Μια φορά κι έναν καιρό , που λές , ήταν ένας τύπος που τον έλεγαν Αρίστιππο. Από τους επιφανέστερους και εξυπνότερους μαθητές του Σωκράτη , ιδρυτής της περιώνυμης "Ηδονιστικής Σχολής". Ο τύπος αυτός ,βλέποντας το άδοξο τέλος του Σωκράτη , συνειδητοποίησε νωρίς την ματαιότητα των εξιδανικεύσεων και της ιδεολογίας , μετέτρεψε την φιλοσοφία σε μπιζνα πολυτελείας και διδάσκοντας την αξία των αισθησιακών ηδονών στην αριστοκρατική τάξη πέρασε όλη τη ζωή του μέσα στην απόλυτη χλιδή , γαμώντας τα καλύτερα μουνιά της εποχής του.
Ένα απο τα μουνιά αυτά ήταν η περίφημη Λαϊδα , η πιο διάσημη πουτάνα του αρχαίου - και όχι μόνο- κόσμου , την οποία είχε ερωμένη.
Κάποτε λοιπόν , ήταν καλεσμένος σε ένα ακόμα χλιδάτο συμπόσιο κι εκεί που τρωγόπινε , κάποιος από τους αγαπούληδες πυρφόρους της κλασσικής εποχής (πάντα υπήρχαν τέτοιοι) τον ρώτησε :
"Αρίστιππε , πώς μπορείς να έχεις γκόμενα την Λαϊδα ; Αυτή δεν σ'αγαπάει , μόνο τα χρήματα την νοιάζουν και γαμιέται με τον ένα και με τον άλλο"
Και ο Αρίστιππος , δείχνοντας το τραπέζι με τα φαγητά , απάντησε :
"Ούτε τα ψάρια και το κρασί μου μ'αγαπούν , εγώ όμως τα απολαμβάνω".
ΥΓ Σταμάτα να διαβάζεις Κοσμοπόλιταν , γάμα σαν να μην υπάρχει αύριο το ωραίο μουνί ,εφόσον σου κάτσει και όταν βαρεθείς τους κρεμπιέδες στείλτη απο κει που ρθε χωρίς εξηγήσεις και κλαψομουνίσματα και βρες άλλη. Οι γυναίκες δεν είναι ιδιοκτησία μας ούτε το μουνί είναι το υπέρτατο αγαθό. Είναι απλώς ένας τρόπος για να περνάμε καλά. Αναλώσιμες και αντικαταστίσιμες. MAN UP!
