Στούντιο Oriental Φυλής 104

[aoratos2010]

Annabel Lee – ερωτικό ποίημα του Edgar Allan Poe

Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε
Σ’ενα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Που κάποια κόρη ζούσε, ίσως την ξέρετε
Άναμπελ Λη ήταν το όνομα της
Κι η κορη αυτή ζούσε με μόνο μια σκέψη
Να με αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμαστε ακόμα τότε και οι δυο παιδιά
Σ’ενα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
αλλά αγαπιόμαστε με μιαν αγάπη μεγαλύτερη ακόμα κι από την αγάπη
εγώ και η δική μου Άναμπελ Λη .
Με μιαν αγάπη που τη ζήλευαν τα φτερωτά σεραφείμ στον ουρανό
Μας ζήλευαν εκείνη κι εμένα.

Κι αυτός ήταν ο λόγος που χρόνια πριν
Σε αυτό το βασίλειο δίπλα στη θάλασσα
Φύσηξε ένας άνεμος από ένα σύννεφο
και πάγωσε την όμορφη μου Άναμπελ Λη
Κι έτσι οι συγγενείς της ήρθαν και
την πήραν μακριά από εμένα
να την κλείσουν μέσα σε ένα μνήμα
Στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα

Οι άγγελοι, που δεν είχαν ούτε τη μισή δική μας ευτυχία
ζήλεψαν εμένα και εκείνη
Ναι! Αυτός ήταν ο λόγος (και το ξέρουν όλοι
στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα)
ότι ένας άνεμος από ένα σύννεφο τη νύχτα
παγώνοντας και σκοτώνοντας την Άναμπελ Λη.

Αλλά η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή από την αγάπη
αυτών που είναι μεγαλύτεροι μας
Αυτών που είναι σοφότεροι από εμάς
Και ούτε οι άγγελοι στον παράδεισο ψηλά
ούτε οι δαίμονες κάτω από τη θάλασσα
μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου
από την ψυχή της Αναμπελ Κη
Γιατί το φεγγάρι ποτέ δε φέγγει χωρίς να μου φέρει όνειρα
της όμορφης Άναμπελ Λη
και τα αστέρια δε βγαίνουν ποτέ, αλλά νιώθω τα λαμπερά μάτια
της όμορφης Άναμπελ Λη

Και έτσι, όλη τη νύχτα, ξαπλώνω δίπλα από
την αγαπημένη μου, τη ζωή μου και τη γυναίκα μου
στο μνήμα δίπλα από τη θάλασσα
στον τάφο της εκεί που σκάει το κύμα.

Πολύ ωραίο.  

υ.γ. Είσαι καλά τύπε;  

 

[kotobiftekos]

Πολύ ωραίο.  

υ.γ. Είσαι καλά τύπε;  

αχ αχ πονα το στομαχι μου

 

[kotobiftekos]

Προς τη γη, ερωτικό ποίημα του Robert E Frost

Στα χείλη μου άγγιξε  γλυκά ο έρωτας.
Τόσο όσο μπορούσα να αντέξω.
άλλοτε αυτό φαινόταν και πολύ
με τον αέρα τότε ζούσα.

Το κύμα γλύκας που με προσπερνούσε
ήταν μήπως μυρωδιά μόσχου
που ανέδυαν τα κρυμμένα κλήματα
από το λόφο το σούρουπο;

Με τύλιξαν και με πόνεσαν
κλαδιά από αγιόκλημα
που όταν τα κόβεις σου ποτίζουν
με δροσιά τους κόμπους των δαχτύλων σου

Ποθούσα έντονη γλύκα
αλλά στη νιότη μου έμοιαζε μονάχα τόσο έντονη.
Όμως το πέταλο του ρόδου
με τρύπησε κρυφά

Τώρα, χαρά που να της λείπει αλάτι δεν υπάρχει
Που να μην πάλεψε πολύ
με πόνο, κούραση και λάθη.
Αποζητώ την κηλίδα αυτή…

..από τα δάκρυα, το σημάδι
της πιο τρανής αγάπης
Το φλούδι του γαρύφαλλου που
γίνεται γλυκόπικρο όταν
το κρατάς στο στόμα

Όταν αποτραβώ το χέρι
είναι σημαδεμένο, μουδιασμένο
ακουμπώντας με δύναμη
πάνω απ’ τα χόρτα, ή τα χαλίκια

Όμως δε μου φτάνει αυτός ο πόνος.
Χρειάζομαι βάρος και δύναμη πολλή.
Να νιώσω τη γη, όσο τραχιά είναι
σ’ όλο μου πάνω το κορμί.

 

[aoratos2010]

Προς τη γη, ερωτικό ποίημα του Robert E Frost

Στα χείλη μου άγγιξε  γλυκά ο έρωτας.
Τόσο όσο μπορούσα να αντέξω.
άλλοτε αυτό φαινόταν και πολύ
με τον αέρα τότε ζούσα.

Το κύμα γλύκας που με προσπερνούσε
ήταν μήπως μυρωδιά μόσχου
που ανέδυαν τα κρυμμένα κλήματα
από το λόφο το σούρουπο;

Με τύλιξαν και με πόνεσαν
κλαδιά από αγιόκλημα
που όταν τα κόβεις σου ποτίζουν
με δροσιά τους κόμπους των δαχτύλων σου

Ποθούσα έντονη γλύκα
αλλά στη νιότη μου έμοιαζε μονάχα τόσο έντονη.
Όμως το πέταλο του ρόδου
με τρύπησε κρυφά

Τώρα, χαρά που να της λείπει αλάτι δεν υπάρχει
Που να μην πάλεψε πολύ
με πόνο, κούραση και λάθη.
Αποζητώ την κηλίδα αυτή…

..από τα δάκρυα, το σημάδι
της πιο τρανής αγάπης
Το φλούδι του γαρύφαλλου που
γίνεται γλυκόπικρο όταν
το κρατάς στο στόμα

Όταν αποτραβώ το χέρι
είναι σημαδεμένο, μουδιασμένο
ακουμπώντας με δύναμη
πάνω απ’ τα χόρτα, ή τα χαλίκια

Όμως δε μου φτάνει αυτός ο πόνος.
Χρειάζομαι βάρος και δύναμη πολλή.
Να νιώσω τη γη, όσο τραχιά είναι
σ’ όλο μου πάνω το κορμί.

Τύπε ερωτεύτηκες; Τόσο όμορφη είναι; 

 

[TAFTAAR]

 

 

[kotobiftekos]

Τύπε ερωτεύτηκες; Τόσο όμορφη είναι; 

She Walks In Beauty – Lord Byron, στιχοι σε μετάφραση

Βαδίζει μες στην ομορφιά, όπως η νύχτα
στον  ανέφελο ουρανό που φωτίζεται από τα άστρα
στο βλέμμα και στην μορφή της φοράει
ό,τι πιο υπέροχο, λαμπερό και σκοτεινό
διυλισμένο στο απαλό φως,
που ο παράδεισος δεν επιτρέπει στην αυθάδικη την ημέρα

Μία λιγότερη αχτίδα, μια περισσότερη σκιά,
την ανείπωτη της χάρη θα χαλούσαν,
εκείνη που κυματίζει σε κάθε πλεξούδα
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με τόση γλύκα
πόσο αγνός, πόσο αγαπημένος είναι ο τόπος που κατοικούν

Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εκφραστικά,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που αστράφτουν
που εξιστορούν ημέρες με τόση καλοσύνη
τον νου που βρίσκεται σε ηρεμία με όλα αυτά
μια καρδιά με τόσο αθώα αγάπη…

 

[kotobiftekos]

αχ αχ αχ

 

[amjik]

Τύπε ερωτεύτηκες; Τόσο όμορφη είναι;  

Μπορεί να έχετε ταλέντο στήν άπλοποίηση σύνθετων έννοιών ή τήν σύνδεση διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων........
Έφτασε η ώρα να στείλετε μιά κουτα jack !!

 

[kotobiftekos]

Μπορεί να έχετε ταλέντο στήν άπλοποίηση σύνθετων έννοιών ή τήν σύνδεση διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων........
Έφτασε η ώρα να στείλετε μιά κουτα jack !!

κε πρασινεσ

 

[aoratos2010]

She Walks In Beauty – Lord Byron, στιχοι σε μετάφραση

Βαδίζει μες στην ομορφιά, όπως η νύχτα
στον  ανέφελο ουρανό που φωτίζεται από τα άστρα
στο βλέμμα και στην μορφή της φοράει
ό,τι πιο υπέροχο, λαμπερό και σκοτεινό
διυλισμένο στο απαλό φως,
που ο παράδεισος δεν επιτρέπει στην αυθάδικη την ημέρα

Μία λιγότερη αχτίδα, μια περισσότερη σκιά,
την ανείπωτη της χάρη θα χαλούσαν,
εκείνη που κυματίζει σε κάθε πλεξούδα
ή που φωτίζει απαλά το πρόσωπο της
εκεί που οι σκέψεις της εκφράζονται με τόση γλύκα
πόσο αγνός, πόσο αγαπημένος είναι ο τόπος που κατοικούν

Σε αυτό εδώ το μάγουλο, πάνω από αυτό το φρύδι
ήρεμα κι απαλά, αλλά τόσο εκφραστικά,
τα χαμόγελα που νικούν, τα χρώματα που αστράφτουν
που εξιστορούν ημέρες με τόση καλοσύνη
τον νου που βρίσκεται σε ηρεμία με όλα αυτά
μια καρδιά με τόσο αθώα αγάπη…

Τύπε εσύ την έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα για τα καλά.  

Αλλά πρέπει να της τα στείλεις στην ίδια.  

Μην χάνεις το χρόνο σου στο bou.  

 

[kotobiftekos]

Τύπε εσύ την έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα για τα καλά.  

Αλλά πρέπει να της τα στείλεις στην ίδια.  

Μην χάνεις το χρόνο σου στο bou.  

δε αντεχο ντρεπομε

Η θάλασσα της αγάπης – Ερωτικό ποίημα στίχοι (μεταφραση)

Προσπαθώ να κάνω πράγματα που μου αρέσουν
όταν δεν είσαι εδώ και είμαι μόνος
Αλλά το κενό με κατασπαράσσει, με κατατρώει
και η σιωπή φωνάζει πως έχεις φύγει

Διαβάζω,αλλά το μυαλό μου πετά σε εσένα
κάθε γραμμή, κάθε σελίδα ψιθυρίζει το όνομα σου
Θα τραγουδήσω το τραγούδι μας, θα μουρμουρίσω το ρυθμό μας
Χωρίς τη φωνή σου δεν είναι το ίδιο

Να γευτώ τα τόσο γλυκά σου χείλη
να νιώσω τη ζεστασιά σου όταν κρατιόμαστε χέρι χέρι
Η θάλασσα της αγάπης βρυχάται στα μάτια σου
η καθαρότητα του να γλιστράμε στην απαλή άμμο της αγάπης

Αιωνιότητα μου φαίνεται
περιμένω, το φιλί σου, το χαμόγελο σου και περισσότερα
Είναι τόσο δύσκολο να είμαι μακριά σου
ακόμα και όταν απλά έχεις φύγει για ψώνια..

 

[aoratos2010]

δε αντεχο ντρεπομε

Η θάλασσα της αγάπης – Ερωτικό ποίημα στίχοι (μεταφραση)

Προσπαθώ να κάνω πράγματα που μου αρέσουν
όταν δεν είσαι εδώ και είμαι μόνος
Αλλά το κενό με κατασπαράσσει, με κατατρώει
και η σιωπή φωνάζει πως έχεις φύγει

Διαβάζω,αλλά το μυαλό μου πετά σε εσένα
κάθε γραμμή, κάθε σελίδα ψιθυρίζει το όνομα σου
Θα τραγουδήσω το τραγούδι μας, θα μουρμουρίσω το ρυθμό μας
Χωρίς τη φωνή σου δεν είναι το ίδιο

Να γευτώ τα τόσο γλυκά σου χείλη
να νιώσω τη ζεστασιά σου όταν κρατιόμαστε χέρι χέρι
Η θάλασσα της αγάπης βρυχάται στα μάτια σου
η καθαρότητα του να γλιστράμε στην απαλή άμμο της αγάπης

Αιωνιότητα μου φαίνεται
περιμένω, το φιλί σου, το χαμόγελο σου και περισσότερα
Είναι τόσο δύσκολο να είμαι μακριά σου
ακόμα και όταν απλά έχεις φύγει για ψώνια..

Τύπε πάρε την τηλέφωνο, μην το καθυστερείς. 

υ.γ. Ωραίο ποιηματάκι , το @#$%^& στην τελευταία γραμμή ..... 

 

[kotobiftekos]

Σάρκινος λόγος – Γιαννης Ριτσος

Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Τύπε πάρε την τηλέφωνο, μην το καθυστερείς. 

υ.γ. Ωραίο ποιηματάκι , το @#$%^& στην τελευταία γραμμή ..... 

 

[bk1981]

Ελα ρε τρελε να παμε για μπριζολες και θα δεις πως θα ξεχασεις τους ερωτες

 

[makis1985]

Τύπε πάρε την τηλέφωνο, μην το καθυστερείς. 

υ.γ. Ωραίο ποιηματάκι , το @#$%^& στην τελευταία γραμμή ..... 

πουτανοκαψούρης είναι ο κοτομπίφτεκος

 

[kotobiftekos]

Γυρεύω – Ερωτικο ποιημα Ειρηνη Βαρβαρέσσου

Γυρεύω τα χείλη σου , για να γλυκάνω το είναι μου .

γυρεύω το σώμα σου , για να νοιώσω γυναίκα .

Γυρεύω την ψυχή σου , να τροχοδρομήσω την ζωή μου .

Γυρεύω την ματιά σου , να δώσει χτύπο στην καρδιά μου ..

Γυρεύω την ανάσα σου , για ν’ανασάνουν τα πνευμόνια μου .

Αγάπη μου …μοναδική ….αναντικατάστατη !!!..

Παρασύρομαι μαζί σου σε Απρίληδες και Μάηδες .

Σε μυρωμένουν κήπους .

Σε μυστηριώδη μονοπάτια απάτητα .

Καβαλάω απάλαφρα σύννεφα  και ανεβαίνω μαζί σου , στους επτά ουρανούς .

Κατεβαίνω στον βυθό της μεγάλης θάλασσας και κλείνομαι μαζί σου ,

σε φιλντισένιο όστρακο .

Γίνομαι Χιονάτη και χώνομαι στα παραμύθια .

Γίνομαι Αηδόνι και τραγουδώ μόνο για σένα .

Υφαίνω την αγάπη μου και σε ενδύω .

Για να ζεσταίνεσαι , τις κρύες νύχτες της μοναξιάς ,

να δροσίζεσαι , τις καυτές μέρες της ερημιάς .

Αγάπη μου , δεν βρίσκω επίθετο να δώσω σ’αυτό που νοιώθω .

Γιατί η καρδιά μου ,ποτέ δεν ξαναχτύπησε έτσι …!

 

[kotobiftekos]

Ποθώ το στόμα σου – Ποιημα Παμπλο Νερουντα

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .

Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.

 

[amjik]

[size=30pt]Λατρεμένη μου Ελβίρα γιά έσένα άγάπη μου !!!!!!!111[/size]

Προσκύνατήν Θεά amjikieeeeeeeeeeeeee

 

[aoratos2010]

Σάρκινος λόγος – Γιαννης Ριτσος

Γυρεύω – Ερωτικο ποιημα Ειρηνη Βαρβαρέσσου

Ποθώ το στόμα σου – Ποιημα Παμπλο Νερουντα

Το ένα καλύτερο από το άλλο πάντως.

 

[kotobiftekos]

Μαρινα των βραχων – Οδυσσεας Ελυτης

Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη
της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου
πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση!

Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά
του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες
θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες
των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου
άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

-Μα πού γύριζες

Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη
της πέτρας και της θάλασσας
Σου’ λεγα να μετράς
μες στο γδυτό νερό
τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι
την αυγή των πραγμάτων

‘Η πάλι να γυρνάς
κίτρινους κάμπους
Μ’ ένα τριφύλλι φως
στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

‘Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ’ άρωμα των γυακίνθων

- Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τ
ους κόλπους με τα βότσαλα
‘Ηταν εκεί ένα κρύο
αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο
αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου
λέγοντας τ’ όνομά του
‘Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας

‘Ακουσε ο λόγος είναι..
των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης
των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται
από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις
έναν έρωτα
‘Εχοντας μια πικρή γεύση
τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις
γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
‘Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.

Στυλωμένη στους βράχους
δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων
με τη χτενισιά της θύελλας
Θ’ αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.