνικών εκρήξεων, τα επίπεδα ραδιενέργειας να πέφτουν, και σύντομα μάλιστα. Παράδειγμα, οι δύο κατοικημένες περιοχές που χτυπήθηκαν απο ατομκές βόμβες, και επανήλθαν σε καθεστώς μεγαλουπόλεων σε λίγα χρόνια, με τα ποσοστά επιπτώσεων απο ραδιενέργεια στον πληθυσμό να μειώνονται κάθε χρόνο.
Αυτά όλα για τις ατομικές βόμβες.
Οι αντιδραστήρες απο την άλλη, σχεδόν ποτέ δεν κάνουν "μπάμ". Ακόμα και στο Τσερνόμπιλ, η έκρηξη δεν ήταν ατομική. Ήταν ένας συνδυασμός ανθρωπίνων λαθών, κακής συντήρησης, και τεχνικών σφαλμάτων, που οδήγησε σε μαζική διαρροή ραδιενέργειας απο τον πυρήνα. Η ακτίνα αποκλεισμού, ακόμα και σήμερα είναι 3 χιλιόμετρα σε ακτίνα γύρω απο τον αντιδραστήρα, με τα ποσοστά σωματιδίων και, κατ' επέκτασιν, ραδιενέργειας, να μειώνονται όσο αυξάνει η απόσταση απο το επίκεντρο. Αν και σχεδόν όλη η Ευρώπη δέχτηκε αερομεταφερόμενα σωματίδια, τα ποσοστά ραδιενέργειας ποτέ δεν έφτασαν σε πραγματικά επικίνδυνα επίπεδα, και έπεσαν άμεσα, μέσα σε μερικές εβδομάδες απο το ατύχημα.
Η αναλογία θανάτων και επιπτώσεων απο τους ανα τον κόσμο πυρηνικούς αντιδραστήρες, συγκρινόμενη με, ας πούμε τα τροχαία, είναι τρομαχτική...
Οι θάνατοι, άμεσοι και μακροπρόθεσμοι, εξαιτίας του Τσερνόμπιλ, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, έφτασαν τους 4 χιλιάδες. Τραγικός αριθμός... μόνο, που, στην Ελλάδα μόνο, σκοτώθηκαν 20 χιλιάδες άνθρωποι, σε ένα χρόνο σε τροχαία.
Είναι σαν να μην μπαίνουμε σε αεροπλάνο, γιατί έπεσε ένα στους Δίδυμους πύργους, ενώ πετάνε καμιά εκατοστή ανα ώρα, μεταφέροντας, με ασφάλεια, χιλιάδες ανθρώπους ανα τον πλανήτη.
