Μέσες άκρες όλοι τα ξέρουμε. Παίζει βασικό ρόλο το πώς δουλεύει κανείς. Προσωπικά πούμε έχω υιοθετήσει συγκεκριμένο στυλ δουλειάς. Δεν με ενδιαφέρει απολύτως τίποτα μεταξύ του προσωπικου, στις περισσότερες δουλειές πάω δηλαδή και ειλικρινά νιώθω ότι παίρνουν κι αξία που απλά ανασαίνουν ότι εκπνέω
δεν θέλω φίλους από δουλειά και με νοιάζει πότε θα σχολάσω να φύγω κάνοντας την δουλειά μου. Επίσης θέλω να τα βρίσκω όλα ακριβώς όπως τα αφήνω. Δεν υπάρχει λάθος σχεδόν ποτέ και η δουλειά βγαίνει πάντα διότι βάζω προτεραιότητες. Αυτό σημαίνει επαγγελματίας. Στην Ελλάδα δεν αρέσει αυτό.
Έχεις κάτι τενεκέδες και σκυλοπούτανα που όλη μέρα κοιτούν να λένε η να ακούν μεταφέροντας τα πάντα όπως θέλουν από ζηλοφθονία και ανασφάλεια λες και παίρνουμε 50.000 ευρώ το μήνα και δεν θα ξαναβρουμε τέτοια δουλειά.
Οι γυναίκες είναι χειρότερες. Όλη μέρα κουτσομπολιό, αραλικι και κοιτούν να φορτώσουν όποιον βρουν. Από βύσματα άλλο τίποτα. Έχει γίνει ο ιδιωτικός τομέας γκέτο καριοληδων και γνωριμιών. Αν έχετε παρατηρήσει, το 60% των εργαζομένων ανδρών και γυναικών, είναι τελείως μαλάκες, ανεκπαιδευτοι, άχρηστοι, απαίδευτοι, αμόρφωτοι και κοιτούν πως θα σε φάνε ενώ σου κάνουν το καλό παιδί. Έρχεται κάποια στιγμή και λες, ρε μαλάκες θα βρω άλλη δουλειά αλλά θα σας κάνω να με βλέπετε και να χεζεστε πάνω σας.