TERMINATOR_1983
Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 1.372
- Like
- 151
- Πόντοι
- 16
τελικά οταν θέλουμε οι ελληνες κάνουμε διαφορά.
Στα Όσκαρ ο Κυνόδοντας
- Μέλος που άνοιξε το νήμα bosikos
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 318
- Εμφανίσεις 15K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 3 άτομα (0 μέλη και 3 επισκέπτες)
spider-man
Μέλος
- Εγγρ.
- 25 Αυγ 2010
- Μηνύματα
- 238
- Κριτικές
- 1
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Ξεχωρα απο το υφος της ταινιας και αν αρεσει η οχι ειναι μεγαλη στιγμη για τον Ελληνικο Κινηματογραφο η ταινια να συμμετασχει στα Οσκαρ σαν ενα απο τα φαβορι για καλυτερη ξενογλωσση!!! Ενα μεγαλο μπραβο στους δημιουργους και ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΤΥΧΗ!!!!!!!
Ειπα πριν οτι δεν εχουμε πολλες πιθανοτητες και το πιστευω...Ωστοσο με μια γρηγορη ματια στις συν-υποψηφιοτητες δεν βρηκα καποια που να εχει ακουστει πολυ ή να εχει αποσπασει διθυραμβους (και γενικα ασχολουμαι με το μη-χολυγουντιανο σινεμα οποτε θα ειχε παρει κατι το αυτι μου...). Ο Αντιχριστος πηρε πουλο, ή απλα δεν θεωρηθηκε φετινη ταινια??
spider-man
Μέλος
- Εγγρ.
- 25 Αυγ 2010
- Μηνύματα
- 238
- Κριτικές
- 1
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Ισως το Biutiful ειναι φαβορι λογω οτι ο Javier Barden πηρε υποψηφιοτητα για οσκαρ Α ανδρικου ρολου και το εργο θα παρει δημοσιοτητα!!!!!!
Επισκέπτης
Σε αυτή τη χώρα τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε σωστό.Είδα λίγο στην αρχή την ταινία και τι να πω...Σε απωθεί από την αρχή,πώς να δεις τη συνέχεια;
Μετά μας φταίνε οι άλλοι...Η αχρηστία μας δε φταίει ποτέ...Και μιλάμε για μια χώρα που έβαλε τα θεμέλια του πολιτισμού και της τέχνης...
Ελπίζω αυτή η ταινία να μην επιδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού,διότι πήγαν χαμένα τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου...
υγ:Το μουνί της σεκιουριτού είχε τόσες τρίχες που θύμιζε γκόμενα της δεκαετίας του 70...Αν αυτό ήθελε να πετύχει ο σκηνοθέτης το πέτυχε...
Μετά μας φταίνε οι άλλοι...Η αχρηστία μας δε φταίει ποτέ...Και μιλάμε για μια χώρα που έβαλε τα θεμέλια του πολιτισμού και της τέχνης...
Ελπίζω αυτή η ταινία να μην επιδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού,διότι πήγαν χαμένα τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου...
υγ:Το μουνί της σεκιουριτού είχε τόσες τρίχες που θύμιζε γκόμενα της δεκαετίας του 70...Αν αυτό ήθελε να πετύχει ο σκηνοθέτης το πέτυχε...
για οσκαρ το ψυχασθενικο επος του λανθιμου 
Ρε παιδια, το ξαναλεω: Αν ανηκετε στη συμπαθη ταξη αυτων που θελουν εκρηξεις στις ταινιες, μην ασχολειστε με τον Κυνοδοντα! Γενικα, μην βλεπετε τετοια-καθολου! Τοσο δυσκολο ειναι???
Βαλτε κανα Ραμπο, κανα Τερμινειτορ, Transporter ή Στηβεν Σιγκαλ ας πουμε...
Δηλαδη πρεπει σωνει και καλα να υφισταμεθα ολοι οι υπολοιποι την ανατριχιαστικη σας αγραμματοσυνη και ελλειψη καλλιεργειας? Σχολιαστε επι των πραγματων που το μυαλο σας μπορει να επεξεργαστει, κι αφηστε τα υπολοιπα ασχολιαστα. Για να μην μας πρηζετε και τ'αρχιδια δηλαδη. Και εσεις παιδευεστε και εμεις!
Εγω δεν παω να σχολιασω τα ψεγαδια της οδηγησης του Χαμιλτον, για να μην πρηζω τ'αρχιδια των φιλων μου που καταλαβαινουν απο αγωνιστικη οδηγηση/ απλα ΑΚΟΥΩ τη γνωμη τους
geman30
Μέλος
- Εγγρ.
- 17 Δεκ 2008
- Μηνύματα
- 916
- Κριτικές
- 1
- Like
- 0
- Πόντοι
- 6
Επισκέπτης
Εγώ δε γουστάρω καθόλου τις ταινίες με εκρήξεις-πλην 2-3 που μου άρεσαν-και θεωρώ τις ταινίες και σειρές επιστημονικής φαντασίας μαλακίες.Ακόμα και ταινίες όπως το Independence day που το είδα στον κινηματογράφο και έφυγα στο διάλειμμα όταν κατάλαβα τι μαλακία είναι.Γενικά προτιμώ να βλέπω Ευρωπαϊκές ταινίες ή Αμερικάνικες που δεν έχουν πάρει όσκαρ,διότι πιστεύω ότι τα όσκαρ δεν απεικονίζουν την πραγματική αξία μιας ταινίας.
Ο "Κυνόδοντας" σε τι είναι δηλαδή ωραίος;Στο σενάριο;Τι θέλει να πει ο σεναριογράφος στον θεατή;Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα,η ανωμαλία αυτού του κόσμου;Πρωτότυπο...Και πώς υλοποιείται;Με διαλόγους τύπου ρομπότ;Με "ατάκες" που δε φέρνουν τίποτα,ούτε γέλιο ούτε αγωνία αλλά βλακεία "Θα σου χαρίσω τη στέκα μου να με γλύψεις"...ο πατέρας που εκπαιδεύει τον γιο του στο σεξ με προπονήτρια μια σεκιουριτού...Φοβερή ιδέα.Πρωτότυπη...Και στο τέλος τα αδέρφια συνουσιάζονται,ως επιστέγμασμα της ανωμαλίας που κυριαρχεί στο υπόλοιπο μέρος της ταινίας...Προσπαθεί ο σκηνοθέτης να γίνει ο Έλληνας Almodovar αλλά απέχει παρασάγγας από τον μεγάλο Ισπανό σκηνοθέτη,που παρεμπιπτόντως μου αρέσουν όλες οι ταινίες του.
Ποτέ δε συμπάθησα τους "κουλτουριαρέους" που παίρνουν θέση για ένα έργο τέχνης,ότι και να είναι αυτό,θετική όταν δεν αρέσει σε όλους τους άλλους και αρνητική όταν αρέσει στον υπόλοιπο κόσμο.Και προσπαθούν να περάσουν την αντίδραση αυτή ως αξίωμα και ως θέσφατο καλλιτεχνίας.
Ποια ψεγάδια έχει η οδήγηση του Χάμιλτον,του Sainz,του Loeb κλπ που πρέπει να σχολιάσεις;Τα αποτελέσματα κρίνουν έναν οδηγό και η σταθερότητα σε αυτά.Οι "φωτοβολίδες" φαίνονται,όπως π.χ η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο.Μετά το 2004 τι έκανε;Μια τρύπα στο νερό.
Επισκέπτης
Ο Alejandro González Iñárritu που συμμετέχει και αυτός στα όσκαρ,αντίπαλος του Λάνθιμου,είναι ένας σκηνοθέτης του οποίου οι ταινίες μου αρέσουν ιδιαίτερα.Ιδίως το Amores Perros είναι μια ταινία εξαιρετική.Σε όλα,σκηνοθεσία,σενάριο,φωτογραφία.Το 21 Grams επίσης πολύ καλό.Το Biutiful δεν το έχω δει,και δεν έχω άποψη.
Μιας και ξερω 5 πραγματα...ελαχιστοι οδηγοι θεωρειται πως δεν εχουν ψεγαδια. Πχ Αλεν Προστ
Κι ο Λεμπ ειναι σχετικα ρομποτικος
Αλλα απο κει και περα για ολους μπορεις να βρεις σοβαρα λαθη. Ασχετως του ταλεντου (πχ Βιλνεβ/ Σενα κλπ ηταν οι πιο ταλαντουχοι αλλα οχι και μηχανες!)
Τελοσπαντων,αστο αυτο
1) Δεν ειμαι κουλτουριαρης (σε αλλο θρεντ προτεινω το τρον σαν καλη ταινια δρασης!)
2) Απλα προσπαθω να δινω βαση σε ο,τι βλεπω. Εσυ απο ο,τι φαινεται,οχι. Ή εισαι τελειως εκτος κλιματος
Ο Κυνοδοντας εχει να πει πολλα περισσοτερα απο αυτα που περιγραφεις...
Ζητηματα σχετικα με ολοκληρη την υποσταση της σημερινης κοινωνιας
Κι ο Λεμπ ειναι σχετικα ρομποτικος
Αλλα απο κει και περα για ολους μπορεις να βρεις σοβαρα λαθη. Ασχετως του ταλεντου (πχ Βιλνεβ/ Σενα κλπ ηταν οι πιο ταλαντουχοι αλλα οχι και μηχανες!)
Τελοσπαντων,αστο αυτο
1) Δεν ειμαι κουλτουριαρης (σε αλλο θρεντ προτεινω το τρον σαν καλη ταινια δρασης!)
2) Απλα προσπαθω να δινω βαση σε ο,τι βλεπω. Εσυ απο ο,τι φαινεται,οχι. Ή εισαι τελειως εκτος κλιματος
Ο Κυνοδοντας εχει να πει πολλα περισσοτερα απο αυτα που περιγραφεις...
Ζητηματα σχετικα με ολοκληρη την υποσταση της σημερινης κοινωνιας
Επισκέπτης
Έδωσα βάση σε ότι είδα και μάλιστα μεγάλη.Η υλοποίηση της ταινίας δε με άφησε να καταλάβω τι θέλει να πει...
Μπορεί να θέλει να πει,δεν τα λέει όμως.Και ούτε σε παρακινεί να τα φανταστείς.Σε απωθεί περισσότερο.
Η σημερινή κοινωνία δεν μπορεί να απεικονιστεί από μια αποστειρωμένη οικογένεια που ζει μακρυά από την υπόλοιπη κοινωνία.Η ανωμαλία μιας οικογένειας απεικονίζεται,που στην υπόλοιπη κοινωνία θα μοιάζει με παράσιτο.
House of Fun
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 36.816
- Κριτικές
- 5
- Like
- 44
- Πόντοι
- 366
Διαβάζω και γελάω σόρρυ αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο.Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τον kosamf η ταινία είναι πολύ καλή και σίγουρα διαφορετική και ιδιαίτερη.Διαφωνώ στα σχόλια περί αγραμματοσύνης.Γενικά αυτό που έχω να πω είναι πως αν δεν είσαι μυημένος σε τέτοιο σχετικά "δύσκολο" σινεμά καλύτερα να μένεις σ αυτά που ξέρεις πως θα σου αρέσουν.Δεν είναι όλα για όλους.Μπράβο στους συντελεστές της πάντως.
House of Fun
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 36.816
- Κριτικές
- 5
- Like
- 44
- Πόντοι
- 366
Το παρακάτω κείμενο είναι αρκετά διαφωτιστικό,κάντε τον κόπο να το διαβάσετε
Κυνόδοντας (2009)
Dogtooth
Κυνόδοντας,Βαθμολογία 5/5
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Παίζουν: Χρ. Στέργιογλου, Χρ. Πασσαλής, Μ. Τσώνη, Αγγ. Παπούλια
Ένας πατέρας. Μια μητέρα. Τρία παιδιά. Κι ένας ψηλός φράχτης.
Ξέχνα την έννοια της σύνοψης για ένα έργο. Ξέχνα το χώρο και το χρόνο. Ξέχνα τη μητρική σου γλώσσα. Ξέχνα όσα συμβαίνουν γύρω σου ή έξω από τέσσερις τοίχους. Κράτα την ανάμνηση του πρότυπου επιμόρφωσης για κάθε ρόλο μας σε τούτη την κοινωνία. Λέγεται οικογένεια. Είναι το μοναδικό πράγμα που ισχύει και στον κόσμο του Κυνόδοντα.
Δε χρειάζεται να περάσει αρκετή ώρα για ν’ αφοσιωθείς σ’ αυτό τον καινούριο κόσμο. Τα πράγματα, αρχικά, δείχνουν ευχάριστα. Τα παιδιά ψυχαγωγούνται ή αθλούνται διαρκώς, η κάθε νέα λέξη που μαθαίνουν για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους έχει μια εντελώς λάθος επεξήγηση (η οποία ηθελημένα προκαλεί το γέλιο του θεατή), ο γιος έχει το δικό του σεξουαλικό παιχνίδι στο πρόσωπο της Χριστίνας, που δουλεύει security στο εργοστάσιο του πατέρα, ενώ οι δύο αδελφές του εντρυφούν σε διάφορες μορφές τρυφερού... γλειψίματος. Είναι, δηλαδή, προφανές πως κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτή την οικογένεια. Καθώς αποκαλύπτονται όλο και περισσότερες αρχές που αφορούν σε συμπεριφορές και συνύπαρξη αποκλειστικά και μόνο εντός της οικίας της, εγκαταλείπουμε τις όποιες προβλέψιμες συγκρίσεις μ’ ένα μπουνιουελικό, σουρεαλιστικό σύμπαν που αστειεύεται στην παραμικρή έμφαση αλληγορίας και αφηνόμαστε στο παρθένο μονοπάτι της κινηματογραφικής εμπειρίας που πλάθει ο Γιώργος Λάνθιμος, αναζητώντας κατά διαστήματα μια συγγένεια με την κοινή λογική, το ανθρώπινα βιωμένο και τα όποια κοινωνικά στερεότυπα. Ανάλογα με την επαφή που θα έχετε με όλα αυτά, έτσι και θα αποκωδικοποιήσετε τον Κυνόδοντα.
Κανείς δε σκοπεύει να εξουδετερώσει το υποκειμενικό σε τούτο το φιλμ. Οι προοπτικές απλώνονται προς κάθε κατεύθυνση. Ο Κυνόδοντας μπορεί να είναι ένα κλινικά ψυχρό έργο για τη φρίκη του θεσμού της οικογένειας, που δεν τολμά ν’ ακουμπήσει το θέμα του με ρεαλιστικό τρόπο για να μην επιτρέψει την ταύτιση, να μην ανοίξει τα δικά σου τραύματα ιδρυματισμού από το παρελθόν του εγκλεισμού σου εκεί. Μπορεί να εκφράζει την άρνηση απέναντι στη διαιώνιση των ευθυνών και ρόλων ενός οικογενειάρχη on the making, ο οποίος επιλέγει την οδό ενός ψυχαναγκαστικού θρίλερ. Μπορεί να είναι ένα οριακά μελλοντολογικό σχόλιο πάνω στη φυγή και την απομόνωση από οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που πρώτα δημιουργήσαμε και εξαπλώσαμε σαν τέρας κι ύστερα κρυφτήκαμε μακριά του, σα μοναδική επιλογή σωτηρίας και ασφάλειας. Μπορεί να είναι μια νοσηρή φαντασία, πέρα από το ευκόλως εννοούμενο και ορατό, όπου κανείς δεν είναι μέλος μιας πραγματικής οικογένειας και οι υποτιθέμενοι γονείς απάγουν και μεγαλώνουν υπό τους δικούς τους νόμους και ψυχώσεις αυτιστικά όντα που στα δικά μας μάτια μοιάζουν με εικοσάχρονα, μα, στην πραγματικότητα, πρόκειται για ανήλικα παιδιά. Μπορεί να είναι ένα βουνό από σενάρια πιθανοτήτων, τόσο ανοιχτά όσο και το φινάλε του, που θέλει να σου κλείσει το μάτι με αισιοδοξία ή να τραβήξει από τα ρουθούνια σου όσο οξυγόνο έχεις για να παραμείνεις στη ζωή.
Όπως κι αν τη δεις, η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου βρίσκει συχνότερα τα σύνορά της με το χώρο του φανταστικού, με ήρωες δίχως ονόματα, χθες, αύριο, τόπο και χρόνο, που με τη μορφή ανθρώπου και σε ρόλους γονέων και παιδιών ξέμειναν σε μια ιδανικά περιφραγμένη no man’s land, έξω από την οποία είσαι έρμαιο φρικτότερων κακών, όπως τα λυσσαλέα νύχια και δόντια του ανθρωποφάγου είδους της... γάτας! Προσωπικά, δε θέλω να πιστέψω σε τίποτε... κανονικό. Απλά, την κάθε φορά που θα παρακολουθώ ξανά τον Κυνόδοντα, θα επιδιώκω ένα ολοκληρωτικό disconnect με το εγώ κι όσα εκείνο κουβαλάει, μεγαλώνοντας μαζί μ’ αυτή την οικογένεια, σαν δυσλειτουργικό μέλος της κοινωνίας της μεγάλης οθόνης.
Πέρα από την εξαιρετική πρωτοτυπία και τα ευρήματα του σεναρίου που υπογράφει ο Λάνθιμος μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου, τις γεωμετρικές συμφωνίες και τις late seventies αισθητικές εμμονές του σκηνοθέτη, τις καλοκουρδισμένες, σχεδόν στεγνές από συναίσθημα ερμηνείες από το σύνολο του καστ, μια παράξενα εκτυφλωτική γύμνια στο φως και τα χρώματα του Θύμιου Μπακατάκη (respect!) και τη σοφή μη χρήση score επικάλυψης, ο Κυνόδοντας, ουσιαστικά, είναι αυτό που θα βρεις μέσα στο κεφάλι σου. Είναι αυτό που θα αναπνεύσει, θα σε απελευθερώσει ή θ’ απλώσει μέσα σου τη μαυρίλα ενός καρκίνου που θα σε κάνει να εύχεσαι να φύγεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τούτη τη ζωή. Μαζί, όμως, είναι και η καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων είκοσι χρόνων. Που μπορεί ν’ αντέξει ακόμη και χωρίς την ταυτότητά της. Γιατί είναι ΣΙΝΕΜΑ.
Κυνόδοντας (2009)
Dogtooth
Κυνόδοντας,Βαθμολογία 5/5
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Παίζουν: Χρ. Στέργιογλου, Χρ. Πασσαλής, Μ. Τσώνη, Αγγ. Παπούλια
Ένας πατέρας. Μια μητέρα. Τρία παιδιά. Κι ένας ψηλός φράχτης.
Ξέχνα την έννοια της σύνοψης για ένα έργο. Ξέχνα το χώρο και το χρόνο. Ξέχνα τη μητρική σου γλώσσα. Ξέχνα όσα συμβαίνουν γύρω σου ή έξω από τέσσερις τοίχους. Κράτα την ανάμνηση του πρότυπου επιμόρφωσης για κάθε ρόλο μας σε τούτη την κοινωνία. Λέγεται οικογένεια. Είναι το μοναδικό πράγμα που ισχύει και στον κόσμο του Κυνόδοντα.
Δε χρειάζεται να περάσει αρκετή ώρα για ν’ αφοσιωθείς σ’ αυτό τον καινούριο κόσμο. Τα πράγματα, αρχικά, δείχνουν ευχάριστα. Τα παιδιά ψυχαγωγούνται ή αθλούνται διαρκώς, η κάθε νέα λέξη που μαθαίνουν για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους έχει μια εντελώς λάθος επεξήγηση (η οποία ηθελημένα προκαλεί το γέλιο του θεατή), ο γιος έχει το δικό του σεξουαλικό παιχνίδι στο πρόσωπο της Χριστίνας, που δουλεύει security στο εργοστάσιο του πατέρα, ενώ οι δύο αδελφές του εντρυφούν σε διάφορες μορφές τρυφερού... γλειψίματος. Είναι, δηλαδή, προφανές πως κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτή την οικογένεια. Καθώς αποκαλύπτονται όλο και περισσότερες αρχές που αφορούν σε συμπεριφορές και συνύπαρξη αποκλειστικά και μόνο εντός της οικίας της, εγκαταλείπουμε τις όποιες προβλέψιμες συγκρίσεις μ’ ένα μπουνιουελικό, σουρεαλιστικό σύμπαν που αστειεύεται στην παραμικρή έμφαση αλληγορίας και αφηνόμαστε στο παρθένο μονοπάτι της κινηματογραφικής εμπειρίας που πλάθει ο Γιώργος Λάνθιμος, αναζητώντας κατά διαστήματα μια συγγένεια με την κοινή λογική, το ανθρώπινα βιωμένο και τα όποια κοινωνικά στερεότυπα. Ανάλογα με την επαφή που θα έχετε με όλα αυτά, έτσι και θα αποκωδικοποιήσετε τον Κυνόδοντα.
Κανείς δε σκοπεύει να εξουδετερώσει το υποκειμενικό σε τούτο το φιλμ. Οι προοπτικές απλώνονται προς κάθε κατεύθυνση. Ο Κυνόδοντας μπορεί να είναι ένα κλινικά ψυχρό έργο για τη φρίκη του θεσμού της οικογένειας, που δεν τολμά ν’ ακουμπήσει το θέμα του με ρεαλιστικό τρόπο για να μην επιτρέψει την ταύτιση, να μην ανοίξει τα δικά σου τραύματα ιδρυματισμού από το παρελθόν του εγκλεισμού σου εκεί. Μπορεί να εκφράζει την άρνηση απέναντι στη διαιώνιση των ευθυνών και ρόλων ενός οικογενειάρχη on the making, ο οποίος επιλέγει την οδό ενός ψυχαναγκαστικού θρίλερ. Μπορεί να είναι ένα οριακά μελλοντολογικό σχόλιο πάνω στη φυγή και την απομόνωση από οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που πρώτα δημιουργήσαμε και εξαπλώσαμε σαν τέρας κι ύστερα κρυφτήκαμε μακριά του, σα μοναδική επιλογή σωτηρίας και ασφάλειας. Μπορεί να είναι μια νοσηρή φαντασία, πέρα από το ευκόλως εννοούμενο και ορατό, όπου κανείς δεν είναι μέλος μιας πραγματικής οικογένειας και οι υποτιθέμενοι γονείς απάγουν και μεγαλώνουν υπό τους δικούς τους νόμους και ψυχώσεις αυτιστικά όντα που στα δικά μας μάτια μοιάζουν με εικοσάχρονα, μα, στην πραγματικότητα, πρόκειται για ανήλικα παιδιά. Μπορεί να είναι ένα βουνό από σενάρια πιθανοτήτων, τόσο ανοιχτά όσο και το φινάλε του, που θέλει να σου κλείσει το μάτι με αισιοδοξία ή να τραβήξει από τα ρουθούνια σου όσο οξυγόνο έχεις για να παραμείνεις στη ζωή.
Όπως κι αν τη δεις, η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου βρίσκει συχνότερα τα σύνορά της με το χώρο του φανταστικού, με ήρωες δίχως ονόματα, χθες, αύριο, τόπο και χρόνο, που με τη μορφή ανθρώπου και σε ρόλους γονέων και παιδιών ξέμειναν σε μια ιδανικά περιφραγμένη no man’s land, έξω από την οποία είσαι έρμαιο φρικτότερων κακών, όπως τα λυσσαλέα νύχια και δόντια του ανθρωποφάγου είδους της... γάτας! Προσωπικά, δε θέλω να πιστέψω σε τίποτε... κανονικό. Απλά, την κάθε φορά που θα παρακολουθώ ξανά τον Κυνόδοντα, θα επιδιώκω ένα ολοκληρωτικό disconnect με το εγώ κι όσα εκείνο κουβαλάει, μεγαλώνοντας μαζί μ’ αυτή την οικογένεια, σαν δυσλειτουργικό μέλος της κοινωνίας της μεγάλης οθόνης.
Πέρα από την εξαιρετική πρωτοτυπία και τα ευρήματα του σεναρίου που υπογράφει ο Λάνθιμος μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου, τις γεωμετρικές συμφωνίες και τις late seventies αισθητικές εμμονές του σκηνοθέτη, τις καλοκουρδισμένες, σχεδόν στεγνές από συναίσθημα ερμηνείες από το σύνολο του καστ, μια παράξενα εκτυφλωτική γύμνια στο φως και τα χρώματα του Θύμιου Μπακατάκη (respect!) και τη σοφή μη χρήση score επικάλυψης, ο Κυνόδοντας, ουσιαστικά, είναι αυτό που θα βρεις μέσα στο κεφάλι σου. Είναι αυτό που θα αναπνεύσει, θα σε απελευθερώσει ή θ’ απλώσει μέσα σου τη μαυρίλα ενός καρκίνου που θα σε κάνει να εύχεσαι να φύγεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τούτη τη ζωή. Μαζί, όμως, είναι και η καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων είκοσι χρόνων. Που μπορεί ν’ αντέξει ακόμη και χωρίς την ταυτότητά της. Γιατί είναι ΣΙΝΕΜΑ.
Ναι
Αυτο το υφακι εμεις ειμαστε εξυπνοι και εσεις ζωα ειναι λιγακι εκνευριστικο!
Και αυτο στο λεει ενα ατομο σινεφιλ που του αρεσε ο κυνοδοντας
Γενικως να πω επισης οτι ο Λανθιμος εκτος απο τις σχεσεις της οικογενειας μιλαει και για τις σχεσεις κρατους πολιτη κτλ
Κανενα υφακι,φιλε μου. Πρωτος εγω ειπα οτι δεν υποτιμω τη σχολη του "χωρις νοημα" σινεμα!
Η ελλειψη νοηματος δε σημαινει και ελλειψη καλλιτεχνικης αρτιοτητας
Ειδα την ταινια "Φανη και Αλεξανδρος" του Μπεργκμαν, την οποια θεωρω ιδιαιτερα κενη σεναριακα (εκτος απο τη σκηνη που ο μικρος τρωει ξυλο),αλλα ενα σκηνοθετικο αριστουργημα απο το Α ως το Ω
Αντιστοιχα, το Avatar ειναι για παιδια θεωρω, ως προς τα νοηματα (ελαφρως οικολογικα) που περιεχει, αλλα στον τομεα των εφε και του 3d ειναι επος...
Κουλτουριαρηδες και εξυπνακηδες ειναι αυτοι που διαχωριζουν το Avatar απο τη Φανη και Αλεξανδρο
Εγω παλι που ΔΕΝ ειμαι κουλτουριαρης,απλα ορθολογιστης, διαχωριζω τα 2 παραπανω ανουσια σεναριακα εργα απο τον Θιασο του Αγγελοπουλου ή το Kυμα (Die Welle) ή ακομα, το Gattaca,που μου αλλαξαν οπτικη για τα πραγματα στη ζωη μου/ για διαφορετικους λογους και με διαφορετικους φυσικα τροπους
Για να μη μιλησω για τα Κουρελια του Νικολαιδη που με εχουν σημαδεψει περισσοτερο απο οποιονδηποτε Bergman ή Xανεκε ή Ταρκοβσκι...
House of Fun
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 36.816
- Κριτικές
- 5
- Like
- 44
- Πόντοι
- 366
"Δικός μας" είσαι kosamf 
