Καλησπερα μύστες! Λοιπον εχουμε και λεμε, εχουμε ενα φιλο στη παρεα αυτοδημιουργητος ,ετών γυρω στα 30 με
πολλη μεγαλη οικονομικη ανεση (που δημιούργησε τα τελευταια 2 χρονια μονος του) ο οποιος λογο απειριας ,περιττών κιλών και εμφανισης κατω του μετρίου ποτε δεν μπορουσε να ριξει γκομενα χωρις τα φραγκα και ως γνωστών οτι ελκύεις σου ερχεται στη ζωη αυτη με αποτελεσμα να μην εχει αυτοπεποιθηση καθολου και παντα μετα απο 1-2 μηνες αφαίμαξης απο αρπακτικά να τις παιρνει είδηση και να τις διώχνει κακην κακως απογοητευμένος. Εχει 1 μηνα που λετε που γνωρισε μια βουλγαρα 36 χρονων η οποια τον εχει ξεμυαλίσει τελειως . Την συγκεκριμενη την εχω γνωρισει πριν 4 χρονια στη χαλκιδικη με μια βυζιτα φιλη της και του ειπα οτι κατι βρωμαει γιατι δηλωνει τηλεφωνήτρια σε εταιρια ενω δεν δουλευει ποτε αλλα αυτος ερωτευτηκε. Οπου παει την παιρνει μαζι του, καθε σκ στα γουστα συνεχεια σε σημειο να του ζηταει γαμο και αυτος να το σκεφτεται και να μας δηλωνει οτι ειναι ψυχουλα και δεν την νοιαζουν τα λεφτα αλλα μονο αυτος . Πειτε μου καμια συμβουλη γιατι εχουμε τρελαθει στη παρεα και δεν ξερουμε τι να κανουμε.
Καλησπέρα, Bilzerian! Από αυτά που γράφεις για τον φίλο σου, καταλαβαίνω (όσο γίνεται) ότι είναι συναισθηματικά ανώριμος. Δεν το αναφέρω σαν κατηγορία, αλλά ως διαπίστωση (όσο γίνεται) λόγω του ιστορικού που αναφέρεις. Πιθανολογώ ότι έχει μπερδέψει τον έρωτα με την καύλα/καψούρα και ουσιαστικά όποια του αρέσει από εμφάνιση και του κάτσει, θα την ερωτευτεί.
Πιστεύω ότι δεν έχει πολύ νόημα να προσπαθήσεις εσύ να τον ξεκολλήσεις από εκείνη τη γυναίκα ή όποια άλλη γυναίκα για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, δεν είναι δουλειά σου σα φίλος να το κάνεις αυτό, όσο και αν έτσι όπως τα περιγράφεις, έχεις τα δίκια σου να θες να το κάνεις. Είναι φίλος σου, τον νοιάζεσαι και εύχεσαι να μπορούσε να δει την κατάσταση όπως τη βλέπεις εσύ, ώστε να μη φάει πάλι τα μούτρα του. Δυστυχώς, πιστεύω έχουμε όλοι μας βρεθεί σε κατάσταση να θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον δικό μας ενώ εκείνος δε θέλει να βοηθηθεί. Σε αυτήν την περίπτωση, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υποστήριξη στις επιλογές του. Ακόμα και τις σκατά επιλογές που θα τον ζημιώσουν; Δυστυχώς ναι. Εκτός και αν δε μπορείς να το υποστηρίξεις, οπότε διαχωρίζεις τη θέση σου για το θέμα. Τι εννοώ όταν λέω υποστήριξη; Σίγουρα όχι να του λες σε όλα ναι ή να μην εκφέρεις άποψη αν σε ρωτάει. Η υποστήριξη συνίσταται κυρίως στην παρουσία μας στη ζωή του άλλου, εκεί όπου μας χρειάζεται και με τον τρόπο που μας χρειάζεται. Αν στην προκειμένη είναι για να σου κλαφτεί για τη γκόμενα που του τα έφαγε και τον παράτησε, να είσαι εκεί να τα πείτε και να τα πιείτε μαζί. Να του πεις όμως να χωρίσει, όχι. Ειδικά αν δεν έχεις και αποδείξεις ότι η γυναίκα είναι σκάρτη ή οτιδήποτε άλλο.
Τώρα, για τον φίλο σου, φυσικά χρειάζεται ψυχοθεραπεία. Μα, δεν είναι τρελός, γιατί να πάει; Γιατί η ψυχοθεραπεία δεν είναι μόνο για όσους παίρνουν διάγνωση, αλλά δυνητικά για όλους όσοι θέλουν να κάνουν ενδοσκόπηση και να δουλέψουν με τον εαυτό τους. Φυσικά, αν μπορεί να το κάνει και με άλλον τρόπο, οκ, απλώς θα παιδευτεί περισσότερο μέχρι να βρει κάποιον που να μην είναι τσαρλατάνος (coaching κλπ). Με αυτά που περιέγραψες για το προφίλ του φίλου σου, θα έλεγα ότι θα είναι πολύ χρήσιμο να ξεκινήσει ώστε να μπορέσει να δει όχι μόνο τα θέματα της αυτοεκτίμησης και της εικόνας του, αλλά κυρίως για να δουλέψει το «σχετίζεσθαι». Αν μέχρι τώρα, ο μόνος τρόπος να σχετίζεται με το άλλο φύλλο περιλαμβάνει ένα μοτίβο «εξαγοράς» το οποίο στη συνέχεια οδηγεί σε «εκμετάλλευση», τότε αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει από μόνο του. Ο ίδιος βάζει το πορτοφόλι του μπροστά και το ξέρει, δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε αγνοεί τι κάνει. Ο άνθρωπος έχει μάθει έτσι, και έτσι θα συνεχίσει όσο αυτό του δουλεύει. Μα, θα ρωτήσεις, πώς γίνεται να του δουλεύει αν όλες του τα τρώνε και μετά τις διώχνει και είναι στα πατώματα; Του δουλεύει, πολύ απλά γιατί ακόμα και έτσι, παίρνει σε ένα βαθμό αυτό που θέλει. Την παρουσία, τη συντροφιά, το σεξ, την προσοχή, για όσο. Και μετά πάλι από την αρχή.
Υπάρχουν δύο τρόποι να το δεις αυτό. Ο ένας είναι «ρε τον μαλάκα που του τα τρώνε και τον εκμεταλλεύονται.». Αυτό θα πουν οι περισσότεροι, δίκαια ή άδικα, δεν έχει σημασία.
Ο άλλος τρόπος, που προσωπικά αυτόν θα επέλεγα, είναι να δω τον άνθρωπο ολόκληρο. Δηλαδή, την ατομική του πορεία στη ζωή, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και την προσπάθεια που κάνει να βγάλει μία άκρη και ο ίδιος. Αν για την ώρα έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο, ασ'τον να το πάει μέχρι εκεί που μπορεί και αντέχει. Για να μην το αλλάζει, προφανώς και δε θέλει, όπως είπα πιο πάνω, του δουλεύει, έχει οφέλη ο ίδιος, είτε πρωτογενή, είτε δευτερογενή οφέλη. Αρκεί να έχει επίγνωση του τί κάνει και γιατί το κάνει. Αν δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο της επίγνωσης, τότε είναι πιο δύσκολη η πίστα, γιατί δεν το βλέπει καν. Ας το δει αρχικά τι κάνει και μετά να αρχίσει να αναρωτιέται γιατί το κάνει. Μετά θα πρέπει να κατακτήσει το επόμενο βήμα που είναι αρκετά ζόρικο. Να αποδεχτεί ότι το κάνει και ότι επιλέγει να το κάνει για όσο εκείνος θέλει, ακόμα και αν τον ζημιώνει, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη που του αναλογεί σε όλο αυτό. Η αλλαγή έρχεται μετά την αποδοχή και είναι εντελώς άλλη πίστα, αλλά πρώτα συνειδητοποίηση και αποδοχή.
Αν έχεις άλλες ερωτήσεις, πες μου.