Το γεγονος να ειχε την πληροφορια πριν την Χιωτισα που το παιζει βαρυ πεπονι χωρις να αναλαμβανει την ευθυνη οσων δημοσιευεισ σαν γνησια φραγκοκοτα και απλα να περιμενε να το διασταυρωσει απο πολλες πηγες και κυριως απο μολδαβια το εχετε σκεφτει μικρα μου;
Σοβαρή κατηγορία από το Hot Doc για τον πρώην βουλευτή Νίκο Γεωργιάδη
- Μέλος που άνοιξε το νήμα vanesakots
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 214
- Εμφανίσεις 11K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
Κώστας Λαδάκης
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.236
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.426
- Πόντοι
- 2.886
Porn Gangster
Γλομπεάρχης
- Εγγρ.
- 8 Μαΐ 2015
- Μηνύματα
- 14.927
- Κριτικές
- 149
- Like
- 24.429
- Πόντοι
- 33.948
Τυπε απο κάποιους τα αρπάει χοντρα ο βαξεβάνης για να δινει τέτοια δημοσιεύματα παιζουν τρελά συμφεροντα απο πισω.
Δεν ειναι τυχαιο που παντα αυτον βάζουν να κανει τις "αποκαλυψεις"
Old Devil
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Οκτ 2013
- Μηνύματα
- 8.800
- Κριτικές
- 11
- Like
- 770
- Πόντοι
- 656
πας στον διευθυντή του σχολείου και τους κάνεις πουτάνα μέχρι να γίνει θέμα και να το μάθουν όλοι
γιατί με αυτό που είπε πάει να βγάλει χαιρεκακία στο πιτσιρίκι
st@rdust
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Δεκ 2006
- Μηνύματα
- 15.764
- Like
- 1.477
- Πόντοι
- 366
Του Κώστα Βαξεβάνη
Τον Φεβρουάριο του 2008, έτυχε να παρακολουθήσω μια συγκλονιστική δίκη στη Θεσσαλονίκη. Ο Ναντής Χατζηγιάννης, αντιστασιακός στα χρόνια της Χούντας, είχε αναγνωρίσει τον βασανιστή του και φονιά του φίλου του Γιάννη Χαλκίδη σε μια διαδρομή της γραμμής 14 του λεωφορείου ΟΑΣΘ. Ο Χατζηγιάννης αποκάλεσε το βασανιστή του “βασανιστή” και “φονιά” μέσα στο λεωφορείο. Ο βασανιστής έκανε μήνυση στον Χατζηγιάννη και αγωγή αργότερα, γιατί ουδέποτε είχε δικαστεί για τα εγκλήματά του και όπως είπε στο δικαστήριο είχε το τεκμήριο της αθωότητας. Βλέπετε οι μεταχουντικές ελληνικές κυβερνήσεις είχαν καλύψει και σε άλλες περιπτώσεις αμνηστεύσει τους βασανιστές της χούντας.
Στη δίκη λοιπόν η οποία δεν επιτρεπόταν να εξετάσει την ουσία της υπόθεσης, δηλαδή αν ο βασανιστής ήταν βασανιστής αφού έπρεπε να περιοριστεί στον αν υπήρχε τέτοια καταδίκη, ο Χατζηγιάννης με σύμμαχο την ίδια την ιστορική αλήθεια κινδύνευε να καταδικαστεί. Αν δεν υπήρχε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο οποίος κατάφερε να οδηγήσει το δικαστήριο έξω από τα όρια της τυπολατρίας, και δικαστές που αντιλαμβάνονταν την αθωότητα όχι μόνο ως μια τυπική νομική έννοια αλλά ως ουσία, η Ιστορία και μαζί και ο Χατζηγιάννης θα είχαν τιμωρηθεί.
Θυμήθηκα τη δίκη αυτή την ώρα που με την αποκάλυψη της υπόθεσης Νίκου Γεωργιάδη, το πρώτο πράγμα που χρησιμοποίησαν οι κάθε είδους υπερασπιστές του ήταν πως “αφού δεν έχει δικαστεί είναι αθώος και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί το τεκμήριο της αθωότητας”.
Εκτός από τους καλοπροαίρετους ανησυχούντες ή απορούντες για την “ενοχοποίηση” του Γεωργιάδη, υπήρξαν και οι άλλοι. Αυτοί που κράδαιναν το τεκμήριο της ανοησίας ή ακόμη χειρότερα των προσωπικών τους σκοπιμοτήτων απέναντι στην πραγματικότητα.
Το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει νομικά και κυρίως δημοσιογραφικά και δεν συνίσταται στο να αντιστρατεύεσαι τη λογική ή την αλήθεια, δεν σημαίνει να συμπορεύεσαι με τη συγκάλυψη, αλλά να δίνεις το δικαίωμα στον κατηγορούμενο να απαντήσει εκφράζοντας ο ίδιος τα επιχειρήματα για την αθωότητά του. Το τεκμήριο της αθωότητας όταν πρόκειται ειδικά για δημόσια πρόσωπα που είναι υποχρεωμένα να απαντούν για τη δράση τους, οφείλει να συμβαδίζει με το σεβασμό του ρόλου τους και της αθωότητάς τους πρωτίστως από τους ίδιους.
Το δημόσιο πρόσωπο για το οποίο υπάρχουν επιβαρυντικά στοιχεία, δεν είναι αθώο επειδή ψελλίζει ή φωνάζει “έχω το τεκμήριο της αθωότητας” αλλά επειδή ξεκαθαρίζει τη θέση του απέναντι στην κοινωνία, στην οποία κατ’ επιλογή του είναι υπόλογο. Στην περίπτωση Γεωργιάδη, που υπάρχουν τόσο σοβαρά στοιχεία για ένα έγκλημα όπως η παιδεραστία, το τεκμήριο της αθωότητας πρέπει να το σεβαστεί και να υποστηρίξει ο ίδιος και όχι να το διαρρέει ως νομική απαίτηση. Ο Γεωργιάδης μετά τη σύλληψή του απέφυγε τη νομική κρίση επιδεικνύοντας διπλωματικό διαβατήριο. Στη συνέχεια, όταν τα θύματά του προσέφυγαν εναντίον του, έστειλε δικηγόρο να υποστηρίξει όχι την αθωότητά του αλλά πως δεν πρέπει να δικαστεί γιατί υπάρχει παράθυρο στο νόμο. Και όταν όλα αυτά δημοσιεύτηκαν, αντί να υποστηρίξει την αθωότητά του απαντώντας δημόσια όπως επιβάλει ο δημόσιος ρόλος του, απείλησε με μηνύσεις και αγωγές.
Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει όσα προσπαθούν να καλύψουν. Όταν βρίσκεται μπροστά στην αλήθεια την οποία κρύβει η συγκάλυψη πρέπει να το δημοσιοποιήσει χωρίς να αρνείται το δικαίωμα αυτού τον οποίο καταγγέλλει να απαντήσει. Η δημοσιογραφία δεν παράγεται σε γραφεία με συνεδριακού τύπου αναζητήσεις αλλά στην ιστορική πραγματικότητα. Πολλές υποθέσεις φτάνουν στα δικαστήρια (να θυμίσω από το Βατοπέδι ως τη Χρυσή Αυγή) επειδή ακριβώς τις καταδεικνύουν οι δημοσιογράφοι. Πολλές φορές η δημοσιογραφία μπορεί και να συγκρούεται με διαδικασίες που θεωρητικά αποδίδουν Δικαιοσύνη όταν δεν την αποδίδουν. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είναι γεμάτα με τίτλους για νομικές συγκαλύψεις υποθέσεων ή και παραδικαστικά κυκλώματα, ακόμη και αν υπάρχουν όχι τεκμήριο αθωότητας, αλλά αθωώσεις. Αυτός είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου.
Φαντάζομαι εξαιτίας αυτού του ρόλου και του σεβασμού στην αλήθεια και όχι τις νομικές προφάσεις, οι εφημερίδες, με πρώτη την Εφημερίδα των Συντακτών, αποκαλούν τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση και αρκετά μέλη της δολοφόνους χωρίς καν να υπάρξει δίκη. Με την ίδια λογική ο Πινοσέτ αποκαλείται δολοφόνος και βασανιστής στα ιστορικά βιβλία, αν και δεν έχει δικαστεί ποτέ.
Στην περίπτωση Γεωργιάδη, δεν αποκαλέσαμε το Γεωργιάδη παιδεραστή, αλλά περιγράψαμε πώς κατάφερε να αποφύγει τη Δικαιοσύνη σε μια υπόθεση παιδεραστίας στην οποία έχει εμφανή εμπλοκή.
Τώρα που τελείωσα με αυτή τη θεωρητική ανάλυση ας πάμε λίγο στη δημοσιογραφική πραγματικότητα. Υπάρχει στη δημοσιογραφική πιάτσα ένα είδος δημοσιογράφων που αποκαλώ “οι επαγγελματίες της κριτικής των άλλων”. Δεν ξέρω αν το κίνητρό τους είναι η ζηλοφθονία, αν κονταίνουν τους άλλους για να φανούν οι ίδιοι ψηλοί, αν απλώς είναι αυτάρκεις και αυτοθεοποιημένοι μεταφράζοντας την ημιμάθειά τους σε σοφία. Το θέμα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, οι ίδιοι πάντα, βγάζουν μεροκάματο κανιβαλίζοντας τους συναδέλφους τους, κατηγορώντας τους για τα πάντα και φροντίζοντας σιωπηλά να υπονοήσουν πόσο καλά ασκούν οι ίδιοι τη δημοσιογραφία. Για να τα πετύχουν όλα αυτά προτάσσουν μεγάλες αξίες, όπως τα δικαιώματα ή η Αριστερά την οποία συνήθως υπηρετούν. Αν δεν χρησιμοποιούσαν άλλωστε αυτό το άλλοθι και τον ιδεολογικό καπνό, θα ήταν απλώς μίζεροι και εμφανώς κακόβουλοι στα μάτια του κόσμου.
Το μεγαλύτερο παράδοξο είναι πως ενώ υποστηρίζουν τα δικαιώματα και την κομψή αντιμετώπιση των κατηγορουμένων είναι έτοιμοι να εξακοντίσουν βαριές κατηγορίες απέναντι σε συναδέλφους τους, όπως έκανε για μένα η ΕΦΣΥΝ αποκαλώντας με (με φωτογραφία παρακαλώ) πάτο της δημοσιογραφίας. Την απάντηση σε αυτό έδωσαν οι ίδιοι οι αναγνώστες της ΕΦΣΥΝ με σχόλιά τους κάτω από το σχετικό άρθρο. Βλέπετε οι γραφικοί φανφαρόνοι της βαριάς ιδεολογικής κριτικής των άλλων, αγνοούν πως δεν μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν πια γιατί το μέσο είναι διαδραστικό και μπορεί όλο το στομφώδες δημιούργημά τους που στηρίζεται στην σαρκοφαγία, να γκρεμιστεί από τον αναγνώστη με δυό γραμμές. Έφτασε στο σημείο η εφημερίδα, προκειμένου να χτυπήσει εμένα, να βαφτίσει την παιδεραστία σεξουαλική επιλογή την οποία δεν σέβομαι.
Μετά την κατακραυγή, η ΕΦΣΥΝ πόσταρε άλλο άρθρο στο οποίο διευκρινίζει πως στην εφημερίδα οι δημοσιογράφοι είναι ελεύθεροι να γράφουν ό,τι θέλουν.
Απ’ ό,τι είδα στα σχόλια των αναγνωστών απαντούσε η ΕΦΣΥΝ και όχι η κρινόμενη δημοσιογράφος. Δεν μπορείς όμως να βαφτίζεις την αυθαιρεσία και την επιπολαιότητα ελευθερία για να μην απολογηθείς. Δεν μπορείς θεωρητικά να απαιτείς σεβασμό σε κανόνες, όπως αυτόν του τεκμηρίου της αθωότητας, αλλά οι δημοσιογράφοι να γράφουν χωρίς κανόνες σεβασμού. Αυτή η ψευδεπίγραφη ελευθερία που είναι ο ευτελισμός του επαγγέλματος, εμφανίζεται μόνο όταν πρόκειται να κανιβαλίσουν ανθρώπους αλλά όχι συμφέροντα. Ψάχνω για παράδειγμα να βρω ένα ρεπορτάζ της ΕΦΣΥΝ για κάποιο από τα σκάνδαλα της Πειραιώς από την οποία παίρνει συστηματικά διαφήμιση. Η ελευθερία είναι λοιπόν στην αφ’ υψηλού σαρκοφαγία αλλά όχι στα υπόλοιπα. Εκεί είναι “τύπος και υπογραμμός”.
Δεν γνωρίζω τι ζόρι τραβάνε που λένε και στην πιάτσα μερικοί άνθρωποι στην εφημερίδα με μένα. Ξέρω όμως πως αυτή η τακτική του “κρίνω τους πάντες και αυτοδίκαια αποκτώ εγώ σπουδαιότητα”, “σηκώνω το δάχτυλο άρα έχω χέρι”, “ανοίγω το στόμα άρα έχω άποψη” ήταν από τις αιτίες που γκρέμισαν μια από τις πιο σπουδαίες εφημερίδες, την Ελευθεροτυπία. Αυτό το φαινόμενο της δημοσιογραφίας, επί χρόνια και πολύ φοβάμαι εξαιτίας των ίδιων ανθρώπων, έπαψε να δημοσιογραφεί και ζούσε διατυπώνοντας απόψεις για το πόσο κακοί είναι οι άλλοι. Άνθρωποι που δεν πάταγαν στο ρεπορτάζ, αντέγραφαν τα ρεπορτάζ της τηλεόρασης και στη συνέχεια έγραφαν και ένα σχόλιο για το πόσο κακή ήταν οι τηλεόραση. Δημοσιογράφοι που ξέχασαν πώς είναι να είσαι δημοσιογράφος και όρισαν στον εαυτό τους το ρόλο του παραγωγού απόψεων που αρκετές φορές παράγονταν απλώς για τον εαυτό τους. Η Ελευθεροτυπία κατρακύλησε έτσι ως την απαξίωση πριν κλείσει
Φαίνεται πως η δημοσιογραφία ξεχνιέται. Η συνήθεια δύσκολα.
Τον Φεβρουάριο του 2008, έτυχε να παρακολουθήσω μια συγκλονιστική δίκη στη Θεσσαλονίκη. Ο Ναντής Χατζηγιάννης, αντιστασιακός στα χρόνια της Χούντας, είχε αναγνωρίσει τον βασανιστή του και φονιά του φίλου του Γιάννη Χαλκίδη σε μια διαδρομή της γραμμής 14 του λεωφορείου ΟΑΣΘ. Ο Χατζηγιάννης αποκάλεσε το βασανιστή του “βασανιστή” και “φονιά” μέσα στο λεωφορείο. Ο βασανιστής έκανε μήνυση στον Χατζηγιάννη και αγωγή αργότερα, γιατί ουδέποτε είχε δικαστεί για τα εγκλήματά του και όπως είπε στο δικαστήριο είχε το τεκμήριο της αθωότητας. Βλέπετε οι μεταχουντικές ελληνικές κυβερνήσεις είχαν καλύψει και σε άλλες περιπτώσεις αμνηστεύσει τους βασανιστές της χούντας.
Στη δίκη λοιπόν η οποία δεν επιτρεπόταν να εξετάσει την ουσία της υπόθεσης, δηλαδή αν ο βασανιστής ήταν βασανιστής αφού έπρεπε να περιοριστεί στον αν υπήρχε τέτοια καταδίκη, ο Χατζηγιάννης με σύμμαχο την ίδια την ιστορική αλήθεια κινδύνευε να καταδικαστεί. Αν δεν υπήρχε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο οποίος κατάφερε να οδηγήσει το δικαστήριο έξω από τα όρια της τυπολατρίας, και δικαστές που αντιλαμβάνονταν την αθωότητα όχι μόνο ως μια τυπική νομική έννοια αλλά ως ουσία, η Ιστορία και μαζί και ο Χατζηγιάννης θα είχαν τιμωρηθεί.
Θυμήθηκα τη δίκη αυτή την ώρα που με την αποκάλυψη της υπόθεσης Νίκου Γεωργιάδη, το πρώτο πράγμα που χρησιμοποίησαν οι κάθε είδους υπερασπιστές του ήταν πως “αφού δεν έχει δικαστεί είναι αθώος και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί το τεκμήριο της αθωότητας”.
Εκτός από τους καλοπροαίρετους ανησυχούντες ή απορούντες για την “ενοχοποίηση” του Γεωργιάδη, υπήρξαν και οι άλλοι. Αυτοί που κράδαιναν το τεκμήριο της ανοησίας ή ακόμη χειρότερα των προσωπικών τους σκοπιμοτήτων απέναντι στην πραγματικότητα.
Το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει νομικά και κυρίως δημοσιογραφικά και δεν συνίσταται στο να αντιστρατεύεσαι τη λογική ή την αλήθεια, δεν σημαίνει να συμπορεύεσαι με τη συγκάλυψη, αλλά να δίνεις το δικαίωμα στον κατηγορούμενο να απαντήσει εκφράζοντας ο ίδιος τα επιχειρήματα για την αθωότητά του. Το τεκμήριο της αθωότητας όταν πρόκειται ειδικά για δημόσια πρόσωπα που είναι υποχρεωμένα να απαντούν για τη δράση τους, οφείλει να συμβαδίζει με το σεβασμό του ρόλου τους και της αθωότητάς τους πρωτίστως από τους ίδιους.
Το δημόσιο πρόσωπο για το οποίο υπάρχουν επιβαρυντικά στοιχεία, δεν είναι αθώο επειδή ψελλίζει ή φωνάζει “έχω το τεκμήριο της αθωότητας” αλλά επειδή ξεκαθαρίζει τη θέση του απέναντι στην κοινωνία, στην οποία κατ’ επιλογή του είναι υπόλογο. Στην περίπτωση Γεωργιάδη, που υπάρχουν τόσο σοβαρά στοιχεία για ένα έγκλημα όπως η παιδεραστία, το τεκμήριο της αθωότητας πρέπει να το σεβαστεί και να υποστηρίξει ο ίδιος και όχι να το διαρρέει ως νομική απαίτηση. Ο Γεωργιάδης μετά τη σύλληψή του απέφυγε τη νομική κρίση επιδεικνύοντας διπλωματικό διαβατήριο. Στη συνέχεια, όταν τα θύματά του προσέφυγαν εναντίον του, έστειλε δικηγόρο να υποστηρίξει όχι την αθωότητά του αλλά πως δεν πρέπει να δικαστεί γιατί υπάρχει παράθυρο στο νόμο. Και όταν όλα αυτά δημοσιεύτηκαν, αντί να υποστηρίξει την αθωότητά του απαντώντας δημόσια όπως επιβάλει ο δημόσιος ρόλος του, απείλησε με μηνύσεις και αγωγές.
Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει όσα προσπαθούν να καλύψουν. Όταν βρίσκεται μπροστά στην αλήθεια την οποία κρύβει η συγκάλυψη πρέπει να το δημοσιοποιήσει χωρίς να αρνείται το δικαίωμα αυτού τον οποίο καταγγέλλει να απαντήσει. Η δημοσιογραφία δεν παράγεται σε γραφεία με συνεδριακού τύπου αναζητήσεις αλλά στην ιστορική πραγματικότητα. Πολλές υποθέσεις φτάνουν στα δικαστήρια (να θυμίσω από το Βατοπέδι ως τη Χρυσή Αυγή) επειδή ακριβώς τις καταδεικνύουν οι δημοσιογράφοι. Πολλές φορές η δημοσιογραφία μπορεί και να συγκρούεται με διαδικασίες που θεωρητικά αποδίδουν Δικαιοσύνη όταν δεν την αποδίδουν. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είναι γεμάτα με τίτλους για νομικές συγκαλύψεις υποθέσεων ή και παραδικαστικά κυκλώματα, ακόμη και αν υπάρχουν όχι τεκμήριο αθωότητας, αλλά αθωώσεις. Αυτός είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου.
Φαντάζομαι εξαιτίας αυτού του ρόλου και του σεβασμού στην αλήθεια και όχι τις νομικές προφάσεις, οι εφημερίδες, με πρώτη την Εφημερίδα των Συντακτών, αποκαλούν τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση και αρκετά μέλη της δολοφόνους χωρίς καν να υπάρξει δίκη. Με την ίδια λογική ο Πινοσέτ αποκαλείται δολοφόνος και βασανιστής στα ιστορικά βιβλία, αν και δεν έχει δικαστεί ποτέ.
Στην περίπτωση Γεωργιάδη, δεν αποκαλέσαμε το Γεωργιάδη παιδεραστή, αλλά περιγράψαμε πώς κατάφερε να αποφύγει τη Δικαιοσύνη σε μια υπόθεση παιδεραστίας στην οποία έχει εμφανή εμπλοκή.
Τώρα που τελείωσα με αυτή τη θεωρητική ανάλυση ας πάμε λίγο στη δημοσιογραφική πραγματικότητα. Υπάρχει στη δημοσιογραφική πιάτσα ένα είδος δημοσιογράφων που αποκαλώ “οι επαγγελματίες της κριτικής των άλλων”. Δεν ξέρω αν το κίνητρό τους είναι η ζηλοφθονία, αν κονταίνουν τους άλλους για να φανούν οι ίδιοι ψηλοί, αν απλώς είναι αυτάρκεις και αυτοθεοποιημένοι μεταφράζοντας την ημιμάθειά τους σε σοφία. Το θέμα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, οι ίδιοι πάντα, βγάζουν μεροκάματο κανιβαλίζοντας τους συναδέλφους τους, κατηγορώντας τους για τα πάντα και φροντίζοντας σιωπηλά να υπονοήσουν πόσο καλά ασκούν οι ίδιοι τη δημοσιογραφία. Για να τα πετύχουν όλα αυτά προτάσσουν μεγάλες αξίες, όπως τα δικαιώματα ή η Αριστερά την οποία συνήθως υπηρετούν. Αν δεν χρησιμοποιούσαν άλλωστε αυτό το άλλοθι και τον ιδεολογικό καπνό, θα ήταν απλώς μίζεροι και εμφανώς κακόβουλοι στα μάτια του κόσμου.
Το μεγαλύτερο παράδοξο είναι πως ενώ υποστηρίζουν τα δικαιώματα και την κομψή αντιμετώπιση των κατηγορουμένων είναι έτοιμοι να εξακοντίσουν βαριές κατηγορίες απέναντι σε συναδέλφους τους, όπως έκανε για μένα η ΕΦΣΥΝ αποκαλώντας με (με φωτογραφία παρακαλώ) πάτο της δημοσιογραφίας. Την απάντηση σε αυτό έδωσαν οι ίδιοι οι αναγνώστες της ΕΦΣΥΝ με σχόλιά τους κάτω από το σχετικό άρθρο. Βλέπετε οι γραφικοί φανφαρόνοι της βαριάς ιδεολογικής κριτικής των άλλων, αγνοούν πως δεν μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν πια γιατί το μέσο είναι διαδραστικό και μπορεί όλο το στομφώδες δημιούργημά τους που στηρίζεται στην σαρκοφαγία, να γκρεμιστεί από τον αναγνώστη με δυό γραμμές. Έφτασε στο σημείο η εφημερίδα, προκειμένου να χτυπήσει εμένα, να βαφτίσει την παιδεραστία σεξουαλική επιλογή την οποία δεν σέβομαι.
Μετά την κατακραυγή, η ΕΦΣΥΝ πόσταρε άλλο άρθρο στο οποίο διευκρινίζει πως στην εφημερίδα οι δημοσιογράφοι είναι ελεύθεροι να γράφουν ό,τι θέλουν.
Απ’ ό,τι είδα στα σχόλια των αναγνωστών απαντούσε η ΕΦΣΥΝ και όχι η κρινόμενη δημοσιογράφος. Δεν μπορείς όμως να βαφτίζεις την αυθαιρεσία και την επιπολαιότητα ελευθερία για να μην απολογηθείς. Δεν μπορείς θεωρητικά να απαιτείς σεβασμό σε κανόνες, όπως αυτόν του τεκμηρίου της αθωότητας, αλλά οι δημοσιογράφοι να γράφουν χωρίς κανόνες σεβασμού. Αυτή η ψευδεπίγραφη ελευθερία που είναι ο ευτελισμός του επαγγέλματος, εμφανίζεται μόνο όταν πρόκειται να κανιβαλίσουν ανθρώπους αλλά όχι συμφέροντα. Ψάχνω για παράδειγμα να βρω ένα ρεπορτάζ της ΕΦΣΥΝ για κάποιο από τα σκάνδαλα της Πειραιώς από την οποία παίρνει συστηματικά διαφήμιση. Η ελευθερία είναι λοιπόν στην αφ’ υψηλού σαρκοφαγία αλλά όχι στα υπόλοιπα. Εκεί είναι “τύπος και υπογραμμός”.
Δεν γνωρίζω τι ζόρι τραβάνε που λένε και στην πιάτσα μερικοί άνθρωποι στην εφημερίδα με μένα. Ξέρω όμως πως αυτή η τακτική του “κρίνω τους πάντες και αυτοδίκαια αποκτώ εγώ σπουδαιότητα”, “σηκώνω το δάχτυλο άρα έχω χέρι”, “ανοίγω το στόμα άρα έχω άποψη” ήταν από τις αιτίες που γκρέμισαν μια από τις πιο σπουδαίες εφημερίδες, την Ελευθεροτυπία. Αυτό το φαινόμενο της δημοσιογραφίας, επί χρόνια και πολύ φοβάμαι εξαιτίας των ίδιων ανθρώπων, έπαψε να δημοσιογραφεί και ζούσε διατυπώνοντας απόψεις για το πόσο κακοί είναι οι άλλοι. Άνθρωποι που δεν πάταγαν στο ρεπορτάζ, αντέγραφαν τα ρεπορτάζ της τηλεόρασης και στη συνέχεια έγραφαν και ένα σχόλιο για το πόσο κακή ήταν οι τηλεόραση. Δημοσιογράφοι που ξέχασαν πώς είναι να είσαι δημοσιογράφος και όρισαν στον εαυτό τους το ρόλο του παραγωγού απόψεων που αρκετές φορές παράγονταν απλώς για τον εαυτό τους. Η Ελευθεροτυπία κατρακύλησε έτσι ως την απαξίωση πριν κλείσει
Φαίνεται πως η δημοσιογραφία ξεχνιέται. Η συνήθεια δύσκολα.
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.766
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.571
- Πόντοι
- 1.796
Η δημοσιογραφία χρειάζεται θάρρος, όταν οι διεφθαρμένοι θέλουν έλλειψη μνήμης
Το 1996, η υπόθεση του παιδεραστή Μαρκ Ντιτρού συγκλόνισε την υφήλιο και παραλίγο να γκρεμίσει το βελγικό καθωσπρεπισμό. Ο Ντιτρού βίαζε και σκότωνε παιδάκια, ενώ, ακόμη κι όταν τον συλλάμβαναν, κατάφερνε να πηδάει από τα παράθυρα των νόμων, που ελάχιστοι γνωρίζουν αν τελικώς δημιουργήθηκαν γι’ αυτόν.
Την ώρα που τα μέσα ενημέρωσης παπαγάλιζαν τα περί «μεμονωμένου περιστατικού», μερικοί θαρραλέοι δημοσιογράφοι, παριστάνοντας τους παιδεραστές, κατάφεραν να εξασφαλίσουν από νεαρά παιδιά συγκλονιστικές ομολογίες για την παιδοφιλία στο Βέλγιο. Ο Ντιτρού δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Πολλοί ισχυροί του Βελγίου, φορείς και κάτοχοι εξουσίας, ήταν μπλεγμένοι στο πιο αποτρόπαιο κύκλωμα παιδεραστίας.
Την εποχή εκείνη ήμουν μόλις οχτώ χρόνια στο επάγγελμα και έβρισκα πολλές ομοιότητες σε όσα άκουγα με πράγματα που είχα ακούσει από πιτσιρικάδες που σύχναζαν στην Αγίου Κωνσταντίνου, πίσω από το ΙΚΑ. Παιδιά που ψωνίζονταν, γερασμένα πολύ πριν ενηλικιωθούν, που μπορούσαν να σου μιλάνε στη ψύχρα για όσα πάθαιναν και ήξεραν, σα να αφορούσε άλλους ή έστω μια γνώση που κατείχαν.
Ήταν η πιάτσα της παιδοφιλίας, τότε, που δεν υπήρχε ίντερνετ. Κάθε δημοσιογράφος, που σεβόταν την έρευνα και φαντασιωνόταν μια αποκάλυψη, πίστευε πως κάποια στιγμή περνώντας από την πιάτσα θα κατάφερνε να φωτογραφίσει κάποιον βρωμερό επώνυμο να ψωνίζει ένα παιδάκι. Τέτοιες φωτογραφίες δεν υπήρξαν βέβαια ποτέ, αν και οι διηγήσεις των παιδιών-θυμάτων περίσσευαν, αν τα κέρναγες ένα τσιγάρο και έπιανες μαζί τους κουβέντα.
Μια ομάδα δημοσιογράφων, στη Μολδαβία, έχοντας τη στήριξη συναδέλφων τους από τη Δανία, κατάφεραν να εισχωρήσουν στο φαιό κύκλωμα του σεξοτουρισμού και της παιδοφιλίας στη Μολδαβία. Εκεί που ως εκείνη την ώρα ήταν απρόθυμες να φτάσουν οι Αρχές. Έδωσαν μάχη και έφεραν μπροστά στον κόσμο, γιατί δεν φτάνει μόνο να φέρνεις μπροστά στο δικαστήριο, το κύκλωμα των παιδοφίλων. Για όσους έχουν πάει στη Μολδαβία, είναι κατανοητό πως δεν είναι εύκολη υπόθεση να τα βάζει κάποιος με τις μαφίες και πολύ περισσότερο με τους προστάτες τους στις κυβερνήσεις.
Η δημοσιογραφική έρευνα οδήγησε ως τις Αρχές και τον Νίκο Γεωργιάδη, τον στρατηγό του νέου αρχηγού της ΝΔ, Κυριάκου Μητσοτάκη . Έναν άκρως νεοφιλελεύθερο, που η ΕΕ και ο ΟΗΕ τον έστειλαν στη Μολδαβία για να σώσει τους Μολδαβούς. Στα στοιχεία, που συνέλεξαν οι Αρχές, εμφανίζεται να βιάζει παιδιά αντί να σώζει.
Ο Γεωργιάδης δεν οδηγήθηκε σε δίκη, γιατί είχε διπλωματική ασυλία. Μια σειρά από νομικά προσχήματα, στη συνέχεια, δεν επέτρεψαν να ανοίξει η υπόθεση ακόμη και όταν δεν είχε πλέον ασυλία. Η φήμη της ΕΕ και του ΟΗΕ ήταν σημαντικότερη ίσως από μερικά παιδιά των ορφανοτροφείων.
Όσα έκανε, αν πραγματικά έκανε ο Γεωργιάδης (και είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως τα έκανε), έμειναν ατιμώρητα. Όπως παραμένει ατιμώρητο αυτού του είδους το έγκλημα, που περιέργως δείχνει να αγκαλιάζει ανώτερα στρώματα της κοινωνίας. Δεν θα τον αγγίξει κανένα δικαστήριο, γιατί απλώς είναι νομικά εξασφαλισμένος πως δεν μπορεί να κριθεί ξανά για μια υπόθεση που έκλεισε.
Εκεί λοιπόν πρέπει να παίζει το ρόλο της η δημοσιογραφία. Η ζωή δεν είναι μόνο ένα σύνολο νόμων και νομικών προβλέψεων. Είναι κυρίως η Αλήθεια. Η δημοσιογραφία και η κοινή γνώμη πρέπει να απαιτήσουν από τον Γεωργιάδη να απαντήσει, αντί να κρύβεται πίσω από τίτλους και νόμους.
Βίαζε παιδάκια, πετώντας τους μερικά ευρώ στο κρεβάτι του εξευτελισμού;
Διέφυγε, χρησιμοποιώντας ευεργετήματα που υπάρχουν για να διαφυλάττουν τη διεθνή νομιμότητα και ειρήνη;
Ακόμη και όταν του απευθυνθήκαμε, όπως απαιτεί η δεοντολογία, για να διαψεύσει όλα αυτά, δεν απάντησε αλλά απείλησε με μηνύσεις και αγωγές. Είναι προφανές πως δεν θα κάνουμε πίσω. Θα πάμε στα δικαστήρια με μάρτυρες, έγγραφα και ακροατήριο την ελληνική κοινωνία. Μακάρι να το κάνει.
Ένα μεγάλο ερώτημα μπαίνει πλέον για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα επιτρέψει στον Νίκο Γεωργιάδη να είναι στο επιτελείο του ή θα απαιτήσει με δημόσια δήλωσή του να ξεκαθαρίσει η υπόθεση; Ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος έλεγε: «Ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια;» Είναι μια μεγάλη αλήθεια. Το ερώτημα είναι: Θα επιλέξουμε να θυμόμαστε, ή μπορεί σε μερικά χρόνια ο Γεωργιάδης να είναι ακόμη και υπουργός Παιδείας;
Το 1996, η υπόθεση του παιδεραστή Μαρκ Ντιτρού συγκλόνισε την υφήλιο και παραλίγο να γκρεμίσει το βελγικό καθωσπρεπισμό. Ο Ντιτρού βίαζε και σκότωνε παιδάκια, ενώ, ακόμη κι όταν τον συλλάμβαναν, κατάφερνε να πηδάει από τα παράθυρα των νόμων, που ελάχιστοι γνωρίζουν αν τελικώς δημιουργήθηκαν γι’ αυτόν.
Την ώρα που τα μέσα ενημέρωσης παπαγάλιζαν τα περί «μεμονωμένου περιστατικού», μερικοί θαρραλέοι δημοσιογράφοι, παριστάνοντας τους παιδεραστές, κατάφεραν να εξασφαλίσουν από νεαρά παιδιά συγκλονιστικές ομολογίες για την παιδοφιλία στο Βέλγιο. Ο Ντιτρού δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Πολλοί ισχυροί του Βελγίου, φορείς και κάτοχοι εξουσίας, ήταν μπλεγμένοι στο πιο αποτρόπαιο κύκλωμα παιδεραστίας.
Την εποχή εκείνη ήμουν μόλις οχτώ χρόνια στο επάγγελμα και έβρισκα πολλές ομοιότητες σε όσα άκουγα με πράγματα που είχα ακούσει από πιτσιρικάδες που σύχναζαν στην Αγίου Κωνσταντίνου, πίσω από το ΙΚΑ. Παιδιά που ψωνίζονταν, γερασμένα πολύ πριν ενηλικιωθούν, που μπορούσαν να σου μιλάνε στη ψύχρα για όσα πάθαιναν και ήξεραν, σα να αφορούσε άλλους ή έστω μια γνώση που κατείχαν.
Ήταν η πιάτσα της παιδοφιλίας, τότε, που δεν υπήρχε ίντερνετ. Κάθε δημοσιογράφος, που σεβόταν την έρευνα και φαντασιωνόταν μια αποκάλυψη, πίστευε πως κάποια στιγμή περνώντας από την πιάτσα θα κατάφερνε να φωτογραφίσει κάποιον βρωμερό επώνυμο να ψωνίζει ένα παιδάκι. Τέτοιες φωτογραφίες δεν υπήρξαν βέβαια ποτέ, αν και οι διηγήσεις των παιδιών-θυμάτων περίσσευαν, αν τα κέρναγες ένα τσιγάρο και έπιανες μαζί τους κουβέντα.
Μια ομάδα δημοσιογράφων, στη Μολδαβία, έχοντας τη στήριξη συναδέλφων τους από τη Δανία, κατάφεραν να εισχωρήσουν στο φαιό κύκλωμα του σεξοτουρισμού και της παιδοφιλίας στη Μολδαβία. Εκεί που ως εκείνη την ώρα ήταν απρόθυμες να φτάσουν οι Αρχές. Έδωσαν μάχη και έφεραν μπροστά στον κόσμο, γιατί δεν φτάνει μόνο να φέρνεις μπροστά στο δικαστήριο, το κύκλωμα των παιδοφίλων. Για όσους έχουν πάει στη Μολδαβία, είναι κατανοητό πως δεν είναι εύκολη υπόθεση να τα βάζει κάποιος με τις μαφίες και πολύ περισσότερο με τους προστάτες τους στις κυβερνήσεις.
Η δημοσιογραφική έρευνα οδήγησε ως τις Αρχές και τον Νίκο Γεωργιάδη, τον στρατηγό του νέου αρχηγού της ΝΔ, Κυριάκου Μητσοτάκη . Έναν άκρως νεοφιλελεύθερο, που η ΕΕ και ο ΟΗΕ τον έστειλαν στη Μολδαβία για να σώσει τους Μολδαβούς. Στα στοιχεία, που συνέλεξαν οι Αρχές, εμφανίζεται να βιάζει παιδιά αντί να σώζει.
Ο Γεωργιάδης δεν οδηγήθηκε σε δίκη, γιατί είχε διπλωματική ασυλία. Μια σειρά από νομικά προσχήματα, στη συνέχεια, δεν επέτρεψαν να ανοίξει η υπόθεση ακόμη και όταν δεν είχε πλέον ασυλία. Η φήμη της ΕΕ και του ΟΗΕ ήταν σημαντικότερη ίσως από μερικά παιδιά των ορφανοτροφείων.
Όσα έκανε, αν πραγματικά έκανε ο Γεωργιάδης (και είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως τα έκανε), έμειναν ατιμώρητα. Όπως παραμένει ατιμώρητο αυτού του είδους το έγκλημα, που περιέργως δείχνει να αγκαλιάζει ανώτερα στρώματα της κοινωνίας. Δεν θα τον αγγίξει κανένα δικαστήριο, γιατί απλώς είναι νομικά εξασφαλισμένος πως δεν μπορεί να κριθεί ξανά για μια υπόθεση που έκλεισε.
Εκεί λοιπόν πρέπει να παίζει το ρόλο της η δημοσιογραφία. Η ζωή δεν είναι μόνο ένα σύνολο νόμων και νομικών προβλέψεων. Είναι κυρίως η Αλήθεια. Η δημοσιογραφία και η κοινή γνώμη πρέπει να απαιτήσουν από τον Γεωργιάδη να απαντήσει, αντί να κρύβεται πίσω από τίτλους και νόμους.
Βίαζε παιδάκια, πετώντας τους μερικά ευρώ στο κρεβάτι του εξευτελισμού;
Διέφυγε, χρησιμοποιώντας ευεργετήματα που υπάρχουν για να διαφυλάττουν τη διεθνή νομιμότητα και ειρήνη;
Ακόμη και όταν του απευθυνθήκαμε, όπως απαιτεί η δεοντολογία, για να διαψεύσει όλα αυτά, δεν απάντησε αλλά απείλησε με μηνύσεις και αγωγές. Είναι προφανές πως δεν θα κάνουμε πίσω. Θα πάμε στα δικαστήρια με μάρτυρες, έγγραφα και ακροατήριο την ελληνική κοινωνία. Μακάρι να το κάνει.
Ένα μεγάλο ερώτημα μπαίνει πλέον για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα επιτρέψει στον Νίκο Γεωργιάδη να είναι στο επιτελείο του ή θα απαιτήσει με δημόσια δήλωσή του να ξεκαθαρίσει η υπόθεση; Ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος έλεγε: «Ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια;» Είναι μια μεγάλη αλήθεια. Το ερώτημα είναι: Θα επιλέξουμε να θυμόμαστε, ή μπορεί σε μερικά χρόνια ο Γεωργιάδης να είναι ακόμη και υπουργός Παιδείας;
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.766
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.571
- Πόντοι
- 1.796
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.766
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.571
- Πόντοι
- 1.796
υπαρχει ανακοινωση απο νδ ξερει κανεις ρεπορταζ και παραλειπομενα ?
Γιώργος Ξύδης
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 5 Ιαν 2011
- Μηνύματα
- 12.340
- Κριτικές
- 9
- Like
- 4.700
- Πόντοι
- 2.597
Ο πάτος της δημοσιογραφίας Νο2
https://[URL unfurl="true"]www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/styles/teaser_big/public/field/image/makeleio-hotdoc.jpg?itok=LLKZGiwD[/img[/URL]]
Πολλοί ξαφνιάστηκαν με το σχόλιό μου για τη δημοσιογραφική αποκάλυψη του Κ. Βαξεβάνη στο περιοδικό Hot Doc, σχετικά με την εμπλοκή πρώην βουλευτή σε κύκλωμα παιδεραστίας. Και θεωρήθηκε υπερβολή η άποψη που διατύπωσε ότι η δημοσιοποίηση των ονομάτων «υπόπτων» σε παρόμοιες υποθέσεις προτού καν επιληφθεί σχετικά η δικαιοσύνη ισοδυναμεί με τον «πάτο της δημοσιογραφίας».
Υπερβολή; Αρκεί να δει κανείς ότι πανομοιότυπο «ρεπορτάζ» είχε δημοσιεύσει στο δικό του έντυπο που φέρει τον εύστοχο τίτλο «Μακελειό» ο συνάδελφος του κ. Βαξεβάνη Στέφανος Χίος, και μάλιστα μια βδομάδα νωρίτερα! Δημοσιεύουμε τα δύο εξώφυλλα για να συγκρίνετε.
Μάλιστα ο Χίος παραπονιέται σήμερα ότι τον αντιγράφει ο Βαξεβάνης!
Οσο για εκείνους που πιάνονται από την αναφορά μου σε «ερωτικές προτιμήσεις», κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή αφορούσε την ομοφυλοφιλία και όχι βέβαια την παιδεραστία, η οποία είναι βαρύ ποινικό αδίκημα και όχι θεμιτή επιλογή.
[b]Η ουσία του ζητήματος είναι ότι αν ευσταθούν οι καταγγελίες, τότε η υπόθεση έπρεπε να έχει αποκαλυφθεί και να έχει οδηγηθεί στη δικαιοσύνη πριν από έξι χρόνια, όταν ήδη είχαν δημοσιευτεί αυτά τα στοιχεία, και όχι σήμερα και με τόσο μεγάλη καθυστέρηση. Εκτός αν εκείνο που μας ενδιαφέρει δεν είναι η τιμωρία ενός παραβάτη, αλλά το χτύπημα με κάθε μέσον ενός πολιτικού αρχηγού.[/b]
Αλλά αυτό δεν είναι δημοσιογραφία.
[URL unfurl="true"]https://www.efsyn.gr/arthro/o-patos-tis-dimosiografias-no2[/URL]
https://[URL unfurl="true"]www.efsyn.gr/sites/efsyn.gr/files/styles/teaser_big/public/field/image/makeleio-hotdoc.jpg?itok=LLKZGiwD[/img[/URL]]
Πολλοί ξαφνιάστηκαν με το σχόλιό μου για τη δημοσιογραφική αποκάλυψη του Κ. Βαξεβάνη στο περιοδικό Hot Doc, σχετικά με την εμπλοκή πρώην βουλευτή σε κύκλωμα παιδεραστίας. Και θεωρήθηκε υπερβολή η άποψη που διατύπωσε ότι η δημοσιοποίηση των ονομάτων «υπόπτων» σε παρόμοιες υποθέσεις προτού καν επιληφθεί σχετικά η δικαιοσύνη ισοδυναμεί με τον «πάτο της δημοσιογραφίας».
Υπερβολή; Αρκεί να δει κανείς ότι πανομοιότυπο «ρεπορτάζ» είχε δημοσιεύσει στο δικό του έντυπο που φέρει τον εύστοχο τίτλο «Μακελειό» ο συνάδελφος του κ. Βαξεβάνη Στέφανος Χίος, και μάλιστα μια βδομάδα νωρίτερα! Δημοσιεύουμε τα δύο εξώφυλλα για να συγκρίνετε.
Μάλιστα ο Χίος παραπονιέται σήμερα ότι τον αντιγράφει ο Βαξεβάνης!
Οσο για εκείνους που πιάνονται από την αναφορά μου σε «ερωτικές προτιμήσεις», κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή αφορούσε την ομοφυλοφιλία και όχι βέβαια την παιδεραστία, η οποία είναι βαρύ ποινικό αδίκημα και όχι θεμιτή επιλογή.
[b]Η ουσία του ζητήματος είναι ότι αν ευσταθούν οι καταγγελίες, τότε η υπόθεση έπρεπε να έχει αποκαλυφθεί και να έχει οδηγηθεί στη δικαιοσύνη πριν από έξι χρόνια, όταν ήδη είχαν δημοσιευτεί αυτά τα στοιχεία, και όχι σήμερα και με τόσο μεγάλη καθυστέρηση. Εκτός αν εκείνο που μας ενδιαφέρει δεν είναι η τιμωρία ενός παραβάτη, αλλά το χτύπημα με κάθε μέσον ενός πολιτικού αρχηγού.[/b]
Αλλά αυτό δεν είναι δημοσιογραφία.
[URL unfurl="true"]https://www.efsyn.gr/arthro/o-patos-tis-dimosiografias-no2[/URL]
CLOSER822
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 23 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 25.762
- Like
- 12.583
- Πόντοι
- 2.606
το ξαναγραφω..ποτε δεν θα βαλω στο ιδιο τσουβαλι τον "δροσερο" που τον γαργαλαει το κωλοσουφριδι του ,με τον αρρωστημενο παιδοφιλο η ακομα χειροτερα τον αρρωστημενο παιδοφιλο βιαστη....το ενα ειναι σεξουαλικη επιλογη ,ενω το αλλο εγκλημα ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΟ.....Εκτος αν θεωρεις πως οι γκει ειναι και ενδυναμει βιαστες και παιδοφιλοι....σε αυτη την περιπτωση οχι απλα εισαι λαθος αλλα για κλαματα...Επισης ,ενημερωτικα ,η ηθικη δεν ειναι αλα καρτ.....η την εχεις η δεν την εχεις...αρα ουτε πολιτικα γυαλια φοραω ουτε πολιτικες μασκες....τα ιδια θα εγραφα για οποιονδηποτε παλιοκαργιωλη ,σε οποιο πολιτικο χωρο και αν ανηκε...νετα σκετα τα παντελονια που φοραω δεν τα εχω διακοσμητικα.
poppop
Μέγας
- Εγγρ.
- 30 Ιουλ 2006
- Μηνύματα
- 12.194
- Κριτικές
- 11
- Like
- 4.594
- Πόντοι
- 4.765
Οντως δε τον συμφερει,αλλα μάλλον δε καταλαβε καλά η μικρή,θα στο εξηγησω οταν θα σου κάνω φροντιστηριο θα της είπε
CLOSER822
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 23 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 25.762
- Like
- 12.583
- Πόντοι
- 2.606
το οτι κραταω το καβλι μου μακρια απο ανηλικα κοριτσια με κατατασει στην κατηγορια "ελενη λουκα"...μαλιστα το διαβασα και αυτο....τα ανηλικα κοριτσια ας γαμιουνται με τους ανηλικους συμμαθητες τους,δοξα τον βουδα υπαρχουν τοσες χιλιαδες ενηλικα κοριτσια για ολα τα γουστα, που δεν υπαρχει κανενας μα κανενας λογος να ασχοληθεις μαζι τους ,εκτος και αν εισαι ψυχανωμαλος ....ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ...
CLOSER822
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 23 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 25.762
- Like
- 12.583
- Πόντοι
- 2.606
...ΟΙ μαλακιες που γραφεις -υποθετικα παντα βεβαια-ειναι τοσο γελοιες που κανουν το "κυριε προεδρε γλυστρησα και οπως επεφτα της τον καρφωσα βαθια" να μοιαζει αληθεια...
CLOSER822
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 23 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 25.762
- Like
- 12.583
- Πόντοι
- 2.606
ζεις μωρη τρελη ?Θες και ενήλικα κορίτσια τρομάρα σου, δεν κοιτάς να βρεις κάποια στην ηλικία σου νιάνιαρο.
Tsolias.Psolias
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 8 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 15.107
- Like
- 28
- Πόντοι
- 166
στο βιλαμπάφο κάποιοι ακόμα νομίζουν ότι ο βούδας είναι θεός...
μην προσπαθείτε να το παίξετε ουδέτεροι... ακόμα και όταν σας ακούω να λέτε μερικοί δόξα τον αλλάχ, είναι σα να λέτε δόξα το god ή δόξα το Gott ή δόξα το dios κ.ο.κ.
όλα αυτά είναι η λέξη θεός στην κάθε γλώσσα.(εκτός από το βούδα... ο βούδας δεν είναι θεός.. ο βουδισμός δεν έχει θεούς.)
gianevan
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 15 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 17.117
- Like
- 5.799
- Πόντοι
- 1.206
Ότι και να σου πω εσύ θα καταλάβεις αυτό που σε βολεύει, αλλά πάμε ακόμα μια φορά!
Υπάρχουν ανήλικα κάτω των 13 οπότε εκεί μιλάμε για κακούργημα που διώκεται αυτεπάγγελτα, υπάρχουν ανηλικα 13-15 που είναι πλημμέλημα και διώκεται κατ' έγλησιν και υπάρχουν και οι 16+ που ΔΕΝ θεωρούντα ανήλικα λέμε!
Το αν εσύ δεν θέλεις να πηγαίνεις με 17χρονα κι ούτε κι εγώ θέλω εξ άλλου γιατί είμαι μεγάλος άνθρωπος, δεν πάει να πει ότι όποιος θέλει διαπράττει παρανομία!
Τώρα αν το θεωρείς εσύ "αμαρτία" τότε ναι είσαι σαν την Λουκά!
CLOSER822
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 23 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 25.762
- Like
- 12.583
- Πόντοι
- 2.606
στο βιλαμπάφο κάποιοι ακόμα νομίζουν ότι ο βούδας είναι θεός...
μην προσπαθείτε να το παίξετε ουδέτεροι... ακόμα και όταν σας ακούω να λέτε μερικοί δόξα τον αλλάχ, είναι σα να λέτε δόξα το god ή δόξα το Gott ή δόξα το dios κ.ο.κ.
όλα αυτά είναι η λέξη θεός στην κάθε γλώσσα.(εκτός από το βούδα... ο βούδας δεν είναι θεός.. ο βουδισμός δεν έχει θεούς.)
Χαλαρωσε ρε ζαρατουστρα...
CLOSER822
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 23 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 25.762
- Like
- 12.583
- Πόντοι
- 2.606
δυστυχως η καραμπινα που εχω σπιτι θεωρει οτι κατω των 18 ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ ΑΝΗΛΙΚΑ....
john_fystikis
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 22 Ιαν 2013
- Μηνύματα
- 7.498
- Κριτικές
- 9
- Like
- 140
- Πόντοι
- 66
Τι λες ρε παιδάκι μου...
CLOSER822
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 23 Ιουν 2008
- Μηνύματα
- 25.762
- Like
- 12.583
- Πόντοι
- 2.606
..Διαφωνεις γατακι?