Περιφερόμενος στα συνουσιουργεία της οδού Θησέως στην Καλλιθέα, κατέληξα στο κτίριο με αριθμό 40.
Βοηθός ηλικιωμένη κυρία, συμπαθητική, αλλοδαπή, διοπτροφόρος.
Ντεφιλέ από τέσσερις συνουσιουργούς - σπερματοδέκτες, νεαρές, αλλοδαπές, μειδιούσες.
Οι τρεις ήταν μελαχρινές με την Αρτέμιδα να ξεχωρίζει.
Επέλεξα την ξανθοτάτη εκ φύσεως Σοφία, Ρουμάνα κατά δήλωση.
Αβρή, απαλή, τρυφερή, λεπτοκαμωμένη, κομψή, με ευγενικούς και λεπτούς τρόπους.
Στο δωμάτιο συνουσιών, αναμένοντας την έλευση του νεαρού θήλεος, περιέστρεψα τον ηλεκτρικό αυξομειωτή φωτισμού στη θέση μέγιστης ισχύος, ώστε να μπορώ να παρατηρώ τις ανατομικές και χρωματικές λεπτομέρειες της φύσης του.
Κατά την έναρξη των περιπτύξεων με την αντισυνουσιαζομένη, σκεφτόμουν ότι η καλή ζωή είναι αυτή που εμπνέεται από την Αγάπη και καθοδηγείται από τη Γνώση, ότι συνουσία με πόρνη είναι αυτοσκοπός, και ότι η συνουσία είναι μέσον και όχι αυτοσκοπός μόνον όταν λειτουργεί για την ολοκλήρωση της σχέσης ενός ζεύγους εραστών.
Σταμάτησα αυτές τις αντιπαραγωγικές σκέψεις που με απομάκρυναν από την ψυχολογία που χρειαζόμουν για την επερχόμενη επί χρήμασι συνουσία και συγκεντρώθηκα σε σκέψεις σαρκικού περιεχομένου.
Με τη Σοφία είχα συνουσιασθεί παλαιότερα με επεισοδιακό τρόπο, όταν είχε διαρραγεί με κρότο η περικαυλίδα εντός του κόλπου της κι ενώ ευρισκόμουν σε κατάσταση μέθης και υπερστύσης σε επίπεδο πριαπισμού…
Αυτή τη φορά ο κόλπος της και το αιδοίο της ήταν πιο ευρύχωρα και δουλεμένα…
Το αιδοίο της Σοφίας είναι ευειδές ανοικτό καφέ, πιο σκούρο σε σύγκριση με τις ροζ πρωκτογεννητικές περιοχές άλλων ξανθών θηλέων.
Οι μαστοί της δεν είναι πληθωρικοί, είναι μάλλον κομψοί αν και περιορισμένοι, με μικρές ροζ θηλές.
Ενώ είχα ανακλιθεί μακάριος στον ώμο της σε θέση πλάγια και παρατηρούσα στον καθρέπτη τα γεννητικά μας όργανα να διεισδύουν αργά και βαθειά το ένα στο άλλο, στο νου ήρθε η σκέψη ότι αυτή η διέγερση προερχόταν αποκλειστικά από το κάτω μέρος του σώματος, ήταν ακούσια. Ο ψυχολογικός σύντροφος αυτής της διέγερσης ήταν η Λαγνεία και η Ηδονή.
Η στύση άρχισε να φεύγει.
Η Σοφία αντέδρασε και με επανέφερε, δίνοντας στον αριστερό καρπό της μια χορευτική στάση, όπως οι χορεύτριες μπαλέτου όταν φέρνουν τα χέρια κοντά στο στήθος με τα δάκτυλα σε έκταση.
Τα δάκτυλα των χειρών της Σοφίας είναι εκπάγλου καλλονής.
Άγγιζα τη ξανθή και γαλανή κεφαλή της, που είχε τα ίδια χρώματα με τις κεφαλές των θηλέων της οικογενείας μου και σκεφτόμουν ότι θέλω γυναίκες διαφορετικές από τη μητέρα μου και τις ξαδέρφες μου, θέλω έκφυλες γυναίκες, θέλω γυναίκες που να μπορούν να εκφυλιστούν ευχάριστα και εύκολα.
Η στύση άρχισε να φεύγει πάλι.
Η Σοφία αντέδρασε και με επανέφερε, με ένα επίμονο, βαθύτατο βλέμμα, που διείσδυσε μέχρι το βάθος του κρανίου μου.
Παρατηρούσα την καλλίπυγο Σοφία να με επιδαψιλεύει γυμνή, με αφοσίωση και προσήλωση.
Η λευκότατη σάρκα της, τα αρμονικά δεμένα με το σώμα άκρα της, μου έφεραν στο νου ότι γεννιόμαστε γυμνοί και μόνοι, τελευτούμε γυμνοί και μόνοι, συνουσιαζόμαστε γυμνοί και συνήθως μόνοι.
Με τα επί χρήμασι θήλεα συνουσιαζόμαστε πάντα μόνοι. Για το λόγο αυτό ακόμη και μετά από επάλληλες επί χρήμασι συνουσίες νιώθουμε κενό.
Νιώθουμε κενό γιατί αυτό που χρειαζόμαστε μετά από ένα αχαλίνωτο ξεπάτωμα, είναι μερικά λογάκια, που συνήθως δεν τα ακούμε ή δεν τα λέμε…
Η στύση άρχισε να φεύγει πάλι.
Η Σοφία με επανέφερε με εγκάρδιο χαμόγελο και με εντατικό πεοθηλασμό.
Άγγιζα τα χείλη της με τα δικά μου, ένιωθα το σφυγμό της, τις συσπάσεις της, την ανάσα της μέσα στην ανάσα μου, τη μικρή αμηχανία της, την ασυναίσθητη συστολή της γυναικείας φύσης της.
Ο νους πήγε στο ότι υπάρχουν πολλές μορφές Αγάπης, κάποια από αυτές τις μορφές διακατέχει τώρα τη Σοφία για εμένα, και κάποια άλλη μορφή Αγάπης διακατέχει εμένα για τη Σοφία.
Άλλη η Αγάπη που νιώθουμε για τη μαμά μας, άλλη για το φίλο μας, άλλη για την πόρνη μας…
Μετά σκέφτηκα ότι όλες οι μορφές Αγάπης είναι ιδιοτελείς και υστερόβουλες.
Η στύση άρχισε να φεύγει πάλι.
Η Σοφία εγκατέλειψε το προσωπείο του Οίστρου το οποίο άλλωστε δεν την κολακεύει, με κοίταξε με όσο μπορούσε πιο ανεπιτήδευτο ύφος και είπε «αγάπι μου».
Γράφω «αγάπι μου» και όχι «αγάπιμου», γιατί θεωρώ ότι ούσα Ευρωπαία, είναι σε θέση να διαχειριστεί το «μου» ως διακριτή λέξη από την «αγάπι».
Το «αγάπιμου» το ακούω από Ασιάτισσες και Αφρικανές. Ειδικά οι δεύτερες, το προφέρουν και ως «αγκάπιμου».
Ανταλλάξαμε λίγα υγρά. Κάμποσα κύτταρά της ήταν μέσα μου, κάμποσα δικά μου μέσα της…
Εν μέσω αυτών των ανώμαλων και ελαττωματικών σκέψεων κι έχοντας μπλεγμένα τα χείλια μας και τις ανάσες μας, επήλθε ο οργασμός.
Η Σοφία εισέπνευσε βαθειά το μικρό βογγητό που άφησα.
Μετά από σχεδόν ημίωρη κλινοπάλη, με το πέος να έχει συμπεριφορά τραμπάλας, η Σοφία απέδωσε το «τέλος καλό όλα καλά» με το δικό της χαριτωμένο τρόπο: «αφού το τέλος ήταν καλό, όλα όσα κάναμε ήταν καλά…».
Προσπάθησα να τακτοποιήσω την ηθική αταξία των τρυφερών, στοργικών αισθημάτων από τη μια μεριά και των φιλήδονων αισθημάτων από την άλλη, θυμούμενος έναν φίλο που είχε συνάψει μια πουτσοκατάσταση στο χώρο εργασίας του με νεαρή συνάδελφό του.
Επί μήνες, εκείνη τον πεοθήλαζε καθ’ εκάστην, στο χώρο εργασίας.
Μετά από κάθε σπερματέγχυση, η νεαρά ξεσπούσε σε κλάματα.
Αυτή η σκέψη όξυνε αντί να αμβλύνει την ηθική αταξία στο κεφάλι μου.
Οι προφητείες των Μάγια και άλλες γραφές προβλέπουν ότι το τέλος του κόσμου είναι φέτος.
Για μένα το τέλος του κόσμου θα είναι αν πάψω να έχω στύση ενώ θα ποθώ τα θήλεα.
Πιθανολογώ λοιπόν ότι φέτος θα πάψει η στύση σε όλους τους άρρενες κι αυτό θα είναι το τέλος του κόσμου.
