Αυτό είναι το θέμα: για τους ίδιους, εννοώ τους ενηλίκους, μπορούν να ζούνε όπως θέλουν και με όποιον τρόπο γουστάρουν. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ένα δημοκρατικό καθεστώς που σέβεται τα ατομικά δικαιώματα: μπορώ να πάω να ζήσω σε ένα κορφοβούνι ως ερημίτης.Έχουν δικαίωμα να μην τα στείλουν σχολείο; Να μη μπορούν να κοινωνικοποιηθούν, να μη μπορούν να πάρουν γνώσεις οι οποίες θα τα βοηθήσουν στη ζωή τους; Να μάθουν ένα επάγγελμα ή μία τέχνη, να πάρουν ένα χαρτί για να βιοποριστούν;
Τύπε, γονείς είναι, δεν είναι Θεοί που έχουν δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω στα παιδιά, μην τα μπερδεύουμε...
Όσον αφορά στα παιδιά, πιθανότατα συντρέχει θέμα αφαίρεσης της γονικής μέριμνας, κάτι που μπορεί να γίνει και με εισαγγελική παρέμβαση. Το αν γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό είναι μία άλλη ιστορία.