Χτεσινή ιστορία, σουρεαλιστική και με άμεσες αναφορές στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο (βλέπε "ο κήπος είναι ανθηρός" και "καλώς τα τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα").
Συνέβη σε πρωτοκλασάτο μαγαζί της αμαρτωλής λεωφόρου. Καθώς ετοιμαζόμουν προς αναχώρηση, καταφθάνει στο τραπέζι μου στρίπερ κατόπιν εμφανούς εντολής του μαιτρ ότι παραείχε κάτσει και πρέπει να αρχίσει ξανά τις γύρες. Όμως μάλλον οι γλώσσες επικοινωνίας της κορασίδας δεν είναι ιδιαιτέρως πολλές και έτσι μάλλον είχε καταφύγει σε ταχύρυθμα μαθήματα στοιχειωδών στριποαγγλικών προς προσέλκυση ενδιαφέροντος πελατών.
"Go prive tsimp...ki ga...si?" ήταν λοιπόν η πρώτη της φράση (κάτι σαν καλησπέρα που λέμε...) Γυρνάω λίγο ξαφνιασμένος καθώς ούτε καν την είχα δει να έρχεται και την βλέπω να δυσανασχετεί εμφανώς με τον εαυτό της - προφανώς από τη βιασύνη της είχε ξεχάσει να πει σωστά όλο το ποιηματάκι που της είχαν μάθει. Έτσι, και χωρίς να περιμένει απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση, συνεχίζει ακάθεκτη:
"Your name?" (Μονολεκτική απάντηση εκ μέρους μου). Σε ρυθμό πολυβόλου η δεύτερη ερώτηση "Your job?" (νέα μονολεκτική απάντηση την οποία εμφανώς δεν κατάλαβε). Και ικανοποιημένη πλέον με τη συνομιλία, συνεχίζει γεμάτη αυτοπεποίθηση: "Go prive tsimp...ki ga...si?".